📌 پسر زننده پدر رو مصلحت نمینه
یعنی پسر که دعوایی و بزن بهادره، بابت دعوا از پدرش صلاح مشورت نمیخوا.
به عبارتی کسی که بخوا کاری کنه و اهل عمل باشه، به حرف دیگران اهمیتی نمیده و خودشی کارو مینه.
با سپاس از خانم سیده فاطمه میرتقی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
📌 وَک* چیه تا دُلْبَنْ جیگرُش باشه
یعنی وزغ خودش چیه و چقدره که دل و جیگرش باشه.
به عبارتی وقتی بخوان که از کوچیکی و کم ارزشی چیزی گپ بزنن این مثال دِ استفاده مینُن. چون وقتی چیزی خودُش کم و بی ارزشه، جزئی از آن که دیگه به حساب نیمیا.
معادل فارسیش میبو: مورچه چیه که کله پاچه اش باشه
*در بعضی روایات به جای وَک، کَک گفته می شود
با سپاس از گروه تولید محتوای درجی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
📌 ننه، مسجدی چُو رِ میمانه.
یعنی مادر مانند چوب مسجد است.
به عبارتی ستون و پایه ی مقدس خانواده که همیشاک بایستی مورد احترام قرار گیره، مادر هسته.
مرحبا به طالقانیانی که همیشاک قدر مادر و پدر و بزرگترانه میدانُن و اوشانی احترامو حفظ مینُن.
با سپاس از آقای احمد لهراسبی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
📌 آوازَ ورفی دَر شییَه، اَمبا چُنُس پا میسوزانه
یا ورفی آواز در شییَه، چُنس پارَه میسوجانه
یعنی اسم فلانی به فلان کار بد در شییَه ولی کسی که اصلا باوُرُت دِ خُطور نیمینه، نسبت به ها مُن کار، خُبره تر هسته. معمولاً در کارهای منفی کاربرد داره. چون سوزاندن دست و پا بر اثر سرما برای بدن ضرر داره. پس عمل منفی هستش .
با سپاس از گروه تولید محتوای درجی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
این روزان یه بده مریضی بیومیه به اُسم پوکی استخوان (استئوپُورُز)
اینه یه طبیعی درمان داره، آن دی از راه خورد و خوراک
خوردنیهای مفیدی مثل شیر (تازه شیر طالقان)، پنیر با جوزه مغز، پودر سنجد در ولرمه اُو یا شیر (آسیو کُردن کل سنجد: پوست و گوشت و هسته)
و نخوردن چیزانی مثل نوشابه و ترشیجات مضر
فقط یادتان باشه، صُبحانه ای بَ چیزان شیرین مثل عسل و شیره و ارده و خرما باخورین.
نان و پندیر و جوز مناسبِ وعده شام هسته.
🍎🍏🍎
ان شاءالله که همیشاک سالم و تندرست باشید.
چپاک 9
قدیمان معمولا هر از گـــاهی ، خانه یی میان میدیدی کـــه یک پـُشته از پتو و لحاف و کهنه لباسان گوشه اتاق روی هم انباشته شده
این صحنه هفته یی چند بار مشاهده میگردی
روی تمام اون لحاف و پتو هم یک عدد بَپــــــوسیه کُت آقاجـــان که تاریخ دوختش به زمان احـــمد شاه قاجــار میرسی و هشتاد تا وصله و پینه اویی سر دبه کشیده شده بود
اونوقتی سر هنگامیکه که این پُشته در گوشه اتاق سبز میگردی ، فضای خانــه کاملا امنیتی میگردی و کلیه عبور و مرور تحت نظارت شدید در میومه و یه دست به آب بشی ین دی مکافات میگردی
در قلب این پُشته و مرکز این راکتور یه سفید دبه ماست دبه
البته بصورت دقیق تر یک سفید دبه شیر بود که ننه مایه بِزی به که ایشالا جان ماست گرده و قاعدتا درب این دبه هم من تا به حال ندیدم که برای خود دبه بوده باشه و همیشه خدا درش بزرگتر از خود دبه بود
اینکه چرا درب دبه ها هیچوقت به خود دبه ها نمیخورد شایدا نکته یی هست که میشه در موردش ساعتها گپ و گفت صورت گیره
یه جورایی بعضی یانی جور که ادعاشان به اندازه دهنشان و وجودشان نیه
تو مگه جرهت داشتی شش متری اون پشته لحاف و دوشوک د رد گِنی؟؟
ننه یی جیغ بلند میشد که ننه ت بمیره اون بیصحابی طروف نشو تازه مایه بِزی یم و عِـــو دمیکوعه
حالا نمیدونم که چرا اکثرا این بساط ماست بندی یا کنار توالت برپا میگردی یا در راه توالت
از ترس جیغ ننه خودمانی شاش رو میداشتیم و اینطور گردی که در خانواده ما سنگ کلیــــه شایع گردیبه
خدای دو جهان نمیکورد که این ماست عِـــو دکوعه و خــــُراب گرده
هرچی ماست سفید بود مایی روزگار سیاه میگردی که شما یتیمان یک کدامانتان اون کُفت بیگیته پاهانش وراگیته و ماست تکان باخوردیه و عِـــو دکتیه
حالا هرچی آیه و قسم باخور ، چه فایـــده؟؟
بهـــانه دوم معمولا فاهش و کتره یی بود به آقای شیر فروش که آب بزیه و شیر خالص نفروخته
حتی اگر از خود پستان گاو دی میدوشی و ماست خراب میگردی اوراح روح پدر اون گاو هلندی در آمستردام رو تَش میکشی که گـاوش عیبوره و کیفیت شاشش از شیرش بهتره
صد البته که ارتباط طوفان های خورشیدی بر خراب شدن ماست وارد تر بود تا اشتباهات سهوی ننـــه که شیر مایه بزیبه
اگر یکی به ننه میگفت که شاید شیر رو گرم مایه زدی و به این دلیل آب افتاده ، اونوقت یک چی اورو جواب میدا که طرف پشیمان میگردی از زنده بودنش
میزان انتقاد پذیری در حد مدیران
البته خداییش دی بنگری اُستاد بود و اگر ماست خراب میگردی یا تخصیره مایی لگه بزی ین بود و یا کیفیت پایین شیر
حالا همه اینها به کنار و برگردیم به اول داستان و اون بپـــوسیه کت مرحوم پدرِ گت آقای آقاجان که اگه تنوری دل دی مینگتی تَش اورو دا نیمیگیت
اینکه چه حکمتی داره که اون بپوسیه کُت آبرو ببر رو اون لحافانی سر مینداخت ، نمیدانم
اینهمه لحاف و دوشک
وجه وجود اون کت آخه چیه ننه جان؟
اقلکن نمیکرد اون بیخ بنگنه که دیده نشه و حتما میخواست اون لحاف دوشوکانی سر خیلی با اصول و دقت پهن گرده
حدود صد سال خاک و خاطرات در تار و پود اون کت نهفته بود و همینکه نگاهش میکوردی یا سرفه ت میگرفت یا بــــُــرمه ات
نمیدونم ، شاید بدین خاطر که چون کت مردانه بود و وقتی پهن میکورد حس امنیت و حفاظت از ماستی که اون زیر هست تداعی میگردی
قدیمی بپوسیه کت مردانه دی خودوشیب ابهت و صلابت داشت و این دوره یی جور نبه که نه زن و نه مردی مــُد گرده و مردکانی گپ یه لیوان آب جا به جا نکنه
عیسه میشا یه ننه یی لچک و آقایی کت رو بُداروم که هر وقت زمانه یی لــــگه مایی دله عِـــو درنگت دوشوم بنگنوم قوام گیروم خداییش دی آدومه حس امنیت میدیه
حالا قدیمی مردانگی باخوره مونی سری میان
یکی اون بیصحابه قدیمی ماست رو مونیب گیروره
آخه ماست دیگه چیه که قدیم و جدید داشته بو؟
ینی ماست رو دی میخوا بَزُنجـــیم؟
نویسنده: حامد نجـــــاری
این داستان طنز با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)
📌 قاهْرِ درویش، زیان درویش
یعنی کسی که محتاج دیگری است، الکی و بی فکر ناز کند و دوری گزیند، فقط به خودش ضرر رسانده.
با سپاس از خانم میرتقی بزرگ (والده محترم سردار میرتقی)
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
📌 تک چَرِ بز، شکار گرگه
معنی لغوی: بزی که به تنهایی می چَره و از بقیه جداست، شکار گرگ می شود.
کنایه از آدم خودرای و متکبر داره که تو کارهاش تک روی می کنه و از کسی هم مشورت نمیگره. اینطور آدمها، به راحتی طعمه افراد چرب زبان و سالوس میشوند.
با سپاس از خانم سیده فاطمه میرتقی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
آبجی لیلا
خسته و کوفته، کاری سَر دَ بَرِسی یم خانه، یو وقتی در رو باز کردُم، آقاجان نمازی سر دَبه. ننه دی طبق معمول، خاله فاطی همرا که چند تا خانه ویشتر با مایی خانه فاصله نُداشت، بشی بی یَن مسجد .
گزافه نیه که بگم، تایمی که مایی ننه، در شبانه روز، این مسجدی دُل سپری مینه، از متولی مسجد ویشتر هسته که کمتر نیه. شک نُدارم وقتی مایی ننه، مسجد دِ درمیا، همان راه قسمت زنانه یی کلید برقان رو دی خاموش مینه .
فضای خانه مملو از گَندال عطر دسته گل شب قبل بَ که ابراهیم خان سمسار و آقازاده تحفه اش، به همراه دوتا از خاخورانش برای خواستگاری آبجی لیلا بیوردی بین. دو سال پیشان، زن سُوم ابراهیم خان سُمسار دی به رحمت خدا بشی بَه و در عجب بُمانسی بی یم، مُن گو سی و پنج سال خدا دِ عمر هاییتوم، نُتانستم یه نُصمه زُن خودومیب گیروم، اونوقت این یک وَر پیر کُفتال، چطو سه تا زُن بَبردیه الله اعلم...
تو بَگِی یک چیز ساق این جانوری دُل دَبو، دَنِ به. قدش اِچینی کلُم کینه، پوست اِچینی آفریقایی یانی جور سیاه سورمال، خیک دی گو ماشالا(طبلی جور) ، کَلُ ش دی گو کَل و گَر بیگیت!
خاکان مونی سر که ابراهیم خان سُمساری همرا دکتی یم یک ترازویی دُل.
مایی آقاجان، عشق ابراهیم خان بَه. سر ماه که حقوق بازنشیتگیش واریز میگردی، همان راه بانک ملی دِ میشی ابراهیم خانی دوکّــانی دُل و یک مشت آلاشغال دوش میگیت، میورد انباری دُل بُنه میکُرد، که چی؟ بًبِریم طالقان. حالا خودومانی آلاشغالان کم بَه، مردمی آلاشغالان دی اضافه گردی بَه.
اویی تحفه آقازاده یی کُمالات رو دی هیچی نیمیگوعَم (سنگینتر هسته). فقط اِندی یَک شماییب تعریف مینُم که وَجنات و حسنات و فقراتُش، آقاشی پِی بشی بَه و انگار خرِ زور رو از وسط لاب کُردی باشی.
امبا پولی بابا بُسوجه، انصافاً وضعشان خوب بَه و پُسرکی خانه و ماشینی یو مُلک و املاک و همه چیش میزان بَه و اَص لا هیچ گَرونه قیافُش به چُشم نیمیومی. (خا خدا همه ی حُسنانه به یکی ها نیمیدیه)
(خلاصه) آن شب بَرِسی یم خانه و کفنان رو دُروُردوم و سَر و صورت رو یک اِو بِزی یم و یه قشنگه تَله چایی خودومیب بریتُم و بَنشتُم با قراعت باخوردُن! آقاجانی نُماز، همیشاک جعفر طیاری نُماز بَه. امبا اون شِو آقاجانی اخم، لَمچشی سَر اوزان بَه و همچین با فُریاد نُماز میخوانُس، که انگار فرشته هانی گوش کَر هسه تا اوییب ثُواب عقبی بنویسُن. حالی یم گردی که ایمشو آقاجانی بالی و پَری دُل دَنباشوم که تور گِردیه اساسی.
نُماز تُمان گردی و نه سلام و نه علیکی یِگهو بَگُت: بُشو اون بی عقل و بی شعورِ خاخورتی همرا، گپ بزن. این پسره ساقه یاله.. همه چی یُــش میزانه... بشو بَگو مردم حرف در میورون که ببین دخترک چه بُلا داره، هنوز آقاشی خانه بُمانسیه... بشو بی پدر تا نزی یم نکوشتومت...
همین بدی یم توراکتیه، دو تا چَشم چَشم بَگتُم و الفوراررر... بشی یم طبقه بالا که در حقیقت یه نیم طبقه بَه و لیلا دی اون اتاقی دُل، خودوشیب امپراتوری درست کوردی بَه.
دبه کتاب میخوانست و بگتم لیلا آقاجان چی میگو؟؟؟ یالُکی بغض بَتِرکی و شروع کورد آبغوره بیگیتُن که اگه بمیرم دی اون سیا خره زُن نیمیگردوم. بشو به آقاجان بگو دوستش ندارم...میفهمی دوستش ندارم !!!
حالا مون چطو این جمله رو آقاجانیب ترجمه کنم؟؟ اگه انیشتنی قانون نسبیت رو به زبان انگلیسی آقاجانیب تعریف کنم، شایدا حالی یش گرده، ولی "دوستت دارم و دوستم داری" و این چیان مگه اویی سر دَر میشو؟؟ اصلاً مُنه یا خنده مینه یا دُمالا مینه میکُتانه.... عجب گیریفتاری گردیَم.
واقعا چندی دره گًل، بین تفکر قدیمی آدُمان و جدیدی آدُمان هسته.. به قول مارکس دنیای امروز، دوران تغییره نه تفسیر محض. قدیمیان فقط پدیده ها رو تفسیر میکُردُن و تصویر اوشان از دنیا، یک خانه یی هسته که میانش دِری و تکلیف گرایانه میخوا اندی زندگی کنی تا بمیری .
نسل جِدید، تکلیف نیمیخوا بلکه حقوق انسانی میخوا... منفعت اورو ارضا نیمینه و تصرف میخوا... طالب تغییر امورات هسته به شکلی که خودش میخوا و دِلُش میخوا خانه یی بُسازه با خودُشی معماری. و این نگاهی سر بَه که تکنولوژی متولد گردی... بیماریها دیگه بلایای خفیه نِبی ین و علل قریبه و طبیعی داشتُن. انسان جِدید، همه چی رو میخوا وله رو کنه برای زندگی بهتر. (این وسط) دوست داشتن دی حق انسانیه، هرچند شوهر کُردُن تکلیفی موروثی.
ننُه م از مسجد بیومی و یک نِهیب آقاجان رو بِزی که یک بار دیگه اگه اینانو خانه دِ راه بُدای، مُن میدانُم و تو... مگه یالو راهی سر دِ بیوردی یمه.
قربانت گردُم ننه، همان مسجدی و صاحب مسجد تورو بداره. راحتمان کُردی...
✍ نویسنده و ارسال کننده: حامد نجاری، گوران
🎤 با صدای: مریم قادری، اورازان
این داستان طنز با صدای خانم قادری تقدیم به شما (دریافت کنید)
📌 بُزی که عمرش سَرآیه، چوپانی نان ایزار سر دِمینگنه
معنی لغوی: بزی که اجلش رسیده، میره سراغ سفره ی نانِ چوپان
کنایه از آدم فضول داره که از جایی که نباید سر در بیاره سر در میاره و خودش رو به دردسر می اندازد.
با سپاس از خانم سیده فاطمه میرتقی
با درجی، طالقانی گپ بَزنیم.
Telegram.me/taleghanidarji
