به نام آن خدای مهربانم تی ب من این حکایت را میخوانم
گله ای دارم عزیز راه دورم گمون داری که من سنگ صبورم
عجب دارم ز دست این زمانه که گه یار، گهی نامهربانه
قدیمون مردمی دل با صفا بَ به لطف و مهربانی آشنا بَ
جوانان در پی کار زراعت زناکان آبرو دار قناعت
بیَن مردم همه راضی به قسمت زمینان سبز از باران رحمت
نجابت بَل میزه سرخ دیمان قناعت جیر می کَت پاره جیفان
به سفره گر نداشتن لقمه نانی ولی دل د می کردن شادمانی
دلم کردی هوای اون قدیمان دری کندا منیشتن سرخ دیمان
دری پیش او و جارو میکردون می شن مالانی چی دی میکردون
جای چشم وهمچشمی خوشدلی بَ به جای گچ دیواران کاه گلی بَ
کوفای واش تن هامیدا ارا داسه وچان با حَظ میخوردن جو کلاسه
سری صبح پا می اسان از زن و مرد نبه هیچ آدمی بی عار و بی درد
ترکتور یا که ماشینی نداشتن زمینانه گوی همراه میکاشتن
قدیمان هر کسی کاری بلد بَ میان مردمان روزی رصد بَ
ز گو گلبانی و گوسفند چرانی ز پالان دوجی و تعزیه خوانی
یکی او یار و دیگر چاروادار بَ تفنگچی به یکی اهل شکار بَ
یکی خشت زن یکی دی گیوه دوز بَ یکی کهنه گیوانی دور دوز بَ
یکی استای نعل و میخ طویله یکی کلاس می پت زرد کاجیله
زمستانان بساط کرسی جور بَ اگه چو دنبه گمره وفور بَ
دم عیدی به شور و شادمانی میکرد عباسعلی نوروز خوانی
بهار وقتی علوفه کم می آردن ز صحرا چایر و منجر می آردن
دیگه اون گو بمرد و واره بواُسی قدیمی راه و رسم کم کم دگردی
به جای واش چینی و گون بار میشون شرکت جوانان بر سر کار
چشمه او گرسی بسته بندی نمی دانی بنالی یا بخندی
اتاقانی کفان ماشینی فرشه نمد مالی دیگه یادان د درشه
زمانه گل بگیت درجیه راهه نمگویم که کارش اشتباهه
جوان مردی دیگه یاور نداره مرام و معرفت مُشتر نداره
پنیر خیکی میان جایی نداره ملخ مورچانه را وینای نداره
از آن وقتی که لاتی او بگیتی تو گویی مردمان خو بگیتی
دیگه باد تو نمیدی گندمان محبت یاد هاکردی ده میان
نکاس لو همه بامان د ور کت چپر خرمن داران د بی خبر کت
خانی گل بام دیگه معنا نداره پرندی چینه ی سر جا نداره
چه عزت هامینان گرسوزی نور اسه با چلچراغی سوت و کور
کجه بش اون صفای روستایی کبلا اله بداشت و مش بمانی
کجین ادمای صاف و ساده که تا گیلان میشن پای پیاده
چی گردی اون قدیمانی عروسی که تا هفت روز میکردن دیده بوسی
چه خوش به ناله ساز و نقاره عروسای خوشگل مادیان سواره
بگوتم تا سبک گردم ز غصه جوانان ره همین یک نقل بسه
جوان پیر نکن نامهربانی همیشه نو نیه تازه جوانی
محبت کن که تا دل شاد گرده ز شادی خاطرت آباد گرده
خدارو یاد کن صب تا نمازی که این دنیا نداره واپرازی
امیدوارم حسابت پاک پاک بی بسی نوروز بیا تن زیر خاک بی
این شعر بسیار زیبا از همشهریمان آقای امیر غرقی می باشد که با صدا و لهجه ی زیبا و مخملی همشهریمان آقای فرشید فلاحی تقدیمتان گردیده است. پیشنهاد می کنیم این فایل صوتی رو از دست ندید.
دریافت فایل صوتی
دریافت فایل صوتی با کیفیت بالاتر
