گُرامافُن در طالُقان
قِدیمان، تازه گِرامافون بیامی بَ، اونانی که پولدار بیَن، یک گرامافون بَخَرُستیبن، بیاردیبَن طالُقان. مَردُم دی دَسته دَسته میشیَن تامُشا بینُن چو جور اون جعبه ی میان دَ صُدا درمیا.
یک فامیل داشتیم، او دی بِشیبه شهر، گرامافون بَخَرُستیبه. هر شو فامیلان میشین اوشانی خانه، گرامافون گوش بِدیَن.
آقاجانُم خیلی مَذهبی بَ آهنگ گوش نیمیدا. یِ شو مون اِندی خواهُش تَمنا کوردم تا آقاجانمه راضی کوردُم ما دی بیشیم شونیشینی گرامافون گوش کّنیم.
خّلاصه هرزور و بُلایی بَ آقاجانمه راضی کوردّم ما دی بِشییم.
وَختی بَرُسییم ای بَرادر بِدییم همه محل اونجه درُن. گرامافونَم روشَن و میخوانه همه گوش مینُن. ما,دی یِ جا پیدا کوردیم بِنیشتیم.
یگهو فامیلمان بُگوت: حَلا وچان پایَستُن بَرَقصُن. ماچند تا دُختر اونجه دِبییم. مای دَسَ بَکُشی بُگوت بَرَقصین. ما دی اینقَدر قَسُم آیه بُخوردیم رَقص بَلَد نییم خُجالت میکِشیم. ما بَکُش اون بَکُش مَجبورگِردییم بَرَقصیم. (مجبور بیِیم میفهمی مجبور!)
اونَم صَفحه ی جمیله یکه سوارَ هانا، ما دی مشغول رَقص گِردییم. حَلا نَرَقص کی بَرَقص! مَگه وِل کُن بییم.
آقاجانُم اِندی مونه چَپ چَپ نُگاه کورد، مونَم خودُمی رو نیمیاردُم و می رَقصیم.
فامیلُمان بُگوت دُلُ دَرد بُمُردان، اَوُلُش ناز غَمزه میکوردُن بلد نییم، نیمی رَقصیم، حلا وِل کُن نیین، وسطَ بیشین بِنیشین.
خلاصه شو نشینی تُمام گِردی بیامییم خانه. نَنُم مونه یه ویسگیل بِگیت بُگوت پَرپَر بِزی، ایمشو مای آبُرو رَ بَبُردی، آخه تیی آقا رَقاص بَ نَنُت رقاص بَ، تو مونی بَ ایمشو رَقاص گِرُستیی ؟! مون اِندی خودُمه فُشار بُدام مَردُمی وَر بُمُردُم. هَرکَس بُگو بیا بَرَقص تو باید برقصی؟ الان شوئه، بُدا صُبح گَرده تیی حیقَته میرَسُم
مونَم بیامیم اُطاقی میان بَتُرس و بَلَرز بّخوتم. اندی خسته بیم همون سرمه هانام بالشمی سر خوم بَبُرد، دیگه فردای فُکرَ نُکوردُم. فردا چی میگرده خُدا می دانه!
بچگیا یادش بخیر
به قلم: بانو اشرف حکیم الهی