قِدیمی یالان، خانه و کوچه‌ای میان، گَت میگردیَن
الآن از شیرخورِگی میشُن مهدِ کودک!
از آن بَدتر، گَت‌ترانِ مینگَنُن سالمندان!!
قِدیمان، یالِ نَنویی میان، خُو میکوردُن
الآن تَخت و نی‌نی‌خواب و این قُرتی وازیان!
ایسه ترسُم اینه گَت‌ترانِ دی دَبُندُن نَنو و گاه‌ره‌ای میان!!
عَسکُش بیُومیه! خُودُش مُد نگرده!!!
توضیح: می‌دانیم که عکس نَنو نی عزیزان، وَهانه‌ای گیر اُردیم برای لبخند بَنُشاندُن تُوکتانی سَر
و قدری دی تلنگر!
راستی عکاسی نام، فکرت دلال هسته.
قاب اول:
وَختی خودِتی مآر، تی‌یِی کار دِ ایراد مِی‌ره...
واکنش: خَنده و خُوجالَت.
قاب دویُّم:
وَختی شومآر، تو رِ تذکر هامیدیه...
واکنش: اَخم و قاهر!
گته ننه‌ای نِصیحت:
روحُوش شاد، گته ننه میگوت: بَبَه‌کانُم! ویشترِ کدورتا از تلقینه. شومآرانِتان رِ با هامون چُوشمی بِینین که مارآنِتانه مِینین. او دی یه مادره و فرقی نمینه. مارِتانی جور خیرخواهِتانه.
عکس نقاشی دو قاب اول از: بانو مژگان حامد
عکس نقاشی آخر از: آقای میلاد پسندیده
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
پَییزه و شوکیانِ خُنُک و سُرخه بُخاریانُش
و تشِ شونشینی که این میانه ر خُجیر گرم مینه
هیچ عزیزی رِ یادا ناکُنین
دورهمی‌هاتان خوش عِزیزان
طالقانی درجی
ای مثلِ خزان زرد،کسی منتظرت نیست محبوبه ی شبگرد،کسی منتظرت نیست
تنها شده در شهرِ شلوغِ تُهی از عشق در کوچه ی بی درد، کسی منتظرت نیست
آواره یِ نفرینکده ی عمری و اینجا در قامتِ یک مرد کسی منتظرت نیست
با شیب تنت پله عمرت به فراز است در پیریِ پاگَرد، کسی منتظرت نیست
تاراج شده هم دل و هم جسم و روانت بازنده ی این نرد! کسی منتظرت نیست
با رَم شدن اینهمه حیوان صفتِ رذل از خود شده ای طرد، کسی منتظرت نیست
هرچند که بازار تو گرم است ولی باز جز یک زن دلسرد،کسی منتظرت نیست
این ظلم زمان بود و زمین بستر آن شد از فاجعه برگرد،کسی منتظرت نیست
شعر از همشهری گرامی‌مان: بانو ارسا اجلالی
عکسها از همشهری خوش ذو‌ق‌مان: آقای ابراهیم صابری
با تشکر از استاد فرشید فلاحی مدیر گرامی وبلاگ انجمن شاعران طالقان
نیمی‌دانُوم چند وقت از بِشی‌یَنُت بُگذُشتیه، اَمبا
کُهنگی این دردی کو سینه‌می میان بَنُشتیه
از تازگیِ قشنگِه خاطُراتمان ویشتره!
یادُوش بخیر صُحب به صُحب
مُنو با یه ایزار نان راهی صحرا میکُردی
ایسه الآن وَلگه که جیر میا و مُنی کو بی ایزار این کوچه ر جَر میشُم
و هَمّـُوش دی تی‌یِی یاد دَرُم
به قلم: سیده مریم قادری، از اهالی روستایِ اورازان طالقان
برگردان متن طالقانی به فارسی:
نمی‌دونم چند وقت از رفتنت گذشته، اما کهنگی دردی که تو سینه‌اَم نشسته، از تازگی خاطره‌های قشنگمون بیشتره. یادش به خیر که صبح به صبح، من رو با یه سفره نون راهیِ صحرا (زمین کشاورزی) می‌کردی. حالا الآن برگها هستند که پایین می‌آن و من که بدون هیچ غذایی، از این کوچه بالا می‌رَم و همش هم به یاد تو هستم!
این روزان هر وَلگی کو لَقَد مینی، حواسُت باشه
ممکنه اونی بیخ، یه گَته گَنج دَباشه!!
مثل این جوزان که وَلگانی بیخ دَبَه...
به خداجان که وصل گِردی، اَندی آرامش دِلِتی میان خانه مینه
آن وَخته که هِلِبّی نمی‌زنجی
و نمیَلی کسی تی‌یِی دست دِ برنجه!
دلتان وصلِ به خدا
عکس: سعید ملک کیانی
