داستان پیغام بهار - قسمت اول

عمو اسماعیل، صحیح و سالُم بَش اِجباری و واله و عاشُق و شیدا وَگُردی.
یه تهرانی دُتر، اویی دُل و دینو بَبُردی بَ. دُتری که به شیوه آن روزیان، نه حجاب مجاب دُرُست درمانی داشت، نه آقا ننه و تَک و تیلش به گَت آقام و خانُدان اصیل و مومن و روستاییش میخورد!

اَمبا اوشانی خاطرخواهی، سُمبه ی پُر زور داشت و عمو، بالاخره تهرانی دُتره بَبُرد و برای زندگی، راهی تهران گردی. قیمت این ازدواج، بُریدن از خانه و خاندان طالقانی بَ که عمو آنه ر پرداخت کُرد.

دیه کسی او د خبر نُداشت تا زمان بُمباران جنگ، که سرو کله عمو و خانُوادُش پیدا گردی.
به لُطف انقلاب، مشکل بی حجابی اویی زُن تقریباً حل گِردی بَ و با پادرمیانی گته ننه خدابیامرز، آبّا عمو ر به جمع خانواده راه بُدا.
عَمزُن دی پا به ماه بَ و اولین پُسرش، طالقانی میان دنیا بیومی...
گته آقا اویی نامه، رُضا بنگی اما عَمزُن او ر کوروش صُدا میکُرد.
به این ترتیب، عمو پسرُم صاحب دو تا نام گِردی، ''رضا'' برای طالقانیان و ''کوروش'' برای تهرانیان.

چند سال بعد، مُن دی به دنیا پیوستُم و رضا دی صاحب دو تا خوآر گِردی.

از آن پس، عیدان، ما میشی یِیم تهران و تابُستانان، عمو اینان میومیَن طالُقان.
همه چی در امن و امان بَ.

تا اینکه اولین بار، چُشمه ای سَر که مُنو رضا بِشی بی یِیم خُنُک او بیوریم، یه جمله که با لهجه دست و پا بُشکسته طالقانی اَدا گِردی، همه دنیا ر تُکان بُدا...
حَلا نه همه دنیا... فقط مینی دنیا.
البت هیشکی خبردار نگردی، اما مینی دنیا... مینی کیشکه دنیا... دنیای یه دُتر تازه به نوجوانی برسیه ر کُون فَیَکون کُورد:
- گُلبُهار... میدانی... مُن تو ر خیلی دوست دارُوم!

***

از آن روز، دُنیای مُن، آرامشی رنگه هانیگیت که هانیگیت...
بی قراریان و چُشم اُنتظاریان شُرو گردی...
فکر کُن یه دُتر چَندی باس چُشم چُشم کنه تا این سیاه زُمُستان بُگذره و بُهار بیا تا او بُتانه عزیزشه بِینه... 
ایام دیداری که به دو هفته نمی کشی، به هجرانی دُواره میرسی و باز اُنتظار چندماهه بَ تا بَرسیَن تابُستان...
آن قشنگه سه ماه دی، به چُشم بهم زدنی تُمام می گردی و باز شُش ماه آزگار بَ و یه دل بیتاب...

شاید به همین خاطر ب که من عاشق بهار و تابستان بیم و بیزار از شش ماهه دوم سال...

دو سال این یواشکی خاطُرخواهیان و روزگار عاشُقی که ویشتَرُش غم هجران بَ ادامه داشت.
 تا اینکه رضا دیپلمشه هاگیت و وقت اجباری بشیَنش برسی.
رضا بالاخره تُکش وا گردی و به ننه آقاش بگوت که مینی خاطره میخوا...
 اوشان د درخواست کُرد مُنه خواستگاری و نُمزه کُنن تا او با خیال راحت بَشوئه اجباری..
میگوت گلبهار خواهان زیاد داره، او ر نُشان کُنین تا مَردم او د ناامید گردُن.

عمو موافق بَ.. هم موافق هم خوشحال اما عَمزُن به یکباره تمام آن سختیانی که خودُش بکشی بَ تا مایی عروس گَرده، یادُش بیومی و به صرافت تلافی بَکَت.
 شاید دی مُنه در شأن خودُش و رضا (کوروش!) نمیدی، پس همه کار کُرد تا مُن و رضا به هم نرسیم.

***

خلاصه که سرتانه درد نیارم، رضایی سربازی ر بَخری یَن و او ر برای ادامه تحصیل، برساندن خارُج.

یک ماه تمام تبی میان میسوتُم و چند ماه بعد دی فقط بُرمه بَ و اشک و تنهایی.
اونسال برای اولین بار در عمرم، تجدید بیوردُم و تابُستانی سخت و بی رضا بیومی...

میگوان آدُم به همه چی عادُت مینه... مُن دی نبودن رضا عادُتُم گردی اما او ر هیچوخت یادا نُکُردُم.

اونسال شهریور، به ضرب و زور قبول گردیَم و پَییز، به پیشنهاد خالُکُم که خودُش معلم بَ، برای دانشسرا ثبت نام کُردُم و بیومیَم شهر.

کم کم، غرق درس و زندگی گردیَم.

یک سالی که بُگذشت، چندتا شاگُرد خصوصی بیگیتُم و کُلاس خیاطی دی ثبت نام کُردُم. کلاس خیاطی تُمان گردی، بشی یَم سروقت تایپ و کامپیوتر و این چیزان.
دیه یه عالُمه کار داشتُم که منی فکره مشغول کنه. درس... خیاطی... کار...

آقام یه دوتا اتاق منیب اجاره کُرد. یه هم خانه دی پیدا کُردُم...

مینی هم خانه، یه جنوبی دُختر بَ. چند سالی من د گت تر.
خنده لبانش د جدا نمیگردی.
همیشاک یه عالُمه انرژی و توان داشت. او ر می دی یِی فُکر می کُردی او د خوشبخت تر دنیایی میان دِنی اما طفلکی زهرا، همان خندهاشی اَندا، غم و غصه و گیریفتاری داشت.

وچگیش با سختیهای جنگ و بمباران و بیخانمانی شرو گردی ب.
 نَنُش دی چندسال پیشان به رحمت خدا بِشی بَ و یه اُژدها بیومی بَ اویی جا.
 آنقدر این زن بابا، زهرا ر اذیت کُرد که دُترک برای فُرار از اویی اذیت آزار، بیومی بَ تهران و خودُش هم درس میخواند هم کار میکُرد.

آشُنایی با زهرا و هم خانه گردیَن با او، منیب نعمت بزرگی بَ.
او ر می دیَم، خودمی غم و غصه ر یادا میکُردُم.
مُنو به هر تیتالی بَ میخنداند و عقلش دی مُن د ویشتر بَ.
خیلی جاهان مُنه نصیحت میکُرد که دو روز دنیا ارزش این همه غمه نُداره.

مینی خاطرخواهیی داستانه میدانست. گاهی که در فراق یار برمه میکوردوم، منه میگوت:
اگه او دی تی یی جور خاطُرخواه بَ، یه راهی پیدا میکُرد برای راضی کُردن خانُواده اش، نه اینکه فرار کنه و بشوئه زندگیشی پی!!!

مُن زهرا ر نُگاه میکُردُم و دُواره خیالُم پر میکشی تا رضا...
یه کمرنگه خنده میامی لبانمی سَر و زهرا دی عاقُلتر از آن بَ که این خنده ای گوله باخوره و مُنه میگوت:
سره خور! باز که دری به رضا فکر مینی! مینی حرفان دی باد هوا...

و یه بالش، پرت میکُرد مینی سَمت و قاه قاه میخندی...

🔻 ان شاء الله ادامه دارد 🔜

📝 نوشته: سیده مریم قادری
      #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.

نمایش رادیویی دستپخت

نمایش کوتاه رادیویی:دستپخت
📻 برنامه ی ۸۳ #رادیو_طالقان

دریافت کنید

💚اگراز این برنامه رضایت داشتید، مارا ازدعای خیرتان بی نصیب نگذارید.💚
🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷
رادیو طالقان
پرنیان فرهنگ و گویش

🎭بازیگران: فرشید فلاحی، سید محمد هادیفر و سیده مریم قادری

🎙گوینده: مونا رضویان

📝نویسنده: سیده مریم قادری

🎬تهیه کننده و کارگردان: مهدی علاالدینی
🇮🇷📻🇮🇷📻🇮🇷

واران و کمانگوش!

سلام مینم
صبحتان بخیر
آی خجیر واران میزنه طالقان
چند وقت دیه به لطف خدا، کمانگوشانه همینجوری کباب مینیم😋

زنی که آسمان را به زمین می دوخت...

#مردمان_طالقان

🔶 داستان زنی که آسمانه به زیمین میدوت..!

چند سال پیشا بَ.
دبیَن دیوار امامزاده ر تعمیر کنن. پی دیوارِ بَکَندن. همینطور کو کارگران کار میکُردُن، یگهو یه جنازه تر تمیز پیدا گردی. جنازه ی یک زُن بَ کو تمیزی و سالمی کفنش نشان میدا تازه دفنه.
تعجبی آن بَ کو تازگیان کسی رِ آنجه دفن نُکرده بیَن.
یعنی این زُن کی بَ و چیب مخفیانه دفن گردی بَ، آن دی بیخِ دیوار امامزاده؟...
 
 🏹🍃☀️☁️💈🎈

سیده زهرا همینطور کو کُرگانیب چی دا میکُرد، گپ میزی:
مُن سیزده چارده سالُم ویشتر نَبه که گتین خوآرُم، سیده شهربانو، بیومی مایی خانه. همه ی خوآرانم شوهر داشتن و فقط مُنِ ته تغاری بمانسته بیَم. آن روز قرار بَ مشدعلی و تک و تیلش بیان مینی ب خواستگاری.

سیده شهربانو مینی ور نُشتی و با محبت خُوآرانه نُگام کُرد. مُن خجالتیم د سر جیر انگتم و زیمینه نگاه میکُردُم.
خوآرم بگوت: زهراجان تی یی سکنات نُشان میدیه به این جوانک بی میل نی یی. مُوارکت باشه خوآرجان. فقط مُن دِ این نصیحت همیشاک گوشتی بیخ، اُوزان باشه.
عزیزجان اگه به یه دیوانه از دین و دنیا وگرد کُرده بگویی: هی خُلِ تور، بیو این سوزنه ویگیر و آسمانه به زیمین بدوج!
تو رو خنده مینه و میگو: آسمانه نمیتانه کسی به زیمین بدوجه. محال ممکنه. مُن دی نمیتانُم..
اما عزیزکم.. اگه تی یی مردا، یه روز کاری سَر دِ بیامه و بگوت: هِی زُنا .. بیا این دَرزنه ویگیر و منیب آسمانه به زیمین بدوج، تو درزنه ویگیر و فقط بگو چــشـــم!

 🏹🍃☀️☁️💈🎈

چند سال پیشا بَ.
دبیَن دیوار امامزاده ر تعمیر کنن. پی دیوارِ بَکَندن. همینطور کو کارگران کار میکُردُن یگهو یه جنازه تر تمیز پیدا گردی. جنازه ی یک زُن بَ کو تمیزی و سالمی کفنش نشان میدا که تازه دفنه.

کارگر افغانی بَش پیِ متولی امامزاده. جوانکِ متولی، جریانو که بُشنواُست خیلی تعجب کُرد. او میدانست که تازگیان کسیه دور و بَر امامزاده دفن نکردیَن. بدو بیامه جنازه رو بِیدی که اوییب ناآشنا بَ.

خبر دهی میان پخش گردی و چندتا از بزرگان و ریش سفیدان بیومیَن. یکی از پیرزنکان دنیا دیده بَش رویِ جنازه رو بِیدی و یگهو شروع کُرد به ناله و شیون. هِی خوآرُم هِی... هِی نَناکُم هِی...

هویت جنازه معلوم گِردی. زُنی حدود پنجاه ساله که ویشتر از سی سال از اویی بمردن و کفن دفن بگذشتی بَ.
زُنی عفیفه، مومنه و صبور که اویی گپان همیشاک برای نوعروسان ده، درس زنانگی و زندگی بَ.
همانی کو به سیده زهرا میگوت: تی یی مردا در جواب هر سوال و درخواستی ولو غیرممکن، فقط باید تو دِ چشم بشنوئَه.
همان زُنی که آسمانه به زیمین میدوت....
و وختی آسمانی گردی، زیمین به حرمت اویی صبوری و نجیبی، با جسمش، مهربانی کُرد...!

 🏹🍃☀️☁️💈🎈

ننه سیده شهربانوی مُن، الآنا بیخ دیوار امامزاده ی اورازان راحت خُتی. از اویی شوهر ذلیلی... نه این کلمه قشنگ نی.. از اویی همسر تکریمی، این دوره زمانه ای میان، چیز زیادی دیده و شنیده نمیبو اما خجیره گپانش همیشاک راه نُمای زناکان جوان بوده و هست.
گپانی که شاید این روزان زیاد خریداری نداره اما طلا دِ باارزشتره عزیزجان.

گل صلوات یا فاتحه ای تقدیمش مینیم و نیز تقدیم همه عزیزان اسیر خاک.

📝 سیده مریم قادری #اورازان

این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.

عکس سمت راست: سیده شهربانو و همسرش سیدبشیر و دختر کوچکترش (پدربزرگ، مادربزرگ پدری)
عکس سمت چپ: سیده خاور و همسرش سیدصدرالدین (پدربزرگ، مادربزرگ مادری)

متن فارسی: "زنی که آسمون رو به زمین می دوخت"

چند سال پیش بود که اهالی تصمیم گرفتند بنای امامزاده رو سروسامونی بدند. اول از دیوارهای بیرونی شروع کردند که مرمت و بازسازیش ضروری تر از بقیه جاها بود. چندتا کارگر گرفتند و اونام شروع کردند به کار. یه ساعتی بیشتر از کارشون نگذشته بود که کارگری که مأمور کندن پی دیوار امامزاده بود، کلنگش رو پرت کرد و با ترس، از خندق تازه حفر شده بیرون اومد و بلند فریاد زد: یه جنازه... یه جنازه اینجاست!

کارگرا فوری دور جنازه که به نظر می رسید متعلق به یک زن باشه، جمع شدند. یکیشون گفت: جنازه سالمه و بو نگرفته، کفنشم که تمیز و خیسه، این زنو باید همین یکی دو روز گذشته اینجا دفن کرده باشند... اما خیلی عجیبه... متولی می گفت، چند ساله که نذاشتن نزدیک دیوار، کسی دفن بشه...

یعنی این زن کیه که اینجوری مخفیانه دفنش کردند، اونم پای دیوار امامزاده ای که همه می دونستند امروز فردا قراره کنده و بازسازی بشه!؟

 

سیده زهرا همینجور که داشت واسه مرغ و خروسا دونه می پاشید تعریف می کرد: من سیزده چارده سالم بیشتر نبود که یه روز، بزرگترین خواهرم، سیده شهربانو، اومد خونه ما. ما 4 تا خواهر بودیم و برادری نداشتیم. همه ازدواج کرده بودند، الا من که ته تغاری خونه بودم. اون شب قرار بود، مشدعلی و فک و فامیلاش بیان خونه مون خواستگاری.

سیده شهربانو کنارم نشست و با محبت خواهرانه اش، نگام کرد و با زبون محلی، قربون صدقه ام می رفت: ای قشنگه کیشکین خوآرُم قربان که دَره عروس گرده.

من از خجالت سرم رو پایین انداختم و زمینو نگاه می کردم. خواهرم گفت: زهرا جان، این سکوت و رنگ به رنگ شدنت، نشون میده که به این جوون بی علاقه نیستی. مبارکت باشه.. الهی که سفیدبخت و عاقبت به خیر باشی. فقط از من، یک نصیحتی همیشه بیخ گوشت آویزون باشه خواهرجان. اگه تو به یک دیوونه زنجیری از دین و دنیا آزاد، بگی: بیا آسمون رو به زمین بدوز، با همه دیوونگیهاش میفهمه که این کار نشدنیه و به تو میخنده و میگه: کسی نمیتونه زمینو به آسمون بدوزه، محال ممکنه، منم نمی تونم.

اما عزیز جان، اگه یه روز مرد زندگیت اومد خونه و دست تو یه سوزن داد و بهت گفت: زن! بیا اینو بگیر و برام، آسمونو به زمین بدوز، تو سوزنو از دستش بگیر و فقط بگو: چشم!

این چشم گفتن تو، به اندازه تموم دنیا، برای اون مرد، ارزش داره، حتی اگه کاری انجام ندی...

 

چندسال پیشا بود که اهالی تصمیم گرفتند بنای امامزاده رو سر و سامون بدند. همینطور که کارگرا، پی دیوار رو می کندند، جنازه یک زن، که سفیدی و تمیزی و سالمی کفنش نشون میداد، تازه دفنه، پیدا شد. کارگر افغانی رو پی متولی امامزاده فرستادند. متولی جوون، تا اینو شنید خیلی تعجب کرد. اون میدونست که تازگیها، کسی رو، اونم دور و بر دیوار امامزاده دفن نکردند. بزرگا و ریش سفیدای ده، خبردار شدند و خودشونو به امامزاده رسوندند. یکی از پیرزنهای دنیادیده، رفت و روی جنازه رو باز کرد و ناگهان شروع به ناله و شیون کرد... ای خواهرم.. ای خواهر صبور مظلومم...

هویت جنازه معلوم شد. زنی حدوداً پنجاه ساله که بیش از سی سال از مردن و دفن کردنش گذشته بود. یک زن مومن و صبور و باتدبیر که همیشه حرفاش، برای نوعروسای ده، درس زندگی بود. همون زنی که وقتی رفت، همسرش تا چهل سال بعد او، تنهایی زندگی کرد و در جواب هرکسی که بهش پیشنهاد تجدید فراش می داد می گفت: هی.. دیگه کجا عین سیده شهربانو پیدا میشه واسه من!

و اون زنی بود که، آسمونو به زمین می دوخت!و وقتی آسمونی شد، زمین، به حرمت اون روح بلندِ آزاده و صبور، با جسمش مهربونی کرد..

 

این روزا، احترام و محبت یک زن به همسرش رو، میگن: شوهر ذلیلی

اما مادربزرگ من، سیده شهربانو که من هیچوقت شانس دیدن و شنیدن مستقیم حرفاشو نداشتم، بهش میگفت: همسر تکریمی... بهش میگفت: بلندمنشی و تدبیر خانومانه   واژگانی که امروزه، زیاد خریداری نداره اما همه مون خوب میدونیم، سنگ بنایی از جنس طلاست برای ساختن یک زندگی سعادتمند در دنیا و آخرت.

اگه از این خاطره خوشتون اومد، برای شادی روح همه مادرهای از دنیا رفته و جفت مادر بزرگهای من، صلواتی بفرستید.

آهنگ جدید و بسیار شاد آوش قادری برای عید و بهار

اصل آهنگ "های طالقانی قربان" را دریافت کنید

خواننده：آوش قادری - اورازان

شعر：مسلم آهنگری - گوران


کلیپ آهنگ با زیرنویس فارسی را دریافت کنید

تدوین：فرهاد باریکانی - باریکان

تبریک سیزده به در آوش را دریافت کنید

شعر آهنگ: عید بیومه (های طالقانی قربان)

عید بیامه دواره
شکوفه دی دیاره
بیاین بشیم طالقان
یکی چشم انتظاره

قربان هر چی مرده
قولش  دَ  ونگرده
اینجه چه قد عالیه
جای شما خالیه


های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته ننانی قربان
های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته آقانی قربان


کف بزنیم، برخصیم
عیده عروسی داریم
هر کی خوشه بیایه
مای خانه کرسی داریم

توت و کیشمیش و سنجه
جوز و  کلنج و لنجه
پنجه کش و اگردک
مرغانه،  گرد توتک
هفت سینمان اینانه
سوغات طالقانه


های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته ننانی قربان
های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته آقانی قربان

یالانه خبر کنیم
خستگی رَ در کنیم
به یاد اون قدیمان
دو هفته ر سر کنیم
تنور رَ کرسی دنییم
سیزده َ به در کنیم

قربان هر چی مرده
قولش دَ ونگرده

های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته ننانی قربان
های طالقانی قربان
کوچه گلانی قربان
الک دو لک، تپ کاج
گته آقانی قربان

#مسلم_آهنگری
#گوران

زنداداش بگوت!

📌 برارزُن بِفَرماست

در ماه خرداد سال 1349 بعد از امتحانات نهایی سال ششم دبیرستان، یک روز دایی محمد پیشنهاد کرد که با هم به طالقان برویم. من هم که سالها بود به طالقان نرفته بودم، پیشنهادش را قبول کردم. با هم به شهرک رفتیم و از آنجا پیاده به حسنجون و از آن طریق، به آرتون، به منزل یکی از فامیل ها رفتیم.  یکی دو روز در آرتون بودیم.

بعد از چند روز، از طریق دنبلید به سمت روستای کَش رفتیم. دایی مادرم و دایی محمد (که نامش علی بود و به علیجان معروف بود) و فامیل های مادرشان در روستای کش زندگی می کردند. خیلی سبکبار و سرحال به سمت کش رفتیم و به منزل دایی علیجان وارد شدیم که مغازه ای هم در کش داشت. دایی علیجان مرد بسیار فهمیده، خوش سخن و شوخ طبع بود (شوخ بودن خصلت خانوادگیشان بود، چون خواهرش، یعنی مادر بزرگ من هم که خواهر همین دایی علیجان بود این خصلت را داشت). روستای کش در مسیر یک دره در غرب روستای سوهان قرار دارد و یک جوی پر آب که از کوههای البرز سرچشمه می گیرد، از وسط روستا می گذرد و موجب آبادانی و سرسبزی روستا است.

دایی علیجان چنان خوش صحبت بود که هر شنونده را به خود جذب می کرد. یک خاطره یا در حقیقت یک رویداد را برای ما تعریف کرد که بعدها حاصل آن را به صورت ضرب المثل بین افراد خانواده خودمان به کار می بردیم و اما این رویداد:

دایی علیجان می گفت: یک روز یک الموتی برای من پنیر و کره آورده بود (چون خودش مغازه داشت برای فروش) و من حین کمک به خالی کردن بار قاطرها و احوالپرسی درباره وقایعی که طی مدتی که با همدیگر ملاقات نداشتیم، صحبت نموده و خبرها را رد و بدل می کردیم، در همین اثنا، یک مشتری برای مغازه آمد و من رفتم که مشتری راه بیاندازم، همسرم برای آن الموتی چای آورده که من رفتم مغازه، حدود یک ربع طول کشید تا برگشتم نزد آن آقای الموتی و دوباره شروع کردم به صحبت و  گفتن رویدادها و خبرهای گذشته، ولی تا می آمدم که قضیه ای را توضیح بدهم، طرف می گفت:   بُرارزُن بِفَرماست (زن داداش فرمود، منظور همسر دایی).

دایی علیجان ادامه داد، پیش خود گفتم: آخه بُرار زُنی چَنَه را دِبَندُم (چونه زنِ برادر را ببندم، منظور بستن دهان یا چانه مرده است)، در این یک ربع چقدر حرف زد. به همین علت، دایی به زنش می گفت: کامران مشایخی! (کامران مشایخی خبرنگار ایرانی رادیو، ساکن لندن بود که گزارشهایی برای رادیو می فرستاد).

ضرب المثلی که بعدها بعنوان رمز بین افراد خانواده خودمان بکار می بردیم و برای بیان حالت افراد پُر حرف و خبر پراکن، همان « بُرار زُن بِفُرماست » بود. 

همه کسانی که به نحوی از آنها در این خاطره یادی شده است به رحمت ایزدی پیوسته اند.
   🌺🍃 روحشان شاد 🍃🌺


◀️ خاطره ارسالی از :
       آقای حجت الله مهریاری - آرتون