یاکَریمه بِیدی‌یِی؟
اونی نزدیک که میشی، تا او رِ صَد مِه نزنی، پرواز نمینه!
حیوانِ خدا... خِنگ نی، مِهرُوانه!
فِکر مینه همه خودِشی جور، مِهرُبانُن و نمیخوان کسی رِ صَد مِه بَزَنُن.
همه مانی زندگی یِی میان، یاکریم دَرَه
اوشانِه اذیّت ناکُنین! خِنگ نیَن که... مِهرُبانُن..!
عکس از: محسن سمسارپور
وَختی نَقلِ سَختی روزان میامی وسط، آقاجانُوم میگوت:
ما آن سیاه روزانِه بِیدی‌یِیم و زیندیگی کُوردیم، اونانی که میدانُون،،، خُب میدانُون!
ایسه می‌گویِیم بَرا اوشانی که نمی‌دانُون، که ما خوش داریم تا بُودانُون که این چَرخِ فَلَک، چه وازیانی کو مایی سَر نیورد!
سُو ترم کُلاسِ فلسفه بَ گَپانُوش...!
عکس از: فرهاد کولیوند
ایلاهی هیچ دُهانی بی دُندان نُمانهِ وُ هیچ بنی بشری دُندان درد نَکُشَه. ایلاهی آمین.
ایمشُو که مُن این داستانَ می نویسُم از سی و دو تا دُندان، سه چهار تا بُماندی و بِقیه دی از مابین بشینَه... گُمانُم دو سه تا شان هنوز اون دُندان کِشی کاسه ی میان دَرُن. عقلانَ چند سالی هَسته از دست بُدامِه وُ آسیاهان دی خیلی ساله کار دَ بَکِتی. این دو سه تا دی چَن روزِ مهمان هستُن و به جمع رفتگان می پیوندُن. دی باید کلاً فاتحه شانَ بُخوانم.
بیشیم اصل داستانی سر، دندان و دندان کشی سابقه ای طولانی داره. همینجوری که عَسکی میان مِینین، این دُندانان یه قشنگِ ترگُل و رگُل زُنی بَ از کشور باستانی مصر، الان به این روز دَکتی! همینی خاطُر میگن آدُمی دَ فقط یه خوبی می مانه و یه بدی! اوناکان دی یه روز خودشانی بَ دبدبه و کبکبه ای داشتُن، ای روزگار...
از میان همه ی اختراعات بشر دو سه تا خیلی بد نام گِردی‌یَنَه. یکی دینامیت هسته، یکی کلاشینکُف، یکی دی بی صاحُبَ کَلُفتِنگ! گمانم این کَلُفتِنگ دی ساخت اون بورِ کله روسی آن باشه اُسمُش اونانَ وامیشُو...
مینی دُندان بکشین از زادگاهم (حسنجونِ طالقان) شروع گِردی. یعنی قشنگ یادُمه مراسُم اِفتتاحیُوش مُنَ گول بِزین بُگوتُن شیری هسته، دوباره درمیا! چَن سال مُن مُنتظُر بُماندم در نیامه که نیامه ولی جاش یه گته چاه بُماند دهنُمی میان. این چاهان الان تکثیر گردین و تعدادشُان به چاهای نفت ایران برُسیه!
بعد از افتتاحیه، دومین دُندان که ماهی اِی تیخ بَشه میانُش، هر بُلایی که اویی سر بیاردم خوب نگِردی، راه کَتم شهرُکی درمانگاه. اونِ دی به سلامتی هدیه هادم اون جِه وُ این مسیر دُندان بکُشی یَن کم کم مینی بَ عادی گردی!
تا یادُم دَرنِشی بُوگَم چَن تایی دی منگُلانی دُندان کشی کاسه ای میان هانام!
کم کم بِدی یم اینان جواب نمیدی، پام وآز گِردی اینوَر گردُنه! بیامی اَم هَشتگُرد، دُندان کَشَ فامیل مانی وَر خدا اورَ بُداره گمانم سه چهارتایی اونی کاسه میان دی هانامه. باز اُفاقه نُکرد وُ راه کَتُم کَرُج! اینجه مدرنتر وجلادتر این داسُتان یه گَتَه کُتابه قُسمت بعدی میگم.
اُدامه داره...
«مینی بنویشتان» به قلم: فرشید فلاحی
شنبه و اولِ ماه و سالروز ازدواج آقام امام علی و خانومم فاطمه زهرا مُبارُک
خداجان...
این ماهِ نو که بیومی
همگی بندگانُت از درد و غم، راحت گَردُون
همه خانه هانی میان، سلامتی و رونق دَباشه
ایشالا هیشکی بی‌کَس و غریب و مریض نبو
عکس از: مهدی ویسانیان
یادُش بخیر...
چِندی خُراب میکُردیم، ننه جان دوواره دِمیچی!
نقاشی از: علی میری
اُمّید یه معجزه رِ میمانه
که سر بِزیَنِ اَفتو هر روز اونی دلیل هسته
سلام عِزیزَکانُم
صُبحتان به خیر
اُمیدتان آفتابی
عکس: جانعلی‌پور
یادُش بخیر...
چِندی این بُشقابانی میان، غذا مُزّه داشت!
اینِه رِ بیخِ گوشُت اُوزان کن که این چرخِ فلک، هیشکی بِ منتظر نمیمانه!
پس تا دُوهانِتی میان دُندان دَرِه، خنده کن...!
آها عزیزجان، از هِمین قشنگِه خنده‌هانُت..
صُبحه و یک چَلک گیل گیلی تقدیم مینُم به نُگاهُت
هر گیل گیلی یه سُلام داره که می‌نیشه به روی همچو ماهُت
دوست بُوداشتُون یه رازه! که مَردی قلبی میان دَره و زُنی خنده‌ای میان...! هِمینی واستان، آبّا به گَته ننه میگوت: تو گو مینی رازه میدانی، خا بَخَند جان... عکس از: مهدی ویسانیان طالقانی درجی
