داستان پیر مرد قفل ساز و امام زمان

 

یک  مردک بیه خلی  آرزو  داشت امام  زمونه بوینه و  وی  همرا  گپ بزن .
خلی ریاضت کشم بیه٬  شوئون ناخسم بیه و بشنوسسه بیه که اگر آدم چهل تا  چارشنبه ی  شو  بشوئه مچد سهله ( کوفه)٬ نماز مغرب و عشا ره اوجه  باخنده٬  تونده امام زمونه بوینه.
این مردک چندین سال چارشنبه شمبیه مچد سهله عبادت کنمبیه موفق نبیه.  ولی وی صورت نورانی بیه و نور تتق کشمبیه.
تا اینکه روزی  وره  الهام ببیه:
الان حضرت بقیه الله ( عج) در بازار آهنگرون٬ یک پیرمردکی که وی شغل قفل سازی هسسه ٬ وی مغازه ی دله نیشته و هدی همرا گپ زندنه. اگر ته وانه وره بوینی٬ بشو اوجه.
وختی این مرد عابد و زاهد  برسیه مغازه ای دری  کندا٬ بدیه حضرت (عج)  اوجه نیشته و پیرمردک قفل سازی همرا  گپ زنده.
اسا  داستونی ادامه  ره  باخندین:
مرد عابد بوته:
امومه که بدیه مه٬ وره سلام هاکردمه٬ حضرت بوته علیکم السلام٬ منه بوته سامه ( ساکت ) باش و بیاش چی گذرنه.
من دی لام تا کاف هیچ چی نوتمه.
یه دفه بدیه مه٬  یه پیره زنک٬ که خلی درشات ( ناتوان)  بیه ٬ وی دس عصا دبیه٬  بیما مغازه ی دله٬ یه قفله نشون بدا  بوته این قفله می دس هایر و سه زار منه هادین.
قلف  ساز  وگرسسه پیره زنک بوته: جانه مار٬ این قلفی قیمت هشته زاره. من چی به مردمی ماله ارزون بخرینگنم ٬ واشونی حق ضایع کنم.
تی قلف هشه زار ارزش دارن ٬ من وره هفته زار خرینمه٬ روشه مه هشه زار٬ یک زار می استفاده ببو٬ چون  من  اگر  این معامله ی  دله یک زار  ویشتر  استفاده   ببه رم ٬ خدا ره  قاهر ( قهر)گیرنه.
پیره زنک اول وره باور نبیه٬ بوته کسی این قلف  می دس  سه زار  نخرمبیه٬ ته وانه منه هفه زار هادیی.
به هر حال قلف ساز وره هفه زار هادا و پیره زنک بشیه.
اموم زمون رو به من کرده بوته: بدی مسلمونی ره ؟!؟!
مسلمونی به تسبیح٬ الله و شالله
ریاضت و سیر و سلوک احتیاج ندارنه.
مسلمونی ره در  گفتار٬ کردار و رفتارتون نشون بدیین.
این شهر به این گته ای ٬ همین قلف ساز مسلمونه  من آمه وی خدمت.
وی انصاف ٬ وی رحم و مروت٬ وی انسونیته بدی؟

بی خدی هی الکی  دوعا کنمی ٬ آقا بیا.
آقا بیا چی هاکنه ٬ آقا امی شکل و قیافه ای بیازاره.
اما همه مون ٬ دروگو و مسلمونه ظاهری هسسه می.
مسلمونی واقعی ره خده ٬ آقا اشنوسه نه٬ وی همرا ملاقات کنده.

✍ ارسال متن از: آریوبرزن کیان، گته ده
📝 ویرایش و عکس از: سیده مریم قادری، اورازان

این داستان زیبا با صدای آریوبرزن کیان تقدیم به شما (دریافت کنید)

 

داستان خر و زرافه و فیل

 

داسُتانهایِ آموزنده

یه روز جنگلی میان، فیلی با سرعت دَبه فُرار میکُرد.
او دِ سوال کُردُن: چیب دری دَر میشی؟
بگوت: شیر فرمان هادایه تمام زرافانی گردنه بَزنُن!
بگوتن: ای خاک تی سر، تو که فیلی، چه ربطی داره به زرافه؟ چیبه نگرانی؟
بگوت: مُن میدانم فیلُم، اما آن نادانِ شیر، بیسوادِ خرِ مأمور و پیگیر این دستور کُردیه.

👈 نتیجه: وقتی امور دست آدُمان نادان و بیسواده، هیشکی در امنیت نی
تا آموزه های بعدی خدا نگهدار

✍ ارسال متن از: محمد آقابراری، وشته
📝 ویرایش و تنظیم و عکس از: مریم قادری، اورازان
 

داستانِ پیرِ زُنَک اِو حرفهای دُلّا کَمَرَ پیرِ مَردا

 

اون قدیمان یه پیرِ زُنَک دبی که پسرُش بشی بی به یه سفر  راه دور  اِو طولانی...
همین دانی پیرِ زُن هر روز دعا میکُرد که وَچُش سالُم وَگَردِ خانه.
این پیرِ زُنک  هر روز موقِحِ نان دَوَسْتان٬ به تعداد اعضای خانواده نان دَمی وَسْتِو همیشَکِ خدا٬ یه نانَک دی اضافه دمی وَست٬ مینْدا آبُشکِیْ (پَنجَرِه ی) پشت٬ تا اگر رهگذرِ گرسنه ای اوجه دَ رَد گردی٬ نانَ بِیْرَ اِوْ باخورَه.
از قَضا هر روز دی  یَکْ دُلا کَمَرَ پیرِ مَردَک اوجه دَ رَد میبی هِوْ٬ نانَ مِیْت اِوْ٬ به جای اینکه او دَ تَشکر کُنه! میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
این ماجرا دی هر روز ادامَه داشت...
تا اینکه زُنَکْ دِی از زورِ طعنه هانِ پیرِ مردا٬ مُنْزَجُر( ناراحت و رنجیده) گَردی...
او خودُشی هَمرا گپ میزّی اِو میگوت: این پیر مَردَک نه تنها مُن دَ تشکر نُمینه٬ بَلْکَمْ(بلکه) این حرفانَ دی به زُوان میاره...
نمیدانُم منظورُش از این حرفان چیَه!
یه روز که دِی زُنَک از پیرِ مَردای حرفُهان آسی گَردی بی٬ تصمیم بِیت اوِی شَر دَ خودِشَ خلاص کُنَه.
پس٬ اوِی نانَ زَهر هاشی(زهرآلود) کُرد اٍوْ اونَ با ترس اِوْ لرز همینطِور که دسانُش دی مث بید میلَرزی٬ بُندا پنجَره یْ پُشت...
امّا یه دفه خودِشی همرا بگوت: این چه کاری هسته که مُن دَرُم مینُم!!؟؟
بلافاصِلَه زهر هاشی نانَ بِیْتْ اِوْ بَنْگَتا تنوری میان اِو٬ یه نانِ دیگه وَلِ کَمَرِ مَردایْبَ بُنْدا پنجَره ی پُشت.
اون دی مثل هر روزش بُما نانَکَ بِیْت اِو همیشَکُشی حرفانَ تکرار کُرد اِو٬ راهِشَ بِت بَشْ.
همون شِو پیرِ زُنَکی خانه یْ در به صُدا دَر بُما...
وَختی بَش دَرَ واز کُرد وَچُشَ بَدی که لاغَر اِو داغان اِو دُلّا٬ لباسانُش دی پاره پورَه٬ دَری پیش اُسْتا.
همینطور که دَبی مارُشَ نگا میکُرد بگوت: مارَک جان! اگر این معُجِزه نَگَردی بی٬ مُن نمیتانُستُم خودِمه شما رَ بَرُسانُم...
چند فرسخی مَحْلِه مان دَ چنان گُسنه هِو ضعیف گَردی بی یَم که نزدیک بی هوش دَ بَشُم.
یه دفه یه دولّا کَمَرَ پیرِ مَردَکَ بَدی یَم که بُما مُنی سُراغ...
او دَ یه لَقمه غذا بُخواستُم که او دی یه نان مُنه هادا هِو بگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
وختی این مُجَرا رَ بُشْنِوُست٬ دیمُشی رنگ گردی عین زرچّوبه...
یادُش بُما که اوُّل زهر هاشی نانَ بُندابی پیرِ مَردَکی بَ اِو اگر اون موقَح دِلِشی گَپَ(ندای درونش) گوش نَکُردِ بی اِو ٬ زهر هاشی نانَ عَوُضْ نمیکُرد!!! وَچُش اون نانَ میخورد اِو ٬ الان دیگه وچه ای نُداشت...
این گَردی که اون زُن تازه پیرِ مردایْ گپی معنی رَ بُفهمُست که میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»....

این سه بِیت شعر هم تقدیم به شما عزیزان:

در این گُنبد به نیکی برکش آواز
که گنبد هر چه گویی گویدت باز

جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید ندا ها را ٬صدا

از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو...

پایدار باشید

✍نقل و ارسال از: سید عباس افتخاری، پراچان

داستان گربالیله

مردی از این که زنش به بچه گربه خانه بیشتر از او توجه می کرد ناراحت بود، یک روز بچه گربه
را برد و چند تا خیابان آن طرف تر ول کرد.
ولی تا به خانه رسید، دید گربه زود تر از اون برگشته خونه، این کار چندین دفعه تکرار شد و مرد حسابی کلافه شده بود.
بالاخره یک روز گربه را با ماشین گرداند، از چندین پل و رودخانه پارک و غیره گذشت
و بالاخره گربه را در منطقه ای پرت و دور افتاده ول کرد.
آن شب مرد به خانه بر نگشت... آخر شب زنگ زد و به زنش گفت: اون گربه کره خر خونه هست؟
زنش گفت: آره.
مرد گفت: گوشی رو بده بهش، من گم شدم!
این داستان خانم المیرا قاضی به طالقانی وگردان کوردی.

  این داستان با صدای خانم قاضی تقدیم به شما (دریافت کنید)

 

 

درجی یی داستان

سلام بر همه ی همشهریان گلم
امشو میخوام شمای ب ی خاطره از دوران وچگیانم تعریف کنم:
منی مار هرشو مای ب ی قصه تعریف میکرد برارمی خوش صحبتی مارمی پیاشیه
این قصه ب درجی مربوط میبو:
از قول مارم:دوتا همسایه بین یکشان فقیر تر از اون یکی ب ولی ابرومند فقیر ب،
اونیکی همسایه دسش ب دهنش میرسی ولی خیلی فضول و حسود ب،
این فضول همسایه تکان میخورد میشه اون خوب همسایه ی درجی سر این زن و شوری گپان گوش میکرد  ی شو که این فضول زنک بشی ب درجی سر گوشاداری بدی این خجیر زنک شورش میگو مرد بیا بیشیم فلانجا اون  کمری بیخ بکنیم اون کوزا ر دراوریم این بدبختی د درایم
مردک میگوت ن زن اون زمین مای نی اون کوزه دی مای نی
خداجان اگه میلش باشه ما ره گنج هادی خودش میاره مای درجی جیر مینه!!!
سرتان درد نیارم زنگ درجی سر اینان بشنویو بش شورشی جان دکت اهی پایست بیشیم فلان جا بکنیم کوزه ر دراوریم
این همسایمان شور خله میگو  چون زمین مای نی کوزه دی مای نی خداجان بخوا میاره مای درجی جیر مینه!!
این زن وشور ادرس پی بشینو زمین بکندونو کوزه ر دراوردن شادان و خندان ببامین خانه
کوزه رو بشکتن بدین قدرت خدا مهر و عقرب خانه ر بیگیت
این حسود زنگ بگوت این همسایه ی پدر سوخته  حالیش گردی من درجی سر درم گوش دارم دور دورو بگوت ک ما بیشیم کوزه ر دراوریم ماره مهر و عقرب بزنه
الان همه جارو مینم دمینم کیسه ی میان میبرم درجیش جیر مینم!!!
اقا چشمتان روز بد نینه همه ی مهر وعقربان جارو کرد دکرد گونی میان ببرد همسایشی درجی جیرکرد
دمدمای اذان صب ب مردک بیدار گردی بشو وضو بگیره بدی درجی د سکه طلا جیر میا
زنش بیدار کرد بگوت زن بدی بگوتم خدا جان میلش باشه میاره درجی جیر مینه !!
مای مار منظورش این ب چیزی ک ادمی قسمت باشه ادمش دی خجیر و حلال باشه خدا اور هامیدی ...
الان از اون سالان خیلی سال بگذشتی این درجی همش منی فکری میان دب اون وقتان اصلا خو دی نمیدیم موبایل بیایه اینترنت و تلگرام بیایه مای شو خوار پسر اقا پدرام یه کانال درس کنه اسمش هانی درجی شما خجیر طالقانی وچان دی جم گردین طالقانی گپان مثل سکه ی طلا درنگنیین درجی دل به افتخار درجی

 

نقل از خانم شهناز فلاحی

این داستان با صدای خانم فلاحی تقدیم به شما (دریافت کنید)

سمنویی داسُتان

 

 داسُتان سمنو🌱🍲🌱

                        نجما چند سالی بَ کو زُن قاسم گِردی بَه. روزگارشان به آرامی در جریان بَه تا کم کمُک صدای قاسم و اطرافیان درومی کو ....

✍ نویسنده: نصیر محله    
🎤 راوی: مریم قادری

این داستان با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)

داستان سیاوش

 

وچان امروز شما دِ میپرسم: میدانید سیاووش کی بَه؟ و چارشنبه سوری چوطور به وجود بیامی؟

سیاووش، کیکاووس شاهی پسر بَ و  یه خجیره پسر با کمالات امبا خیلی مظلوم، یه پیرزُنِ جوان داشت، اُسمُش سودابه بَه. این زُنُک عاشق سیاووش گِردی اما سیاووش اویی دامی میان دَنکت و سودابه دی عصبانی گِردی و خواست انتقام هاگیره.

بَش کیکاووسی وَر و بگوت که این یالُت مُنُ نظر داره. کیکاووس دی خیلی ناراحت گِردی و سیاووش دِ جواب خواست. او دی بگوت: پیَر جان اگه میخوای مینی پاکی و صداقت تو رِ ثابت گرده، هفت تا تَشِ کوپا درست کن تا مُن اونانی میان دُل شَم. اگه مُن بی گناه باشُم، تَش مُنه نمیسوجانه و سالم در میام، اگر دی اچین که این زُن میگو گناهکارُم، تش مُنه میسوجانه و عذاب مینه.

خلاصه این طور گِردی که غروب آخرین سُشمبه ی سال، این واقعه اتفاق دَکَت و سیاووشی امتحان برقرار گردی. او با اسبش بَش تَشی دُل، امبا چون پاک و بیگناه و صادق بَه، مثل حضرت ابراهیم، تَش او رِ نسوجاند و سالم میدان بیامی.

مردم شووول بَکشیَن و خوشحالی کُردُن چون سیاووشه دوست میداشتُن. شاه دی آن روز تا آدینه را جشن ملی اعلام کُرد و از آن به بعد همه این روزو جشن میگیتُن و به یاد سیاووش پاک، تَشی سَر دِ می پریَن و شادی میکُردُن.

امبا این مظلومه پسرُک از دست سودابه ای مکر فُرار کُرد و بَش به جنگ با افراسیاب، بعد دی همان توران (کشوری همسایه ایران باستان) بُماند و زن بیگیت امبا باز گرفتار دسیسه و مکر گِردی و به دروغ به او تهمت بِزیَن که قصد جان شاه افراسیاب را داره و او دی سیاووشو شهید کُرد. اویی خون دِ یه گُل درآمی که او رِ لاله واژگون یا اشک مریم نام بُدان.

ایسه الآن رسمهای دیگه دی به این چارشمبه سوری اضافه گِردیه. مثل کوزه بُشکتن و فالگوش و قاشق زِنی و شال اندازی حتی، یا باخوردُن آجیل مشکل گشا و آش رُشته که اینان همگی خوب و خجیر هستن امبا خدایی ترقه بزین و نارنجک پرت کُردُن این ترق تروقان که آدُمی جانه میگیره و زهله تلک مینه اصلاً پسندیده اخلاق و منش یک ایرانی اصیل نی.

 

با سپاس از آقای آریو برزن کیان، همشهری خوبمان از گته ده و گروه تولید محتوای درجی

کپی برداری از این متن تنها با ذکر منبع آن (کانال تلگرام/وبلاگ درجی TaleghaniDarji) مجاز است.

 

داستان (نقلُک) سه گوُ

من همون موقع بوخوردِی گردی یم کو تو سیا گو وزرستی ....

 

می‏گویند در چمنزاری دور از دهکده، سه گاو و یک شیر با هم زندگی می‏کردند. یکی از گاوها حنایی بود، یکی سیاه و دیگری سفید با این که شب و روز شیر به فکر خوردن گاوها بود؛ ولی چون آنها سه گاو بودند، او جرات نمی‏کرد به سراغشان برود و شکارشان کند. این بود که خوب فکر کرد تا راهی پیدا کند.
روزی از روزها، گاو سفید برای خوردن علف تازه، از جمع دوستان خود دور شد. شیر رو به گاو سیاه و حنایی کرد و گفت: «این گاو سفید رنگ است. اگر گذر یکی از مردم ده به این جا بیفتد، رنگ سفید او همه را متوجه خود خواهد کرد و خانه امن ما به دست دشمن خواهد افتاد و یکی از ما زنده نخواهیم ماند. بهتر است من این گاو سفید را بکشم و هر سه ما با خیالی آسوده در این‏جا زندگی کنیم.»
بالاخره هر دو گاو راضی شدند و وقتی گاو سفید بازگشت، شیر جستی زد و در یک لحظه، او را از پای درآورد.
چند روزی گذشت. شیر منتظر فرصتی دوباره بود. تا اینکه گاو حنایی را تنها دید. به سراغ او رفت و گفت: «من و تو همرنگیم، با هم برادریم؛ اما این گاو سیاه در میان ما غریبه است. اگر تو اجازه‏دهی، او را می‏کشم و هر دو با هم تا آخر عمر، به خوبی و آرامش زندگی خواهیم کرد.»
گاو حنایی، فریب حرف‏های شیر را خورد و پذیرفت تا گاو سیاه هم کشته شود. وقتی گاو سیاه بازگشت، شیر وحشی و غران، به سوی او حمله کرد و گاو بیچاره را از پای در آورد.
چند روی گذشت. شیر گرسنه شد و با خیال آسوده به سراغ گاو حنایی رفت. گاو مشغول علف خوردن  بود. شیر دور گاو چرخی زد و گفت: «خوب حالا نوبت تو است که کشته شوی!»
گاو حنایی با حسرت به آسمان نگاه کرد و گفت: «همان روزی کشته شدم که تو آن گاو سفید را کشتی!»

کاربرد:
گاه پیش می ‏آید بعضی افراد برای رسیدن به مقام یا موقعیتی برتر از دیگران، به آسانی شکست یا حتی مرگ دیگران را می‏پذیرند. در حق دوست یا برادر خیانت می‏کنند و برای به دست آوردن سود و موقعیت بهتر، از هیچ کار زشتی رویگردان نیستند. در حالی که عاقبت کار، خود نیز گرفتار همان وضعیتی می‏شوند که برای دیگران به وجود آورده ‏اند. از این مثل، در چنین شرایطی استفاده می‏ شود.

 

این داستان، با لهجه شیرین طالقانی و  صدای فرشید فلاحی تقدیم به شما دریافت کنید