شعر دیزیندان/دیزِندان
یه چَلنگَر دَبه نِویـزی میان دمِ آهنگریش بَ با سندان
پُتک و انبُر دَسانشی گَل بَ پُف می‌کُرد کورِه رِ با اَمبان
صُبح تا شو جان‌کَنُش هَمُش می‌کُرد تا بُسازه یه قشنگه تیر و کمان
روزی او هر چه کُرد، فایده نُداشت عَصَوانی دَکَت آخر آهنی جان
بَـکّـوتانُس آهَـنِ با پُـتک رستمی جور که میزَه گُرز گران
دَسِّ آخر درآمه یِگ چیزی که سَرُش بنگَنُن مگر که قُزان
چون سُ تا دَسّه اختراعش داشت اُسمشِ او بگوت: دیزِیندان
شعر از: آقای علی لطفی نویزی طالقانی
عکس از: بانو مرضیه نعمتی خچیره‌ای طالقانی
شعر آشپزی‌های درجی هم که یادتانه:
مطبَخُم آماده،
قُزانُم پیمان،
کَله اَم دی تَش کُرد،
سر آن دیزیندان
ایسه امرو چی بـَپُچیم؟
این متن ارزشمند، با صدای آقای فرشید فلاحی تقدیمتان
