برف بی هنگام، دادِ شاعران طالقان را در آورده
برف بهاری
آمدی جانُت
دَر آیه پس چبه حالا چرا این
همه وَلگ و شکوفه آمده بالا چرا
در زمستان خو دِبیی با اینهمه کوه و کمر چونکه بیداره درختان کردیشون دولا چرا
من که در یادم دِنی وَهمن بیا فصل بُهار این همه سرما و بوران دی بیا والا چرا
دور گردون گِرد گردی
عقلشه از دست بُدا در بهارش دی
زمستان گردیه برپا چرا
شعر از: فرهنگ باریکانی (صالح)
28 فروردین 1397
عکس از خانم ریحانه
آنون قدیمان مردمانی وضع مثل مردم بیه کی ایجوری مردمی، مردمی میان گم بیه
ورف دی خودیشبه وقت زمانی داشت خوب کی زمستان به بهار و بهار میزی ماره چوب
زمین سبز گیردیه او داران شکوفه کردن تمام ورف بیامه او همه را کرد یسره مایبه حرام
کیه ما بدین او این دلی درده بگوتن آونانی که عاقل بین هر چی داشتن بروتن
همه درشین این خرابده بشین شهری میان اونان که بماندین همیشه دارن الامان
جمع گیردین بیشیم خدای ور مثل کچل قدیم یا زمان کن مثل قدیم یا بگو مادی در بشیم
شکوفه دار باغانی میان
شورک والک کوهی پی این
زمان ورف کی بدیه این همه سال گیردیه طی
شعر از: بنیامین
ابراهیمی طالقانی
5 اردیبهشت 1397
عکس از آقای محمد غرقی
