پنشمبه هانی دل بیگیته نوشت

یادم میا وچگیام، وقتی میشیم خاکانی سر، همش حواسم جمع میکردم که پاهانم قبرانی سر نندیم...!

تا یکیشانی سر میشیم، جیگرم تشا میگیت!
چشمانم دمی وستام، دلمی میان اویب صلوات میرساندم.

چند سال بگذشت،
من گت تر...
مرده آن ویشتر...
قدیمیان بپوسیتر...
جدیدیان با سنگ قشنگ تر...

نمیدانم امروز پام چندتا قبری سر بش...
چندتای به یادا کردم صلوات برسانم...

ولی امروز یه چی بفهمیم،
ما که دلمان نمیامه حتی مردهانی سر پا دنییم
این روزان چندی راحت پامانه رو زنده هان و احساسانشان دمینییم....

کاش همان وچه میماندیم...
گته گردین آرزوی خجیری نبه...!


برگردان متن از بانوی همراه درجی
عکس: (مزار روستای خسبان) ابوالفضل یزدانی