عشق جهنمی میان

یه بنده خدایی بَه که تمام زندگیشه با عشق و محبت بگذراندی بَه. وختی بَمُرد همه خلایق میگوتُن جاش بهشتی میانه.

یه مهروان آدم مثل او رِه حتما میبَرُن بهشت.

اون زمان حلا بهشت به این کیفیت و نظم نرسی بَه.

این بنده خدا وقتی برسی بهشتی دِری دَم او دِ استقبال نکردُن.

فرشته ای که باید او ره راه هامیدا بهشتی میان،  سرسری لیستِ نگاه کُرد و او یی نامِ پیدا نُکرُد. او ره برساند دوزخی میان!

دوزخی میان دی اینجور نی آدُم دِه دعوت نامه یا کارت شناسایی بُخان. [این قُرتی وازیان فقط برا خُجیر جاهانه]

هرکس دلش بُخواه میتانه سرشِ جیر انگنه و دُل شو.

اون بنده خدا دی چند روز دوزخی میان بُماند تا اینکه بابا گور به گور شیطان که عصبانیت دِه تَش هایتی بَه، بَش پطرس قدیسی وَر.

پطرس شیطانِ بگوت چی گردیه اینجور کور گرد کنان بیامی یی؟

شیطان بگوت این کیه برساندین مای وَر دوزخی میان؟ از روزی که بیامیه، مای کار و زندگی رِه بهم بزی یه.

مینشینه خلق الهی درد و دلانه گوش مینه.

مردمی چُشمی میان نگاه مینه.

کاری کُرده دوزخی میان همه گَب گَب مینُن. یه دیگرِ بغل مینُن، همدیگه رِه ماچ مینُن.

بابا جان دوزخ که جای این کاران نی!

بیان این بنده خدا رِه پس بیرین و ببُرین بهشت ما نخاستیم...!

 

آها عزیزجان

جوری عشق و محبتی همراه زندگی کن که اگر اشتباهی ببردنت دوزخی میان، خود کور شیطان دستت دِه عاصی گرده و وَگردانه بهشتی دُل.

 

پائولو کوئلیو، بگوته: شریف ترین دلها دلی است که اندیشه آزار کسان دیگر در آن نباشد.

خا مُن بشی یَم.

 

وگردان: ابوالفضل یزدانی، اهلِ آبادیِ خُسبانِ طالقان‌جان

عاشقی با شقایق

میشا خِعلی راحت عاشُق گردی

مُن خودُم یه چَن سالی هسته که عاشُق گِردی‌یَم

عاشُقِ داری بَلگان

عاشُقِ سَبزِ واشانی نَمِ بو

عاشُق آلاله‌هان وَختی بادی میان می‌رَخصُن...

برگردانی آزاد از شعر فروغ فرخزاد

 

سلام

صُبحتان پُر از عاشقی خُجیرانم

این قشنگِ توقولی یی جور، زندگیتان آباد

 

قایم موشُک

قایُم موشک وازی می‌کوردیم

چُشمانُمو بیگیتُم و تا دَه بُشمُریَم

حالیم بَ که دُمبال یه دَگ و دوجه‌ یِی که پیدات ناکُنُم

بعد که چُشم وا کوردُم بِیدیَم بِشی‌یِی... یادُم بیامه یه جا بُخوانده بی‌یَم:

«قایم موشک بازی تمرینِ جدایی‌هاست!»

بشی‌یَم طِوله‌ای میان، دنی بی‌یِی... یک یک اتاقان سَرُک بَکشی‌یَم، تندورستان، مطبخ، پسینه و حیاط و کُلِ باغو دی بِیدیَم!

یِگهو یادُم دَکَت به پُشت بُوم...

پَله‌کانه جَر اومی‌یَم و مُچته در حالِ دُندُک بِزیَن به گته نَنه‌ای لواشکان بیگیتُم.

 

آها عِزیز جان، اینجا طالُقانه، قایم موشک وازی غلط می‌نه مایی بِ تمرین جدایی‌هان باشه! نهایت موشُشی همراه میتانی تمرین پاتُک بِزیَن کنی.

ایسه یه تیکه لواشک مُنه هادین تا مُن دی به گته ننه نگوئَم این موش باخوردگی لواشُک، تی یِی کاره!

 

وَگُردان طنزآلود یک شعر عاشقانه با چاشنی نوستالژیِ ناسیونالیستیِ یک طالُقانی اصیل که زود بُراق میبو اگه کسی بُخوا از جدایی گَپ بَزنه!

به قلم: سیده مریم قادری

اصل شعر قایم باشک از: آقای وحید رجائی نژاد

 

صبح با نرگس و شقایق

 

تازه صُبح بیامی و شقایقی چُشمان باز گردی

نرگِسَک دی زُلفِ‌شه شانه بِزی، چندی ناز گردی

چُنُسک از خنده‌ی اَفتو، هاگیته تازه جانی گرم

بَشِ تا آن گَلاهان، با پَنبه ابر، دمساز گردی

پَرپَروک آهسته بَش تا چُشمه‌ای وَر دیم بَشوره

اِسپی داری در نُماز با بلبلان همساز گردی

 

سلام، صبح و عاقبت به خیر عِزیزانِ درجی

 

وَگُردانی از یک شعر با شاعری ناشناس، مزیّن به عکسی از آقای کولی‌وند

 

کلاف زندگی

 

زندگانی نخی کلافِ میمانه

دستت که دَر شو، میبو کلاف سَر در گُم

دمیپیچه لِنگ و بالتی میان، گره میکوئه میانُش، زیاد دی که چِنگ داکُنی کور میبو

آن وقته که باید صبوری کنی ببه جان

و سر حوصله، یکی یکی گره‌آنُشه وا کنی

شاید دی لازم گرده که یه جاهایی ر بِربینی و یه کیشکه گُره بزنی که معلوم نگرده

یادُت باشه که هامون طور که هیچ کلافی بی گره نی، هیچ زندگانی دی بی مشکل و دلخوری و غصه نی

اما صبر که بیا وسط، از هِمین گره دارِ کلاف، میتانی یه قشنگه چی ببافی

آها ببه جان، زندگانی هامون قشنگِ چی هسته

 

برگرفته از متنی به قلم ناشناس (منسوب به سیمین بهبهانی)

عکس از: بانو زهرا بیگدلی

 

فروغِ چراغ

 

ای مِهرُوان

اگه بیامی‌یِی خانُه‌مان

منی‌بِ چُراغ بیور

و یه دِریجه کو آنه‌ای میان بُتانُم کوچه گَلانی غُلغله‌یِ خوشبَختی رِ بِینُم!

 

اصل شعر: فروغ فرخزاد

عکس از: مجید دربندسری

گته گردی یِیم

گته گردییِم بفهمستیم که داروآب میوه نبی!
گته گردییِم بفهمستیم آبّا،دی هیچ وقت ونمیگرده،اونجوری که مُما(مامان)بگوتُبی
گته گردییِم بفهمستیم یه چیزایی ترسُناک تر ازتاریکی دی درَ.
گته گردییِم بفهمستیم مشکلاتمان دی درحدیه شکلات،یه لباس یا کیف نی
واین که موقعیکه میخوایم یه جاده د،َ  ردگردیم دی مای دَسَ نمیرن،حتی اگه بخوایم پیچ وخم زندگی دَ ،ردگردیم!
گته گردییِم بفهمستیم که فقط مانَبییِم که گته گردییِم،بَبا ومُما دی مای همراه گته گردیَن.
گته گردییِم بفهمستیم سخت بیتُنهای مُما،عشقِ به ما بی،مثل بغضش وتنبیهش.
خیلی گته گردییِم وقتی بفهمستیم پشت اون خندهٔ بَبا،خمیدگیِ قامتش درَ،
دنیای عجیبیَ،عجیب ترازدنیا عمرمایَ  خیلی کوتاهَ
بایدازفیثاغورث عذر خواهی کنیم
چون بَبا(پدر)سخت ترین معادلات هسته.
بایدازنیوتن دی عذرخواهی کنیم!
چون رازجاذبه،مُما(مادر)هسته
ازادیسون دی عذرمخوایم
چون اولین چراغ های مای زندگی،بَباومُما(پدرومارد)هستن.
ان شااله همیشه قدراین نعمتهایی تکرارنُدارن رَخوب بُدانیم

✍🎤  برگردان متن و خواندن آن از: (به صورت صوت تلگرامی در کانال موجود است.)
سید مصطفی افتخاری، روستای پراچان
 عکس، ویرایش و تنظیم از:
سیده مریم قادری، روستای اورازان

نَنِه و بَبِه... ناریان زیبا-خرداد ماه 95       عکاس: مریم قادری

از خدا «پروا» کنیم تا پَر٬ وا کنیم...

تا الان به این دقت کُردین که نانُوا چُطِور نان سنگکی خمیرَ پهن مینه اِو دمینه تنوری میان!؟

چه اتفاقی دَ می کِ وَ؟!

خمیر میچَسمَ سُنگانی کَش!

اما٬ هر چی که نان بَپُت تر اِو بَبیشت تر میبو٬ سُنگانُش دی یکی یکی او دَ جدا میبُن...

حکایت ما آدُمان دی همین نانی جور هسته...

این دنیایْ سختیهان ٬ همون حرارت تنورَ میمانه...
و این سختیان هستُن که آدُمانَ پخته تر مینُن...

و هرچی آدُم پخته تر میبو٬ سُنگِ کمتری رَ مِیرَ به خُدُش...

این سنگان همون تعلقات دنیایی اند...

مُنی ماشین٬ منی خانه٬ مُنی کارخانه و...

اونوقتی که قراره نانَ تنور دَ دَر آرُن٬ سُنگانُشَ اوِی کَش دَ  سَوا مینُن!

خوشا به حال اون کسی که اون قدر بَپُت میگَردِ که هیچ سُنگی اوِی کش نمیچسبه...

سربلند و عاقبت بخیر باشید ٬ ان شاءالله...

✅ ارسال متن و عکس از:
سید عباس افتخاری، روستای پراچان

بادبادک

اون جاهایی که باد نُمیا
آدُمان دو دسته میبُن:

اونانی که باد بادَکانُشانَ جمع مینُن اِوْ میشُنْ!!!
و ...
اونانی که می دِوُن که بادبادکُشانْ همون جوَر٬ بُمانه...

یا راهی خواهیم ساخت٬ یا راهی خواهیم یافت🎈

🎈 هرگز تسلیم نشو...

شوتان خوش

🎈🎈🎈🎈🎈🎈

🎈 ارسال متن از:
    سید عباس افتخاری، روستای پراچان

میوه فروش و پیرمردک

بَشی بیَم میوه فروشی، یه مسنِّ مردک دی بِما بی، دَسانش دی تاول دَوَستا بی، معلوم بی که گارگرَه، یه کیسه شیلانَکِ مرغوب و درشت بیت و بُندا ترازو اِی سَر.
فروشنده بگوت: ۲۷۵۰۰ تومن، پیرمردک که انگار شکّه گرده بیی، بگوت :مگه چند کیلو هسته؟
فروشنده بگوت: دو کیلو دَ یه ذُرّاک ویشتر، پیرمردک که دهنش وابمانستُبی بگوت: مگه کیلویی چنده؟
فروشنده جواب بدا:۱۲۵۰۰تومن!!
بیچاره مردک باخجالت بگوت: من فکر کردم کیلویی ۱۲۵۰تومن هسته! نه آقا نمی خوام.
کیسه رَ هموجه بندا بَش...

فروشنده با یه پوزخند شاگردشَه بگوت: بیو این شیلانک ۱۲۵۰ تومنی رَ بریز جاشی سَر، هر دو تا شانی خنده صدا دی بَش تا آسمان، بعد وَگردی بایه قیافهٔ طلبکارانه منه بگوت: عجب دیوانه هایی پیدا میگردُنا.
جواب بُدام: به گمانم دیوانه نَبی، احتمالاً خیلی سال بی که میوهٔ نوبرانهٔ تابستانه نخرُستِه بی، نمیدانست قیمتش چنده، شایدم فکر کرد شما حرّاج کُردین، اون دی خیلی خوش شانس بی که میتانه یه ذره خانواده شیب بَبُرَه.
چیزهایی که لازم داشتم بخَریَم، میوه فروشی دَ بمام دُرگا، من بمانستم که به کدوم یکیش فکر کنم،
آبراهام مازلویی گپی یاد دَکَتُم که چطور عزّت وکرامت آدُمان گِرُو نیاز اولیه و مادّیشان دَرَه!
هرکس دَ میپرسی چیدانی روزه مِیری، همون جواب کهنهٔ همیشگی رَ هامیدی،برای اینکه با ضعیفان وگرسنگان همدردی کُنُم!
کدوم مستمند،کدوم وَچه یِ خیابانی، کدوم زن بی پناه صبح (سحر) بیدارمیبو، یه سفرهٔ هفتاد رنگی سر مینیشَه
تا خِرخِره میخوره، بعدتا غروب، کولری خُنَکِ بادی دم میخوسه، افطاری وقت بازم بساط غذای رنگارنگ خودشه پهن مینَه؟؟

👈 آها عزیزجان... هدف از روزه داری، تنها اجابت فرمان خداوند هسته.. فرمانی که مثل تمام فرمانهای دیگه ی خداوند دانا و حکیم، حکمتهای بسیاری دُلش دَره. که یکیش باخبر گردیَن از حال و روز مستمندانه... یکیش تمرین تقوا پیشه کُردُن... یکیش نه بگوتُن به خواهش نفس... یکیش سلامتی روح و سلامتی تن...
👈 آها عزیزجان، اگه میخِی از رمضان کریم، بیشترین استفاده ر ببری و پیروز این میدان گِردی، ویشترک به یاد فقیران باش.. کمی از رنگ و لعاب سفره تان کم کن و به اوشانی اساسی نیازان بَرَس.
الهی که همه تانی تن سالم بو. 🙏

✍🎤 برگردان و خواندن متن: سیدمصطفی افتخاری، از روستای پراچان
📝 تنظیم، ویرایش و انتخاب عکس: سیده مریم قادری، از روستای اورازان
گروه تولید محتوای درجی