مایی سَموَر جوشه، پس چُبَه می‌گوتی، اونی بیخ خاموشه؟
یه تُک، لَبخند بَزَن، دلُمی قوری رَ، زودتَرَک بند بَزَن
آن میانُش مُشتی، مِهرُوانی دَم کن
بعد بی‌یَل کَم کَمُک
چایی‌مان دَم بَکَشه، تَشِش رِ دی کم کُن
اصل شعر از: عرفان نظرآهاری
برگردان به طالقانی: سیده مریم قادری
عکس از: حسین احمدوند
عیدتان مُبارُک عزیزانِ جان
خُودُت دِ مُواظبت کُن جـآن
دی عِینِ تو بُسات نمی‌بو
تو دِ فقط یه دانه این دنیایی میان دَره
و تو خُودُت به تنهایی، مینی دنیایی
بَرسان به اونی که دوسُش داری
اوقاتتان به تندرستی عِزیزانِ جان
تو هستی...
و خانُه‌مان گـَرم...
و چایی‌مان به راه...
این غم و غصه‌هانُ دی بگو: یه شو کوتاه بیا!
خانُوتان گرم
متن از: سیده مریم قادری
عکس از: مهدی ویسانیان
قشنگ‌ترین جملاتی که می‌تونی وقتِ رسیدن به خونه، تویِ یک روز سردِ زمستونی بشنوی:
بیو جـآن... دَستِتِه مُنه هادین... بِنیش تِشی وَر
تیب یه چایی بیُورُوم تا گَرم دکوئی ای جانتی قُربان
رسیدن به خیر ... خدا قوت
عکس از: مهدی ویسانیان
زُمُستان، یه عاشُقِ دُختَرُکی اُسم بَ که عُمرُشَ این راهی میان، تُمام کُرد و گیسانُش سیفید گِردی و هیچی نَگوت...
آها عـزیـز جان...
عاشُقی یه گَتـه تَحمل می‌خواااا!
وَگُردان: فرشید فلاحی
اگه آدُمان می‌دانستُن با یه کیشکِه لَبخند و یه کُتُله گَپ،
«صُبحت بخیری» اَندا،
چِندی آدُمی دُل، قُرص می‌گرده و اَحوالُش خوش میبو،
خُجالَت و خِسّـَت نمی‌کُردُن
و هر روز، همدیگه رِ «صُبح بخیر» می‌گوتُن.
سلام، صبح و عاقبت به خیر عِزیزانِ درجی
عکس از: بانو زهرا بیگدلی
کودکی‌هایم، اتاقی ساده بود قصه‌ای دور اجاقی ساده بود
شب که می‌شد نقشها جان می‌گرفت روی سقف ما که طاقی ساده بود
می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید خواب‌هایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوچی نبود بازی ما جفت و طاقی ساده بود
قهر می‌کردم به شوق آشتی عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود سختی نان بود و باقی ساده بود
شعر از: قیصر جانِ امین پور
عکس از: مالک کایا
الآنان دیه وقتُشه قُرمُزه ماهیانِ سفره‌ی عید دنیا بیان
قشنگِ بنفشَکَان و سُنبلان دُهان دَرّه کَشان، خاکی میان دِ سر دُراُرُن
لُوختِه داران جوغَک بَزَنُن و سبز گَردُون
و ما حالیمان گَرده که ای جآن، دُواره عید و بُهار دَره میا
بَعد تُندتُند بِشیم کارانِمانی پِی و همه‌ی اُسفنده بِدوبدو کُنیم تا دمِ سال تحویل
اَندی به جانِ این اُسفند و شُلُغیانُش غُر نزن عِزیز جان
اینان همه عیدی بو و عشقی صُدایه
بُهار دَره میا جآن،
بیا هِمین امروز دی که خودُش یه گَته عِیده، بُهاری گردیم
برخیز که می‌رود زمستان بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه منقل بگذار در شبستان
برخیز که باد صبح نوروز در باغچه می‌کند گل افشان
به زودی در جای جایِ وطنم
جوانه‌های امــیــد خواهد رست... ان شاءالله
#اندکی_صبر_بهار_نزدیک_است
#تن_سپردن_به_تحمل_خزون_به_امیدِ_خوش‌سرانجامِ_بهار
روزگار، همیشُک یگ قراری سَر نمی‌مانه.
روز و شِو داره
روشُنی داره، تاریکی داره
کم داره، زیاد داره
ایسه زُمُستان دِ چیزی باقی نُمانده... تُمام میبو... بُهار میا
وَگُردانی از کتاب «جای خالی سلوچ» نوشته: محمود دولت آبادی
بنوشتُن و بُخواندُن، طالقانیانی خونی میان دَره... کُتاب بُخوانین عِزیزان
