یه پیالَه تِشی چای
کَله‌ای وَر سیاه کیتیری و هیمه‌ای هَمرا تقدیم شما خُجیران
اگه بگوتین کُجاهان این تشی چایی خیلی می‌چَسبَه؟
با سپاس از آقای شهرام صادقیان (شهرک) بابت متن و آقای مسعود صفاری (زیدشت) بابت عکس
ننه جانُم میگو: بُفَرمایین تازه کُلانُک
مُن نُدارُم در جهان، بهتر از این تحفه سُراغ یک کُلانُک با سیابُن، نرم و خوشبو، نانِ داغ
ارسالی از بانو قادری (اورازان)
________________
کُلانُک (کالنک): نانی محلی که با سبزی کوهی مخصوصاً سیابُن (سیاه بن) درست میبو و بسیار خوشمزه و مقویه.
قایُم موشک وازی می‌کوردیم
چُشمانُمو بیگیتُم و تا دَه بُشمُریَم
حالیم بَ که دُمبال یه دَگ و دوجه یِی که پیدات ناکُنُم
بعد که چُشم وا کوردُم بِیدیَم بِشی‌یِی... یادُم بیامه یه جا بُخوانده بی‌یَم:
«قایم موشک بازی تمرینِ جدایی‌هاست!»
بشی‌یَم طِوله‌ای میان، دنی بی‌یِی... یک یک اتاقان سَرُک بَکشی‌یَم، تندورستان، مطبخ، پسینه و حیاط و کُلِ باغو دی بِیدیَم!
یِگهو یادُم دَکَت به پُشت بُوم...
پَله‌کانه جَر اومی‌یَم و مُچته در حالِ دُندُک بِزیَن به گته نَنه‌ای لواشکان بیگیتُم.
آها عِزیز جان، اینجا طالُقانه، قایم موشک وازی غلط مینه مایی بِ تمرین جدایی‌هان باشه! نهایت موشُشی همراه میتانی تمرین پاتُک بِزیَن کنی.
ایسه یه تیکه لواشک مُنه هادین تا مُن دی به گته ننه نگوئَم این موش باخوردگی لواشُک، تی یِی کاره!
وَگُردان طنزآلود یک شعر عاشقانه با چاشنی نوستالژیِ ناسیونالیستیِ یک طالُقانی اصیل که زود بُراق میبو اگه کسی بُخوا از جدایی گَپ بَزنه!
به قلم: سیده مریم قادری
اصل شعر قایم باشک از: آقای وحید رجائی نژاد
مثل شَهرو ساده و پاک، خانه‌مان جای صدا بَ
یه نمکدان و دو تا نان، میون سفره‌ی ما بَ
هرچی بُگذشت، ساده ماندیم، هنو دی مثلِ قدیمیم
اهل این آب و هواییم، مهمانِ همین گلیمیم
ایده گرفته از شعر آقای یغما گلرویی
عکس از: آقای منوچهر - گلیم هشتاد ساله بافتِ طالقان
گروه تولید محتوای درجی
زیمین اون وقتی که وَرفَ کُلاچَ
هوا صافه ایچین پَرِ قُلاچَ
سُره دارانی سَر، چَهره می‌ریسه
خروسُک بانگ مینه، با ناز و ریزَه
آهای فصل بُهاره، مینی دُل بی قراره
تی‌یِی هوا رَ داره، تی‌یِی چُشم اُنتُظاره
سُفره رَ هاکَشین وقت نُهاره
تُماشا داره اون وقتی بُهاره
مُزه داره بُخوانی این ترانه
غُراب و بلبل و چوچُک می‌خوانه
آهای فصل بُهاره، زیمینان سبزه زاره
مینی دُل بی قراره، تی‌یِی هوا رَ داره
خواننده: امیر سیاوش پور (غرقی)
لطفاً برای گوش دادن به این آهنگ به کانال تلگرامی درجی مراجعه نمایید.
TaleghaniDarji
دلا بنگر که اینجا طالقان‌ست تجلی‌گاه و مهدِ عارفان‌ست
بدیده چون عزیـزی و نگاری سراسر جایـگاهِ عاشقان‌ست
فکنده دامنِ پرچینش البـرز چو مادر از برایش سایبان‌ست
چنین بی‌حاصل از این بحر مگذر که بس گوهر به دامانش نهان‌ست
به مستی جامِ شَهرودش سراسر زِ عُلیا تا به سُفلایش روان‌ست
بهاران بلبلش از شوق و مستی زِ شب تا به سحرگه نغمه‌خوان‌ست
به تابستان چنان خرم شود باغ که گوی روشه و باغِ جنان‌ست
خزان آید ولیکن نی غم‌انگیز که شاد از رنگ و جشن گردکان‌ست
زمستان‌ست و برفش بر تنِ کوه چو رختی از حریر و پرنیان‌ست
بیا زاهد که رازی با تو گویم بهشتی را که خواهی طالقان‌ست
شاعر: آقای جعفر قواعد
عکس از: آقای سعید ملک کیانی
کانال طالقانی‌ها
کوه برای مردمان ساکن دامنه‌های البرز، نمادِ استقامت، برکت و سنگ صبوری است. بهاران که دامن سبز کوه پر از سبزی‌های صحرایی، برکت خود را به روستاییان عرضه می‌دارد، زنان و مردان دسته جمعی، برای بهره بردن از این سخاوت کوه و یافتن روزی به آن می‌روند.
اما گاهی هم کوه رفتن، بهانه‌ایست برای فرار از غمها... و یافتن سنگ صبوری چون کوه، برای درد دل و کاستن از دردی که هیچ درمانش نیست.
حکایت تره چینی دخترکی خسته از غمِ روزگار و جفایِ یار، به زیبایی در شعر زیر آمده است.
دخترک با دلدارِ بی‌وفای خود که همسری غیر او برگزیده، این چنین نجوا می‌کند:
مینی پِی تو راه نیا دَرُوم میشُم شورُک چینی تو بَشو اُِوتو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
خسته از مردمی گَپ گَپ میون این همه کار تو خودتی یارُ و بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
یاد اون واشِ باری که آدُمی جان در میشو تو خودتی مالُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی دارانی سَرُک کِشگیریدان لانه مینُن خودتی دارِ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
باغانی گَل شیلانُک داران که بار بیوردینه وَلگَنش رو تو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
زرُچی لانه رِ بِین، مرغانشی سَر نُشتیه خودتی کُِرگُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی وَلگان همه رو خاکِ سیا سَرآشیه خودتی جُوو ر بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
شعر را با صدای محمد حبیبی دریافت و گوش کنید کلیک
عکس اول از: آقای جواد عباسی عکس دوم از: خانم پروانه پلای
با تشکر از کانال طالقانی‌ها بابت انتشار شعر
ما را خواب برد در روز پنجه!
دقیقاَ روزی که آبّا اصرار داشت نخوابید که حال و روزتان پیت می‌اُفتد...
و زندگی ما را با مشکلات پیچاند و گره زد! همچون سبزه‌های کَندِسر در روز پِنجه پیتَک!
شب قبل در تنور سر ایوان‌ها و تنورستان‌ها و پَسینه‌ها، جنب و جوش گُرِت و زِنجِفیلی و توتِک و کُلاس پختن ولوله میانداخت در دل کودکان که هوای «باهار» دلشان را به جوش و خروش انداخته بود و با یاد «تِو‌خورِی» پیتکه روز، مست می شدند!
پسران در تعقیب و گریز «تپ کاش» درس زندگی را می آموختند و مردان، همه باید تن به بازی می دادند و این عار نبود!
اگردگ در روغن مِرسه تیهَن جوش میخورد و آب شاهرود هم در شیرژِلات.
به یاد آن زمانهای «پِنجکه کُشتی» که افتخارات ورزش البرز غربی، خود را به یاد عزیز و نگار در آب آن غوطه ور میساختند، در این روز مبارک، روز محلی صحراها!
صبح آن روز، از پیرزن و خانِم و دختر، همه بر سر «بِزمو ریسمانها»، بزم توخوری داشتند. این یکی از الزام ها بود که تمام زنان باید انجامش می‌دادند، پس چه بهتر که به خوشحالی اش میگذراندند!
نهیب مادران، همیشه بر سر هیجانهای کودکان بود، هیجانی که از شیطان بود و در توخوری، «شیطان‌ِ تِو» میگفتندش. باید اولین تاب را فردی دوران گذرانده میداشت تا شیاطین را از بِزمو ریسمانِ توخوری بزداید!
هیچ چیزی نمیتوانست خوشی را از دخترانی بگیرد که با شلیته‌های چیتشان در هوا همچون طاووسان پرگشوده در پرواز به رقص در می آمدند،
به جز یک چیز: فریاد های زنان دیگر که نِومِزِتی نِوم، نِومِزِتی نِوم میخاستند!
آخ که شرم وخجالت این مرحله، لذت توخوری را برایشان زهرمار میکرد! آنهم در آن زمانی که حیا و شرمِ تابو، همچون یک کرسی لحاف سنگین بر جامعه های کوچک آن زمان افتاده بود و اجازه ی تکان خوردن را نمیداد!
گرچه اگر نام نامزد را نمیگفتند، ضربات محکم شوش بر پابه‌جار هایشان طاقت فرسا بود و اگر میگفتند، پاره کردن مِتقال کرسی لحافِ حیا، رگبار شدید سَراکوها را در پی داشت!
این مرحله ی گیج کننده و عذاب دهنده، ثمره اش وصال عنقریب با آن کسی بود که ننه ها میگفتند: گَلِشَه دَماسیَه!!
خدا میداند که عاروسی‌های چند گرمه پاییز، ثمره ی مجاهدت های بی‌دریغ در پی همین گفتن نام دل به خواه در روز «پنجه پیتک» بود!
که دوباره با هم سر دهند:
این ور و اون ور عزب لاکو، راهت کدوم ور عزب لاکو
پنجه پیتکِ در خانه‌ای شما مبارک
به قلم: آقای مهراب عارفی (جوستان)
عکس از: آقای علیرضا عبدالحسینی
برای خواندن بیشتر در مورد جشن و آیین پنجه پیتک اینجا را کلیک کنید.
سلام آقاجان، دلمان تیِب چراغانی کُردیم تا قَدوم مبارکت رَ بِنگَنی مایی چُشمانی سَر
رویِ ماهُت رِ کِی مِی‌نیم خدا دانه
ایمشو که میلاد مبارکتانه، یک دل و یک زُوان دعامان برای سلامتی و فرجتان هسته
عید نیمه شعبانمان موبارک
در ادامه شعری از همشهری گرامی‌مان تقدیم می‌گردد:
نکهت ارغوان دهد طره‌ی تاب دار تو جلوه به آسمان برد شعشعه عذار تو
مهر جمیل مه جبین حال نزار من ببین سوخت تمام هستی ام آتش انتظار تو
تا به رهت نشسته ام ازهمه کس گسسته‌ام محفل گرم دیده ام مقدم مشکبار تو
گل به دیار کی رسد صوت هزار کی رسد؟ دیده ی لاله گشته خون کو قدم بهار تو
دولت یار کی رسد نور نثار کی رسد تا به قرار کی رسد عاشق بیقرار تو
خیل ملک شکار تو زیب فلک خمار تو پهنه ی سبز آسمان رایت اقتدار تو
غنچه‌ی باغ عالمی چشم چراغ عالمی گنج فراغ عالمی جان جهان نثار تو
کن به براری از نهان یک نظری در این زمان نغمه سرای نغمه خوان بلبل شاخسار تو
شعر از: آقای امان‌الله آقابراری، از اهالی آبادی وشته طالقان
جوانی عمر گل ر می مانه، کوتاهه... ولی قشنگه
حواست که باشه، خودتی دُلَ همیشک بهاری مینی
تا گل جوانیت جاودانی باشه
این بنفشِ زنبق تقدیم به همه عزیزانی که دلشانی میان گل جوانی دارُن
روزتان موباروک جوانان وطن
ایلاهی آقازاده علی اکبر نگه دارتان باشه
عکس از: افشار سپهری
