گوشواره دخترک روستایی

 

قِدیمان، دُترکانی گوشِ سوراخ میکُردُن، اگه گوشوار نُداشتُن، اونی میان تا (نخ) دمیکُردُن یا سنجاق قوفلی!

ایسه الآن مُد گِردیه!! بالا شهری دُترکانی گوشواران این شکلیه!

آقاجان میگوتا رفیقی انتخاب کُن که تو ر بُفَهمه

اونی که تو رَ بُفَهمه... جَختی بُوگِی وَسَه!

وَگُردان: فرشید فلاحی کولجی

دنیا را باید خندید...

همینجوری...

به دنیایِ کارتُنَک بِزی

بَـخَـند عزیـزجان

 

کارتُنَک: تار عنکبوت، کارتُن کلمه‌ای که در اصل تارتَن و به معنای عنکبوت می‌باشد

سلطان سکه

قُربانُت گَردُوم نَنجان

که «سلطان سکه» فقط خُودُوت

سکه‌هات دی از جنس اُو... آرد... زیندیگی

برکت سفره‌هامان

توتُک و کُولاس: از نان‌های شیرین و خوش طعم طالقان

این عَسک تا کُجان می‌بَره ما رَ؟

چایِ ننه و غم ایام!

نَنه جان...

یه چایی بیور...

غمِ ایامه بَشوره بَبوره...!

عکس بالا از: سعید ملک کیانی

زندگی رواج عزیزان...

سیر طالقان

هِندی اَخلاطه بِخر

امّا

طالقانی سیر دی یادُت نُشو...

عکس: آقای ادیبی از روستای دیزان طالقان

رَحم

یه نَقلُک قدیمی میگو:

زمان یکی از پیغمبران، اندی مردم گناه و بدی کوردون، خدا قاهرُش بیگیت و به پیغمبر بگوت:
بَشو به قومُت بگو آماده گردُون، میخوا قحطی بیا...

پیغمبر بیامی و به مردم خبر قحطی رِ هادا.

مردم دی دست به کار گِردیَن و دیوار خانه هاشانه سوراخ کوردون تا وقتی قحطی بیامَه، راحت بتانُن همدیگه ای خانه بَشون و به هم کمک کُنُن.

یه مدت بُگذُشت و قحطی نیامه!

پیغمبر بَش خدا دِ سوال کورد: چُبَه بلا و قحطی نمیا؟

خدا بگوت: وقتی مینی بنده گان اینجور همدیگه رِ رحم مینُن، مُون کو ارحم الراحمینوم چطو اوشانه رحم ناکنوم؟!

خلاصه که عزیزجان
ما اگه همدیگه ر رحم ناکنیم، خدا دی رحممان نمینه...
این روزان که گرانی بیداد مینه، خودمان به خودمان رحم کنیم
بَلکَم ارحم الراحمین دی رحمش بیا و بلاهانه مایی سر دِ رد کنه
ایلاهی آمین

TaleghaniDarji
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی

عکس از: Inan Kaluoncu

ساج و تنور

در طالقان، پخت نان، در تنور صورت می گیرد و استفاده از ساج مرسوم نیست. ولی گاهی اوقات، مثلاً مواقعی که همراهِ گله گوسفندان در کوه هستند، برای پخت نان، از ساج هم استفاده می شود.

عکس از: حسین ریاحی

برای بیشتر دانستن و خواندن از طالقان، به کانال و وبلاگ درجی مراجعه نمایید.

گپی با طالقان به زبان آن شِرلی!

طالقان جانُم

مُنه بگو آن کاهگُلی خانه آنوت

که وَختی واران میزَه

کاه و گُلی بو، آدُومه مَست میکُورد

چی گِردی؟

 

آن سَبزه مورته باغانُت

چی گِردی؟

 

کُجِه بَش آن قشنگه کوچه گَلانُت؟

 

متن از سیده مریم قادری، از اهالی اورازان طالقان

عکس از مریم مومن آبادی

یک پنجشنبه ی دلتنگِ دیگر

عصایِ دستِ آقاجان، هنـــوز

کنارِ کفشاش، تویِ ایـوونه

یادش جاریه، تو کُنجِ خونه

خودش کُجاهاست؟ خدا میدونه!

جمیع اسیران خاک، غرقِ رحمت الهی

عکس از: سعید ملک کیانی
شعر: سیمرغ (با الهام از ترانه میرن آدمها...)