📌 قاهْرِ درویش، زیان درویش
یعنی کسی که محتاج دیگری است، الکی و بی فکر ناز کند و دوری گزیند، فقط به خودش ضرر رسانده.
با سپاس از خانم میرتقی بزرگ (والده محترم سردار میرتقی)
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
سلام
بعضی وقتان، فقط باید سَهمُت دِ راضی باشی
تا تُمامِ مشکلاتی که اونانِ گَت مِینی، کیچیک و کیچیکتر گَرده
مینی سهم، هرچه مُقدر باشه، مُن میدانُم که همه ی سعیو تلاشمو کُردیَم، باقیش خدایی دست دَرَه
ایسه مُن نُشتیم بیخِ دار و خستگی در مینُم و فقط خدایی دَستانه نُگا دَرُم تا مینی سَهمه بَرسانه...
جانِ خدایی ک قیمتانی که میپردازه، همیشاک چندین برابره و انصافش گپ نُداره
امروزتانی سعی و سهم پر برکت بو
برگردان متن و عکس از: سیده مریم قادری، اورازان
سُلام، کیشتُفنگی خاطره ر درجی یی میان بُخواندُم، یادُم کَت به خودمی کیشتُفنگان.
مُن هر وقت کیش تُفنگ دُرُس میکُردم، کلاً یه روز ویشتر دوام نمی یورد، هر جا قَییم میکُردُم، صُحب (صبح) از خواب بیدار میگردیَم، میدیَم دنیه. بعد بُفهمستُم، نَنُم میسوزانَه.
آخه قبلاً داداشم بِزی بَ مردُمی شیشُ رَ بُشکستی ب.َ
البت شاید بخاطر ترس از آهِ چُوچُکان دی بَ
چون قِدیمیان عقیده داشتُن، چُوچُکی آه میگیره و هرکی اونانِه شکار کنه، در آینده سیاه بخت میبو.
خا خدا رِ شُکر که مایی بخت، سیاه نَگردی
نقل از خاطره از اورازانی یال
عکس از حسنجونی یال
ویرایش از درجی یی یال!!
یادش بخیر
یه لاستیکی دستکشو یه دوگله چو و یه تیکه برزنت میگرستی مایی کیش تفنگ، آه چوچکان بیگیت اینطور غریب دکتیم شهرانی میان
خاطُره کیشتُفنگ (کَشتُفنگ) با صدای محمدحسین رضایی تقدیم به شما (دریافت کنید)
⛳️ افتخاراتی نقل شده از چند قدیمی شیطان وَچه ی پراچانی
اون موقهان که وَچه بی یِم، معمولاً رزینِمانَ (کیشتفنگمانَ) هَمش برای اینکه آماده باشه، دَمیکُردیم قُرتّمان
یه دَفه، مدرسه ی حیاطی میان، ناظم یکی از وَچانی قرتْ دَ رزینَ بَدی
اورَ بگوت: پُسر جان این چیه تو قرتته؟
بگوت: آقا اجازه!! آقا اجازه!! رزینه
بعد دو تا چَک باخوردو، رزینَکه شَ تقدیم کُرد
🏆 نقل از سیدعباس افتخاری، پراچان
_________________
منی بابا چندبار این دسکشانَ بخری، سیمان کاری یِب، مُن یواشک بشییم زیرزمینمان، دَبیتم پاره کُردم، رزّین رچاکُردم، هرچی بگوت منی دستکشان چگردی، من لو نُدام. تا پارسال دبی ییم خانه ای میان، مُن جمعی میان این داستانَ بگوتم، بابام مُنَ یه اخم بزّی که اگه مهمان دنه بی، گمان مینم منه میزّی
🏆 نقل از سیدمصطفی افتخاری، پراچان
📌 تک چَرِ بز، شکار گرگه
معنی لغوی: بزی که به تنهایی می چَره و از بقیه جداست، شکار گرگ می شود.
کنایه از آدم خودرای و متکبر داره که تو کارهاش تک روی می کنه و از کسی هم مشورت نمیگره. اینطور آدمها، به راحتی طعمه افراد چرب زبان و سالوس میشوند.
با سپاس از خانم سیده فاطمه میرتقی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
گَته نَنم همیشه میگوت: قلبت کو بی نظم بِیزی، بُدان گو عاشقی
اشکت کو بی اختیار جیر آمه، بُدان کو دلتنگی
شِوُت گو بی خِو بگذشت، بُدان کو نگرانی
روزُت کو بی شوق و رغبت شروع گردی، بُدان کو نا امیدی
سینت دِ کو بیخودی آه بکشی، بُدان کو پُر حسرتی
دلت کو بی دلیل بیگیت، بُدان کو تنهایی
گته ننه جان، ایمرو تو دِنیِی اما....
مُن به همه ی آن گَپانت بَرسیم
ای کاش قبلِ بِیشیَنت، این وقتانی که منیب پیش بینی کُردی بی یِی، چاره شو دی میگوتی...
📝 برگردان متن: خانمها ستاره و مینا صائمیان، شهرک-خسبان
🎤 با صدای: خانمها سحر سیدعلیخانی، سنگبن و مینا صائمیان، شهرک-خسبان
یوسفی بُراران، وقتی میخواستن اورَ بَنگَنُن چاهی میان، یوسف لبخند بِزّی!
یهودا بپرسی: چُبه خنده مینی؟ ایجه گو جای خنده کُردُن نی!
یوسف بگوت: یه روزی مُن به این فُکر میکُردُم که کسی نمیتانَه با مُن دشمنی کُنَه. با این بُرارانِ قوی یی که مُن دارُم! ولی امروز، خدا همین برارانَ به مُن مُسلط کُرد تا بدانُم غیر از خدا، تکیه گاه دیگه ای دَنی!!
سلام خُجیران، صبحتانَ با تکیه بر خدا شروع کُنین
ایشالاک که آن تکیه گاه امن، همیشاک یار و یاورتان بو
امروز، وفات حضرت زینب دی هسته. خدمت مولایمان تسلیت عرض نموده و از خدا میخواهیم به حق عمه جان زینبِ مولا، آقامانی فرج نزدیک گرده.
الهی آمین
ارسال متن: سیدمصطفی افتخاری، پراچان
ارسال عکس: سیدنقی قادری، دهدر
عکاس: فریدون قادری، دهدر
چند شو پیش، پای صحبت بابام نیشتِ بیَم، میگوت: شما خوب دوره ای زندگی مینین.
بگوتُم: نه بابا ما اَندی کار مینیم، دریم بَترکیم. بگوت: مای زمان، طالقانی جاده تا صمغ آباد ویشتر نَبی، بار میامی صمغ آباد، ما با قاطر میامی یِیم تا صمغ آباد، بار ِمیبَردیم تاجوستان، دوباره وِمیگردی یِیم صمغ آباد، بار بَبُریم.
ینی کلِ روزَ راه دبی یِیم. هزار جورخطر دی راهی سر، مارِ تهدید میکُرد. تازه باید تمام این بارانَ از جوستان میبردیم پراچان، از طرفی زندگیمان باید میچرخی، قاطرانَ نمک بارمیکُردیم از راه پراچان میبردیم شمال.
عوضش کیسه های برنج میاردیم طالقان. شمالیان مای برنج کیسه ای میان، یکی دو تا پرتقال میندان، میاردیم پراچان. وقتی کیسه ای سرِ واز میکُردیم، پرتقالی عطرِ بو، خانه رِ پُر میکُرد.
کُلِّ سالمانه این کوه کتلانی میان دبی ییم. زنکان دی هم کار خانه رَ انجام میدان، هم اوداری و باغداری و مالداری.
تازَه وَچه دی گو تا دلت بخوا داشتیم. وچانه دی باید رسیدگی میکُردُن. بعد وگردی رو به مُن کُرد و بگوت:
اِسه تو از خودتی دوران که الان باشه، بگو بینُم چه سختیهایی دری تحمل مینی؟
هر چی فکر کردم نُتانستم یه چی پیداکنم که اوشانی سختی یِی همرا برابری کنه. دستانمَ ببردُم جوَر و بگوتم: بَباجان مُن تسلیمم!
ویراستار اضافه کُرد: سختیهای آن دوران زیاد بَه و آسایش و رفاهشان کَم. این دوره اما دوره رفاهه، آسایش زیاد، نعمت وفور اما چیزی که دِنی آرامشه.. قحطیِ فکر راحت و دل خوش...
دایی مصطفی جان، کاش اینانه به بَباجان میگوتی تا او بُدانه، آن روزگار رفته، از این روزگار بی هویت و شعبده بازِ ما، خیلی بهتر هسته.
روز مردان مرد، پدرانِ مهربان و تکیه گاهها محکم مبارک.
✍ متن: سید مصطفی افتخاری، پراچان
📝 ویرایش و تنظیم: سیده مریم قادری، اورازان
🎤 با صدای: سیدعباس افتخاری، پراچان
این متن/خاطره ی زیبا با صدای سیدعباس افتخاری تقدیم به شما (دریافت کنید)
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی (هر گونه درج یا کپی برداری، تنها با ذکر منبع _کانال تلگرامی درجی_مجاز می باشد.)
خدایا وقتانی که دِلُم تیب تنگ میبو، با اینکه می دانُم همه جا دری، ولی آسمانَ نگاه مینُم، چون آسمان سه تا نشانه از تو دارَه:
بی انتهایَه،
همینطور بی دریغهَ،
و مثل یه مهربان رفیق، همیشک دسُش مای سَر درَه!
سلام..
سلام عزیزه دوستان...
صبحتان بخیر...
آسمانتان همیشک آبی و آفتابی ☀️
متن ارسالی از: سیدمصطفی افتخاری، پراچان
عکس ارسالی از: مهدی فیضی، خورانک-لهران
آبجی لیلا
خسته و کوفته، کاری سَر دَ بَرِسی یم خانه، یو وقتی در رو باز کردُم، آقاجان نمازی سر دَبه. ننه دی طبق معمول، خاله فاطی همرا که چند تا خانه ویشتر با مایی خانه فاصله نُداشت، بشی بی یَن مسجد .
گزافه نیه که بگم، تایمی که مایی ننه، در شبانه روز، این مسجدی دُل سپری مینه، از متولی مسجد ویشتر هسته که کمتر نیه. شک نُدارم وقتی مایی ننه، مسجد دِ درمیا، همان راه قسمت زنانه یی کلید برقان رو دی خاموش مینه .
فضای خانه مملو از گَندال عطر دسته گل شب قبل بَ که ابراهیم خان سمسار و آقازاده تحفه اش، به همراه دوتا از خاخورانش برای خواستگاری آبجی لیلا بیوردی بین. دو سال پیشان، زن سُوم ابراهیم خان سُمسار دی به رحمت خدا بشی بَه و در عجب بُمانسی بی یم، مُن گو سی و پنج سال خدا دِ عمر هاییتوم، نُتانستم یه نُصمه زُن خودومیب گیروم، اونوقت این یک وَر پیر کُفتال، چطو سه تا زُن بَبردیه الله اعلم...
تو بَگِی یک چیز ساق این جانوری دُل دَبو، دَنِ به. قدش اِچینی کلُم کینه، پوست اِچینی آفریقایی یانی جور سیاه سورمال، خیک دی گو ماشالا(طبلی جور) ، کَلُ ش دی گو کَل و گَر بیگیت!
خاکان مونی سر که ابراهیم خان سُمساری همرا دکتی یم یک ترازویی دُل.
مایی آقاجان، عشق ابراهیم خان بَه. سر ماه که حقوق بازنشیتگیش واریز میگردی، همان راه بانک ملی دِ میشی ابراهیم خانی دوکّــانی دُل و یک مشت آلاشغال دوش میگیت، میورد انباری دُل بُنه میکُرد، که چی؟ بًبِریم طالقان. حالا خودومانی آلاشغالان کم بَه، مردمی آلاشغالان دی اضافه گردی بَه.
اویی تحفه آقازاده یی کُمالات رو دی هیچی نیمیگوعَم (سنگینتر هسته). فقط اِندی یَک شماییب تعریف مینُم که وَجنات و حسنات و فقراتُش، آقاشی پِی بشی بَه و انگار خرِ زور رو از وسط لاب کُردی باشی.
امبا پولی بابا بُسوجه، انصافاً وضعشان خوب بَه و پُسرکی خانه و ماشینی یو مُلک و املاک و همه چیش میزان بَه و اَص لا هیچ گَرونه قیافُش به چُشم نیمیومی. (خا خدا همه ی حُسنانه به یکی ها نیمیدیه)
(خلاصه) آن شب بَرِسی یم خانه و کفنان رو دُروُردوم و سَر و صورت رو یک اِو بِزی یم و یه قشنگه تَله چایی خودومیب بریتُم و بَنشتُم با قراعت باخوردُن! آقاجانی نُماز، همیشاک جعفر طیاری نُماز بَه. امبا اون شِو آقاجانی اخم، لَمچشی سَر اوزان بَه و همچین با فُریاد نُماز میخوانُس، که انگار فرشته هانی گوش کَر هسه تا اوییب ثُواب عقبی بنویسُن. حالی یم گردی که ایمشو آقاجانی بالی و پَری دُل دَنباشوم که تور گِردیه اساسی.
نُماز تُمان گردی و نه سلام و نه علیکی یِگهو بَگُت: بُشو اون بی عقل و بی شعورِ خاخورتی همرا، گپ بزن. این پسره ساقه یاله.. همه چی یُــش میزانه... بشو بَگو مردم حرف در میورون که ببین دخترک چه بُلا داره، هنوز آقاشی خانه بُمانسیه... بشو بی پدر تا نزی یم نکوشتومت...
همین بدی یم توراکتیه، دو تا چَشم چَشم بَگتُم و الفوراررر... بشی یم طبقه بالا که در حقیقت یه نیم طبقه بَه و لیلا دی اون اتاقی دُل، خودوشیب امپراتوری درست کوردی بَه.
دبه کتاب میخوانست و بگتم لیلا آقاجان چی میگو؟؟؟ یالُکی بغض بَتِرکی و شروع کورد آبغوره بیگیتُن که اگه بمیرم دی اون سیا خره زُن نیمیگردوم. بشو به آقاجان بگو دوستش ندارم...میفهمی دوستش ندارم !!!
حالا مون چطو این جمله رو آقاجانیب ترجمه کنم؟؟ اگه انیشتنی قانون نسبیت رو به زبان انگلیسی آقاجانیب تعریف کنم، شایدا حالی یش گرده، ولی "دوستت دارم و دوستم داری" و این چیان مگه اویی سر دَر میشو؟؟ اصلاً مُنه یا خنده مینه یا دُمالا مینه میکُتانه.... عجب گیریفتاری گردیَم.
واقعا چندی دره گًل، بین تفکر قدیمی آدُمان و جدیدی آدُمان هسته.. به قول مارکس دنیای امروز، دوران تغییره نه تفسیر محض. قدیمیان فقط پدیده ها رو تفسیر میکُردُن و تصویر اوشان از دنیا، یک خانه یی هسته که میانش دِری و تکلیف گرایانه میخوا اندی زندگی کنی تا بمیری .
نسل جِدید، تکلیف نیمیخوا بلکه حقوق انسانی میخوا... منفعت اورو ارضا نیمینه و تصرف میخوا... طالب تغییر امورات هسته به شکلی که خودش میخوا و دِلُش میخوا خانه یی بُسازه با خودُشی معماری. و این نگاهی سر بَه که تکنولوژی متولد گردی... بیماریها دیگه بلایای خفیه نِبی ین و علل قریبه و طبیعی داشتُن. انسان جِدید، همه چی رو میخوا وله رو کنه برای زندگی بهتر. (این وسط) دوست داشتن دی حق انسانیه، هرچند شوهر کُردُن تکلیفی موروثی.
ننُه م از مسجد بیومی و یک نِهیب آقاجان رو بِزی که یک بار دیگه اگه اینانو خانه دِ راه بُدای، مُن میدانُم و تو... مگه یالو راهی سر دِ بیوردی یمه.
قربانت گردُم ننه، همان مسجدی و صاحب مسجد تورو بداره. راحتمان کُردی...
✍ نویسنده و ارسال کننده: حامد نجاری، گوران
🎤 با صدای: مریم قادری، اورازان
این داستان طنز با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)
