بَهضی وقتا یه جوری آدُمی دُلِ می‌شکُنُن
که شاید بی اختیار
زُوان به نفرین باز میبو
یادُم میا پیلانَنِ‌مان همیشاک میگوت:
هیشوقت نفرین ناکُنین بَبِه‌جان
اونی که دل میسوجانه، یقین بُدان زندگی‌یی میان جوابشه هامیدیه
خدا شاید دیرگیر باشه... اَمبا شیر گیره
ای جانِ خدا... شیرگیری‌تی قُربان
این دی عکس شیر گیری مایی ننه 
آن دوتا گُرباک دی شیری جور از ننه‌ای شیر محافظت مینُن ارواحِ خیکشان 
عکس از: مهدی ویسانیان
تشابه و تفاوتی جالب در دو اصطلاح طالقانی
طالقانیان وقتی میخوان بگن که کسی به کسی دیگه، خیلی لطف می‌کنه یا یه جورایی زیادی بهش باج و بها می‌ده از اصطلاحِ «کـولی هادان» استفاده می‌کنند.
مثال: مَشتی شَهربانو دی خیلی عاروسِشه کولی هامیدیه!
یا: چِندی این هَمسادتان دِ کولی هامیگیری زُن!!
به همین ترتیب وقتی بخوان بگن که کسی یه نفری رو خیلی اذیت می‌کنه، حرصشو درمیاره یا حسودیشه تحریک می‌کنه، از اصطلاحِ «کوری هادان» بهره می‌گیرند.
مثال: این جوان نَمُرد، یاری‌شه خیلی کوری هامیدیه!
یا: مُنه اِندی کوری هاندین وَچه!
می‌بینید که این دو اصطلاح، در حالیکه از لحاظ تلفظی، شباهتی با هم دارند، در معنایِ لغوی دقیقاً متضاد هم هستند. حالا اگه بیشتر در بحرِ معنی این دو دقت کنیم می‌فهمیم که در اصل، هر دو کارِ «کولی هادان» و «کوری هادان» فعلی نادرست و خطاست. کولی هادانی که منجر به تربیتِ بد و عادتِ ناپسندِ «بار خود را بر دوش دیگری نهادن» میشه و کوری هادانی که ظلمی آشکار است و اذیت و آزار و نفرینِ مردم را در پی خواهد داشت.
ایسه شما رِ این آخر کاری نصیحت مینُم: هیشوَقت هیشکی رِ نه کولی هادی‌یِین و نه کوری!
به قلم: سیده مریم قادری
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
