درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

دوست عزیز سلام

طالقان، ولایتی اصیل و ریشه دار، با مردمانی نجیب و آرام و فرهیخته و فرهنگی غنی و ناب و بی‌بدیل است.
از نظر جغرافیایی، طالقان را نگین رشته کوه‌های البرز می‌دانند. دیاری محصور در کوه‌های جنوبی مازندران و گیلان، همسایه با کرج و الموتِ قزوین. با فاصله 166 کیلومتری از تهرانِ پایتخت.

این دیار، 86 پارچه آبادی دارد که برخی از روستاهای آن، به دلایل فرهنگی (مثل: روستای اورازان - زادگاه جلال آل احمد که کتابی هم به همین نام دارد) سیاسی مذهبی (مثل: روستای گلیرد - زادگاه آیت الله طالقانی، جاذبه‌های توریستی (مثل: روستای کرکبود - آبشار کرکبود و روستاهای حاشیه سد طالقان) و دلایل دیگر، آوازه‌ای جهانی دارند.
همچنین یکی از مرموزترین روستاهای ایران که به "ایستا" معروف است و در خود طالقان به "ترک آباد" شهرت دارد، در آن واقع شده است.

امّا بیشترین شهرت طالقان، مربوط به مفاخر و بزرگان آن است. از ابوذر زمان (آیت‌الله سید محمود طالقانی) و نویسنده خسی در میقات (مرحوم جلال آل احمد) گرفته تا شهید تیمسار فلاحی، دکتر حشمت، درویش خانِ اهل موسیقی و زنده یاد مریم میرزاخانی که مشتی است نمونه‌ی خروار در ذکر مفاخر و بزرگان طالقان.

ناحیه طالقان، زیستگاه حیات وحش وگونه‌های متنوع گیاهی است که واجد ارزش‌های تفرجگاهی هستند.
طالقان به غیر از آثار ارزشمند طبیعی که درخود جای داده‌است، اماکن زیارتی و تاریخی ارزشمندی نیز دارد که بر جاذبه‌های آن می‌افزایند.

زبان مردم طالقان از ریشه های فارسی - تاتی است.
ما در اینجا گرد هم جمع شده‌ایم تا طالقان خود را بهتر شناخته و در جهت احیای فرهنگ و زبان خود گام برداریم.

تمام تلاش و همت ما بر این است که زبان و فرهنگ و خاک طالقان عزیزمان، از هر گزند و آسیب، محفوظ بماند.

خُجیره هم زبانان، البرزیانِ نازنین، شمایی قدم مایی چُشمی سر.
به خودمانی زبان گپ بَزنیم تا ماندگار بُمانه.


برای ارتباط با ما
از طریق ایمیل به آدرس taleghanidarji@gmail.com مکاتبه کنید.

طبقه بندی موضوعی
بایگانی

۱۷ مطلب با موضوع «داستانهای خاله زبیده ای گُربا» ثبت شده است

دعوایِ خانوادگی

يكشنبه, ۲۳ تیر ۱۳۹۸، ۰۸:۳۳ ق.ظ


خانوادگی بیامیَن دَهوا... چشماسترس


زُبیده خالُکی گُرباک، یادُتانه؟

اینجه ر نُگاه کُنین و داسُتانهای این گُرباکُ بُخوانین کلیک

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۸ ، ۰۸:۳۳
درجی طالقانی

رونمایی از آبجی سلمه ای گُرباک

چهارشنبه, ۲۰ بهمن ۱۳۹۵، ۱۰:۲۸ ق.ظ

ای تی قُربان گَردوم
ای مُن تی دور وگردوم
آخه مگه میبو تو ر خوش نوداشت؟♡!

اَندی قشنگی
اَندی خُجیری
اَندی نازدارِ دُتری
اَندی دوست بُداشتنی یی تو

زُبیده خالُک... بیو بِین، مُن میتانُم اینه ای عاشُق نَـگردوم♡♡♡♡
نه... خُدایی میبو؟!
به همان خُدا که نمیبو...
ای تی دست و باله قربان
آنجور نُگا نکن مینی جان در میشو...


✍🏻 سیمرغ


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ بهمن ۹۵ ، ۱۰:۲۸
درجی طالقانی

فتحعلی قبرت بَکَنده!

سه شنبه, ۱۹ بهمن ۱۳۹۵، ۰۹:۱۸ ق.ظ

🍃🐈

فتحعلی خاک بر سر
بابامی وچه نیم اگه امروز تی چوشمه در نیارم
مونی قشنگ زون
دمینی کیسه ای میان میبری رجه ای سر
سر هامیدی؟
😡😡😡
آواره بیابانت مینم
اَندی این راهی گل منیشوم تا خبر مرگت اون در ده درای
اونوقت مون میدانوم و تیی اون کفن دوکورد قیچ چشمانت😡👿😾

📸 سیده الهام
✍🏻 فرشاد فلاحی - کولج


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ بهمن ۹۵ ، ۰۹:۱۸
درجی طالقانی

انتظار در پشت بام!

سه شنبه, ۱۹ بهمن ۱۳۹۵، ۰۸:۳۶ ق.ظ


بُمُردُم چُشم اُنتظاری دَ
خاله سَلَمه ی گُرباک چُبه دَر نیمیا
دیشو بگوت صُب میام الآن ظهر گردیَه خبر نی..
ای امان مینی چُشمان دَرآمه....

✍🏻 متن: فرشید فلاحی، کولج

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ بهمن ۹۵ ، ۰۸:۳۶
درجی طالقانی

فتحعلی مادری را آواره مینه!

سه شنبه, ۱۹ بهمن ۱۳۹۵، ۰۸:۳۲ ق.ظ

🍃🐈

خدا این فتحعلی کوته پَره بوکوشه، خلق دنیا اوی دست دِه راحت گَردون
آخه بگو تور ویشیل! مون تو ره چکار داشتم مگه؟
تیی انباری گوشه کاهی میان، چهار تا لیله کوردی بَم
مونه دنگتی گونی میان بیاردی گردنه ای سر سر هادای
اخه خدا ره خوش میا؟
خاله بُمانی یی گربه، تیی چوشم در میاره
الهی خیر نینی به حق همین وقت بی وقتان که مونه رجه ای سر آواره کوردی!!

✍🏻 فرشاد فلاحی - کولج

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ بهمن ۹۵ ، ۰۸:۳۲
درجی طالقانی

مِیتی زُن بیگیته آن دی چه زُنی!

شنبه, ۱۸ دی ۱۳۹۵، ۰۲:۲۷ ب.ظ

🎬 صحنه اول: خاله زُبیده، یکی از دهی پسرکانه مِینه که یه غریبه دُتر همراشه

_ خاله زبیده جان سلام

_ سُلام لیله جان.. مِیتی جانم، خوبی خجیری؟
این دختروک کیه تی یی همرا؟ مُعرفی نمینی؟

_ خاله جان، مونی نُمزه هسته!

_ بَه بَه، به سلامتی، مُوارک باشه! خا کُجانی هسته؟

_ خاله جان شهری آدومه، آن دور دوراااان!

_ خا خیلی خوب، نامُوش چیه لیله؟

_ ناموش بهاره هسته خاله جان


🎬 صحنه دوم: چند لحظه بعد از بِشیَنِ مِیتی و نُمزه ش

_ ای لیله جان، نَناکوت بمیره! بهارُش اینه، پاییزُش کودامه؟!
چندی سیاهِ چغرِ دختر! لَمچش چُو بَ باد کوردیه؟!  خدا به دور... خر مُهره دی دُماغشی میان اوزان کوردیه!

حیف اون قشنگِ خالُک دُترش نَبه؟ خاک بر سرِ تورِ ویشیل! مُونی گرباکی عقل، تو دِ ویشتره! اِی خاکـِی...

✍متن: فرشاد فلاحی - کولج

با صدای: دختر البرز_طالقان   دریافت فایل صوتی



۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ دی ۹۵ ، ۱۴:۲۷
درجی طالقانی


هِی پُسرُک... گـُلته هادین مُنه...
هِی، مگه تی یی همرا نیَم؟!
میگُوم گـُلته هادین مُنه!
الان زُبیده خالُکشان میان مَایی خانه آشِتی کُنون... مُن هیچی نُدارُم هادیَم گُرباکُش!

✍ متن و انتخاب عکس: سیمرغ


ترجمه:

هی پسرک!  گلت رو بده به من، هِی.. مگه با تو نیستم؟ میگم گلت رو بده به من!

الان خاله زبیده شون میان خونه ی ما آشتی کنون، من هیچی ندارم بدم به گربه اش (هدیه)

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ دی ۹۵ ، ۱۳:۳۱
درجی طالقانی

💌 از این مهجورِ مغمومِ مَنکوف!
به آن قشنگه نگارینِ پُر ناز و غمزه

عزیزجانُم
تیِب یه عَسک سِلفی میرسانوم تا بِینی و خودُوت قضاوت کنی، مُون آیا میتانستُوم در شرایطی که عَسکی میان مِینی و مربوط به همان روزِ کَذایی هَسته، خاله زبیده ای همراه، بیوم شمایی خانه؟

ایسه تو مینی دَس دِ دلخور گِردی یِی و قاهر کُوردی اما مُنِ گردن بُشکست، هیچ خطایی نوکوردیَم.
مُون کو جانُوم دَر میشو برای یه لحظه تو ر بِیدی یَن
اما سگ مَصّبان نیَشتُن بیام 😔


ایسه مُون دِ ناراحت نباش
یه قشنگه خنده کُن تا مینی دل آرام گَرده و همین ایمشو، یه وَهانه جور کُنوم و زُبیده خالُکی همرا، بیوُم خانه تان♡


 متن و انتخاب عکس: سیمرغ



۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ دی ۹۵ ، ۱۳:۲۶
درجی طالقانی

اینه چُشم انتظار، آن یکین گرفتار

يكشنبه, ۱۲ دی ۱۳۹۵، ۱۰:۴۹ ق.ظ

🎬 صحنه اول: سلمه آبجی یی حیاطی دُل

خداجان، چُبه نیامی؟!
مینی چُشم درومی اَندی این راهه نُگاه کُردُم
هیچ سابقه نُداشت، زبیده خالُک بیا و گرباکش نیا
همیشه او پیش دَبه!

هیع! سلمه آبجی میگوت این مردان وفا نُدارُنا
مُن گوش نیگیتُم
پَ کُوجه دِری بی وفا؟!


🎬 صحنه دوم: زُبیده خالُکی بُوومی سَر

ای خاکِی
باز این مَش قدرتی سگ، ما رو گیر بُدا
چِخه... چِخه پِدَسُخته صاحاب
بابات بمیره.. بشو رَد گن

یه ساهَته زُبیده خالُک بشیه سلمه آبجی یی خانه
مُن از ترس این ویله مال، پشت بُوومی سر دَرُم
حُکماً قشنگه نگارینم چُشم به راهه!


✍ سیمرغ



۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۹۵ ، ۱۰:۴۹
درجی طالقانی

دلُش تنگ هایته، آبجی سلمه ر وَهانه مینه

يكشنبه, ۱۲ دی ۱۳۹۵، ۰۹:۵۵ ق.ظ

_ خاله زُبیده جان
میگم غروب سر، سلمه باجی دری گَل نیشتی بَه، زیاد دی سر دُماغ نَبَه!
گُمانُم این هفته وَچانُش نیامَن او رِه سر بَزنُون
میگم امشو بیشیم اوشانی خانه شب نشین؟

__ ای بی سر شبانِ حیوان
تو سلمه باجی غصه رو میخوری
یا خودوتی قصه ای پی دری؟

 باشه میشیم قشنگِ گُرباکُم

✍ متن: فرشاد فلاحی - کولج



۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۹۵ ، ۰۹:۵۵
درجی طالقانی