دوش در خواب من آمد صنم دیرینم
دلربای دل و جان و همه ی تسکینم
گفتمش این تویی ای یار و یا تصویر است
نکند بار دگر خوابِ تو را می‌بینم
گفت خاموش که بر هم نزنی خوابم را
ای که در خواب خوشم خوابِ تو را می‌بینم
گفتم ای یاورِ من باورِ من می مانی؟
گفت آری که چنین است مرا آیینم
من به خواب تو و در خواب منی تا خورشید
غنچه از باغ لبت تا به سحر می چینم
ای خوش آن خواب که بیدار نگردد پلکی
تا قیامت بوَد این خوابِ خوشِ شیرینم
شعر از: فرشاد فلاحی - کولج طالقان
📚 شعر قالی
خواستی با من بسازی گرچه با دستان خالی
قصر رویاهایمان را، شهربانوی خیالی
دستهای کوچک تو، با خیالاتی خوش آمیخت
تا بهاری را ببافی، در دل یک خشکسالی
من کنارت مینشستم، با نواهای محلی
می زدم دف تا برقصد شانه هایت پشت قالی
"شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم"
شانه هایت تکیه گاه " این همه آشفته حالی"
ما برای زندگیمان، نقشه هایی می کشیدیم
روی قالی نقش می بست آرزوهای محالی
#حجت_حصاری
طالقانم تو چقدر زیبایی مهد یارانی و روح افزایی
چشمها خیره به زیبایی توست دل ما محو دلآرایی توست
مظهر لطف و صفایی طالقان مایه فخر دلایی طالقان
زنده رودت بود از بسکه زلال شوید از چهره ی جان.گرد ملال
بزدند سد بروی شهرودت همه کس منتفعند از سودت
جالب اینجاست همه بهره برند حتمن از صاحب آن صاحبترند
ساکنینت همگی رنج برند صاحب علم وکمال و هنرند
مرکز مهد هنرمندانی مایه ی فخری و در ایرانی
از پی دیدنت ای شهر قشنگ خلق آیند ز صدها فرسنگ
آسمان تو ز بس صاف بود همچو آیینه شفاف بود
گشته تاریخی و پر قدر و بها هربنایی که شده درتو بنا
گویم از وصف تو هر چند کم است وصف. افزون ز بیان و قلم است
شهر من وه که چقدر دلشادم که به دامان تو مادر زادم
هست صفار از آنرو سرشار کز هوای تو بود برخوردار
شاعر: علی صفاری زیدشتی
عکس از: بانو مهناز فلاحی_حسنجون
📚شعر
دوباره شب بیامه، وقت خوئه
دلُم از اولِ صُبح، در تکه و توئه
فردا پنجشنبه یه، دل بیقراره
یه هفته ویشتره در انتظاره
میگن ورف بیامی تا زانویی سر
خداجان شکر تو از این مُقدَّر
تو گویی طالقان نبض زیمینه
که اینگونه هوایش دلنشینه
تو گویی آخر هفته نمیشا
بماند شهری میان، آدمی حسا
بخواب آرام "سحر" ای دخت رعنا
شاید بشیم طالقان، ما به فردا
⚜_____ طالقانی درجی _____ ⚜
تکه و تو = بیقرار
آدمی حسا = شبیه آدم - کنایه از سربه زیری
✍ شعر از: سحر سیدعلیخانی - سنگبُن
📚 غزل: دلبر طناز
بیا ای مهربان همراز من باش
دوباره معنی آواز من باش
منم لبریز از احساس اما
دلیل ساده ابراز من باش
در این شبهای پاییزی فقط تو
خراش پنجه ای بر ساز من باش
اگرچه آسمانم بی ستاره است
به تاریکی بیا مهناز من باش
برای کفر من برهان دو چشمت
نگاهم کن بیا اعجاز من باشد
به راهت پر کشیدم بی محابا
تو تنها عرصه پرواز من باش
بیا بار دگر از نو بسازیم
بهارم شو بیا آغاز من باش
همیشه یاد تو در لحظه جاریست
تو تنها دلبر طناز من باش
✍🏻 شاعر: سیامک مهرانی
🎼 موسیقی: باربد مهرانی
🔺
ماستی که چرب باشد
مشتر دی دارد
ور نه دوشی سر
هی دو دو کرد باید
#استاد_حسن_پورزاهد_طالقانی
📸 عکس از: بانو زهره
طالقان ای محفل وفا و صفا
ای وجودت آرام دل
ای که نامت بر زبان هاست
ای که طبیعتت زبانزد است
ای که زادگاه مهربانی هستی
ای بهشت خرم
ای سد خروشان
ای عزیز تر از جان
ای که مردمانت اهل محبت
اهل عشق
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
شعری در رابطه با طالقان
طالقان ای محفل
عشق طالقان
طالقان ای یار دیرین طالقان
طالقان ای عشق جاویدان طالقان
از طبیعت چون بهشت خرمی
از دلان چون عاشقی و همدمی
طالقان ای محفل آزادگان
طالقان ای زادگاه بخردان
با وجود تو جهان خرم است
بی وجود تو جهان حقا کم است
🌹🌹🌹🌹🌹🌹
عاشقانه دوست میداریم تو را
نگارش و خوانش از: بانو پونه مهرانی
📚 شعر خسته ام
ولله از دنیای پیچان خسته ام از جفای روزگاران خسته ام
از کژیِّ راه پر هول زمان از سیه کاری دوران خسته ام
از توحش های این غول دوپا کو بدرّد حلق انسان خسته ام
از دغا و سفلگی های بشر پشت آن لبهای خندان خسته ام
خسته دل هم خسته جانم زین قفس من از این جنات دیوان خسته ام
از مراییهای اهل دین و زهد وز جوانیهای پیران خسته ام
از خدنگی کو بدرَّد سینه ای برکَند هستیش بنیان خسته ام
از دروغ و ظلم بی مرز خسان هم ز فرعون و ز هامان خسته ام
خسته ام از غربت بوذرجمهر من ز فقدان ایازان خسته ام
از جفا و از ریا و از دروغ کو کَنَد بنیان ایمان خسته ام
از فرود و از ژکیدن های او بهر شهر خویش، ایران خسته ام
✍ شعر از: فرود طالقانی - گوران
قِدیمان ماستُمان دی کیسه ای بَ
کُلانی اِنگوران دی ریسه ای ب
َ
پنیر پوستی میان تا عید می ماند
ناچُولٌک دی همُش آواز می خواند
بیا با هم وَگُردیم اون قِدیمان
پِشیمانیم،پشیمانیم،پِشیمان...
شاعر: فرشید فلاحی - کولج
گویی پر از گیسوی رسوا بود
باران
عطرش مرا دیوانه تر می کرد و ناگه
تا کودکی ها خاطراتم خیس می شد...
چایی
بخاری
مادرم
گلهای دامن
چون دستهای گرم بابا بود
باران
در روزهای عاصیِ رنجورِ بهمن
باران نگو
باران نگو
بوی گس عشق
در شهرهای بی صدای نوجوانی
باران که نه
باران که نه
یک عالمه درد
دردی عجین با روح
مثل رگ به گردن
گویی پر از گیسوی رسوا بود
باران
گویی دلِ بی تابِ دنیا بود
باران...
✍ سارا شیرجی - مرجان
