شاه نشینِ قلبِ من صحن و سرایِ عشق اوست
مرهم زخم کهنه‌اَم صبر و قرار می‌رسد...
عیدتان مُبارُک
ان‌شاءالله با آقاجانمان عید کنیم
ای به قربانِ تو آقاجان
شعر از: استاد فرشید فلاحی، کولج طالقان
عکس از: اوموت اونال
ایلاهی هیچ دُهانی بی دُندان نُمانهِ وُ هیچ بنی بشری دُندان درد نَکُشَه. ایلاهی آمین.
ایمشُو که مُن این داستانَ می نویسُم از سی و دو تا دُندان، سه چهار تا بُماندی و بِقیه دی از مابین بشینَه... گُمانُم دو سه تا شان هنوز اون دُندان کِشی کاسه ی میان دَرُن. عقلانَ چند سالی هَسته از دست بُدامِه وُ آسیاهان دی خیلی ساله کار دَ بَکِتی. این دو سه تا دی چَن روزِ مهمان هستُن و به جمع رفتگان می پیوندُن. دی باید کلاً فاتحه شانَ بُخوانم.
بیشیم اصل داستانی سر، دندان و دندان کشی سابقه ای طولانی داره. همینجوری که عَسکی میان مِینین، این دُندانان یه قشنگِ ترگُل و رگُل زُنی بَ از کشور باستانی مصر، الان به این روز دَکتی! همینی خاطُر میگن آدُمی دَ فقط یه خوبی می مانه و یه بدی! اوناکان دی یه روز خودشانی بَ دبدبه و کبکبه ای داشتُن، ای روزگار...
از میان همه ی اختراعات بشر دو سه تا خیلی بد نام گِردی‌یَنَه. یکی دینامیت هسته، یکی کلاشینکُف، یکی دی بی صاحُبَ کَلُفتِنگ! گمانم این کَلُفتِنگ دی ساخت اون بورِ کله روسی آن باشه اُسمُش اونانَ وامیشُو...
مینی دُندان بکشین از زادگاهم (حسنجونِ طالقان) شروع گِردی. یعنی قشنگ یادُمه مراسُم اِفتتاحیُوش مُنَ گول بِزین بُگوتُن شیری هسته، دوباره درمیا! چَن سال مُن مُنتظُر بُماندم در نیامه که نیامه ولی جاش یه گته چاه بُماند دهنُمی میان. این چاهان الان تکثیر گردین و تعدادشُان به چاهای نفت ایران برُسیه!
بعد از افتتاحیه، دومین دُندان که ماهی اِی تیخ بَشه میانُش، هر بُلایی که اویی سر بیاردم خوب نگِردی، راه کَتم شهرُکی درمانگاه. اونِ دی به سلامتی هدیه هادم اون جِه وُ این مسیر دُندان بکُشی یَن کم کم مینی بَ عادی گردی!
تا یادُم دَرنِشی بُوگَم چَن تایی دی منگُلانی دُندان کشی کاسه ای میان هانام!
کم کم بِدی یم اینان جواب نمیدی، پام وآز گِردی اینوَر گردُنه! بیامی اَم هَشتگُرد، دُندان کَشَ فامیل مانی وَر خدا اورَ بُداره گمانم سه چهارتایی اونی کاسه میان دی هانامه. باز اُفاقه نُکرد وُ راه کَتُم کَرُج! اینجه مدرنتر وجلادتر این داسُتان یه گَتَه کُتابه قُسمت بعدی میگم.
اُدامه داره...
«مینی بنویشتان» به قلم: فرشید فلاحی
اونی که تو رَ بُفَهمه... جَختی بُوگِی وَسَه!
وَگُردان: فرشید فلاحی کولجی
نیمی دانُم که چاشتَ یا نُهارَ ؟
زِمین سبزَ، گُمانُم نُو بُهارَ
عجب چَل چَل مینه مرغانه با تَش
مینی دُل چایی یی بَ بیقرارَ
گویش زادگاهم👆
#فرشید_فلاحی 97/6/7
"باران"
باز باران شعرِ من را شُسته است نکته ها از چشمِ مستت گفته است
چشمِ من با اشک زیبا تر شده جامِ این ساغر چه میناتر شده
زیرِباران، بید ْمجنون می شود هر که لیلا شد،دلش خون می شود
عشق در باران مسیحا می شود قایقِ دل غرقِ رویا می شود
عکسِ چشمانت به چشمم،شهرِعشق همچو فانوسی بوَد در بحرِ عشق
دست در دستانِ هم در بی کلام پاسخم گفتی فقط با یک سلام
زیر ِ باران می رویم تا ناکجا عقل ها حیران شود از عشقِ ما
بازباران مستِ مستم کرده است یادِ خوبت می پرستم کرده است
گرچه باران یادِ یاران می دهد شعرِ من را اشک پایان می‌دهد....
#فرشید_فلاحی 94/06/23
