صفای قدیمان

طالقان، قدیمانُش، خیلی صفا داشت. هم اونهایی که اوجه ساکن بیَن، لذت میبردُن، هم اونهایی که تابُستان، شهر دِ میامیَن. محله ای میان که راه میشیِیم، مثل ایمرو نبه گو هیچ آدُم نِینی. گُذر به گذر، پیرمرد و پیرزُن و وچه مِینِستیم. پیرزنکانی که یه سیفیدِه بلندِ روسری و یه پارچّینِه بلند، تنشان، کمرشانی دور دی یه چادرِ گُل گُلی دَوَست بی.
خانه های گلی با سقف کوتاه، خانه ای دیوار دی با سُرخِ گِل (گل رُس) گل کار بی. بعضی پیرزنکان دی همین خانانی دری دَم مینیشتُن. راستی یادتانَ یه چویی درداشت؟ اصلاَ چفت و بستی در کار نبه، نهایت یه کیشکه کُلان و دو تا کوبه. ولی الانان، مگه آدُم جرهت مینَه خانشَه دو دیقه ویل کنه، ولی اونان، دهی میان، گو هیچ، اگه شهر دی میشیَن، درِشانه قُلف نمیکُردُن. یه تیکه آهنی دری دیم وصل بی، ما میگوتیم زُلفین، همانِ دمیوَستان، یه کچیکِ چُو دی میزّیین پشتشُ یاعلی.
شو نشینیَشان چقد صفا داشت. یه انگِلسی (فانوش کوچک) داشتُن روشنش میکردنُ و همونی نوری همراه، میشیَن فامیلانی خانه، اون انگِلسی همُش ایوانشانی سر، یه ستونی دیم، اوزان بی.
این قدیمیان، برکتِ زندگی بیَن. حیف که اون آدمای دوست داشتنی دی دنییَن یا اگه یه پیرمرد یا پیرزنی بمانستباشَه متاسفانه خیلی مورد توجه نیَن.
خا مُن دی خِلی بنویشتم، شما بخوانستن دِ خسته میگردین، ولی تو رو خداک، قبل اینکه دیر گَرده، یه سر به این پیر آدُمان روستا و فامیلتان بزنین.
یا حق
✍ متن: سید مصطفی افتخاری، پراچان
📝 ویرایش و تنظیم: سیده مریم قادری، اورازان
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی