ساده بگم دهاتیَم... بوی علف میده تنم
بخشی از آهنگ دهاتی، از خواننده خوبِ طالقانی: شادمهر عقیلی
عکس از: علی جعفری
طالقان این روزها به روایت تصویر:
واش اِنجنی واشِ بار علف چینی و نوای خوشِ داس و کوپا
عکسها: آقایان ادیبی و فالیزفوتو
وُندَه: یه گَته توری بَ برای حمل کاه و کلش و خُرده واشان
با سپاس از آقای فرشید فلاحی
وآش... بَند... لوک... خُشکِ اَرقَدآل
قوی باش و لبخند بزن
همچون مادرانی که در دل سختیها، لبخند مهربانشان را به دنیا بخشیدند..!
سلام، صبحتان به
خیر
در این عکس می بینید که سنت و تجدد، به کمک هم آمده تا چرخ روستا بچرخد!
عکس از: مهدی ویسانیان
پا در گِل و سر در اَبر... به دنبال تو اَم !
عکس: سید طالقان، از مرتضی قاسمی
دیدی آن قهقه ی کبکِ خرامان، حافظ که زِ سر پَنجه ی شاهینِ قضا، غافل بود
عکس: خودمانیِ کُوک (کَبک)، از سعید ملک کیانی
ننه جان و آقا جانی خانه، هامون کافه ی دِنجیه کو، قهوه آنُوش حرف نوداره!
البت به جا قهوه،
ننه جان همیشه ما رِ چایی هامیدیه :)
عکس از: مهدی ویسانیان
بُشکُته چینیانی هَمرا، گَلبَند و گوشوار می سازُن
خا دی کسی پول نُداره طلا مَلا بَخره :(
هیچ وَقت گُشگِ لانَ چُو دُنُکُن !
یه قشنگه خنده کُن... آها عزیز جان! ایسه الآن، خداجانی دوربینی پیش دِری...
عَسک ایمروزتان پُر از لبخند
قِدیمان، هر خانه ای میان، یه سطل مُرغانه دَبَه.
سد زیبایِ میراش، در یک روز پر از رنگِ تابستونی،،، آرامش گرم و ناب و فراخ این سرزمین
عکس از آقای مهدی فقیهی (روستای میراش طالقان)
یواش یواش، فصلِ انگور گِردی...
دی وَچانی بَ قشنگتر از زُمانی که میشُن طالقان، وجود نُداره!
یادُوش بخیر... مایی دهه شصت و هفتادی طالقان بِشیَن ها...!
عکس از: مهدی ویسانیان
دیزانی سُرخِ خاک و کَبودِ گُلانُش... ای جانُم طالقان
عکس از: جعفر آقااحمدی (روستای دیزان طالقان)
مقصد رسیدن است، بهانه است جاده هم، تا آمدن به سوی تو یک راه لازم است
یک چشم هَم زدن، ره صد ساله رفتن است در عشق، این توقف کوتاه، لازم است
شعر از: امیر اکبرزاده عکس: جاده ای روستایی در طالقان، از امیر احمدی
سد زیبا... سد غمگین!... دلتنگِ کماکانِ مغروق جانم طالقان
عکس: سد طالقان و روستای زیر آب رفته کماکان از آقای سهراب
این دی لاکچری ترین استخرِ خصوصی دنیا
به زُلالی چُشمانُت... به لطافت خنده هانُت... خُنُک و دلچسب... وَچگی هامونی رفاقتی جور
عمری گذشت و عشقِ تو از یادِ من نرفت... دل همزبانی از غمِ تو خوبتر نداشت
شعر از: فریدون مشیری
منظره سد طالقان از روستای زیبای زیدشت در چهار فصل
عکس از: خانم تهمینه احمدخان بیگی
ملقب به «حشمت الاطباء» و «سردار حشمت»، فرزند عباسقلی و مشهدی سکینه خانم طالقانی بود که در سال 1264 در روستای شهراسر طالقان، دیده به جهان گشود.
وی از سران نهضت جنگل، یار میرزاکوچک خان جنگلی و نفر دوم هیات اتحاد اسلام بود که از آغاز تشکیل این نهضت، با آن همکاری می‌کرد و چندی از طرف هیأت اتحاد اسلام که شورای رهبری نهضت جنگل محسوب می‌شد، به حکومت لاهیجان منصوب شد.
نخست در روستای «اوانک» نزد «شیخ عبدالحسین اوانکی» به خواندن و نوشتن پرداخت .زمانی که 18 سال داشت، پدرش او را برای تحصیل به تهران فرستاد و نامش را در مدرسه «آلیانس فرانسه» ثبت کرد.
این زمان مصادف بود با اوج مبارزات مشروطه خواهان و همین امر سبب شد که ابراهیم به رشد سیاسی و آگاهی ویژه‌ای برسد. سپس در مدرسه دارالفنون به تحصیل طب مشغول شد، همزمان با دایر شدن مدرسه سیاسی از سوی مشیرالدوله به این مدرسه هم راه یافت و دروس آن را با موفقیت به پایان رساند.
در سال 1328 قمری شاهسون‌ها در اردبیل علیه دولت مشروطه طغیان کردند و ابراهیم که اینک طبیب شده بود، به عنوان پزشک ارتش برای سرکوبی طغیان شاهسون‌ها اولین مأموریت و سفر جنگی اش را آغاز کرد.
تجربیاتی که در این سفر (چه از نظر پزشکی و چه از نظر نظامی) کسب کرده بود، سبب شد در جریان نهضت جنگل ،«نظام ملی» را در لاهیجان دایر کند و خود سرپرستی آن را به عهده بگیرد.
وی همچنین به تأسیس مدارس و ایجاد نهری از شعبه اصلی سفیدرود که اینک به نام و یادش «حشمت رود» خوانده می شود، اقدام کرد. محبوبیت دکتر در شرق گیلان و بویژه لاهیجان (محل سکونتش) بیش از همه مرهون شخصیت نجیب و صبور و فداکاری و دلسوزی‌اش برای مردم بود.
دکتر حشمت، در اردیبهشت ماه سال ۱۲۹۸ شمسی در دادگاه فرمایشی دولت وقت و پس از خیانت یاران و عهدشکنی حکومت مرکزی در زیرپا گذاشتن امان نامه ای که به ایشان داده بود، محاکمه و به اعدام محکوم شد.
وی متهورانه تا پای چوبه دار رفت و در حالی که به آسمان آبی چشم دوخته بود عینک خویش را از چشم برداشته در جیب ژیله خود قرارداد و با حالت خونسردی این آخرین جملۀ زندگی خود را قرائت کرد:
منصوروار گر ببرندم به پای دار
مردانه جان دهم که جهان پایدار نیست
شادروان ابراهیم فخرایی که از یاران میرزا و نویسنده کتاب «سردار جنگل» است، در قسمتی از یادداشت‌های خود آورده‌است: درباره مرحوم دکتر حشمت زیاد کار نشده است و جامعه آزادیخواه، حقش را به نحو احسن ادا نکرده است.شنیده‌ام، هر وقت محصول برنج شمال را که از آب حشمت رود مشروب می‌شود برمی‌دارند، قسمتی از آن را به نام خیرات و شادی روح احداث‌کننده حشمت رود برای مستضعفین و بینوایان اختصاص می‌دهند.
و شهادت، عاقبتِ مردِ نیکنامِ طالقانی بود و جالب است تا سرگذشت عامل اصلی قتل وی را هم بشنوید. دکتر حشمت، به دستور تیمور تاش حاکم گیلان به دار آویخته شد و تیمورتاش بعدها به مرد شماره دو دوره رضا‌خان تبدیل شد، اما دست تقدیر تقاص خون دکتر حشمت را گرفت و وی در زندانی نمور به قتل رسید.
◀️ تهیه شده در گروه طالقانی درجی
ذت دورهمی
زیر سایه ی کوچیک یه چنار
لب آب... پای گندمزار
تو عصر کشدار آخرین روز مرداد
با اونایی که دوستت دارن
و تو اونا رو دوست داری
یه تیکه ی بزرگ از خوشبختیه....
پاشو تا هنوز وقت هست
سهمتو از خوشبختی گاز بزن
عزیزجان
✍ نوشته: سیده مریم قادری، اورازان
این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.
