داستان پیغام بهار - قسمت سوم

عقلم ناتریک میزه: گلبهار، حواست باشه، به این زودیان خو دِ راست نگردیا... بیداری، هرگز قشنگتر از این لحظه نی گلبهار.. این دمِ غنیمت دان...

- دُختر عمو جان.. چه خبران از کار و بارت؟ اینجه تنهایی چا مینی؟ چیب عیدی بَ نشی یِی طالُقان؟

-- تی یِی چُشم اُنتظار بی یَم رضاجان!

یه قشنگه خنده کُرد... از همان خنده هان که مینی دِلِه دمیپاشه حلقمی میان!

- مگه میدانستی میام؟

-- آها... میدانستُم... میدانستُم خدا به حرمت ایمام رضا مینی حاجته هامیدیه!  سمنویی میان یه دانه نُشکُسته بادام بَ... اون مینی نصیب گِردی... امبا نیت کُردُم تی یی همراه باخورُم!

- خا پ حلا بشو یه چایی بیور... اونه ر دی بیور...

-- نه.. نه رضاجان... میترسُم تا بشُم چایی بیورُم تو بِشی... بُدا همینجا بُمانُم... خیلی دلُم تیب تنگه رضا...

- مینی دلی اَندا؟

-- نه.. ویشتر...    تو بِشی یِی زندگیتی پِی... مُن بُماندوم با این کوهِ غم!

- نگو گُلبهارم... ایلاهی بمیرُم تی یی غمه نِینُم... مُن دیه اینجه درُم... بُخدا مینی وضع تو د بهتر نَبَه... ایسه بیومیَم بُمانُم...

صدای زنگ تیلیفُن رضاجانمی گپانه قطع کُرد...

ای خدا... یعنی کی هسته این نصفه شبی؟...!
 نمیَلُن اقلاً خواب و رویایی میان، عزیزمی همرا گپ بزنوم و جختی آسوده باشُم...!!!

تیلیفُن یه بند زنگ میزی...
رضا بگوت: نمیخوای جوابشه هادی یِی؟

بگوتُم: نه... میترسُم پایستام، خو دِ بَپُرُم... این قشنگه رویا تُمان گرده!!

رضا باز خنده کُرد... از همان خنده هان...
مُنه بگوت:
گُلبُهار جان، پایست گوشی ر جواب هادین...
این دیه خواب نی...
بِین...
مُن حی و حاضر چُشمتی پیش دَرُم...
اینه خواب نی.. حقیقته... یک حقیقت شیرین...

آن ور خط، گُلابتون، خوآرُم دبَه...
صُداش از هیجان میلَرزی...
درحالیکه سعی میکُرد یواشتَرَک گَپ بَزنه مُنه بگوت:
گُلبهار... مشتُلُق هادین..
ایمشو عمو اسماعیل زنگ بِزی، عیده تبریک بگوت...
بعد دی یه خبر خوش هادا...
میدانی گلبهار... رضا وگردیه ایران... الان تهران دَره...
امبا میخوان بیان طالُقان...
آقا میگوت عمو حرف تی یی خواستُگاری ری دی پیش بَکشیه...
هوووی کُجه دری دُختر...؟
پایَست چمدانته دَبَند بیو طالقان...
رضاجانت دره میا طالقان......

رضا ر نُگاه کُردُم که با شوق تماشام میکُرد...
یه قطره اشک، قشنگه تصویرشه تار کُرد...
تُندی پلک بِزی یَم تا جیر کوئه...

- رضا...؟ عمو اسماعیلی رضا... او.. الان... همینجه... مینی... روبرو... مینی... وَر دَره...
خدا بُخواه... با هم میاییم طالُقان...

گلابتونی جیغ، هوا بَش...

***

اتوبوس زوزه کشان، سر جوعَری منتهی به گردنه ر پیش میشی...
از وقتی یادومه، هربار این راهه میامیم، بیقرار و بیتاب بیم!
کلا هرکی این اتوبوس و این راهی میان دبه، بیقرار ب.
اینبار اما برای رسیدن به طالُقان جانم، بی تابتر بی یَم..
با اینکه عزیزمی وَر نُشتی بی یَم و او با یه قشنگه لبخند، نُگام میکُرد...

بَرسی یِیم به شُرشُرُک...
همانجه که همیشاک ماشینان میستن تا اولین خجیره اوی طالقانه مهمان وجود کنن.

تا گردنه فقط چند پیچ دیه باقی بُماندی بَ...
این گردنه ر که رد مینی... دیه هرجای طالُقان که باشی.. هر دِه و روستایی... فَرقی نمینه.. دیه خانه ای میان دِری...

رضا بگوت:
چار ساله طالقان جانُمه نِیدی یَم.. خدا میدانه چقدر شما دو تاییب دلُم تنگ بَ...
آنقدری که اگه تا آخُر عمرم دی نگاتان کُنُم دلُم سیر نمیبو...
میدانی قشنگترین تصویر دنیا کدامانه گُلبهارجان؟
تی یی عَسک... این سبزه زاران طالُقانی میان...
کنار همین بوته هانی که قُرمُزه گُل لاله داره و مُن هیچ جای دُنیا و ایران، نظیرشه نِی دیَم....
با لباسان محلی...
با همان خنده شرمین که یادوم نمیا کی مینی دله تاراج کورد!
اینه قشنگترین تابلو نقاشی خدایه که منیب بُساتیه...

گردنه ای پیچ، به سرجیری بَرسی...
یواشک بگوتُم: به خانه خوش بیومی یِی عموپُسرجان...

رضا با نگاه گرم و مشتاقُش نُگاه کُرد...
- آها عمودُتر جان، تو دی..
اینجه برای همیشاک مایی خانه یه... بیومیَم بُمانُم تی یی وَر... این قشنگه خاکمی میان....

بوی خاک واران خورده ی دیار، مستم کورد.
تا ته ریه این مشک آگین بو ر جا بدام.

رضا بگوت: راستی نمیخوای بُدانی دیشو چُطو تی یی خانه ر پیدا کُردُم؟

دیشویی اتفاقان، دواره ذهنمی میان بیومی...
شب بَ... اولین شب بُهار...
مُن خانه تنها بیَم، زِنگ بِزیَن...
رضا بَ.. آها... مینی رضاجان، دری پشت دَبه...

بعد زنگ بِزی عموم بیامی، چمدان بستیم و تاریک صُبح، راه کِتیم سمت طالقان...

ولی راستی رضا چُطو مُنه پیدا کُردی بَ؟

گلابتون بگوت عمو زنگ بزیه طالقان، با آقام گپ بِزی بَ..
حُکماً او مینی آدرسه هادا بَ به عموم.. او دی به رضا...

رضا بگوت:
نه گُلبُهارجان...
مُن قبل سال تحویل، خانه د بیرون بیامیَم...
با ننه ام حرفُم گِردی و برای اینکه خدای نکرده گپی سخنی از رو عصبانیت نگواَم، بیومیَم میدان...
همینطور خیابانانی میان سرگردان بیَم تا غروب گِردی...
چون از صُحب هیچی ناخورده بی یَم، یه رستوران پیدا کُردُم و دُلا شیَم...
انگاری افتتاحش بَ...
منیب منوی غذا بیوردُن...
باقالی پلو با گوشت... تا اینه ر بُخواندُم اشکُم درامه...
بعدی زرشک پلو با مرغ...
همینطور لیسته بُخواندُم تا ته...
به تَه که برسی یَم، یقین کُردُم این لیسته تو بنوشتی یِی....
بدو بیومیَم صاب رستوران د سوال کُردُم کی این لیسته تایپ کُردیه...
خوآرُش بگوت: مینی رفیق..
او دِ تی یی آدرسه بیگیتُم و تا تی یی خانه، پرواز کُردُم...

چُشمانُم تعجب د گرد گردی...
بگوتم: آخه رضا جان، تو کُجه د بُفهمُستی آن لیستی تایپ، مینی کاره؟ مگه عین دستخط، دستتایپ دی داریم که منحصر به هر فرد باشه؟

رضا خنده کُرد و بگوت: ای تی یی دستخط و دستتایپه با هم قربان...
 آها داریم... بیو خودُت بِین...

و جیفشی میان د یه تا کُرده کاغُذ بیورد و هادا مینی دست...

لیست غذاهان بَ...
از باقالی پلو و زرشک پلو تا انواع کُبابان...
خُب اینان که چیز خاصی نَبه و ثابت نمیکُرد تایپش مینی کاره..
تا برسی یَم ته لیست...
آن ته لیست، بنوشتی بَ: رضا.. رضاجان.. تو ر خوش دارُم!...
آآآآآآه... گلبُهارتی دل، این بُهاری میان خیلی بیگیته...
پَ کُجه دری رضا جان؟

❤️❤️❤️

دُواره نگاهُمان به هم قفل گردی و دوتاکی بلند خنده کُردیم...

آسمانه نگاه کوردوم و زیر لب بگوتم:
خداجان شُکرت، همان موقع هم که خودمان حواسمان به کارانمان نی، باز تو هوامانه داری...♡



🔚 پایان
      سرخوش و بهاری باشید 🔺


📝 نوشته: سیده مریم قادری
      #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.

داستان پیغام بهار - قسمت دوم

آخرین سال دانشسرا که بُهار بیومی، یک عالُمه کار داشتُم که وَهانه کُنُم و برای عید، طالقان نَشُم...
میدانی همه چی این قشنگه دیار، مُنه یاد رضا مینگَت و این از توانُم خارُج بَ که باز اویی جای خالی ر بِینُم.

چندتا ندُوته لباس داشتُم و کنکور دی وَهانه خوبی بَ.

زهرا که همیشاک عیدان، مینی همرا میامی طالقان، اون سال قرار بَ چند روزی با کاروان بَشوئه مشهد. مُنه بگوت چند روزی بشو طالقان و اینجه تنها نُمان تا مُن وگردُم دواره بیا، اما مُن قبول نُکُردُم و بگوتم:
چند روزی تنها بُماندُن دی تجربه خوبیه.

خلاصه پیغام برساندُوم که ایمسال عید، شهر میمانُم و طالقان نمیام.

ننه آقام هرچی اصرار کُردُن، مُن وهانهانه قطار کُردُم و بگوتُم نمیام...
مینی مرغ یه پا داشت..
بُهار طالقان با همه قشنگیانش، بی رضا منیب جهندم بَ.

سال تحویل تنهاییام بَرسی. زهرا از میان صحن جامع رضوی، منیب زنگ بِزی و بگوت:
گلبهار، الان روبروی گنبَز آقام، گوشی ر میگیرُم هرچی دلت میخوا بگو....

دلُم مُچاله گِردی، ابر بهاری جور، اشکانُم جیرامه.... با یه دل شکسته نجوا کوردوم:
خداجان... امام رضا جان... شما خودتان مینی درد و غمه میدانین... مُن دیه چی دارُم که بگوئَم... یا ایمام رضا... جانِ آن جوادِ شهیدت... جانِ آن بابایِ باب الحواجت موسی بن جعفر... جانِ مادر جانت فاطمه زهرا... مینی رضا ر به مُن برسان...

دیه نفهمستُم چی گردی...
کف اتاق ولو گردیَم و اولاد بَمُرده ننه هانی جور، زار زار بُرمه کُردُم تا همانجه، خُوم بَبُرد.

خُویی میان، رضا ر می دیَم...
جلو گُنبز آقا بنشتی بی یِیم و با هم زیارت نامه میخواندیم...
یه لحظه دیه، طالقان بی یِیم، کوه کتلانی میان، بدو بدو میکُردُم و رضا مُنه دُمبال میکُرد... سرچُشمه به هم می رسی یِیم و مینی دسته میگیت و میگوت:
گُلبهار... مُن تو ر خوش دارُم... مُن تو ر دوست دارُم!    
صُداش، کوهی میان اِکو میگردی:
تو ر خوش دارُم...
تو ر دوست دارُم...

زنگی صدا مُنه بیدار کُرد. یکی دَبه دَره جاش د بَکنه...
- کیه؟  بیومیَم...

چادرمه سرم کُردُم و بشیَم حیاطی میان.
صابخانمی زُن، منیب سمنو بیوردی بَ.
چند روز قبل عید، بِشی بیَن ولایتشان، نذری سمنو داشتُن. مُنه بگوت:
دُتر جان، این نذری حضرت زهرایه... بی مُراد لب نزن.. حتماً یه دعایی قبلش کن... مرادته هامیدیه ان شاءالله...

او د تشکر کُردُم و بیومیَم اتاقی میان...
باز بُرمه ام بیگیت... یه قاشُق بیوردُم و سمنو ر ایمتحان کُردُم...
تو اولین قاشق، یه بادام بَ...
زُن صابخانه میگوت:
هرکی بادام سمنو گیرش بیا، حاجت روا میگرده...
اشکُم جیرامه... یا فاطمه زهرا...

تا بعدِ ظهر، دوبار ننه زنگ بزی و یه بار دی زهرا. چهارمین بارش یکی از همکلاسیانم بَ.
هروقت کار تایپی داشت، منیب میورد. آن روز دی بگوت:
گلبهارجان، مینی برار یه رستوران بِزیه، ایمشو افتتاحشه. میتانی چندتا منوی غذا اوییب تایپ کنی تا غروب برسانی؟
بگوتُم: آها... منیب بخوان تا بنویسُم، عصری بیا بَبُر...

کامپیوتره روشُن کُردُم و مشغول گردی یَم...
کار دی سرگرمی خوبیه برای فراموش کُردُن غم و غصه هان...
فقط بدیش اینه گاهی غرق کار که میگردی، همزمان غرق رویا دی میگردی...

همانطور کو تایپ میکُردُم، خاطره هان مینی چُشمی پیش، رژه میشی یَن:

باقالی پلو با گوشت...   چَندی رضا این غذا ر خوش داشت...
مُنه میگوت: برای سور عروسی، باقالی پلو با گوشت هادی یِیم...
میگوتُم: عوووو رضاجان سخته این همه سبزی و باقلی پاک کُردُن...
میگوت: غصه ات چیه عمودُتر جان، تو که نمیخوای پاک کنی، تو عروسی.. مینی عروس!

زرشک پلو با مُرغ...    هر وقت میامی یِیم تهران، عمزُن این غذا ر دُرُست میکُرد... یه جورایی تنها غذاهانی که بلد بَ یکی زرشک پلو با مُرغ بَ، یکی استامبولی، یکی بی گوشته ماکارونی و املت که گته ننه خدا بیامرز میگوتش: اُمبُلِت!....
 
عَمزُنی آخرین کلام یادوم بیامَه:
 کورُوشه فراموش کُن دُترجان، او دیه ایران ونمیگرده... ما دی عموت بازنشست گرده میشیم اویی وَر... تو خودتی بَ یه طالقانی شووَر پیدا کُن....!   
   
انگار رضا طالقانی نَبه!
او که اولین نفسهاشه طالقانی میان بکشی و قشنگه چوشمانوشه اونجه به دنیا وا کورد...
او که جانُش در میشا طالقانی بَ...
مخصوصاً بُهاران... وَختی این کوهانی سَر، خداجان یه قشنگه مخمله سَبزه فرش، پهن مینه...
آسُمان، فیروزه ای دامانشه تَن مینه که چندتایی سیفیده مُروارید اویی سر بَدوتیَن.
اینجا اونجان گل مُلان در میا...
پَرپَروکان بازیگوشی مینُن و چوچُکان و بُلبُلان قشنگه چَهچَه میزَنُن...
بعد مُن اویی دستان مِیرُم و برا اولین بار، شرمِ دُترانه ی طالقانی خودمه کنار مینگَنُم و میگوم: رضا.. رضاجان.. تو ر خوش دارُم!...
آآآآآآه... گلبُهارتی دل، این بُهاری میان خیلی بیگیته...
پَ کُجه دری رضا جان؟

***

یه قطره اشک بریت کاغُذی سَر...
تایپی کاران تُمام گردی...
کاغُذانه دسته کُردُم و بنگیم یه پوشه ای میان تا عصری بیان بَبُرُن...
از این اولین روز ساله اَندی بُرمه کُردُن.. خدا رحم کنه به بقیه سال...

نیم ساعت بعد، رفیقم بیومی کاغذانه بَبُرد. هرچی او ر اصرار کُردُم دُل آیه و عیددیدنی کنه، قبول نُکُرد و بگوت: عجله داره.

مُن دی تنهایی، یه مرغانه نیمرو کُردُم و بنشتُم تلویزیونی پیش...
یه هندی فیلم داشت و دُواره داسُتان عشق و هجران...
باز بُرمُم بیگیت...
تلویزیونه خاموش کُردُم و قرآنه بیوردُم...
هروختی به بن بست می رسی یَم، کلام خدا آرامم میکُرد..
الا بذکر الله تطمئن القلوب...

نیم ساعتی قرآن بخواندُم و جانُم آرام گیت..
بعد پایستام تا ظرفانه بشورُم... یگهو بِیدی یَم دری صدا درامه... جالُب بَ آنی که دری پشت دَبه، مُهل نمیکورد و پشت هم در میزی...

چادرمه سر کُردُم و بشی یَم حیاطی میان و دره وا کوردُم...

زهرا همیشاک میگوت: دُتر! قبل اینکه دره وا کنی سوال کن، کی دری پشت دره!    شاید نااهلی دزدی چیزی باشه!

مُن دی همیشاک یادا میکُردُم...
بدون سوال دره وا کوردُم!
تاریک بَ...
کوچه مانی تیری چُراغه یالان بُشکُستی بی یَن...
سایه یه مَرد در قاب در دَبه...
دلُم هُرّی بریت...
نُصمه شبی... یه مرد غریبه... مُن دی یه دُتر تنها...

نگاهم به صابخانه ای پنجره بَکَت که چُراغشان روشُن بَ... یادُوم بیامه اوشان سفر د بیامیَن.. دلُم قُرص گِردی...
جُرأت کُردُم سوال کُنُم: بفرماین، شما؟

انگاری طالقانی بُلبلان، دسته جمع شروع کُردُن به بخواندُن...
صُدایی چون دلنوازی شهروی نجیب و آرام، مُنه صدا کُرد:
گُلبُهار... گُلبُهار جانُم... مُنه نشناختی؟

لازُم نَبه تیربرقی چُراغ بسوجه...
یا صابخانه ای کورسو از پنجره بیا...
سُتاره گان دی اگه سوسو میکُردُن یا پس پرده ی اَبر ما ر دید می زیَن، باز مهم نَبه...
مینی خورشید آسُمانی میان دَبه...
نه!      دِری قابی میان دَبه...

باید میگوتم: رضا جان... خوش بیامی یِی...
اما بگوتم: یا ایمام رضا.. قُربانُت گَردُم... چه زود حاجتمه هادای...

قشنگه رویامی میان بنشتی بیَم و رضا ر نُگاه میکُردُم...
میدانستُم خوابه.. خیاله... امبا به همین خواب و خیالش دی دلخوش بی یَم...

فقط نُگاه میکُردُم و لبخند می زیَم...
اشک شوق میامی تا تصویر قشنگِ رضاجانمه تار کنه... او ر دِسی همرا پاک میکوردُم و دُواره نُگاه میکُردُم...

رضایی حال و روز، بهتر از مُن نَبَه...

چَندی بزرگ و جا اُفتاده گِردی بَ...
یعنی رویامی میان، اینطور می دیَم یا واقعاً اینطوری بَ؟
یه قشنگه پُرفُسوری ریش بُندا بَ....
عَمزُن میگوت: پزشکی میخوانه...
خودمی همرا فکر کوردوم: پزشکان پُرفُسوری ریش دارُن یا مُهندسان؟ یا دانشمندان؟ هنرمندان؟ شاید دی عاشقان؟

اصلاً هرچی... مینی رضا با پُرفُسوری ریش، مینی روبرو نشتی... این مهمه... این مهمه گلبهار...

🔻 ان شاء الله ادامه دارد 🔜

📝 نوشته: سیده مریم قادری
      #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.

داستان پیغام بهار - قسمت اول

عمو اسماعیل، صحیح و سالُم بَش اِجباری و واله و عاشُق و شیدا وَگُردی.
یه تهرانی دُتر، اویی دُل و دینو بَبُردی بَ. دُتری که به شیوه آن روزیان، نه حجاب مجاب دُرُست درمانی داشت، نه آقا ننه و تَک و تیلش به گَت آقام و خانُدان اصیل و مومن و روستاییش میخورد!

اَمبا اوشانی خاطرخواهی، سُمبه ی پُر زور داشت و عمو، بالاخره تهرانی دُتره بَبُرد و برای زندگی، راهی تهران گردی. قیمت این ازدواج، بُریدن از خانه و خاندان طالقانی بَ که عمو آنه ر پرداخت کُرد.

دیه کسی او د خبر نُداشت تا زمان بُمباران جنگ، که سرو کله عمو و خانُوادُش پیدا گردی.
به لُطف انقلاب، مشکل بی حجابی اویی زُن تقریباً حل گِردی بَ و با پادرمیانی گته ننه خدابیامرز، آبّا عمو ر به جمع خانواده راه بُدا.
عَمزُن دی پا به ماه بَ و اولین پُسرش، طالقانی میان دنیا بیومی...
گته آقا اویی نامه، رُضا بنگی اما عَمزُن او ر کوروش صُدا میکُرد.
به این ترتیب، عمو پسرُم صاحب دو تا نام گِردی، ''رضا'' برای طالقانیان و ''کوروش'' برای تهرانیان.

چند سال بعد، مُن دی به دنیا پیوستُم و رضا دی صاحب دو تا خوآر گِردی.

از آن پس، عیدان، ما میشی یِیم تهران و تابُستانان، عمو اینان میومیَن طالُقان.
همه چی در امن و امان بَ.

تا اینکه اولین بار، چُشمه ای سَر که مُنو رضا بِشی بی یِیم خُنُک او بیوریم، یه جمله که با لهجه دست و پا بُشکسته طالقانی اَدا گِردی، همه دنیا ر تُکان بُدا...
حَلا نه همه دنیا... فقط مینی دنیا.
البت هیشکی خبردار نگردی، اما مینی دنیا... مینی کیشکه دنیا... دنیای یه دُتر تازه به نوجوانی برسیه ر کُون فَیَکون کُورد:
- گُلبُهار... میدانی... مُن تو ر خیلی دوست دارُوم!

***

از آن روز، دُنیای مُن، آرامشی رنگه هانیگیت که هانیگیت...
بی قراریان و چُشم اُنتظاریان شُرو گردی...
فکر کُن یه دُتر چَندی باس چُشم چُشم کنه تا این سیاه زُمُستان بُگذره و بُهار بیا تا او بُتانه عزیزشه بِینه... 
ایام دیداری که به دو هفته نمی کشی، به هجرانی دُواره میرسی و باز اُنتظار چندماهه بَ تا بَرسیَن تابُستان...
آن قشنگه سه ماه دی، به چُشم بهم زدنی تُمام می گردی و باز شُش ماه آزگار بَ و یه دل بیتاب...

شاید به همین خاطر ب که من عاشق بهار و تابستان بیم و بیزار از شش ماهه دوم سال...

دو سال این یواشکی خاطُرخواهیان و روزگار عاشُقی که ویشتَرُش غم هجران بَ ادامه داشت.
 تا اینکه رضا دیپلمشه هاگیت و وقت اجباری بشیَنش برسی.
رضا بالاخره تُکش وا گردی و به ننه آقاش بگوت که مینی خاطره میخوا...
 اوشان د درخواست کُرد مُنه خواستگاری و نُمزه کُنن تا او با خیال راحت بَشوئه اجباری..
میگوت گلبهار خواهان زیاد داره، او ر نُشان کُنین تا مَردم او د ناامید گردُن.

عمو موافق بَ.. هم موافق هم خوشحال اما عَمزُن به یکباره تمام آن سختیانی که خودُش بکشی بَ تا مایی عروس گَرده، یادُش بیومی و به صرافت تلافی بَکَت.
 شاید دی مُنه در شأن خودُش و رضا (کوروش!) نمیدی، پس همه کار کُرد تا مُن و رضا به هم نرسیم.

***

خلاصه که سرتانه درد نیارم، رضایی سربازی ر بَخری یَن و او ر برای ادامه تحصیل، برساندن خارُج.

یک ماه تمام تبی میان میسوتُم و چند ماه بعد دی فقط بُرمه بَ و اشک و تنهایی.
اونسال برای اولین بار در عمرم، تجدید بیوردُم و تابُستانی سخت و بی رضا بیومی...

میگوان آدُم به همه چی عادُت مینه... مُن دی نبودن رضا عادُتُم گردی اما او ر هیچوخت یادا نُکُردُم.

اونسال شهریور، به ضرب و زور قبول گردیَم و پَییز، به پیشنهاد خالُکُم که خودُش معلم بَ، برای دانشسرا ثبت نام کُردُم و بیومیَم شهر.

کم کم، غرق درس و زندگی گردیَم.

یک سالی که بُگذشت، چندتا شاگُرد خصوصی بیگیتُم و کُلاس خیاطی دی ثبت نام کُردُم. کلاس خیاطی تُمان گردی، بشی یَم سروقت تایپ و کامپیوتر و این چیزان.
دیه یه عالُمه کار داشتُم که منی فکره مشغول کنه. درس... خیاطی... کار...

آقام یه دوتا اتاق منیب اجاره کُرد. یه هم خانه دی پیدا کُردُم...

مینی هم خانه، یه جنوبی دُختر بَ. چند سالی من د گت تر.
خنده لبانش د جدا نمیگردی.
همیشاک یه عالُمه انرژی و توان داشت. او ر می دی یِی فُکر می کُردی او د خوشبخت تر دنیایی میان دِنی اما طفلکی زهرا، همان خندهاشی اَندا، غم و غصه و گیریفتاری داشت.

وچگیش با سختیهای جنگ و بمباران و بیخانمانی شرو گردی ب.
 نَنُش دی چندسال پیشان به رحمت خدا بِشی بَ و یه اُژدها بیومی بَ اویی جا.
 آنقدر این زن بابا، زهرا ر اذیت کُرد که دُترک برای فُرار از اویی اذیت آزار، بیومی بَ تهران و خودُش هم درس میخواند هم کار میکُرد.

آشُنایی با زهرا و هم خانه گردیَن با او، منیب نعمت بزرگی بَ.
او ر می دیَم، خودمی غم و غصه ر یادا میکُردُم.
مُنو به هر تیتالی بَ میخنداند و عقلش دی مُن د ویشتر بَ.
خیلی جاهان مُنه نصیحت میکُرد که دو روز دنیا ارزش این همه غمه نُداره.

مینی خاطرخواهیی داستانه میدانست. گاهی که در فراق یار برمه میکوردوم، منه میگوت:
اگه او دی تی یی جور خاطُرخواه بَ، یه راهی پیدا میکُرد برای راضی کُردن خانُواده اش، نه اینکه فرار کنه و بشوئه زندگیشی پی!!!

مُن زهرا ر نُگاه میکُردُم و دُواره خیالُم پر میکشی تا رضا...
یه کمرنگه خنده میامی لبانمی سَر و زهرا دی عاقُلتر از آن بَ که این خنده ای گوله باخوره و مُنه میگوت:
سره خور! باز که دری به رضا فکر مینی! مینی حرفان دی باد هوا...

و یه بالش، پرت میکُرد مینی سَمت و قاه قاه میخندی...

🔻 ان شاء الله ادامه دارد 🔜

📝 نوشته: سیده مریم قادری
      #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.