حکایت پیرمردک و جوانان

ماه رمضان بی و چند تا جوان، بدیَن یه پیرمردُک، یه گوشه ای، قَییم گردی و خیلی با احتیاط، دزدانی جور، یواشیکی سرش اینور آنور میچرخانه. پیشا بشیَن، بدیَن دره غذا میخوره..
اوره بگوتُن: مگه تو روزه نی یِی؟؟
پیرمردُک بگوت: چرا روزه هستم، فقط چخدی خشکِ نان، دندان میزنم و یه قُلُپ دی او میخورم..
جوانان، پیرمردک خنده بزیَن و با طعنه بگوتن: واقعا روزه ای؟؟؟
پیرمردُک بگوت: به همین عزیزِ روز درو نمیگوَم. هیچ کی رِ بد نگاه نمینُم، چون چُشمانُم روزه یه. هیچ کی رِ مخسره نمینم و کسی رِ نمیرنجانم، هیچ کی مال و پول طمع نُدارم، دُرو دی نمیگم، پس دست و زُبانم دی روزه هسته.
ولی حالا پیر گردیَم و پیری هسته و هزارتا مرض. چون مریضم و مرضم دی خاصه و دارو مصرف مینم، .باید که این خشکُ نان و او باخورُم.
بعد پیر مردک رو به جوانان کُرد و بَگوت: ایسه شما راستش بگین روزه این؟؟
جوانان سرشانِ خجالت دِ جیر بنگتن و یکیشان بگوت: خیر باباجان، ما فقط غذا و او نمیخوریم...

آها عزیز جان، روزه بیتُن فقط به امساک از غذا و نوشیدنی نی. انشاءالله که همه مانی چشم و دل و زُوان و رفتار و کردار دی روزه دار باشه.
حلول ماه مبارک رمضانِ خدمتتان تبریک میگم.

✍برگردان متن و ارسال: ابوالفضل یزدانی، از روستای خُسبان
🎤 با صدای: محمدحسین رضایی، از روستای سنگبن
گروه تولید محتوای درجی

این داستان زیبا با صدای محمدحسین رضایی تقدیم به شما (دریافت کنید)

نصایح روباه: انگور ممنوعه

یه روباه دَبه یالشی همراه، باغانی میان راه میشه و او رِ نصیحت میکُرد:
جانِ پسر، هرکدام از این باغان که دوست داشتی، دُل شو و انگورشه باخور. به غیر از آن گته باغی که آن گَلا دَره. حتی اگه گسنگی دِ رو به موت گردیِی، آن باغی سراغ نشو که خیلی خطر داره.

یالش بگوت: چیب آقاجان؟ مگه آنه ای انگوران سمی هسته؟

روباه بگوت: نه عزیزجان، آن باغ، دهی مُلایی شین. اگه بُفمه کو ما اویی باغه دستبرد میزنیم، فتوا هامیدیه روباهی گوشت حلال و پرخاصیته. آن وقته که مایی دودمان، بر باد میشو.

🍇 عبید زاکانی
🎤ارسال و خواندن متن از: محمد آقابراری، وشته (به صورت صوت تلگرامی در کانال موجود است.)
✍ برگردان متن، ویرایش و انتخاب عکس: سیده مریم قادری، اورازان
کاری از گروه تولید محتوای درجی

ناخور انگور
که این انگوری باخُوردُن
خطر داره!!

داستان پیرزنکی کوزه

یه پیرزُنُک بَ که دو تا کوزه ی او داشت و چویی سر اوزان کوردی بَ و دوش گیتی بَ تا ببره خانه.
یکی از کوزان بُشکست بَ و تا به خانه برسه، اویِ میانش، نُصم میگردی. امبا اون یکی سالم و همیشک پُر بَ.
مدتی بگذشت.. آن کوزه ی شکسته خجالت بکشی و پیرزُنُک ر بگوت: مون تیی شرمنده یم که نمیتانم تییب او کامل بیارم.
پیرزُنُک بخندی بگوت: این راهی که مِینی، از وجود تو اَندی سرسبز و پرگل گرستی. این گلان تیی خاطر درآمیَن. مینی خانه این گلانی خاطر، اَندی قشنگ وخوش بو گرستی.

 

 

آها عزیزجان... ما دی هرکدام، وجودمانی میان، شکستگی داریم امبا بهتره اونی پی نیشیم.
خجالت دی نکشیم، مایی خلقت همینه، فقط باید خُجیر نتیجه کارمان دِ بگیریم.
این مهمه بَبَک جان.

✍ برگردان و ارسال متن: آزیتا عطایی، از روستای دنبلید
گروه تولید محتوای درجی

نقلِ زامایِ آب لاکو کُش

این نقل در اصل مازنی هسته ولی اکثر دهاتهای بالا طالقان این نقل و مثل ر میگن.

نقلی بود نقالی بود
پشت اَمبوم گودالی بود
پادشاهی بود در یمن
 دخترش را داد به من
من شدم داماد او
او شد زن پدر من

پیرزنی بَ که با دُتر و زاماش زندگی میکُرد. زاما میشه تول کارگری، زنا دی هر روز ناهار میپت هادمیدا دُترش تا شوَریش ببره. یه روز زاما یتا آب لاکو می کوشه و مینگنه راهی سر. دُتر مثل همیشک ناهار ومیگیره و میبره شوَرشی ب و بی اعتنا، آب لاکویی وَر دِ رد میبو. شوَرش میپرسه: این ور بیومیی هیچی نیدیی؟ مگو یتا آب لاکویی لاشه. آب لاکو بکوشتی مگه چیا کوردی؟
مردا قاهر مینه و ناهار نمیخوره. زنا دی ناهار ومیگردانه.
پیرزنا تا چشمش به ایزار و چاشت دست ناخورده میکوا،َ میگو چی گردیه و دُتر همه حادثه ر اویب میگو. پیرزن میگو خا الان درستش مینم. نان ایزار ومیگیره و راه می کوا.َ تا چشمش به آب لاکو لاشه میخوره میگو:

این شیر ژیون کی بکوشته
این ببر بیون کی بکوشته

 مردا دی وَشْتْ می کورد و میگوت:

تی جون زوما
تی جون زوما

✅ بله عزیزان.. این نقلانی میان همه درس زندگی دَره.
هر مردی دلش میخوا، خانه و زندگیشی قهرمان باشه.
خوش به فکر آن زُنی که از مردش قهرمان میسازه و او ر پر و بال هامیدیه.

☑️ آب لاکو= کسو = لاک پشت 🐢

🔻 ارسال متن از: سیده فاطمه میرتقی، اورازان
🔻 با صدای: سید مصطفی افتخاری، پراچان
🔻 ویرایش و تنظیم و انتخاب عکس: سیده مریم قادری، اورازان
با تشکر از گروه تولید محتوای درجی

این داستان زیبا با صدای سیدمصطفی افتخاری تقدیم به شما (دریافت کنید)

 

داستان پیر مرد قفل ساز و امام زمان

 

یک  مردک بیه خلی  آرزو  داشت امام  زمونه بوینه و  وی  همرا  گپ بزن .
خلی ریاضت کشم بیه٬  شوئون ناخسم بیه و بشنوسسه بیه که اگر آدم چهل تا  چارشنبه ی  شو  بشوئه مچد سهله ( کوفه)٬ نماز مغرب و عشا ره اوجه  باخنده٬  تونده امام زمونه بوینه.
این مردک چندین سال چارشنبه شمبیه مچد سهله عبادت کنمبیه موفق نبیه.  ولی وی صورت نورانی بیه و نور تتق کشمبیه.
تا اینکه روزی  وره  الهام ببیه:
الان حضرت بقیه الله ( عج) در بازار آهنگرون٬ یک پیرمردکی که وی شغل قفل سازی هسسه ٬ وی مغازه ی دله نیشته و هدی همرا گپ زندنه. اگر ته وانه وره بوینی٬ بشو اوجه.
وختی این مرد عابد و زاهد  برسیه مغازه ای دری  کندا٬ بدیه حضرت (عج)  اوجه نیشته و پیرمردک قفل سازی همرا  گپ زنده.
اسا  داستونی ادامه  ره  باخندین:
مرد عابد بوته:
امومه که بدیه مه٬ وره سلام هاکردمه٬ حضرت بوته علیکم السلام٬ منه بوته سامه ( ساکت ) باش و بیاش چی گذرنه.
من دی لام تا کاف هیچ چی نوتمه.
یه دفه بدیه مه٬  یه پیره زنک٬ که خلی درشات ( ناتوان)  بیه ٬ وی دس عصا دبیه٬  بیما مغازه ی دله٬ یه قفله نشون بدا  بوته این قفله می دس هایر و سه زار منه هادین.
قلف  ساز  وگرسسه پیره زنک بوته: جانه مار٬ این قلفی قیمت هشته زاره. من چی به مردمی ماله ارزون بخرینگنم ٬ واشونی حق ضایع کنم.
تی قلف هشه زار ارزش دارن ٬ من وره هفته زار خرینمه٬ روشه مه هشه زار٬ یک زار می استفاده ببو٬ چون  من  اگر  این معامله ی  دله یک زار  ویشتر  استفاده   ببه رم ٬ خدا ره  قاهر ( قهر)گیرنه.
پیره زنک اول وره باور نبیه٬ بوته کسی این قلف  می دس  سه زار  نخرمبیه٬ ته وانه منه هفه زار هادیی.
به هر حال قلف ساز وره هفه زار هادا و پیره زنک بشیه.
اموم زمون رو به من کرده بوته: بدی مسلمونی ره ؟!؟!
مسلمونی به تسبیح٬ الله و شالله
ریاضت و سیر و سلوک احتیاج ندارنه.
مسلمونی ره در  گفتار٬ کردار و رفتارتون نشون بدیین.
این شهر به این گته ای ٬ همین قلف ساز مسلمونه  من آمه وی خدمت.
وی انصاف ٬ وی رحم و مروت٬ وی انسونیته بدی؟

بی خدی هی الکی  دوعا کنمی ٬ آقا بیا.
آقا بیا چی هاکنه ٬ آقا امی شکل و قیافه ای بیازاره.
اما همه مون ٬ دروگو و مسلمونه ظاهری هسسه می.
مسلمونی واقعی ره خده ٬ آقا اشنوسه نه٬ وی همرا ملاقات کنده.

✍ ارسال متن از: آریوبرزن کیان، گته ده
📝 ویرایش و عکس از: سیده مریم قادری، اورازان

این داستان زیبا با صدای آریوبرزن کیان تقدیم به شما (دریافت کنید)

 

داستان خر و زرافه و فیل

 

داسُتانهایِ آموزنده

یه روز جنگلی میان، فیلی با سرعت دَبه فُرار میکُرد.
او دِ سوال کُردُن: چیب دری دَر میشی؟
بگوت: شیر فرمان هادایه تمام زرافانی گردنه بَزنُن!
بگوتن: ای خاک تی سر، تو که فیلی، چه ربطی داره به زرافه؟ چیبه نگرانی؟
بگوت: مُن میدانم فیلُم، اما آن نادانِ شیر، بیسوادِ خرِ مأمور و پیگیر این دستور کُردیه.

👈 نتیجه: وقتی امور دست آدُمان نادان و بیسواده، هیشکی در امنیت نی
تا آموزه های بعدی خدا نگهدار

✍ ارسال متن از: محمد آقابراری، وشته
📝 ویرایش و تنظیم و عکس از: مریم قادری، اورازان
 

داستانِ خنده دارِ آموزش پرورشی بازرس

🔰🔰 طنز طالقانی 🔰🔰

یه روز آموزش پرورشی بازرس، به طورِ سرزده میشو یه مدرسه ای کلاسی سَر، که میخواس بُدانه وچان کتابشان دَ  چِندی اطلاعات دارُن.
بَعدِ اینکه خودُشَ معرفی مینه از یکی وَچان دَ میپرسه کی خیبری دَرَ جا دَ بَکَند؟؟  
وَچَک یهو بُرمه مینو و میگو😢: آقا بُخدا ما نِکندیم 😥😥😥
بازرس معلمَ نیه مینه و میگو: این وَچک چی میگو؟؟؟؟
معلم میگو: وچک راست میگو، مُن او رَ خوب میشناسُم، خجیره وچه هستَه این کارانَ نیمینه.
بازرسی اوقات تَل میبو میشو معاونی سراغ ☹️☹️☹️☹️ و جریانَ اویی وَن تعریف مینه
معاون دی میگو: آقا خودتی اوقاتَ تَل نُکُن،دَری خسارت چندی میبو شما رَ هادیَم. 
بازرس این بار تُرش مینو میشو مدیری سراغو همه ی داستانَ اویی وَن تعریف مینه😠😠😠😠
مدیر  میگو: آقا ما شیفت بعد از ظهر دی داریم شاید اوشان خیبری دَرَ جا دَ بِکندین، حَلا میخواه اوشان دَ یکی بُپُرس.
خلاصه که خبر میرسه به گروه دِرجی، شورا تشکیل میبو و آخُر سر این تصمیم بیگیت میگرده: هرکی بَکندی باشه اویی اُسمِ درجی یی میان فاش مینیم، تا دی اینکاران در طالقان اتفاق نکوعه!

بازرس:😶😶😶😶😶😶
گروه درجی: 😤😤😤😤😤😤
شما دوستان: 😃😃😃😃😃😃

🔰 ارسالی از: احمد لهراسبی

داستانِ پیرِ زُنَک اِو حرفهای دُلّا کَمَرَ پیرِ مَردا

 

اون قدیمان یه پیرِ زُنَک دبی که پسرُش بشی بی به یه سفر  راه دور  اِو طولانی...
همین دانی پیرِ زُن هر روز دعا میکُرد که وَچُش سالُم وَگَردِ خانه.
این پیرِ زُنک  هر روز موقِحِ نان دَوَسْتان٬ به تعداد اعضای خانواده نان دَمی وَسْتِو همیشَکِ خدا٬ یه نانَک دی اضافه دمی وَست٬ مینْدا آبُشکِیْ (پَنجَرِه ی) پشت٬ تا اگر رهگذرِ گرسنه ای اوجه دَ رَد گردی٬ نانَ بِیْرَ اِوْ باخورَه.
از قَضا هر روز دی  یَکْ دُلا کَمَرَ پیرِ مَردَک اوجه دَ رَد میبی هِوْ٬ نانَ مِیْت اِوْ٬ به جای اینکه او دَ تَشکر کُنه! میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
این ماجرا دی هر روز ادامَه داشت...
تا اینکه زُنَکْ دِی از زورِ طعنه هانِ پیرِ مردا٬ مُنْزَجُر( ناراحت و رنجیده) گَردی...
او خودُشی هَمرا گپ میزّی اِو میگوت: این پیر مَردَک نه تنها مُن دَ تشکر نُمینه٬ بَلْکَمْ(بلکه) این حرفانَ دی به زُوان میاره...
نمیدانُم منظورُش از این حرفان چیَه!
یه روز که دِی زُنَک از پیرِ مَردای حرفُهان آسی گَردی بی٬ تصمیم بِیت اوِی شَر دَ خودِشَ خلاص کُنَه.
پس٬ اوِی نانَ زَهر هاشی(زهرآلود) کُرد اٍوْ اونَ با ترس اِوْ لرز همینطِور که دسانُش دی مث بید میلَرزی٬ بُندا پنجَره یْ پُشت...
امّا یه دفه خودِشی همرا بگوت: این چه کاری هسته که مُن دَرُم مینُم!!؟؟
بلافاصِلَه زهر هاشی نانَ بِیْتْ اِوْ بَنْگَتا تنوری میان اِو٬ یه نانِ دیگه وَلِ کَمَرِ مَردایْبَ بُنْدا پنجَره ی پُشت.
اون دی مثل هر روزش بُما نانَکَ بِیْت اِو همیشَکُشی حرفانَ تکرار کُرد اِو٬ راهِشَ بِت بَشْ.
همون شِو پیرِ زُنَکی خانه یْ در به صُدا دَر بُما...
وَختی بَش دَرَ واز کُرد وَچُشَ بَدی که لاغَر اِو داغان اِو دُلّا٬ لباسانُش دی پاره پورَه٬ دَری پیش اُسْتا.
همینطور که دَبی مارُشَ نگا میکُرد بگوت: مارَک جان! اگر این معُجِزه نَگَردی بی٬ مُن نمیتانُستُم خودِمه شما رَ بَرُسانُم...
چند فرسخی مَحْلِه مان دَ چنان گُسنه هِو ضعیف گَردی بی یَم که نزدیک بی هوش دَ بَشُم.
یه دفه یه دولّا کَمَرَ پیرِ مَردَکَ بَدی یَم که بُما مُنی سُراغ...
او دَ یه لَقمه غذا بُخواستُم که او دی یه نان مُنه هادا هِو بگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»
وختی این مُجَرا رَ بُشْنِوُست٬ دیمُشی رنگ گردی عین زرچّوبه...
یادُش بُما که اوُّل زهر هاشی نانَ بُندابی پیرِ مَردَکی بَ اِو اگر اون موقَح دِلِشی گَپَ(ندای درونش) گوش نَکُردِ بی اِو ٬ زهر هاشی نانَ عَوُضْ نمیکُرد!!! وَچُش اون نانَ میخورد اِو ٬ الان دیگه وچه ای نُداشت...
این گَردی که اون زُن تازه پیرِ مردایْ گپی معنی رَ بُفهمُست که میگوت:
« هر کار پلیدی که انجام بُدی یِنْ٬ شمای هَمرا میمانه و هر کار خجیری دی انجام بُدی یِن٬ وَ می گَردَه به خودُتان»....

این سه بِیت شعر هم تقدیم به شما عزیزان:

در این گُنبد به نیکی برکش آواز
که گنبد هر چه گویی گویدت باز

جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید ندا ها را ٬صدا

از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو...

پایدار باشید

✍نقل و ارسال از: سید عباس افتخاری، پراچان

خاطره مدرسه 2

خاطُره مدرسه 2

آن زمان که ما درس میخواندیم، مدرسمان سرویس داشت. ما دی مختلط بیِیم ولی تا میرسیم سرویسی دم، راننده فقط دُترکانِ سُوار میکُرد و میشه. یا اگر دی ما رِ سُوار میکُرد، صندلیانه هامیدا دُترکان و ما هَمُش سرپا بیِیم. موقعیکه دیر میشیم، دیگه راه نمیدان وِمیگردیم پیاده تا خانه.
خلاصه یه روز  نقشه بَکشیم که یک موش بگیریم و زودتر بیایم سُوار گردیم. بعد دی موشه ویل کنیم سرویسی میان.
آقا هِمینطور دی گردی، موشه رِ نِزدیک مدرسه، ویل کُردیم اتوبوسی میان. جاتان خالی، جیزوله بَ که میشه هُوا.  آی بَخندییم. 
از فردای آن روز، ما را سُوار میکُردُن که هیچ، جای خالی دی مایبه میندان😂

✍ خاطُره از: محمد آقابراری، وشته ای شیطان وچه
🎤 با صدای: علیرضا قادری، اورازانی یال

خاطُره مدرسه 2 با صدای علیرضا قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)

چپاک 9: ماست بندی

چپاک 9

قدیمان معمولا هر از گـــاهی ، خانه یی میان میدیدی کـــه یک پـُشته از پتو و لحاف و کهنه لباسان گوشه اتاق روی هم انباشته شده
این صحنه هفته یی چند بار مشاهده میگردی
روی تمام اون لحاف و پتو هم یک عدد بَپــــــوسیه کُت آقاجـــان که تاریخ دوختش به زمان احـــمد شاه قاجــار میرسی و هشتاد تا وصله و پینه اویی سر دبه کشیده شده بود

اونوقتی سر  هنگامیکه که این پُشته در گوشه اتاق سبز میگردی ، فضای خانــه کاملا امنیتی میگردی و کلیه عبور و مرور تحت نظارت شدید در میومه و یه دست به آب بشی ین دی مکافات میگردی

در قلب این پُشته و مرکز این راکتور یه سفید دبه ماست دبه

البته بصورت دقیق تر یک سفید دبه شیر بود که ننه مایه بِزی به که ایشالا جان ماست گرده و قاعدتا درب این دبه هم من تا به حال ندیدم که برای خود دبه بوده باشه و همیشه خدا درش بزرگتر از خود دبه بود

اینکه چرا درب دبه ها هیچوقت به خود دبه ها نمیخورد شایدا نکته یی هست که میشه در موردش ساعتها گپ و گفت صورت گیره
یه جورایی بعضی یانی جور که ادعاشان به اندازه دهنشان و وجودشان نیه

تو مگه جرهت داشتی شش متری اون پشته لحاف و دوشوک د رد گِنی؟؟

ننه یی جیغ بلند میشد که ننه ت بمیره اون بیصحابی طروف نشو تازه مایه بِزی یم و عِـــو دمیکوعه

حالا  نمیدونم که چرا اکثرا این بساط ماست بندی یا کنار توالت برپا میگردی یا در راه توالت
از ترس جیغ ننه خودمانی شاش رو میداشتیم و اینطور گردی که در خانواده ما سنگ کلیــــه شایع گردیبه

خدای دو جهان نمیکورد که این ماست عِـــو دکوعه و خــــُراب گرده

هرچی ماست سفید بود مایی روزگار سیاه میگردی که شما یتیمان یک کدامانتان اون کُفت بیگیته پاهانش وراگیته و ماست تکان باخوردیه و  عِـــو دکتیه

حالا هرچی آیه و قسم باخور ، چه فایـــده؟؟
بهـــانه دوم معمولا فاهش و کتره یی بود به آقای شیر فروش که آب بزیه و شیر خالص نفروخته

حتی اگر از خود پستان گاو دی میدوشی و ماست خراب میگردی اوراح روح پدر اون گاو هلندی در آمستردام رو تَش میکشی که گـاوش عیبوره و کیفیت شاشش از شیرش بهتره


صد البته که ارتباط طوفان های خورشیدی بر خراب شدن ماست وارد تر بود تا اشتباهات سهوی ننـــه که شیر مایه بزیبه
اگر یکی به ننه میگفت که شاید شیر رو گرم مایه زدی و به این دلیل آب افتاده ، اونوقت یک چی اورو جواب میدا که طرف پشیمان میگردی از زنده بودنش

میزان انتقاد پذیری در حد مدیران

البته خداییش دی بنگری اُستاد بود و اگر ماست خراب میگردی یا تخصیره مایی لگه بزی ین بود و یا کیفیت پایین شیر

حالا همه اینها به کنار و برگردیم به اول داستان و اون بپـــوسیه کت مرحوم پدرِ گت آقای آقاجان که اگه تنوری دل دی مینگتی تَش اورو دا نیمیگیت

اینکه چه حکمتی داره که اون  بپوسیه کُت آبرو ببر رو اون لحافانی سر مینداخت ، نمیدانم
اینهمه لحاف و دوشک
 وجه وجود اون کت آخه چیه ننه جان؟

اقلکن نمیکرد اون بیخ بنگنه که دیده نشه و حتما میخواست اون لحاف دوشوکانی سر خیلی با اصول و دقت پهن گرده
حدود صد سال خاک و خاطرات در تار و پود اون کت نهفته بود و همینکه نگاهش میکوردی یا سرفه ت میگرفت یا بــــُــرمه ات

نمیدونم ، شاید بدین خاطر که چون کت مردانه بود و وقتی پهن میکورد حس امنیت و حفاظت از ماستی که اون زیر هست تداعی میگردی

قدیمی بپوسیه کت مردانه دی خودوشیب ابهت و صلابت داشت و این دوره یی جور نبه که نه زن و نه مردی مــُد گرده و مردکانی گپ یه لیوان آب جا به جا نکنه
عیسه میشا  یه ننه یی لچک و آقایی کت رو بُداروم که هر وقت زمانه یی لــــگه مایی دله عِـــو درنگت دوشوم بنگنوم قوام گیروم خداییش دی آدومه حس امنیت میدیه
حالا قدیمی مردانگی باخوره مونی سری میان
یکی اون بیصحابه قدیمی ماست رو مونیب گیروره
آخه ماست دیگه چیه که  قدیم  و جدید داشته بو؟
ینی ماست رو دی میخوا بَزُنجـــیم؟

نویسنده: حامد نجـــــاری

این داستان طنز با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)