مای خدا، همونی هسته که اگه زندگی بر وفق مرادمان نَباشه، اوی سر داد میزنیم، بجای اینکه با پشت دسِمان بَزَنیم خودمانی دهنی میان
امــــــــــا او با دست مهربانش مای سری میان دَس میکشه نوازش مینه
ان شاءالله امشو با نوازش دست خدا خوِتان بَبَرَ
شـــــــــــــــــــوتان خوش
خداجان؛
توخودت می دانی که این روزگارفرازونشیب زیادداره.
من دی می دانم که فقط تو منی پناهگاهی پس منی دسانه بِی که بجزتوهیچ کس پناهگاهم نی
شِوتان پرازآرامش
سلام
در طالقانِ قدیم، یه رسم خوبی وجود داشت که الآن کم رنگ گردیه و آن این بَ که موقع میوه بیچین یا جیر کُردن، رهگذر و همسایان سهم داشتند و معتقد بیَن اینجوری برکت باغ و محصولشان زیاد میبو. ما دی یه سیف باغ داشتیم، مهرماه که سیفانه میچّیی ییم، آقام سه چهار تا جعبه سیف هامیدا همساییانه.
حتی من یادمه، یه سال آبّام، یه زمین دو منی را جو بکاشته بَ. بعد که برداشت محصول انجام گردی، خواستیم کلش زمین را بسوزانیم. گته آقا به شدت مخالفت کُرد و بگوت: این جویی که زمینی سر بریتیه، سهم پرندگان آسمان و چرندگان زمین هسته. آها در قدیم نه تنها برای همسایگان در محصول سهم قایل بیَن که حتی برای چرندگان و پرندگان نیز سهم در نظر میگیتن.
🍃🍒طالقان:مهدِجوانمردی،فرهنگ و ایمان🍎🍃
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
🔻کپی برداری بدون ذکر منبع، مورد رضایت صاحبان اثر نیست و مدیونی دنیا و آخرت را در پی دارد.
حسنجون چاله و پشتش هرنجه
خدایا یار من از من نرنجه
هوای کولج و آبِ حسنجون
آقا در کولج و یار در حسنجون
عکس: الهه تاجدینی
بگوتی طالقان هواش
عجب خجیرَه تو بیِو
روخانه گَلانُشی سرخه گُلان،
عجب خجیره تو بیِو
بگوتی روخانه گَل، بال به گَردن، قدم زنان،
عجب خجیره َتو بیِو
دوتّایی، روخانه دُل، اِوبازی،
عجب خجیرَه تو بیِو
چشمه ای سر بنیشتنُ، سیا کُتُری، چایی باخوردن،
عجب خجیره تو بیِو
من بمام، راس بگوتی، هواش خجیره طالقان
روخانه گَلانُشی سرخه گلانه بَدیَم
جاده سر راه بَشیَم، سرچرخ ادام، قشنگیانه بَدیَم
من فـــــــــــقــــــــط تو رَ نَدیَم
آخه مُن دیشو تا صبح،
هَمُشَه خِو بَدیَم
✍شعر از: سیدمصطفی افتخاری-پراچان
🎤 در ادامه با صدای شاعر تقدیتان میگردد.
عکس: رضا ببری
این تصویر چه حسی به شما هامیدی؟
سحر سیدعلیخانی: حس رسیدن به محبوب
مینا صائمیان: حس خوب زندگی
مرضیه نعمتی: حس دلتنگی برای وطن
محمد آقابراری: حس افتخار طالقانی بودن
خانم مرضیه: حس بوی نان تنوری، چای هیزمی ،هوای پاک، آب چشمه های بی نظیر، مردمهای ساده و مهربون، کوه های بلند ، حس یک زندگی ناب
پارسا لهراسبی: حس امنیت در وطن
بهزاد لطفی: سلام. به من حس خزان میدی.چون بومیان مثل ولگ درخت می ریزند و بیگانگان جاشانه پرمینند. متاسفانه!!
جناب قاضی میرسعیدی: با سری افکنده به زندگی سلامی دوباره میدهم.
آقای محمود: حس رهایی و آزادی و فراغ
آیة الله آقای حاج شیخ محمدرفیعی طالقانی فرزندمرحوم حاج شیخ ابوطالب طالقانی درسال 1290 هجری شمسی درروستای اردکان طالقان چشم به دنیاگشود.پدر و جد ایشان همگی ازعلماوفضلاء بودند.
ایشان علوم ادبیات فارسی وغیره رادرمحضرپدرآموخت ودرابتدای جوانی به قم عزیمت نمود.
درآنجابه محضردرس اساتیدوبزرگانی چون آیة الله العضمی بروجردی،آیة الله صدر،وآیة الله امام خمینی ودیگران بهره بردتابه درجهٔ اجتهادنائل گردید.
درایام اقامت درقم دارای جلسات قرآن وتفسیراحکام واصول عقایدکه بسیارازطلاب وفضلاازاین جلسات بهره مندمی شدند.سپس جهت تبلیغات اسلامی عازم تهران شدومدتی رادرمسجدومحراب ومنبرفعالیت نمود.ایشان درزمان اقامت درتهران بامرحوم نواب صفوی همکاری داشت.
درهمین زمان بودکه به جهت مسایل سیاسی درزمان رضاخان به زندان افتادو
درآنجانیزبه تبلیغ وارشادپرداخت.پس ازآزادی اززندان باردیگربه قم عزیمت نمودوبه تبلیغ ونشراسلام ادامه داد.
ایشان دارای خطی زیباودرمنبرووعظ خطیبی ماهربودند.آیة الله آقاشیخ محمدرفیعی مدتهاباشاگردان منحرف احمدکسروی به جدال وبحث می پرداخت ودرحضورمردم آنها رامغلوب می ساخت.درزمان انقلاب اسلامی ایشان سهم عمده ای رادربسیج وآگاهی مردم برعهده داشتند.پس ازپیروزی انقلاب اسلامی ازجانب آیة الله خمینی رهبرفقیدانقلاب به مقام امام جمعه منصوب شد.
سرانجام درروزجمعه ۱۳فروردین ماه سال ۶۲چشم ازجهان فروبستند.
روحش یاد.
گروه تولیدومحتوای درجی
🔻 طالقانی گل و واش و سبزی 🔺
میدانین این گلان شیرتوونی گل هستن. یه تَله واش که مالان فقط اونی گلَ میخورن!
اون وقتان که واش چینی و گندم چینی دستی و داسی همراه به، دهاتیان این واشی سایه رِ به کارم یگیتن، که وَلگانی پهن داره و بلند، ساقانش زیاده.
راستی اینی خشک چو دی، بیابانی میان نعمته. اینی خشک چو، تَشی چایی بَن به کار میا.
کوتاه بگم گل و واشی که صحرایی میان دره، هیچ کدام بی دلیل نیه. حداقلش اینه که زمینه سبز مینه!
خداجان شکرت که هیچیت بی حکمت نیه!
ما رَ پاسدار نعمت های خودت بدان! اِلاهی شکر
با سپاس از: سیدمجید سیدعلیخانی از سنگبن
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
سلام مینم به توخجیرهمشهری
طالقان دَبمای میدانم که خوش خبری
مای خانه ای میان هروقت حرف ازطالقان میبو،من نیم خیزمیبُم.😍اصلاهمه طالقانیان همین جورن،حتی اگراین مسیری میان هرهفته رفت وآمدکنن،شایدشمایب دی اتفاق دَکَته باشه وقتی آماده میبیم مینیشیم ماشینی میان🚗 انگاراین آهُن پاره دی متوجه میبومیخوابشوطالقان باوجودی اینکه میدانه بایدکلّی سرجوَر وسرجیربشو ولی خوشحالی دَپردرمیاره نمیدانم این دیار،این خاک،چه تأثیری مای وجودبندا که انقدوابسته ایم، حتی اون وچه ای که طالقان متولدنگردی
دلش طالقانیب پرمیکشه،به محض اینکه مدرسه تمان میگرده این وچاکان خودشانه مهیّای طالقان بشیَن مینن حتی اگه شهری میان بهترین امکانات دی اوشانیب فراهم باشه که اوقات فراغتشانه پرکنن.🌭⚽️⛸الان که تعطیلات تابستان به آخرانش برسی وچاکانی ناراحتی شروع میبو😢که بایددوباره وگردن شهر،کم پیدامیبن افرادی که انقدنسبت به دیارشان عشق داشته باشن،خیلی هاهستُن که به شهرپناه بیاردن جوری که دی دوست ندارن وگردن به دیارشان،تازه عشق مانسبت به دیارمان فقط تازمانی که زنده ایم نی،وصیَت مینیم که بعدازبَمردن تحت هرشرایطی ماره ببرن طالقان،🚑 پیشش دی چندتاضربدرمیزنیم که ینی اگه به یقیهٔ وصیَّتانَ عمل نکردین این یکی رَحواستان بو.😡
خدارحمت کنه همه امواته منی ننه چندروزآخرزندگیش باوجوداینکه سختش بی گپ بزنه ولی هی پسرانشه تأکیدمیکردکه اگه من ازدنیابشیَم منه ببرین طالقان،بگوتن اگه شرابط مهیانگردی چی، میگو:اگه نگردی منه ایجارچال نکنین الک کنین بیابان.
چاکنیم دست خودمان نی،طالقانه دوست داریم.
خداروشکرمینیم که متعلق به این دیارپاکیم،
ارادتمند؛ ازکچیکترین وچهٔ طالقان
سیدمصطفی افتخاری
وقتی ما از خدا خواهش مینیم، سَرُمانَ راستا مینیم سمت آسمان
اما وقتی از آدُمان خواهش مینیم، سَرُمانَ جیر مینگنیم
انگار آدُمانی گوش، اوشانی پای بُن دَرَه
پس خیلی تعجب نکنین اگه بعضی موقان مای صدارَ نمیشنواُن
به امید یه فردای از امروز بهتر
شوتان خوش
خدا بیامرزه آبّامه...
همیشاک میگوت:
بیمار، تیمار میخوا...
الهی جانتان ساق بو
ولی به وقت بیماری، خجیره تیمارگر داشته باشین.
روزتان مبارُک تیمارگران باتعهد
سیده مریم قادری، اورازان
این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.
(دریافت کنید)