آقاجانُم آلزایمر بیگیتی بَ و هیشکی ر نمی‌شناخت.
یه روز بیامی مایی خانه. عَسکِ مشهد چند سال پیشان که دسته جمع، با ننجان خدابیامرز، بشی‌بی‌ییم زیارت، طاقچه‌ای سر دَبـَه. یِگهو بُراق گِردی کو: این مـَردُک کیه مینی زُنی کنار اوستایه و او ر بغل گیتیه؟
جالُب بَ... ما رو یادا کُردی بَ... خودشه یاد نمی‌یورد امبا هنو ننجانِ میشناخت و می‌دانُست اویی زُن و زندگی بیه.
عکس از: مهدی ویسانیان
کاری از گروه تولید محتوای درجی
باید برای طفل دلم مادری کنم گهـواره‌ای بسازم و پَـر گُستـری کنم
در چار لایِ چامه و قُنداق قصه‌ها لالایی‌اش بخوانم و خواب آوری کنم
تا خواب نازِ کودکِ جانم شود عمیق تقـریـرِ حالِ قصه‌ی شاه و پـری کنم
از شرم عاشقان و نگاه و نجابتش نجـوای عشق تـازه‌ای از دلبـری کنم
یا تکه تکه‌های دلم را به بند و بست مرهم زِ صبـر بندم و تاب آوری کنم
شاید سبد ببافم و بسپارمش به رود خود را غریق برکه‌ی بی باوری کنم
شاید به کوه بردم و با مرغ کوه قاف عهدی دوباره از پی جان پروری کنم
مبهوت قصه‌ام که چه کرده است با دلم آن کس که گفت مُهره‌ی دل گوهری کنم
ساغر شکست و خمره دل را به خون کشید نفرین به هرچه حیله و بازیگری کنم
در جستجوی آب، سَرابم اگر فریفت باید دوباره هروله‌ای هاجری کنم
کنعان نشینِ کلبه احزان دلِ من است باید به مصرِ گمشده‌اش رهبری کنم
ای آخرین سروده‌ی بی‌تابیِ دلم مرگم امان دهد که تو را یاوری کنم
آهسته گریه می‌کند این جا کسی چو من باید برای طفلِ دلم مادری کنم
شعر و خوانش آن از: استاد فرشید فلاحی
#انجمن‌شاعران‌طالقان
خالُک پُسرُم مینی خاطُرِ میخواست. مُن دی او رِ دوست داشتُم.
یِگ سال تابُستان، بیامی‌بی‌یِیم طالقان، عروسی یکی از فامیلان. شو کو عاروسه بیاردُن زامایی خانه و شُلُغ پُلُغ گردی، بِیدی‌یَم یه گوشه اُستایه و دَره مُنو نُگاه مینه. مُن دی یواشکی بِشیَم هامون وَر و اویی نزدیک اُستام. بعد نوبه رَخص عاروس و زاما گردی. اوشان که رخصِشانه شروع کُردُن، بیومی مینی بیخِ گوش و در حالیکه عاروس و زاما ر نُشان هامیدا بگوت: مینی آرزو اینه یه شو هامون جوری تی‌یِی همراه بَرخصوم!
البت چون سر و صدا زیاد بَ اینه رِ بلند بگوت.
همان دم یکی بِزی اویی پَس کله و بگوت: غلط مینی سره خور! پِدَسوخته هنو تُنبانِتِ جَر نَکشی‌یِی مینی بِ خاطُرخواهی مینی؟ بَشو گُم گَرد نِی‌نُمت!
بِیدی‌یَم اِی امان، آقاشه. (مینی شوهر خالُک)
خلاصه مُن دی اویی چُشمانی پیش دِ خودِمِ گم و گور کُردُم.
چند سالی بُگذشت. مُن و او درسمانِ بُخواندیم و او بَش سربازی و مُن دی دانشگاهِ تُمام کُردُم و بالاخره خالُکُم رسماً بیامی مُنُ خواستگاری کُرد.
شوِ عاروسیمان، شوهر خالُکُم بیامی مایی وَر و بگوت: خا... ایسه پایستین بشین بَرُخصین که میخوام پُسرمی آرزو رِ تُماشا کُـنُم!
دل‌هاتان شاد
عکس از: پژمان بیضایی
کاری از گروه تولید محتوای درجی
تَش و تَنور و نان در یک تازه صُبحی که هوایِ زندگی می‌وَزَد...
حال، گردشی شیرین با یاران و خواهرانِ عزیز چون جان...
اگرچه کرسی ما بدون دود و زغاله اما
در زمستان، اگر زِ من پرسی نعمتی نیست، بهتر از کرسی
و در آخر دور نمایی از دیـــزان زیبا تقدیمتان
عکسها: بانو شهناز سلطانیان، از روستای دیزان طالقان
روز به نام نازنینانی هست
که به دعای «ایشالا پیر گردی» بَر‌سیَن
انشاءالله شما دی با تنِ سالم و دلِ خوش و سَرِ عزتمند، پیر گردین
#روز_جهانی_سالمندان_گرامی
عکس از: مهدی ویسانیان
یه وَختی دی جلال، سیمینی‌ب نامُه بنوشتی بَ
و آن وَختی که همدیگه دِ دور بی‌یَن
که:
«هر کی یی همرا گَپ می‌زَنـُم، اولین کاری که مینُم اینه که یه طوریایی انگُوشترِ حلقه‌مانه اویی چُشمی پیش بَکشُم
تا که او مُن دِ بپرسه: عِه! زُن بیگیتی‌یِی؟
مُن دی گَپ ر بَرسانُم تا تی‌یِی سَر
و بَهد دی عَکسته نُشانُش هادیـَم!..»
ایسه الان کُجاین این جلالانِ طالُقانی عاشُقی بلد؟ 
اصطلاح «تی دور وَگردُم»
همان اصطلاح «دورت بگردم»ِ فارسی است که در فرهنگ لغات و اصطلاحات در مورد آمده: از شدت دوست داشتن، به گِردِ کسی گشتن و طواف کردن.
اما در اصل فلسفه دیگری پشت این اصطلاح نهان است که از یک افسانه قدیمی سرچشمه می‌گیرد.
در قدیم، یکی از باورهای مردم در درمان بیماری‌ها بدین صورت بوده که می‌گفتند قدم زدن دورِ یک فرد بیمار، در سه یا هفت نوبت، با این نیت که انسان ناخوشی آن شخص را به خودش بگیرد، موجب درمانِ آن فردِ بیمار خواهد شد. اما چه بسا که فردِ طواف کننده! خود از آن بیماری از دست برود و به قولی، فدایِ آن شخصِ بیمار گردد.
نوشته‌اند که امپراتور مغول، باهور، شخصاً از این روش برای خارج ساختن بیماری از بدن پسرش، همایون، و انتقال آن به بدن خویش، استفاده کرد. پس از این حادثه، ولیعهد همایون، خوب شد اما امپراتور باهور، درگذشت.
بر این اساس، اصطلاحِ «دورت بگردم» که ما در طالقانی به صورت «تی دور وَگردُم» استفاده می‌کنیم، یک محاوره از جان گذشتگی است مشابه اصطلاحِ «فدایت شوم» که بهتر است از آن استفاده نشود. زیرا در حقیقت یک تعارفِ دروغ و بسیار سنگین است. اگر هم به صورتِ خیلی محدود و در مکالماتِ بین افرادِ خیلی صمیمی و از نظرِ عاطفی نزدیک، استفاده شد، ادب حکم می‌کنم که در جواب بگوییم: خدا نکنه.. انشاءالله سلامت باشید... و یا الهی به داشتن سلامتی و عمر دراز.
#درست_و_به_جا_صحبت_کردن_هنر_است
متن از: سیده مریم قادری عکس از: علی شفیعی
از مادربزرگم پرسیدم:
_ ننه! روز خواستُگاریت چی تُن کُورده بی‌یِی؟
_ یادوم نی کو بَبه جان، پِنجا سال پیشان بَ!
آبّا از آن سرِ اتاق بگوت:
_ یه قُورمُزه دامان کو قیطان‌دوزی زَرزَری داشت..♡
به افتخار عاشقی‌های نجیبانه و بادوام
عکس از: حمیدرضا هلالی
پدربزرگ در طالقانی با این کلمات خطاب می‌شود: آبا، گَت آقا، پیله آقا، آقجان و مادربزرگ با کلمات: گَن‌ننه، گَته ننه، پیلا ننه، نَنجان
امروز میخوام در مورد دوتا جمله صحبت کنم که معمولاً در واکنشهای اجتماعی ما دیده میشه که ازشون استفاده می‌کنیم.
اولیش جمله «خـوش به حالش» هست.
امروزه دنیا، دنیایِ بدون مرز، پنجره‌های بی پرده و فضایِ مجازی پر شده از عکسهای به اشتراک گذاشته شده از خصوصی ترین زوایای زندگی آدمهاست. هرچند که بیشتر، آنچه نمایش داده می‌شود از ظواهر است و باطن اوامر، همچنان بر بینندگان نمایش پنهان می‌ماند.
در این بین، یکی از معمول ترین واکنشها که هنگام دیدن زرق و برق و خوشی‌های زندگی آدمها، بر زبان جاری می‌شود، جمله «خوش به حالش» هست. خیلی می‌شنویم که می‌گویند: خوش به حال فلانی، خوش به حال اونا، خوش به حالت یا خوش به حالش!
این جمله صرف نظر از اینکه یک حالتِ تحقیرِ گوینده در ذاتِ خود پنهان دارد (چون وقتی می‌گویی خوش به حالش، یک جورایی یعنی بَدا به حالِ من که حالم خوش نیست) یک انرژی افسوس بارِ ناخوشایند هم به طرف مقابل وارد می‌کند. به قول قدیمی‌ها نگذار که مردم به تو، خوش به حالت بگویند که چشمشان حالِ خوشت را می‌گیرد و بیچاره‌ات می‌کنند.
اما حتی اگر به چشم زدن و انرژی منفی آن ایمان نداشته باشی (که حقیقتی است غیرقابل انکار) باز هم به کار بردن این کلمه، عزت نفسِ شما را پایین می‌آورد، چون شما را در حالت رشک بردن، حسادت کردن و غبطه خوردن به موقعیت دیگران نشان می‌دهد. عوضِ این جمله می‌توان از کلمات زیبا و دعاگونه‌ی «الحمدلله»، «ماشاءالله» یا «الهی همیشه خوش باشی» استفاده کرد. واکنشی که حالِ خوش طرف مقابل را چند برابر می‌کند و به درون خودِ شما هم کلی انرژی گرم و مثبت می‌فرستد و هم بزرگوارانه است و هم خیرخواهانه.
دومین جمله یا بهتر بگویم کلمه، واژه «بیچاره» است!
این را درست برعکس قبلی، زمانی به کار می‌بریم که فردی را در موقعیت ناخوشایند یا دردناکی مشاهده می‌کنیم. این کلام، شاید از حسِ دلسوزی و نوع دوستی آدمها برخواسته می‌شود اما در دلِ خود، تحقیر آن آدمِ گرفتار را نیز در بر دارد. ضمن اینکه حقیقتاً هیچ آدمی بی چاره نیست و حتماً راه چاره‌ای برای هر گرفتاری و معضل و مصیبتی وجود دارد، ولو اینکه تنها راهکارِ موجود، صبر در برابر آن مصیبت و تن سپردن به قضایِ الهی و انتظار گذر زمان و فرجِ امر باشد.
از سویِ دیگر، اطلاقِ بیچاره به آدمها، یک جورهایی بی احترامی به خالق متعال است. زیرا تا خداوندی چنین مهربان و باتدبیر، توانا و خیرخواهِ بندگانش وجود دارد، هیچکس بیچاره و بدبخت نخواهد بود.
پس عزیزانِ دل از این کلمه هم در واکنشهای کلامی خودتان استفاده نکنید و به جایش، فراخورِ آن گرفتاری یا مصیبت، از جملاتی نظیر «خدایا به تو سپردمشون»، «درست میشه»، «انشاءالله که چیزِ نگران کننده‌ای نیست» و درخواست فرج و گشایش یا طلب صبر و اجر برای آدمهای مقابلتون استفاده کنید.
زیبا و شایسته رفتار کردن و گفتارِ خوش داشتن، اگرچه یک هنره ولی سخت نیست.
الهی همیشه‌ی خدا، دلتون در آرامش باشه - یا حق
خواهر دعاگوتون: سیده مریم قادری
منبع پوستر اصلی: نماینده دات کام
تنور زندگی گرم از دستهای پر تلاش توست پدرجان
در طالقانی به این کلمات می‌گیم:
تنور: تـَنـدور زندگی: زُندُگانی یا زیندگانی دست: بال، دَس پدر: پی‌یـَر، آقا
عکس از: علی شفیعی
