دیباز شروع میگردَه
تُندَ وارانان،،، وازِ چتران
دُلشوره هایِ خیس بُخورد
چُراغ‌هایِ قُرمُزی پشت، فال‌هایِ نَم بَکُشی
قُرمُزَ اناران،،، سبزَ نارنگیان
دیباز شروع میگردَه
روزهایِ نُصفَ نیمَه،،، شِوْ هایِ بی اُنتُها
عطرَ تلخَ قهوَه،،، کافه‌ای کُنج
خط خطی نیمکتان،،، شلوغَ ایستگاهان،،، صبورَ تُرافیکان
شروعَ دوبارَه زُندوگی
پُر از ولگی بو، خاکی بو، عُشقی بو
سُلام به پائیز کو می‌آیَه
زنبورک از کهن‌ترین سازهای موسیقی جهان است که با بدنه‌ای نعلی شکل و زبانه‌ای که یک سر آن به وسط انحنای ساز، وصل شده، از فلز یا چوب ساخته می‌شود. زنبورک، جزء دسته سازهای تیغه‌ای از رده‌ی خودصداهای دهانی است که جایگاهی در خاطرات کودکی‌های خیلی از طالقانی‌ها دارد. یادآوری این خاطرات را با هم در متن زیر می‌خوانیم:
زنبورُک، مایی دِورَه‌ای اُرکستر سمفونی بَ.
یادُش بخیر، منی دایی پُسر تو دوران جوانیش یه دتری خاطرِ میخواست. همیشه کوچه‌شانی میان که رد میگردی، زنبورُکشه میزَه. دتره دی تندی میشه پشت بُومی سر...
ما دی کوچانی میان می‌شی‌یِیم و زنبورُک می‌زی‌یِیم، مردمی خِو می‌پَرُست. :))
خلاصه که قِدیما خیلی باحال بَ.
شعر از: سیمرغ
با سپاس از آقای شهرام صادقیان و سرکار خانم شهناز سلطانیان
حنا دستت، چشانت سُرمه مالِه
میشی مالانی پِی‌سَر، جواَر مَاله
بیامیَم دزدکی رویِ تو بِینُم
مُنه خود نیگیتِی، جنست خرابه
شعر از: آقای مسلم گرشاسبی، اهل آبادی کَش طالقان
کلمات و اصطلاحات:
حال و هوای این روزای درجی عاشقانه شده، و این از لطف شما دوستانه.
سلام هَمساده خوبی؟ خوشی؟ کُرچی؟ ساقی؟
سَره خور همساده کُدامانه؟ ما شَص سالُه که زُن و شووَریم!
اِ.. راست میگوئی؟ چُ خوب!
تازه دِبی‌یَم تو دِ خواستگاری کُنُم!!
آخه مُن تو رِ خیلی دوس دارُم هَمساده!!!
سَره خور هَمساده کدامانه... ما شَص سالُه...
واستا بِینُم بَگوتی یه‌کیه دوس داری؟
چرخه صبحگاهی یک آلزایمر عاشقانه... همسر یا همسایه، مسأله این است!
صبحتان عاشقانه عِزیزانِ جان
قایُم موشک وازی می‌کوردیم
چُشمانُمو بیگیتُم و تا دَه بُشمُریَم
حالیم بَ که دُمبال یه دَگ و دوجه یِی که پیدات ناکُنُم
بعد که چُشم وا کوردُم بِیدیَم بِشی‌یِی... یادُم بیامه یه جا بُخوانده بی‌یَم:
«قایم موشک بازی تمرینِ جدایی‌هاست!»
بشی‌یَم طِوله‌ای میان، دنی بی‌یِی... یک یک اتاقان سَرُک بَکشی‌یَم، تندورستان، مطبخ، پسینه و حیاط و کُلِ باغو دی بِیدیَم!
یِگهو یادُم دَکَت به پُشت بُوم...
پَله‌کانه جَر اومی‌یَم و مُچته در حالِ دُندُک بِزیَن به گته نَنه‌ای لواشکان بیگیتُم.
آها عِزیز جان، اینجا طالُقانه، قایم موشک وازی غلط می‌نه مایی بِ تمرین جدایی‌هان باشه! نهایت موشُشی همراه میتانی تمرین پاتُک بِزیَن کنی.
ایسه یه تیکه لواشک مُنه هادین تا مُن دی به گته ننه نگوئَم این موش باخوردگی لواشُک، تی یِی کاره!
وَگُردان طنزآلود یک شعر عاشقانه با چاشنی نوستالژیِ ناسیونالیستیِ یک طالُقانی اصیل که زود بُراق میبو اگه کسی بُخوا از جدایی گَپ بَزنه!
به قلم: سیده مریم قادری
اصل شعر قایم باشک از: آقای وحید رجائی نژاد
کوه برای مردمان ساکن دامنه‌های البرز، نمادِ استقامت، برکت و سنگ صبوری است. بهاران که دامن سبز کوه پر از سبزی‌های صحرایی، برکت خود را به روستاییان عرضه می‌دارد، زنان و مردان دسته جمعی، برای بهره بردن از این سخاوت کوه و یافتن روزی به آن می‌روند.
اما گاهی هم کوه رفتن، بهانه‌ایست برای فرار از غمها... و یافتن سنگ صبوری چون کوه، برای درد دل و کاستن از دردی که هیچ درمانش نیست.
حکایت تره چینی دخترکی خسته از غمِ روزگار و جفایِ یار، به زیبایی در شعر زیر آمده است.
دخترک با دلدارِ بی‌وفای خود که همسری غیر او برگزیده، این چنین نجوا می‌کند:
مینی پِی تو راه نیا دَرُوم میشُم شورُک چینی تو بَشو اُِوتو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
خسته از مردمی گَپ گَپ میون این همه کار تو خودتی یارُ و بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
یاد اون واشِ باری که آدُمی جان در میشو تو خودتی مالُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی دارانی سَرُک کِشگیریدان لانه مینُن خودتی دارِ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
باغانی گَل شیلانُک داران که بار بیوردینه وَلگَنش رو تو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
زرُچی لانه رِ بِین، مرغانشی سَر نُشتیه خودتی کُِرگُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی وَلگان همه رو خاکِ سیا سَرآشیه خودتی جُوو ر بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
شعر را با صدای محمد حبیبی دریافت و گوش کنید کلیک
عکس اول از: آقای جواد عباسی عکس دوم از: خانم پروانه پلای
با تشکر از کانال طالقانی‌ها بابت انتشار شعر
ما را خواب برد در روز پنجه!
دقیقاَ روزی که آبّا اصرار داشت نخوابید که حال و روزتان پیت می‌اُفتد...
و زندگی ما را با مشکلات پیچاند و گره زد! همچون سبزه‌های کَندِسر در روز پِنجه پیتَک!
شب قبل در تنور سر ایوان‌ها و تنورستان‌ها و پَسینه‌ها، جنب و جوش گُرِت و زِنجِفیلی و توتِک و کُلاس پختن ولوله میانداخت در دل کودکان که هوای «باهار» دلشان را به جوش و خروش انداخته بود و با یاد «تِو‌خورِی» پیتکه روز، مست می شدند!
پسران در تعقیب و گریز «تپ کاش» درس زندگی را می آموختند و مردان، همه باید تن به بازی می دادند و این عار نبود!
اگردگ در روغن مِرسه تیهَن جوش میخورد و آب شاهرود هم در شیرژِلات.
به یاد آن زمانهای «پِنجکه کُشتی» که افتخارات ورزش البرز غربی، خود را به یاد عزیز و نگار در آب آن غوطه ور میساختند، در این روز مبارک، روز محلی صحراها!
صبح آن روز، از پیرزن و خانِم و دختر، همه بر سر «بِزمو ریسمانها»، بزم توخوری داشتند. این یکی از الزام ها بود که تمام زنان باید انجامش می‌دادند، پس چه بهتر که به خوشحالی اش میگذراندند!
نهیب مادران، همیشه بر سر هیجانهای کودکان بود، هیجانی که از شیطان بود و در توخوری، «شیطان‌ِ تِو» میگفتندش. باید اولین تاب را فردی دوران گذرانده میداشت تا شیاطین را از بِزمو ریسمانِ توخوری بزداید!
هیچ چیزی نمیتوانست خوشی را از دخترانی بگیرد که با شلیته‌های چیتشان در هوا همچون طاووسان پرگشوده در پرواز به رقص در می آمدند،
به جز یک چیز: فریاد های زنان دیگر که نِومِزِتی نِوم، نِومِزِتی نِوم میخاستند!
آخ که شرم وخجالت این مرحله، لذت توخوری را برایشان زهرمار میکرد! آنهم در آن زمانی که حیا و شرمِ تابو، همچون یک کرسی لحاف سنگین بر جامعه های کوچک آن زمان افتاده بود و اجازه ی تکان خوردن را نمیداد!
گرچه اگر نام نامزد را نمیگفتند، ضربات محکم شوش بر پابه‌جار هایشان طاقت فرسا بود و اگر میگفتند، پاره کردن مِتقال کرسی لحافِ حیا، رگبار شدید سَراکوها را در پی داشت!
این مرحله ی گیج کننده و عذاب دهنده، ثمره اش وصال عنقریب با آن کسی بود که ننه ها میگفتند: گَلِشَه دَماسیَه!!
خدا میداند که عاروسی‌های چند گرمه پاییز، ثمره ی مجاهدت های بی‌دریغ در پی همین گفتن نام دل به خواه در روز «پنجه پیتک» بود!
که دوباره با هم سر دهند:
این ور و اون ور عزب لاکو، راهت کدوم ور عزب لاکو
پنجه پیتکِ در خانه‌ای شما مبارک
به قلم: آقای مهراب عارفی (جوستان)
عکس از: آقای علیرضا عبدالحسینی
برای خواندن بیشتر در مورد جشن و آیین پنجه پیتک اینجا را کلیک کنید.
خُودُت دِ مُواظبت کُن جـآن
دی عِینِ تو بُسات نمی‌بو
تو دِ فقط یه دانه این دنیایی میان دَره
و تو خُودُت به تنهایی، مینی دنیایی
بَرسان به اونی که دوسُش داری
اوقاتتان به تندرستی عِزیزانِ جان
مایی قراران هِمین روزان بَ
زَردِ سیفان که می‌رسی
و زَردِ وَلگان که جیر میامیَن...!
مُنَ قول بُودای وَختی پَییز گِردی
تی‌یِب دل بیُورُم
و تو مُنی‌بَ انـار...!
عکس از: مهدی ویسانیان
یادُش بخیر...
چِندی این بُشقابانی میان، غذا مُزّه داشت!
