داستانِ خنده دارِ آموزش پرورشی بازرس

🔰🔰 طنز طالقانی 🔰🔰

یه روز آموزش پرورشی بازرس، به طورِ سرزده میشو یه مدرسه ای کلاسی سَر، که میخواس بُدانه وچان کتابشان دَ  چِندی اطلاعات دارُن.
بَعدِ اینکه خودُشَ معرفی مینه از یکی وَچان دَ میپرسه کی خیبری دَرَ جا دَ بَکَند؟؟  
وَچَک یهو بُرمه مینو و میگو😢: آقا بُخدا ما نِکندیم 😥😥😥
بازرس معلمَ نیه مینه و میگو: این وَچک چی میگو؟؟؟؟
معلم میگو: وچک راست میگو، مُن او رَ خوب میشناسُم، خجیره وچه هستَه این کارانَ نیمینه.
بازرسی اوقات تَل میبو میشو معاونی سراغ ☹️☹️☹️☹️ و جریانَ اویی وَن تعریف مینه
معاون دی میگو: آقا خودتی اوقاتَ تَل نُکُن،دَری خسارت چندی میبو شما رَ هادیَم. 
بازرس این بار تُرش مینو میشو مدیری سراغو همه ی داستانَ اویی وَن تعریف مینه😠😠😠😠
مدیر  میگو: آقا ما شیفت بعد از ظهر دی داریم شاید اوشان خیبری دَرَ جا دَ بِکندین، حَلا میخواه اوشان دَ یکی بُپُرس.
خلاصه که خبر میرسه به گروه دِرجی، شورا تشکیل میبو و آخُر سر این تصمیم بیگیت میگرده: هرکی بَکندی باشه اویی اُسمِ درجی یی میان فاش مینیم، تا دی اینکاران در طالقان اتفاق نکوعه!

بازرس:😶😶😶😶😶😶
گروه درجی: 😤😤😤😤😤😤
شما دوستان: 😃😃😃😃😃😃

🔰 ارسالی از: احمد لهراسبی

بخشش

گپان نغز و پُر حکمت


یه دیوانه دِ سوال کُردُن: چیب از آنی که تو رِ اذیت کُرد بگذشتی و بخشش کُردی؟
بگوت: خا چون مُن تورِ دیوانه ام!

از یه عاشق دی همین سوالُ کُردُن.
بگوت: مُن دی چون اونی خاطر و میخواستم، او دِ بگذشتم.

این دوتایی فرق در این بَ که دیوانه، عقل قضاوت کُردُن نُداشت و عاشق دی، آنه ای دلِه!

ایسه اگه مُن دِ سوال کنن: چیب تو دِ بگذشتم؟
جواب هامیدیم: با اینکه نه دیوانه بیَم، نه عاشق، فقط خوب نگاه کُردم و بیدیَم مینی دل، لایق آرامشه. پس تو دِ گذشت کُردُم که تو دی یه بنده ی ممکن الخطایِ خدایِ خطابخش و پوزش پذیری.

مُن، به خاطر خداجان و خودمی دِل، تو دِ گذشت کردم.

عزیزان، گاهی فرصت با هم بودنمان، از شکوفانی عمر دی کوتاهتره
بودن ها را قدر بدانیم که نبودن ها همین نزدیکیهایه..

✅ ارسال متن، عکس و ویرایش از: سیده مریم قادری

سه تحمل ناکُردنی

📚 گپان نغز و پُر حکمت

سه چیزَ نمیشاست تحمل کُوردُن:
 
۱_اینکه حق شُمایی باشَه امّا زور بُگَن تو رَ

۲_اینکه بُدانی دارُن تیِ وَن دُروو میگن امّا نُتانی ثابت کنی

۳_اینکه نُتانی دلتی حرفَ بزنی و مجبور بی سکوت کنی.

لحظه هایتان پر از عطرِ خدا

✅ ارسالی از: احمد لهراسبی

طراح عکس: سیده مریم قادری

لنگِ آدمیت در دُهان سگ

🔻 مقدمه:

همین تهطیلی گذشته بَ که بِشی بیِیم طالقان... هوای خوش و آسُمان فیروزه ای پوش با آن چند تکه ابرک سیفید که بیم و امیدِ همزمانی در دلهامان مینگَت، با دشتی که قبایِ بلندِ اخضر نشان، تَن کُوردی بَ و دامانُش یه عالمه قُرمزه لاله و صورتی شکوفه و سیفید و زرده گُل داشت، تنمانِ از خستگی شهرنشینی بیهوده ای که دُچارش گردیِیم رها میکُرد.

قرارمان کوه بَ... همانجایی که میشیِیم تا در پستی بلندیهای بی امانش، نفسی چاق کنیم و هواری از دل بکشیم و روح و تن را جلای دُواره ای هادیِیم.
قرارمان کوه بَ و قرار بَ کوه باشیم... محکم... سرفراز... سخی و بی ریا... و آن دستی که قرار بَ به یاری و محبت به سوی هم دراز گَرده...

🔻 شرح خاطُره کَمی تَل اَمبا پُر درس مُن از سگِ گله

روز نیمه شعبان بَ.. اکیپ چهار نفره مان راهی گردی به سمت کوه و دشت... اینبار جاده زیبای بالاطالقان و دشتها و کوههای مهران، دیزان، ناریان مقصدمان گِردی. سر راه برسیِیم به چراگاه چند گله... به عادت همه ی طالقانیان که تا مال مینُن، دست و بالشان به لرزه میکوعه و تا دبه ای که همیشاک ماشینشانی میان دَره ر از شیر تازه لبالب نِینُن، حالشان خوب نمی گرده، ما دی دبه به دست، دَکتیم دشتی میان...

چوپانان: فرمانروایان دشت! در حال شیردوشی بیَن. هفت هشت تا سگ دی دور گله، واق واق میکُرد که با نهیب چوپان، دُواره دسی سر باخُتُن و با چُشمانِ نیمه لا، ما، غریبه آدُمانِ نُگا میکُردُن...

گله چموشی میکُرد و مالبانانِ، برای جمع و جور کردنشان به زحمت مینگت... مُن نظاره گر بیَم که ناگاه، یه میشِ کلافه از صفِ دادنِ شیر! رم کُرد و چوپانی دست دِ فُرار کُرد.. مردا سوت بِزی و یک آن، چهار سگی که به ظاهر خُتّی بیَن، همزمان و با سرعتِ نزدیکیایِ سرعتِ نور! شروع کُردُن به دوییدن، آن دی نه به طرف آن گُرگ باخورده میش!  که به سمت مُنی که از همه دورتر اُستا بیَم و سرتا پا دی سیاه تَنم دَبه و انگاری اوشانی چشمی پیش، هیبت گرگه میداشتم مُنِ بخت برگشته...
یک آن فقط بتانستم جیغ بکشم و تنها اخطاری که مینی ناقصه عقل هادا این بَ کو: بدووووووووووو

اما خدا و صاحب آن روز شریف مینی همراه بَ.. هنوز قدمی ندوستی بیَم، کو انگار کسی بِزی مینی لنگی میان و بکتم زمینی سر....
یک آخخخخخ
و سگی که مینی سر دِ بپری و همزمان سنگی دی نوش جانش گِردی...
چند لحظه فقط منتظر سوزش و درد گاز بیگیتن بیم... ولی بعد فقط آسمان فیروزی ای پوش بَ و آن چند تکه ابرک و دیمی که بارانی گردی بَ... و یک انتظار بی پایان... برای آن بالی که تو ر زیمین دِ بلند کنه و با مهربانی، اشکانته بتکانه...
یادُم کَت روز میلاد مهدی مُنتَظَر است .... سوزش بَ در بال و کمر و انتظاری سوزان...

 چند لحظه بعد، دوستانی که دورتر بیَن برسین و با تمام محبتی که در وجودشان بَ به تیمارم مشغول گردین....
و آن زمان، تنها اشک مُنو آرام میکُرد... اشک بر درد.. دردِ بی پناهی.. بودن اما نبودن یک مرد.. اشکِ شوق داشتن و بودنِ عزیزترانی چون فاطمه و امین...

🔻 درسانی که مُن از این اتفاق یاد گیتم:
1- هیچ وقت در حمله سگ، ندو.. تو فُرار کُنی او جَری تر میبو... بنیش زیمینی سر و سنگ وگیر.. او رِ سنگباران کن.
2- مشکی رنگ مزخرفی هسته... جز در عزای سید الشهداء پوشیدنش اکراه داره.. کوهی میان، رنگی تن کن... اچین لاله های سرخ و زرد و شکوفه هانِ صورتی و سیفید... یا که یک دست سبز، خودِ کوهی جور.
3- درسته شیر برای سلامتی خیلی مفیده ولی گاهی شیر باخُوردُن بهای جان داره... احتیاط کن عزیزجان.
4- همیشاک با کسانی در کوه همراه باش که علاوه بر دانش و قدرت و جُربزه ی کوه بشین، مرام کوه دی داشته باشن. امین و فاطمه، اسطوره های کوه بشین مُن گردین.
5- گاهی زندگی، یک تَلی به دهانت میریزه تا تو ر از زهرِمارِ گَت تری نجات هادیه. مثل آن تله دوا که دوگتر هامیده. وقتی اول صبح خودتی همراه زمزمه مینی: و افوض امری الی الله... در آخر روز، هر چی سرت بیامه، حتی اگه تو ر وادار به تحمل بدترین دردها کُرد، تیی وظیفه اینه که آرام بگویی: خدایا شُکرت.
6- نامردی شاخ و دُم نداره، با سگِ هار طرف گرد اما با نامرد، ولو به حد یک دست دادن، نزدیک نگرد... راستی بگوتم دست، یادم کَت اینه ر دی بگوئم که وقتی کسی کنارت زیمین باخُورد، وظیفه شرعی و انسانی تو اینه اویی دسته بگیری و راست کنی، درسته طالقانیان به نجابت، حجب و حیا و تشرع مشهورُن ولی نامردی در مرامشان نی. در کوه آدُمانو "آدُم" بِین، نه زُن یا مرد!
خلاصه که به قول دوستی، آدُمانو میشا تو دو جا خوب شناخت، یکی سفر، یکی کوه.

🔻 سالم و شاد و چون کوه باشین 🔻 

📝 نویسنده: سیده مریم قادری
سوم خردادماه 1395
(مینی گته ننه ای سالگرد دی هسته، شادی روح همه ی عزیزان خفته در خاک صلوات یا فاتحه ای هدیه کنیم.)

داستانِ پیرِ زُنَک اِو حرفهای دُلّا کَمَرَ پیرِ مَردا

 

اون قدیمان یه پیرِ زُنَک دبی که پسرُش بشی بی به یه سفر  راه دور  اِو طولانی...
همین دانی پیرِ زُن هر روز دعا میکُرد که وَچُش سالُم وَگَردِ خانه.
این پیرِ زُنک  هر روز موقِحِ نان دَوَسْتان٬ به تعداد اعضای خانواده نان دَمی وَسْتِو همیشَکِ خدا٬ یه نانَک دی اضافه دمی وَست٬ مینْدا آبُشکِیْ (پَنجَرِه ی) پشت٬ تا اگر رهگذرِ گرسنه ای اوجه دَ رَد گردی٬ نانَ بِیْرَ اِوْ باخورَه.
از قَضا هر روز دی  یَکْ دُلا کَمَرَ پیرِ مَردَک اوجه دَ رَد میبی هِوْ٬ نانَ مِیْت اِوْ٬ به جای اینکه او دَ تَشکر کُنه! میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
این ماجرا دی هر روز ادامَه داشت...
تا اینکه زُنَکْ دِی از زورِ طعنه هانِ پیرِ مردا٬ مُنْزَجُر( ناراحت و رنجیده) گَردی...
او خودُشی هَمرا گپ میزّی اِو میگوت: این پیر مَردَک نه تنها مُن دَ تشکر نُمینه٬ بَلْکَمْ(بلکه) این حرفانَ دی به زُوان میاره...
نمیدانُم منظورُش از این حرفان چیَه!
یه روز که دِی زُنَک از پیرِ مَردای حرفُهان آسی گَردی بی٬ تصمیم بِیت اوِی شَر دَ خودِشَ خلاص کُنَه.
پس٬ اوِی نانَ زَهر هاشی(زهرآلود) کُرد اٍوْ اونَ با ترس اِوْ لرز همینطِور که دسانُش دی مث بید میلَرزی٬ بُندا پنجَره یْ پُشت...
امّا یه دفه خودِشی همرا بگوت: این چه کاری هسته که مُن دَرُم مینُم!!؟؟
بلافاصِلَه زهر هاشی نانَ بِیْتْ اِوْ بَنْگَتا تنوری میان اِو٬ یه نانِ دیگه وَلِ کَمَرِ مَردایْبَ بُنْدا پنجَره ی پُشت.
اون دی مثل هر روزش بُما نانَکَ بِیْت اِو همیشَکُشی حرفانَ تکرار کُرد اِو٬ راهِشَ بِت بَشْ.
همون شِو پیرِ زُنَکی خانه یْ در به صُدا دَر بُما...
وَختی بَش دَرَ واز کُرد وَچُشَ بَدی که لاغَر اِو داغان اِو دُلّا٬ لباسانُش دی پاره پورَه٬ دَری پیش اُسْتا.
همینطور که دَبی مارُشَ نگا میکُرد بگوت: مارَک جان! اگر این معُجِزه نَگَردی بی٬ مُن نمیتانُستُم خودِمه شما رَ بَرُسانُم...
چند فرسخی مَحْلِه مان دَ چنان گُسنه هِو ضعیف گَردی بی یَم که نزدیک بی هوش دَ بَشُم.
یه دفه یه دولّا کَمَرَ پیرِ مَردَکَ بَدی یَم که بُما مُنی سُراغ...
او دَ یه لَقمه غذا بُخواستُم که او دی یه نان مُنه هادا هِو بگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
وختی این مُجَرا رَ بُشْنِوُست٬ دیمُشی رنگ گردی عین زرچّوبه...
یادُش بُما که اوُّل زهر هاشی نانَ بُندابی پیرِ مَردَکی بَ اِو اگر اون موقَح دِلِشی گَپَ(ندای درونش) گوش نَکُردِ بی اِو ٬ زهر هاشی نانَ عَوُضْ نمیکُرد!!! وَچُش اون نانَ میخورد اِو ٬ الان دیگه وچه ای نُداشت...
این گَردی که اون زُن تازه پیرِ مردایْ گپی معنی رَ بُفهمُست که میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»....

این سه بِیت شعر هم تقدیم به شما عزیزان:

در این گُنبد به نیکی برکش آواز
که گنبد هر چه گویی گویدت باز

جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید ندا ها را ٬صدا

از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو...

پایدار باشید

✍نقل و ارسال از: سید عباس افتخاری، پراچان

مثل شماره 24

📌   وَک^* چیه تا دُلْبَنْ جیگرُش باشه

یعنی وزغ خودش چیه و چقدره که دل و جیگرش باشه.
به عبارتی وقتی بخوان که از کوچیکی و کم ارزشی چیزی گپ بزنن این مثال دِ استفاده مینُن. چون وقتی چیزی خودُش کم و بی ارزشه، جزئی از آن که دیگه به حساب نیمیا.
معادل فارسیش میبو: مورچه چیه که کله پاچه اش باشه

*در بعضی روایات به جای وَک، کَک گفته می شود

با سپاس از گروه تولید محتوای درجی

با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.

Telegram.me/taleghanidarji

متلی متون با گویش گته دهی

کاری سر دبیمه ٬ می زنک ٬ تلفون بزا  بوته ٬ دره  آنی  د تا  نونه  سنگگ هایر ٬  ویر بیار .

نه کندیلی دله  آرد  دره  ٬  نه اهرکی دله ره  دون دره  و  لاکی دله ره نون....
وگرسسه مه ٬ وره بوتمه ٬ اما  اندی بدبخت ببیه می ؟ اسا چی به  زنجه موری کندی ٬  تعزیه خونی راه اینگتی.
اسا میبه   شیر ( شعر) گنی ٬  اون دی نه شعر سفید و شعر نو٬ سبک هندی ٬ خراسانی  ٬ بلکه از نوع سبک عراقی

خلاصه ٬ ظهر ببیه ٬ بدیمه یه نونوایی لواشی  دره  نون پچنه.

ماشینه پارک کردمه ٬ بشیمه نونه وایی دله ....
بسم الله الرحمن الرحیم.

ایجه نونه وایی هسسه ؟
یا کانون باز نشستگان؟!؟!!

بدیمه  ۱۸ تا پیر مرده ٬ خش شانس اوجه ٬ نیشتنه .
خش شانس از این جهت ٬ که پیر ببینه و جونمرگ نبیه نه.

حقیقتا این روزون ٬ اندی جونون ٬ جون جونی میرندنه ٬ یا سکته کندنه ٬ یا اوردوزکندنه ٬ یا....
هر جاشنی ٬ جوون کم ویندی.

بدیمه خلی لواشی شلغ هسسه٬ بوتمه ایجه ٬ باید چار ساحت بنیشرم تا نون می گیر بیا ٬ نونوایی  د  درگا  شیه مه.
دویست ٬ سیصد متر جلوتر ٬ یک نونوایی سنگکی ره بدیمه .

وقتی دله شیه مه ٬  یک گاری بکشیه مه ٬ اهوووووو ٬ ایجه چه خبره؟!؟!
باز صد رحمت به لواشی ٬ ایجه گو
خدی دفتر مرکزی کانونه بازنشستگان موندنه ....
عجب گرفتار ببیه مه ٬ این پیره مرداکونی دس ...
تموم شهر  قرق  کرده نه .
بیست و سه نفری  د  بیه نه .....آخه
مگر هر محله ای  دله  چن تا پیره مرد دره ؟!؟!

اسا  همشونه ٬ دی نون وانه
زنگ بزامه ٬ زنگی به ٬ بوتمه تی گت ببا و ممای قبره نور  بواره  ٬ تمومه نونه واییونه پیر مرداکون ٬ مثل فلسطینی جور اشغال کرده نه ٬ چه خاکی خدمی سر دکنم.
اسا نبنه یک گته سیب زمنی ره ٬ ببپه چی باخریم؟
....آخه مرد.... آبه گوشت درس کرده مه .....یا خونه نی ٬ یا اگر وانه
بیایی ٬ نونه سنگگ بیار.

گوشی ره قطع کرده .... خدا می زنک بداره ... هم آبگوشت دوس دارنه و هم خلی رک هسسه.
..ای خدا ... چی هاکنم چی هانه کنم؟
بدیه مه ٬ چاره ای نداره مه ٬ بنیشته مه اشونی کتاری بن.
.. یکی از خدشی سروازی گپه زنمبیه ٬  یکی شون اخبار بی بی سی را تجزیه و تحلیل کنمبیه ٬ یکی مسئولین مملکته ٬ دمیته بیه فش دیمبیه ٬ یکی اخبار حوادث گته ٬ یکی خدشه عقل کل دونسسه ٬ یکی سه تا زن ببرده بیه ٬ عفت کلوم نداشته.
ندومه چیبه ٬ آدم وختی پیر بنه ٬ چی به اندی  اخوار  دوس  دارنه .

از علت جور شینه نفت برنت تا پسسه رفسنجون تا کدی تنبل ساری بیر بشو تا زنجونی قاطرونی گپه زنمبینه تا بی وفایی این دوره زمونی وچان و تا ....ریت نسل جوان و آخره  سر   فش وکتره.

یکی شون که خلی بی تربیت بیه ٬ هر که هرچی گته ٬  وه با فش بدان وی گپه کامل کنمبیه ٬ اچین بو لوکی سره ٬ سنگ دنیگنمبیه.
یکی گو عین بانک مرکزی نرخ تورم وی دسسی دله دبییه ٬ وره گتی لوبیا چشم بلبلی ٬ ۳۲ د ساله پیش کیلویی چندی بیه ٬ وه جواب دیمبیه
اندی گپ و گپ و ناله بکردنه ٬ من سرسوم بیتمه ٬ می کله ای تاسه ببردنه.
اسا من تندیره یاشمه ٬  فکر و خیال کنمه.
پیش خدم بوتمه ٬ این سنگگی تندیر دی عینه جهندم موندنه.
انگار که اون سنگون آدمی زاد هسسنه ٬ تندیر دی جهندمه روز موعوده.
اون ور دی ٬ شاطر خدشی کینه الکی پیت پیت دینه ٬ اچین بو وی کینونه ویبره ای سر دره ٬ هر ده دیقه ٬  دتا  بسوته نون دیم دینه امی سمت ٬ چند تا کلو سنگ دی وی دیم دماسسه.

....حلا ایهنون درک ٬ هر باز نشسسه ره ده تا نون وانه ....
یکیشونه بوتمه ٬ دایه جان شمی خونه دونه ( برنج) دنیه ؟
منه ور ورا ( چپ چپ ) بیاشیه..
اون یکی ره بوتمه عامو جان شما خدتونی خیکه  فقط نون پر کندنی.

شما گو ٬ افتاب تیخ نزا ایجه نیشتنی ٬ خاب. سه تا ویشتر هانیرین ٬ بدا اماره دی برسسه.

یکیشون می همرا لج کرده ٬ بجای ده تا سنگگ ٬ دوازده تا هایته.

همینجور ٬ کوله پری که تشی سر دره ٬ جلیز ولیز خرمبیه مه ٬ می چشم بکته دیفاره ٬ بدیمه چن تا سنگگه ٬ خشخاشی دیواری میخی گل ٬ آویزونه .
بوتمه آقای کین چرخونک ( شاطر)
اون نونون صحاب دارنه؟
...بوته نه .... تره وانه ؟
بوتمه اهو ... منه وانه.
اوجه بفهمسسمه اون گته نونه خشخاشی گرون هسسه ٬ که پیره مرداکون نوانه.
پنج تا بخرسسه مه و فورا چریمه ره چک کردمه.
اسا خدمی پشت یاشمه که پیره مرداکون منه دمال هانه کنن.

نونه ببرمه خونه ٬ زنک بوتمه ٬ این نونون از گوشت آهو  د  لذیذ تره.

ته ندوندی ٬ با چه جون کنشی ایهنونه هایته مه ٬ این آهوئونه از کانون باز نشستگون صید کرده مه.

زنک بوتمه کمتر باخر.
زنک خنده بکرده و بوته اسا ٬ دتا نون هایتی ها...

بیاش توندی اماره کفت کنی.

آریوبرزن کیان

بر گرفته ازروایت جناب آقای حامد نجاری عزیز
این متن به صورت صوت تلگرامی در کانال موجود است.

مار٬ مادر٬ مامی

ماری که وی چشون دنیاره نوینمبیه٬  بیمارسسونی دله ٬ خدشی پسری تختی ور ٬ نیشته بیه و برمه کنمبیه.......

فرشته ای بیما و  رو  به  ماره  کرده و بوته :
ای مار ( مادر)  من از جونبه خه دا بیمامه ٬  رحمته خه دا  بر این قرار بیته که فقط تی  یکی از  ارمونون ( آرزو  ره  بر آورده کنه  ٬  بو  که  از خدا چی  خواهنی؟

مار  رو  به  فرشته کرده و بوته:
از خه دا  خواهمه ٬  می لیله ( بچه)  ره شفا هادیه.
فرشته بوته :
پشیمون نبه نی؟

مار ( مادر) بوته :
نه !
فرشته بوته :
اللون تی وچه شفا پیدا کرده ٬ ولی ته تونسسی خدتی چشمی بینایی ره خه دا  د  بخوای....

مار برید خن ( خنده بریده) بزا ٬ بوته ٬ ته درک نکندی!

چند سال از این موجرا ( ماجرا) بگذشته و پسر گته ببیه و مرده موفقی ببیه و مار وی به جشن بیته.
پسرک عاررسی بکرده  و خدشی زنکه خلی دوس داشته....

پسرک  رو  به  ماره  کرده  و  بوته :
جانه مار  ندومه چه جوری تی به بوام :
می زنک نتونده تی همرا ٬ زندگی بکنه.
وانه تی به ٬ یه  خونه  بیرم و ته بشی اوجه زندگی به کنی.

ماره  رو به خدشی وچه کرده و بوته:
نه جانه رو  ٬  من شمه سرای سالمندون ٬ خه دمی  هم  سنو سالونی همرا  سر  کنه مه  و اشونی ور  راحت هس سمه.....
ماره ٬  خونه  د  درگا ما ٬  بشیه یک گوشه بنیشته ٬  زار زار برمه بکرده.
فرشته  دواره  جیر  بیما  و بوته:
ای مار ( مادر) بدی٬ تی پسر چه بلایی تی سر بیارده ؟
اسا  پشیمون نی؟
نخواه نی  وره  نفرین  کنی ؟
مار  بوته :
نه پشیمون نیه مه و  خدمی وچه ره نفرین و ناله نکنمه .
آخه ته چه دوندی؟
فرشته بوته :
ادی ( باز) ٬ خدایی رحمت تی شامل ببیه و  ته  توندی  آرزویی کنی.
اسا بو ٬ بیاشم تی ارمون چی هسسه؟
آیا خدتی چشمی  سو  ره  خه دا  د
طلب کندی؟
مار  با اطفینون پاسخ هادا ٬ نه !
فرشته با تعججب وره بپرسیه :
پس تره چی وانه ؟
بوته  از  خه دا  خواهمه ٬  می عارس ٬ زنه خوبی بو و بتونه می  پسره  ٬ خش وخت کنه ٬  آخه من که دنییمه تا  خدمی پسری مواظب بم.
فرشته ای چشمی اشک بپاته ( جاری شد) و  د تا  چککه اشک ٬ بریخته  ٬ ماری چشمی دله ٬  ماری چشم  ٬ سو دکته ...
وختی زن ( مادره) ٬ فرشته ای چشمی اشکه بدیه.
بوته :
مگه فرشته دی برمه کنده ؟
فرشته بوته : بلی !
اما فرشته ان  ٬  وختی برمه کنه می 
که  ٬ خه دا   دی برمه کنده.
ماره خبر هایته :
مگه خه دا  دی برمه کنده ؟!
فرشته جواب بدا:
خه دا  از  شوق  آفرینش  موجودی به نام مار  برمه کنده...
هیچکس  و  هیچ چی ره ٬ نشانه ماری همرا ٬  مقایسه کردن

به افتخار مارون ( مادرون ) :
بزن دس چرککه ره

آریوبرزن کیان

این متن زیبا به صورت صوت تلگرامی در کانال موجود است.

مُن و بَپُته مُن

🔰🔰 طنز طالقانی 🔰🔰

طالقانی زُنَک بَش خارُج، تا وچانشه کو خارُج درس میخواندُن، سَر بزنه.
یه روز حوصله اش سر بش و تنهایی پایست و بش پارک.

پارکی میان یه خارُجی پیر زُنک بیامی اویی وَر، نیمکتی سَر بنُشت .
طالقانیه زنُکو  ورانداز کُرد و بُفهمُست کو خارُجی هسته.
(آخه خارُجیانی خارُج میبو  مایی طالقان 😃😃)

همان زمان یه سیب زینی فروشِ دوره گرد آنجه دِ رد میگردی.
خارجی پیر زُنک او دِ سوال بَپرسی: میدانی ما سیب زینی ر ِچی میگِیْم؟
بگوت: آها گو میدانم، پُتِیتو
دُواره بگوت: خا ایسه به این سیب زینیانِ پُخته  که این مردا میروشه، چی میگِیْم؟
طالقانی زُنُک  یه قدری فُکُر کُرد و بعد جواب دا: صداش مینین بَپُته پُتیتو😂😂😂



🔰 ارسالی از: سیدمصطفی افتخاری، پراچان
🎤 با صدای: سیده مریم قادری، اورازان
      تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
(هر گونه درج یا کپی برداری، تنها با ذکر منبع _کانال تلگرامی درجی_مجاز می باشد.)

این طنز زیبا با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)

یه چیزهایی

یه چیزایی..

یه چیزایه اگه بُشکنه، با هیچ ﭼَﺴﺒﯽ نِمیشا ﺩُﺭﺳﺘشان ﮐُﺮﺩ، مثل آدُمانی ﺩُﻝ
ﯾﻪ ﭼﯿﺰﺍیه ﺍﮔﻪ ﺑِﺮﯾﺰﻩ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ چی نمیشا جمعشان کُرد، ﻣﺜﻞ ﺁﺑِﺮﻭ
یه چیزایی تاوان داره، مثل اشتباه
یه چیزایی خیلی با ارزشه، مثل عشق
یه چیزایی خیلی سَختَه، مثل انسان بیَن
یه چیزایی خیلی بده، مثل خیانت
یه چیزایی خیلی تلخه، مثل حِقیقت
یه چیزایی خیلی گرانه، مثل تاوان
یه چیزایی هِزینه نُداره اما خیلی حال میدیه، مثل بَخندین
یه چیزایی رِ نباید از دست بِیدی، مثل دوستِ واقعی
یه چیزاییه نمیشا تحمل کُردُن، مثل آدُمای چاپلوس و دروغگو
یه چیزایی ر نمیشا تغییر بُدا، مثل گُذشته
یه چیزایی ر با هیچ پولی نمیشا بَخرین، مثل مُحبت
یه چیزاییه که اگه باخوری، با هیچ چیزی نمیتانی بریزیش میدان، مثل مالِ بچه یتیم
یه چیزایی ر آنجور که باید قدرشه بُدانی، نمی دانی، مثل پیَر و مار
آخُرشم بدانی کسی همیشه هوامانِ داره، مثل خدا

🎤 با صدای: سیده فاطمه میرتقی، اورازان (به صورت وُیس تلگرامی در کانال موجود است)