به کولیِ افسانه ای قصه هایم پری

نمیدانم؟
چه سازم با دل خویشم
و با این خواهش دیرینه اش دیری

هزاران سال همچون دوره گردی
کوله بار دل به دوشم
گشتم و گشتم
که شاید وانهد از سر
فسون افسانه ان دختر کولی
که یک شب گشت مهمانم
کنار اتشی تا صبح
و او رقصید و پا کوبید
با رقص فروزان شعله اتش

وز ان شب تا به امشب
من چه شبها اتش افروختم
کنار چشمه ای تا صبح

که شاید کولی افسانه هایم
باز باز اید

ولی افسوس و صد افسوس
از ان شب ها و اتش ها
نشد حاصل بجز گردی
که من بر چهره
بنشاندم...

دل نوشته به قلم: فرشاد فلاحی
اجرا: فرشید فلاحی   دریافت فایل صوتی

همچنین دریافت کنید: تو ای پری کجایی - حسین قوامی

ایلیاتی ببره

قدیمات مای ده، دستفروش دوره گرد و کولی وار میامین. انبر و خاک انداز و سیخ کباب و گاز انبر و انبر قند و خیلی چیزان میاردن.
جنوبی بین، همه زناکان سیا توئه و قد بلند. ما میگوتیم: ایلاتان بیامین.
چون وچه بی یم، خیلی دی اوشان د میترسی یم.
اخه اون وقتان هرکی ننه باباشی حرف گوش نمیکرد میخواستن وچه ره بترسانن میگوتن: ایندفه ایلاتان بیامین تو را هامیدیم ایلاتان ببرن😉😂

یادومه یه روز همین ایلیاتیان بیامین حسنجون. خو اون موقان شهرک یه قهوه خانه دبه و دهانی میان گو به اون صورت چیزی دنبه. حالا این بندگان خدا دی گرسنه و تشنه.
آنروز بیامین ما دری گل، بساط پهن کردن. ظهری موقع گردی، گرسناشان ب هیچی نداشتن ناهار بخورن. مادی اون روز دبیم نان دبندیم.
نان دبندانی روز دی یه دیگ آش بار میکردیم تنوری سر.
ننه دلش اوشانیب بسوت و بوگوت: چنتا تازه نان و گته کاسه آشه ببر این بندگان خدا بخورن.
بوگوتم من میترسن نمیشم.
خلاصه هر کاری کورد مون نشیم. آخر سر خودش ببرد. اندی دعا کردن و یه قند انبر دی اورو هادان.

✍ متن از: شهناز فلاحی از حسنجون
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی

کُمِ قَلواری

در قدیمی طالقان، دستفروشانی میامیَن که به صورت گروهی، دهی میان دور میزیَن و وسیله ی فروششان، انواع الک بَه (خوردا الک یا پیلا الک).
همه ی این دستفروشان  زُن بی یَن و همه دی سیاه سیاه، که فکر کُنُم از استانهای مرزی میامیَن طالقان، ایچینِ این کولیانِ امروزی.
وقتی این زُنکان میامیَن دهی میان، دهی مردم میگوتن: کُمِ قَلواری بیامی یعنی دستفروشِ اَلَک اومده.
از اون موقع به بعد، پایین طالقانی روستایان، وقتی یه زُنی که سیاهپوست یا سبزه هَسته رَ  مِینُن میگن فلان مردی زُن یا اون زُنُک، ایچینِ کُمِ قَلواریان. یعنی فلان خانم از نظره رنگ پوست مثلِ دستفروشانِ قدیم هست.

✍ متن از: احمدلهراسبی از لهرانِ بزرگ
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی

مهر مادری در حیوانات

حیوانات نیز بیتاب نداشته هایشان میشوند و به تدبیری اینبار از غم رهانیده شده.
با پوستی و کولی و تدبیر چوپانی مهربان

داستان این کولی با صدای سیدمصطفی افتخاری تقدیم به شما (دریافت کنید)

بسیار جالبه، از دستش ندید