خاطره خانم محمودان

یه خاطره بوگم از سال67اوموقع پراچان معلم بیَم، ما 9تا دختر بیم4 تاخانه اُجاره کُردیبیم، با2نفر اصلا رفتُ راه نداشتیم اما 7تای بقیه همُش باهم بیم. ما زیاد میشیم شام مدیر خانه البته اودیزانی به، تا میگوتیم کُجه، فو ری همه میگوتون دیزان مدیر خانه، بعد از مدتها ما تصمیم بیگتم مدیر با خانواده دعوت کنیم، اودَ وعده بیگیتم، هفته اینده بیان مای پَلو، اقا اون هفته اَندی وَرف بَزه ما نُتانستیم بیایم، وسیله ببریم مخصوصا گوشت نُداشتیم، بگوتیم یه خروس پراچان دَ بخریم، بشیم  ده تا خانه سر بزیم، تا یه جا پیدا کردیم، مردُک بُگوت، سرش میبرم فردا بیاین ببرین، ما 7نفر وُشتُک زَنان بیامیم مای خانه، مُن نفر  اخر دُلامیم، که یه دَفه پام لیز بخورد بَکَتُم زمین غش کُردُم، استخوان پام چنان صُدایی بدا، بگوتُم بُشکشت، ایسَه نُماشان سر، ورف بیداد راهان دبُست، پاهانُم دی وَرم کُردی دیگه کفشی میان نیمشو  ، رفیقانُم بشین یه نفر پیدا کُردُن
گوسفندانی چَک دیمبندا، بیامَ  بدی بوگوت این مینی کار نی، بالاخره با چه بدبختی به صب برساندُم،  اون موقع فقط با تراکتور میشیم میامیم ، ساعت 10تراکتور بیاردُن با پای بدون کفش بشیم سوار گردیم، یکی از همکاران مای همراه بیامه. تا جوستان برسیم ساعت ٣بعد از ظهر گردی، مینی پا بی حس گردی بَه، مُونَه سرادان خودوشان وَگُردیَن، لنگان لنگان باهزار بدبختی، اون ورفانی میان خودُمه برساندم  جوستانی چک بَندی خانه، بُگوتون ساعت، 2بش تهران، دنیا بخُورد مینی سری میان، زُنُک دُلُش مینی بَه بسوت مُونَه بَبُرد خانُش پذیرایی کُرد، دوباره راه کَتُم سمت جوستان مغازان بَلکن یه ماشین گیرورُم تا شهرُک خودُمه بَرسانُم ، اقا بیامیم، اونجه واستام، دیگه شو گردی بَه مَردُم هی مُونه همدیگر نُشان میدان، میخواستُن از مینی کار سَر دَرورُن، مُن نیگاشان نمیکُردُم، بالاخره یه نیسان بیامه مردُک ازین سیبیلو ها، جریان اوی بَه تعریف کُردُم، بگوت مُن نسا کار دارُم، میتانی صبر کنی بیا، بدیَم، اگه این بشوَ دیگه دَسُم به هیج جا بند نی، سوار گردیَم، تا برسیم شهرُک دیگه  اذان بگذ‌شتی بَه اما اوتا شهرک   مینی همرا حرف نَزه گَمانُم بفهمُستی بَه، مُن اودَ میترسُم"الهی هر کُجه درَ حالو کارُش خوب، با‌شه