شماییب آرزو مینُم هَر وَخت چُشمانِتانِ دِمی‌وَندین و خوئِتان می‌بره
یه قشنگِ خِوء بیا پِلکان‌ِتانی پُشت
بَهد دی که صُبح گِردی، واقعیت زُندگی‌تان به قشنگی هامون رویایِ شوءِتان باشه
پس با این رویا، چُشمانِتانِ دَبُندین عِزیزانِ جان
شِو و خِو خوش
برگردان متن: آقای افتخاری
آش...
شِرت اِاُو؟
یا سَقَط؟
مساله این است!
شما چه جوری آش دوست دارین؟
آبکی؟.... یا سفت؟
مینی نظر میان اِوْ باشه دی عالیه
عکس از: بانو ملک محمدی
یک پیر مَردُک با زُنُش تنها یک روستایی میان زندگی می کُرد. پیر مَردُک کشاورز بَه، می خواست زِمینُشه شُخم بَزُنه سیب زِمینی بُکاره. اما پیر گِردی بَه، اُوی بَه خیلی سخت بَه.
اوشان یک پُسَر داشتُن که بیگناه زُندانی بَه و نمی تانُست بیگناهیشه ثابت کُنه. دُلُش میخواست آقاشه کمک کُنه...
پیر مَردُک یک روز یک نامه پُسَرشی به بِنویشت بَرُسا زُندان. نامه ی میان بِنویشت پُسَر جان میخوام زِمینانه شُخم بَزُنُم سیب زمینی بُکارم، ولی خیلی مُنی به سَخته دست تنهایُم. ناتوان گِردیَمه، نمی تانُم زِمینانه شُخم بَزُنُم. می ترسم اگه کِشتُ کار نُکُنُم زمین از دست هادیم و نَنه جانُت ناراحت گرده چون وقت زمینانه شخم میزیم خیلی خوشحال میگردی.
نمیدانُم الان چُکار کُنُم، اگه تو اینجه دبیی همه مُشکُلات برطرف میگِردی. زِمینه شخم میزیی و سیب زمینی می کاشتی، ولی باز زُنده ای خداره شُکر
اونی که همیشُک دوستت داره پِیَر پیرُت
چند روز بعد پُسَرُک یک نامه بِنویشت آقاشی به بَرُساند روستا
نامه ی میان بِنویشت: آقاجان مَبادا زِمینه شُخم بَزُنی مُن اون زمینی میان تُفنگ و پول چال کُردیَم
صبر کن تا مُن زُندانیم تُمام گَرده بیام خودم شُخم بَزُنُم تُفنگانه دربیارُم
فردا تاریک صبح پیر مَردُک بِدی چندتا مأمور بیامین با بیل و کُلنگ درن زِمنانه زیر و رو مینون پیرمردک هاج و واج بُماند. نمیدانُست ماجرا چیه و مأموران چِبه زِمینه درن شخم میزَنُن میخوان چی پیدا کُنُن
مأموران همه زمینه زیر و رو کُردُن هیچی پیدا نُکُردُن و بِشین
چند روز بعد پُسَرُک زُندان ده نامه هادا آقاجان سیب زِمینیانه بُکاشتی؟ بُکار آقاجان جان مُن زُندان میان همین کار از دَستُم بَر میامه
دنیا هیچ بُن بستی نُداره. همه چیز راهی داره. باید راهشه پیدا کُنی.
خدا همراهُت آقاجان زَحمت کَش
ان شالله مُنی بیگناهی دی ثابُت میگرده زندان ده در میام
مُنی عوض نَنه جانُمه یک ماچ کُن
روزگارتون به خوشی
نقل به طالقانی از: بانو اشرف حکیم الهی
ایسه این دی پیرمردایی سیب زینیان که عمل بیامیه!
عزیزجان
این زُمُستان دی سر میبو
با تَش امیدواری خودمانِ گرم میداریم تا بُهار
یه چایی بیوروم تیب؟
پارسال میگوتیم:
چله شوئه... گوشیان خاموش تا دورهم باشیم!
ایمسال میگوئیم:
چله شوئه... گوشیان روشن، دورهم نباشیم!!
خدا آخر عاقبتمانه به خیر کنه با این روزگار!
چله شوئِ تنهاییها موباروک
یادوت میا؟
از فردای چله شو بَ
که عاشُقت گردییَم؟
خلاصه که به قول شاعر:
از شوق طلوع تو به صد چله نشستم ای صبح فریبنده ی زیبای دل آرا
️
عکسها از: مهدی ویسانیان --- شعر از: محمد رستمی
تقویم نجومی یی میان بنوشته، ایمروز یه خجیره روزه برای:
خواستگاری و عقد و عروسی، آغاز بنایی و خشت بنا نهادن، تجارت و داد و ستد، شروع به کسب و کار، نقل و انتقالات دی خُجیره!زایمان مناسب و نوزادش صبور و فاضل خواهد شد ان شاء الله
️ مسافرت خوب و سودمند و خیر دارد.
️ خرید حیوان
️ آغاز معالجه
️ عهد نامه نوشتن با رقیب
️ خرید جواهرات
️ ختنه نوزاد نیک است
️ اصلاح مو موجب ایمنی از بلا است
️ حجامت و فصد و زالو موجب صحت بدن است.
منبع: تقویم حبیب الله تقیان
اما مینی نظر باشه ایمروز بهترین روزه برای یه چایی باخوردون از تی یِی دستان زیر این نوایِ باران ️
سلام_عاقبتتان_بخیر️ روز دانشجو مبارک
بعضی آدمها، جنسشانی میان، شیشه خورده دَره.
با بقیه یه رنگ نی‌یَن.
روتی میان یه جورُن، پِی سَر یه جورِ دیگه.
رِنگ عَوُض مینُن... دو رویی و ریاکاری خونِشانی میان دَره!
به قول ما طالقانیان: دو دیمه روباهُن!
واضح و مُبرهنه که دو دیمه روباهی بدِ خصلته. از هر ویروس و درد و بُلا دِ بدتره.
ما کو دو دیمه روباهانِ محل نمینیم و ما دِ رویِ خوش، نمینُن.
تحویلشان نیگیتُن بهترین کاره. شما دی عجالتاً این اصطلاحِ یاد گیرین و از آن، گپانتانی میان استفاده کنین، تا مُن بشُم یه دو دیمه روباهی دُمِ بِربینُم و وگردُم! 
نظرات ارزشمند دوستان عزیزم:
بانو شهناز سلطانیان از #دیزان نوشتند:
مای دیزان دی سوای دو دیمه روباه، یه قشنگ مثل دارن میگن:
پیشی اَمزِنا
معنای تحت اللفظیش میشه:
روبرو مثل سبزی گشنیز
پشت سر مثل گزنه
و اما کاربرد اصطلاح در مورد افرادی هسته که روبرو تی قربان صدقه و تی بلا میکوتی و ازین حرفا میگن
اما پشت سر بدگویی مینه و چوشم نوداره طرفه بینه.
بانو مهری بهزادی از #وشته نوشتند:
علاوه بر دو دیمه روباه،
دو دیمه کولاس دی میگوئن.
با سپاس از عزیزان
مُنِ حالی نمیبو تو مِهرُبانی یِی
یا مِهرُبانی تو
امبا اینه رو می‌دانُم که شما دوتاکان با هم یه قوم و خویشی دارین!
مِهرُبانانِ درجی، روزتان گرم و آرام
طالقانی‌ها بچه گربه رو با واژگان زیر نام می‌برند: گُربا لیله، گُر وَچه، گُرباک، پیچا کوته
عکس از: مهدی ویسانیان
خانم مهری بهزادی از وشته نوشتند:
بتوکانتُم، بتوکانتی، بتوکانت
بتوکانتیم، بتوکانتین، بتوکانتُن!
در دَهوا (دعوا) دی این فعل صرف میبو!
فعلِ بتوکانتُن یا بتوکاندُن = کتک زدن
برخی واژگان، آهنگِ بخصوصی دارند
یک نغمه‌ی پنهان در پسِ آوای ظاهریِ تلفظ
آهنگِ یک خاطره
یک شوقِ به جا مانده از قدیم
یک دلخوشی کوچک
مثلاً «بـُـسّـواُستُن» که آهنگِ کوفتنِ سنگ بر لاکِ چوبی مادر را دارد
و بویِ خوشِ «جوزِ خورشتی» که پِی سَر می‌آید!
و رنگِ گرمِ دورِهمی‌های خویشانِ آشنا
این روزها کودکانمان از زبانِ مادری چه می‌دانند؟
عشق و شوقِ آمیخته با نوستالژی‌های دیارمان را درک نمی‌کنند!
جوزِ خورشت مادربزرگ را دوست ندارند!
با خویشان غریبه‌اند... سال تا سال، رنگِ صورتِ همچو ماهشان را نمی‌بینند!
حالا اگر تو هم مثل من، دل نگرانِ این زبان و فرهنگ رو به احتضاری!
و دغدغه از خود بیگانه شدنِ نسلمان را داری
یک بار دیگر به گویشِ مادری خود برگرد...
بیا اصلاً از صرفِ فعلِ «بـُـسّـواُستُن» شروع کنیم:
بُسّواُستُم، بُسّواُستی، بُسّواُست، بُسّواُستیم، بُسّواُستین، بُسّواُستُن...
نگو که خیالِ باطل می‌سّـُواُم، مُن این دیار و این زُوانِ جوزِ خورشتی جور خوش دارُم!
به قلم: سیمرغ
عکس از: عادله میر
بـُـسّـواُستُن = سابیدن
