هرگز نخواهد رفت، باب الله، از یاد

به مناسبت درگذشت رفیق جاده طالقان، کربلایی باب الله سلمانیان، شعر زیر، تقدیم روح آن فقید سعید می‌شود:
 

او خاطری ازخاطرات طالقان بود            بنشسته‌یی در انتظار رهروان بود

امکان نداشت روزی سرِ راهم نباشد       برلب دعای او به همراهم نباشد

چون قسمتی از انزوای روز و شب بود     عمری به خاموشی به دنبال طرب بود

لبخند تلخی دائماً کنج لبش داشت         جنگی نهان همواره با سوز و تبش داشت

قبل از پل، عادت بود تا او را ببینم         آماده بود با گردنی کج، درکمینم

سید به او می‌گفتم و او خنده می‌کرد      سید نبود اما مرا شرمنده می‌کرد

این بار آخرکه به آن کلبه رسیدم           من در تحیر بودم و او را ندیدم

پنجاه سال با جاده بود در رفت وآمد       از جاده فریاد آمد و از او نیامد

برغربت و تنهایی‌اش افسوس و فریاد      هرگز نخواهد رفت باب الله از یاد

 

شاعر: ریاضی اهل روستایِ میناوند طالقان

منتشر شده در کانال طالقانی‌ها

لبیک یا حُسین

امان از ماجرای پیکری که...

امان از سرگذشت حنجری که...

امان ای دل، امان ای دل، امان ای

امان از قصه ی انگشتری که...

 

شعر از: سیدمحمد جواد شرافت

شیرخوارگان حسینی طالقانی   عکس: محمد آقابراری از وشته

بخشش روحِ بزرگی میخوا نه پول زیادی

من نمک گیر تو و اجداد و اولاد تو اَم.... تا زِ چای روضه ات یک جرعه اَم دادی حسین

تَشه چاییِ روضه، میانِ خونوکایِ طالقان، عجب می چسبه

با برادر آمدم، بی برادر می روم... تاج بر سر آمدم، خاک بر سر می روم

امان از دل زینب

عید قربان مبارک

شاه نشینِ قلبِ من           صحن و سرایِ عشق اوست

مرهم زخم کهنه‌اَم             صبر و قرار می‌رسد...

عیدتان مُبارُک

ان‌شاءالله با آقاجانمان عید کنیم

ای به قربانِ تو آقاجان

شعر از: استاد فرشید فلاحی، کولج طالقان

عکس از: اوموت اونال

حیدر مهرانی

 حیدر مهرانی، چهره پیشکسوت حوزه ادبیات و نقد، متولد بیستم اسفند ماه هزار و سیصد و پانزده در روستای مهران طالقان است.

 شعر زیر از اوست:

ای روح بیور اسب چه می‌بینی؟

بعد از هزار هزاره تاریخی

در سرزمین کاوه آهنگر

بیور شپش به‌جای تو بیداد می‌کند...

شمس لنگرودی درخصوص او می‌نویسد:

سی‌اُم دی (سال 1393) روز درگذشت استادم حیدر مهرانی است. حیدر مهرانی که در دوره جوانی من، رئیس اداره کشاورزی لنگرود بود، در کنار پدرم، با دو عقیده متضاد، بیشترین تأثیر را در شکل‌گیری ادبیم داشت.

این شاعر و پژوهشگر اظهار کرد:‌ از نیمه دوم دهه 40 به بعد بیش‌تر کسانی که در گیلان بعدها در عرصه‌های مختلف ادبیات و هنر مشغول شدند مستقیم یا غیرمستقیم معلم‌شان حیدر مهرانی بود. او متولد 15 اسفند 1315 در طالقان و از درس‌خوانده‌های قدیم بود که لیسانس مدیریت و بازرگانی داشت. در عین حال اشتیاق سوزانی به ادبیات و هنر داشت. خود من را با شعر نو در حد قابل قبول، او آشنا کرد، همین‌طور شعر سهراب سپهری با تحلیل را با او شناختم. مسائل اجتماعی و تاریخ را او بود که به ما درس می‌داد.

شمس با اشاره به این‌که مهرانی در سال‌های دهه 40 رییس اداره کشاورزی بوده و به این دلیل در لنگرود ساکن شده است گفت: او از روشنفکران قدیم بود که علاقه‌مندان را دور خود جمع کرده بود. کتابخانه‌ای وسیع داشت و ما که آن موقع پول و فرهنگش را نداشتیم از کتاب‌های او استفاده می‌کردیم. مثلا من طرفدار شعرهای سانتی‌مانتال بودم و او مرا با انواع شعر نو آشنا کرد. در کل نقش بزرگی در گیلان داشت؛ از لنگرود که من، کریم رجب‌زاده و رضا مقصدی بودیم تا فومن که شیون فومنی در آن‌جا بود. همه به نوعی شاگرد او بودیم و پیش او درس می‌خواندیم.

این شاعر در ادامه گفت: چیزی که برای ما در شخصیت او چشم‌گیر بود حافظه قوی، دانش فراوان و فروتنی‌اش بود. این اواخر طوری با ما حرف می‌زند که انگار کاری برای‌مان نکرده است. در سال 53 به دلایلی بر سر دوراهی انتخاب ادبیات یا مسیر دیگری قرار گرفتم و مدتی هم ادبیات را ول کردم، ولی با ایشان بود که دوباره به شعر و ادبیات برگشتم. شمس لنگرودی در پایان متذکر شد: نقش حیدر مهرانی در گیلان مانند نقش فریدون رهنما بود که در دهه 30 روی شاعران نفوذ داشت و راهگشا بود. البته مهرانی عمدتا شفاهی بود و کم‌تر نوشته است. حیدر مهرانی 30 دی‌ماه 1393 در سن 78 سالگی در بیمارستان گلسار رشت از دنیا رفت. روحش شاد.

سرایی را که صاحب نیست...

دَرسَرایی کو صاحاب نُوداره، ویرانی میا معمارُش میگَرده

اِچینه آدومی دِل کو عشق میانُش دَنباشه

یواش یواشُک خُوراب میگَرده

 

برگردان شعری از صائب تبریزی

عکس از: خانم معصومه قریشی

اهلِ طالقانِ زیبایَم...

عَکسه نشانُش هادام

بگوت: خدایی خیلی قشنگه...

با غرور، سَرمه جوعَر بیوردُم و بگوتم:

میـنی نـازنیـن دیـآره...!

 

عکس بالا از: امیر رجبی

بُلند داد میزَنُم هرکی بُدانه            که هرچی که گَرستُم بی وَهانه

خودُم هیچ و خودُم هیچ و خودُم هیچ                هَمُّوش از خاکِ پاکِ طالقانه

شعر از: استاد ناصر میرچی، از اهالی روستای میر طالقان

عکس از: خانم مهتا قاضی، از اهالی روستای حسنجون و سیدآباد طالقان

یک پنجشنبه ی دلتنگِ دیگر

عصایِ دستِ آقاجان، هنـــوز

کنارِ کفشاش، تویِ ایـوونه

یادش جاریه، تو کُنجِ خونه

خودش کُجاهاست؟ خدا میدونه!

جمیع اسیران خاک، غرقِ رحمت الهی

عکس از: سعید ملک کیانی
شعر: سیمرغ (با الهام از ترانه میرن آدمها...)

چرخِ چرخِ فلک!

اِی چرخِ فلک

چِندی خودِتیب بَچرخی‌یِی

شُو بیوردی...   روز بیوردی

یه دَفعَک باهار بیوردی، یه دَفعَک پَییز

چُبه خُجیرِ مَردُمانِ بَبُوردی گُلی بیخ؟

اوشانی جا، نامَردانه سرِ کار بیوردی؟

 

برگردانی از شعر ابوسعید ابوالخیر

برگردان: سیده مریم قادری

عکس: سعید ملک کیانی

 

شعر اصلی:

   ای چَرخ، بسی لیل و نهار آوردی          گَه فصل خزان و گَه بهار آوردی

   مردان جهان را همه بردی به زمین        نامردان را به روی کار آوردی

کتیبه سنگ

‍ گَته سنگی سِری بنویشت:
مینی رازَ کسی دانَه، که اون دیمُم وَگُردانَه
عجب ما جان کَنُش کردیم!
عرق کُردیم
بُمردیم تا وَگُرداندیم...

ولی اون دیم
ولی اون دیم همین دیم بَ
بُخواندیم و بُنالُستیم
مینی رازَ کسی دانَه، که اون دیمُم وَگُردانه...

برشی از شعر زیبای کتیبه از زنده یاد مهدی اخوان ثالث

         وَگُردان: فرشید فلاحی از اهالی کولج طالقان

شعر پاییزی فرشید فلاحی

زِ تابستان گذر کردم به پاییز
خزان لبریز از این رنگ دلاویز

هم او را در ثمر دیدم چه خوش رنگ
هم این را زیر پایم خش خش آمیز

شعر از: فرشید_فلاحی

انتشار: کانال طالقانی ها