شعر روستا
میبرم لذت من از آب و هوای روستا کوه و دشت و چشمه و بانگ و نوای روستا
صبحدم بیدار میگردم من از بانگ خروس تا کنم رو سوی درگاه خدای روستا
میبرم لذت من از آواز چوپانش ولی لذتی بس بیشتر از کدخدای روستا
گله میآید ز دشت و کوچهها پر میشود از صدای بع بع بزغالههای روستا
گاو با گوساله و بزغاله و مرغ و خروس پرسه هر یک میزنند در لابلای روستا
جای بنز و پاترول و پیکان، بود اسب و الاغ مرکب رهوار بی چون و چرای روستا
کربلایی اصغر و مش قاسم و حاجی رجب پیر مردان غیور و باصفای روستا
دخترانش شال میبندند دور سر که هست در میانش مهره ای از کهربای روستا
میرسد در صبحِ باران، عطر و بوی کاهگل از در و دیوار و بام هر سرای روستا
هست بازار طلا در روستا بیجلوه چون خرمن گندم بُوَد کوه طلای روستا
در عروسی بارها دیدم که شبها همچو ماه میدرخشد دست داماد از حنای روستا
از زنانش درس عفت باید آموزیم هست مایه عز و شرف، حجب و حیای روستا
هر چه میگردم درون شهر میبینم که نیست آن کلاه و گیوه و شال و قبای روستا
بنده سیمرغم نمیخواهم ببینم هیچ وقت خشکی و ویرانی و مرگ و فنای روستا
شاعر و عکاس ناشناس