درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

دوست عزیز سلام

طالقان، ولایتی اصیل و ریشه دار، با مردمانی نجیب و آرام و فرهیخته و فرهنگی غنی و ناب و بی‌بدیل است.
از نظر جغرافیایی، طالقان را نگین رشته کوه‌های البرز می‌دانند. دیاری محصور در کوه‌های جنوبی مازندران و گیلان، همسایه با کرج و الموتِ قزوین. با فاصله 166 کیلومتری از تهرانِ پایتخت.

این دیار، 86 پارچه آبادی دارد که برخی از روستاهای آن، به دلایل فرهنگی (مثل: روستای اورازان - زادگاه جلال آل احمد که کتابی هم به همین نام دارد) سیاسی مذهبی (مثل: روستای گلیرد - زادگاه آیت الله طالقانی، جاذبه‌های توریستی (مثل: روستای کرکبود - آبشار کرکبود و روستاهای حاشیه سد طالقان) و دلایل دیگر، آوازه‌ای جهانی دارند.
همچنین یکی از مرموزترین روستاهای ایران که به "ایستا" معروف است و در خود طالقان به "ترک آباد" شهرت دارد، در آن واقع شده است.

امّا بیشترین شهرت طالقان، مربوط به مفاخر و بزرگان آن است. از ابوذر زمان (آیت‌الله سید محمود طالقانی) و نویسنده خسی در میقات (مرحوم جلال آل احمد) گرفته تا شهید تیمسار فلاحی، دکتر حشمت، درویش خانِ اهل موسیقی و زنده یاد مریم میرزاخانی که مشتی است نمونه‌ی خروار در ذکر مفاخر و بزرگان طالقان.

ناحیه طالقان، زیستگاه حیات وحش وگونه‌های متنوع گیاهی است که واجد ارزش‌های تفرجگاهی هستند.
طالقان به غیر از آثار ارزشمند طبیعی که درخود جای داده‌است، اماکن زیارتی و تاریخی ارزشمندی نیز دارد که بر جاذبه‌های آن می‌افزایند.

زبان مردم طالقان از ریشه های فارسی - تاتی است.
ما در اینجا گرد هم جمع شده‌ایم تا طالقان خود را بهتر شناخته و در جهت احیای فرهنگ و زبان خود گام برداریم.

تمام تلاش و همت ما بر این است که زبان و فرهنگ و خاک طالقان عزیزمان، از هر گزند و آسیب، محفوظ بماند.

خُجیره هم زبانان، البرزیانِ نازنین، شمایی قدم مایی چُشمی سر.
به خودمانی زبان گپ بَزنیم تا ماندگار بُمانه.


برای ارتباط با ما
از طریق ایمیل به آدرس taleghanidarji@gmail.com مکاتبه کنید.

طبقه بندی موضوعی
بایگانی

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «سبزی فروش» ثبت شده است

تره چینی، سنتی مرسوم در طالقان

چهارشنبه, ۲۲ فروردين ۱۳۹۷، ۰۲:۳۷ ب.ظ

از اوایل بهار، یکی از تفریحات خوشایند طالقانیان، رفتن به کوه و چیدن سبزی کوهی است.

در این وبلاگ، پستهای متنوع و جالبی در خصوص کوه رفتن و سبزی چیدن گرد آورده ایم که با کلیک روی پوشه کوه بشین و تره (سبزی) چینی در قسمت موضوعات، می توانید به آنها دسترسی پیدا کنید.

این پستهای زیبا رو از دست ندید کلیک



همچنین: گزارش صدا و سیمای مرکز البرز از تره چینی در طالقان

دریافت کنید (دانلود)


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۲ فروردين ۹۷ ، ۱۴:۳۷
درجی طالقانی

دلباختن به پسرک سبزی فروش

دوشنبه, ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۱۲:۵۴ ب.ظ


به چروک صورتش چین انداخت و گفت: به حرف بقیه گوش نده بچه جون.
اگه واقعا دلت باهاشه کار خودت رو بکن و پاش بمون.
منم تو چهارده سالگی دلم با پسر سبزی فروش محل بود.
یه روز شیش صبح مامانم یه زنبیل داد دستم گفت: برو یکم سبزی آشی بگیر.
وقتی برگشتم خونه، تو زنبیلم، هم سبزی آشی بود، هم عشق پسر سبزی فروش.
جفتمون دل داده بودیم به هم.

هر روز میومد محل مون سبزی بفروشه…
منم هر روز هوس آش می کردم و به هواش میرفتم سبزی آشی بگیرم.

چند وقت بعد، اومد خواستگاریم. آقام گفت: نه.
گفت: تک دخترمو با این همه دبدبه و کبکبه نمی دم به یه سبزی فروش.

اون موقع هم مثل الان نبود که ضجه بزنی، غذا نخوری، ناز کنی قبول کنن.
وقتی آقات میگفت: نه، یعنی نه.
ننم خدا بیامرز فهمیده بود دلم همراه اون سبزی آشی ها رفته.
یه بارم که جرأت کرده بودم و بهش گفته بودم میخامش، گفته بود الان داغی، چند وقت دیگه از سرت میافته و دلت خنک میشه.

ننم راست میگفت.
چند وقت بعد از سرم افتاد.
اما از دلم نه.
الان چند سالمه مادر جون؟
هفتاد و سه.
این همه سال گذشته و هنوز از دلم نیفتاده.
همه میگن از سر باید بیافته اما دل مهمه.
دله که سر و به باد میده.
دله که مثل قفسه.
یکی که میافته توش، دیگه راهی واسه رفتن نداره.

حالا مادر جون، اگه تو دلت افتاده از دستش نده.
چون هفتاد و سه سالت هم که بشه از دلت نمیافته.

✍🏻 نوشته: محیا زند
📸 عکس از: م. اخوان

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۲:۵۴
درجی طالقانی

خاطُره سبزی فروشِ شهرُک

دوشنبه, ۳۱ خرداد ۱۳۹۵، ۰۶:۲۰ ب.ظ



یکی دو سال قبل، بشی بیَم طالُقان. یه طالقانی وچاک، هر سال سبزی و کمانگوش میاره شهرکی قدیمی مخابراتی وَر میروشه. اون سال دی اواخر خرداد بَه، وقت سبزی کوهی تُمان گردی به اما بساط آن وچاک همچنان ولو بَه.
نزدیک بشیم بیدیَم.یه جور واش که کوه درمیا و حتی مالان دی اونه رِ تُک نمی زنُن، وچاک یه گونی بیارده و زمینی سر بریتی بَه. چندتا شهری زُنُکِ بی خبر و ناآشنا دی جمع گردی بیَن دورش. هی وچاک از خواص گیاهان کوهی میگوت، اوشان دی بَه بَه چَه چَه کنان میگوتن: ماییب از اینان بکش بَبُریم‌. ناغافل یه زُنک بگوت: اینی اسم چیه؟؟ وچاک دی خیلی حق بجانب جواب هادا: قیاقِ کوهی!!
مُن خنده دِ لاب گردیم.😂😂

✍ نقل خاطُره از: ابوالفضل یزدانی، خُسبانی خُجیرِ وچه
🎤 با صدای: رضا بُریری، یه خُسبانی خُجیر وچه یِ دیه
عکس از: علیرضا قاسمپور


این خاطره ی زیبا با صدای رضا بریری تقدیم به شما (دریافت کنید)

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۱ خرداد ۹۵ ، ۱۸:۲۰
درجی طالقانی