صمیمیت طالقانیان
خدا میدانه که چند روز پیش با خودُم به این فکر میکردُم که:
چطور ممکنه که اهالی بیش از ۸۴پارچه آبادی٬ طالقان پراکنده ی همه جای ایران هستن...
در ایران شهرستانهای زیادی وجود داره که شرایط مهاجرتی مشابه طالقان داشته باشه...
اما یه فرق اساسی کاملا قابل احساسَ و اون نکته مهم اینه که:
کمتر میشنویم و یا سراغ داریم که از دیگر بلاد بتانن مثل طالقانیان به لحاظ قلبی و قرابت فرهنگی یکپارچه باشن...
ممکنه مثلا گروههایی مجازی یا حقیقی از هم محلی هانشان داشته باشُن ٬ اما دیده نمی بو کسانی که در یک شهرستان بزرگ با روستاهای متفاوت از هم زندگی کنن یا اهل اوجه باشن و بتانن با هم ارتباط برقرار کنن...
تنها جایی که به لطف تلگرام صُحاب😜😂 بدی یم که وقتی وارد گروههای حقیقی و مجازیش میبی ٬علی رغم اینکه حتی افراد هیچ شناخت قبلی هم نسبت به یکدیگر ندارُن٬
اما انگار سالهای سالِ که همدیگر و میشناسن و میتانن به راحتی حرفهای هم رو بفهمُن...
اصلا اکثریت مردم طالقان چه نسل امروز و چه نسل دیروز دارای فرهنگ٬ منش و اخلاق و رفتار مشترک هستُن که این باعث نزدیکی قلبها به هم هسته و به یقین نمیتوان در سایر نقاط کشور نمونه هایی این چنینی پیدا کُرد😊
ستون فقراتُم جا به جا گردی😄😄😄 چقد گپ بزی یَم...😂😂😂
✍ متن: سیدعباس افتخاری، پراچان
عکس: محمد آقابراری، وشته
