آبان...

آبان ! هوای رفتن داری..!

در جادهای پاییزی، برگهای جامانده ی سبز را از درختان خسته بگیر.

برگهای زرد و نارنجی وعده ی آذر دارند....
آذر، ای آتش پایانی پاییز، برگهای زرد و‌نارنجی وامانده از باد را تو ببر...
شاید خواب طبیعت، خستگی این کهنسالی ساقه ها را به زمین باز گرداند و شاید سپیدی برف زمستانی زود هنگام درختان را برای رویشی بهارگونه برقصاند...
             🍂🍂🍂🍂🍂
آذر ای آغاز هستیم
با تو‌مرور میکنم بودنهایم را....          
آذر ای آتشین فصل پاییزیم سلام....

متن: بانو مصی مهرانی_مهران
عکس: بانو مهناز فلاحی_حسنجون

غم نوشته ای برای فرداهای طالقان

-- مش رحمان
   مش رحمان
پاشو پاشو در می زنند!
گمانم وانت نیسان مدیار سبو لاغی هست که کاه پرسی آورده...

مرد چشمانش را گشود
چند لحظه گیج و منگ دور و برش را نگاه کرد
کجا بود؟
 صدای بی هنگام زن، انگار روح او را از دنیای دیگر کشان کشان باز گردانده بود
کجا بود؟
 سعی کرد به یاد آورد
خواب کوتاهش، کم کم به یادش آمد

پاییز بود و وقت شخم دیمزار
مشته در دستش و دار و جت روی شانه، یک جفت ورزای قبراق که با سبزعلی تکلی داشت
و گاو آهنی که تازه دم کوتان شده بود و سینه دیمی زار قاسم در را میکاوید، برای کشت گندم دیم
و او که مشته در دست، با ناز و نوازش ورزوها می گفت: "هووو  ماشاالله  میانه لو هووو  ورلو"
و لبخند به لب، گندم های رسیده را می دید که زیر چپر خرد می شوند و بچه ها را منتظر نوبت چپر سواری اند...
چپر؟

زهر خندی بر لبانش نشست. همین چند شب پیش بود که پسر کوچکش از او پرسید: "بابا چپر یعنی چی؟"
و او پس از توضیح گفت: "پسر جان برای چه میپرسی؟"
و پسر جواب داد: "تو گروه طالقونیا پرسیدن و کسی نمیدونه چیه!!!"

-- مش رحمان
  مش رحمان دارند صدات می کنند...
 
با کرختی از جا بلند شد و بیرون رفت
مدیار بود و وانت کاه پرسی

-- مش رحمان سلام اینم کاه
 
سلامش را جواب داد و گفت: "ممنون، بله، آه"
مدیار گفت: "مشتی حالت خوب نیست، میگم کاه تو میگی آه؟"
 جواب داد: "بله آه"
 
و با آهی سنگین، تپه های روبرو را نگاه کرد که حالا به بهانه سالها بایر ماندن از دست روستاییان در آوردند و شدند منابع طبیعی¡¡¡

و چند سال بعد را تصور کرد که همه آن گندمزارهای قدیم می شوند مثل شهرک مهستان  و بچه های طالقان اگر کوچ نکنند، شاید فقط سرایدار آن ویلاها باشند¡¡¡


در درجی دور هم جمع شدیم، برای اینکه بچه هامان از یاد نبرند طالقان و فرهنگ و زبانش را👇👇
┏━━ 🏠🏠🏠 ━━┓
👈   لینک کانال درجی 👈 TaleghaniDarji
┗━━ 🌾🌻🌿 ━━┛


✍ نویسنده: فرشاد فلاحی - کولج
   عکس: اصغر ادیبی - دیزان
🎤 با صدای: فرشید فلاحی_حسن جون

دریافت لینک صوتی

مادر...

مادرم
مثل برف بود
آرام آرام می آمد
و هر چه هوا سردتر
بیشتر بر دلت می نشست
💥
مادرم
مثل نور بود
چونان صاعقه ای بر نامهربانی های روزگاران می زد

مادرم
مثل ابر بود
لطیف و بخشنده
گاهی سایه و گاهی باران
🌊
مادرم
مثل دریا بود
سینه اش لبریزِ از رنجها و ناملایمات
و قلب رنجورش اینبار
بی تاب شد و پر کشید و رفت
🍂
بود؟!
رفت؟!
کِی افعالم ماضی شدند؟!
ای وای مادرم
ای وای مادرم...

✍به قلم: سارا_شیرجی، مرجان

خداحافظ پاییز

خداحافظ ای فصل با سخاوت
ای که از صندوقچه ی قلبت، هر چه داشتی، به قیمت تهی شدن دستانت به زیر پایم ریختی

مرا چه  غم از خستگی راه که تو پادشاه با سخاوت، وجب وجب، به زیر پایم، فرشی از جنس طلا گسترانیدی

عشق را از تو باید آموخت که به قیمت تهی شدن دستانت، این گونه فرشی با تار و پود عشق می بافی

ای فصل آشتی همه رنگ ها،
ای شعله های زیبای رنگ های نارنجی

صدای رفتن تو در گام های من، در خرد شدن بر گهایت در این کوچه باغ  می پیچد و من آرام آرام، به بدرقه تو می روم
خداحافظ!


✍ به قلم: شیوا فلاحی - کولج

جمعه اما خوب اما بد

یک جایی یک گوشه ای تو را غافلگیر میکند، و خودش را به تو یادآوری میکند.
یاد یک گردش عصر جمعه در
خیابان ولیعصر

یک شب خوب خاطره انگیز با موسیقی زنده در بام تهران

یک کوهپیمایی در دره های طالقان
یک عصرانه ، یک گردش دورهمی کنار چشمه های طالقان  با چایی دودی و املت و نان و‌پنیر.....

یاد  یک بوی عطر تند

یاد یک کلمه ی آشنا
هر جایی که باشی تو را جستجو میکند و....

و یاد آنها که سخت دلتنگشانی و نیستند.
 و آنهایی که سخت دلتنگشانی و هستند در همین نزدیکی ها.....
جمعه تو را غافلگیر میکند حتی در آخرین لحظات نفسگیرش که جان میدهد تا به شنبه پیوند بخورد......

✍به قلم سرکار خانم مصی مهرانی - مهران
🎤 خواندن متن توسط نویسنده

دریافت لینک صوتی

دل نوشته تقدیم به: نگاه سبز، مادران چشم انتظار

چند نگاه،
انتظار نگاهم را
از پشت این پنجره
 سوار بر شانه ی نازکت نشاندم
وتو آن را ‌بر دستان ‌نازکت
‌با خود، به دور دست ها‌بردی؟!

چند شبانه نگاهم را
از تک‌تک ‌ستاره ها گرفتی
و با خود به افق های دور بردی؟

و هان ای قاصدک
با خود ‌چه‌ خبر آوردی از گمشده‌ی من؟‌

آیا این صدای پاهای اوست
به زیر پنجر ه ی انتظارم‌!؟


به قلم: شیوا فلاحی - کولج

بمرده ساعت

📌 ‍ بمرده ساعت

ساعته نگاه کوردم. شش و بیست دقیقه به.. دوباره بختم...

بعد پایسام ساعته نگاه کوردم. باز شش و بیست دیقه صبح به.
فکر کردم هوا که هنوز تاریکه.. دوباره بختم..

باز پایسام.. ساعت شش و بیست دقیقه به...
هوا روشن به ولی ساعت باز شش و بیست دقیقه صبح به...
عجله ی همراه پایسام....
باورم نمیگردی که ساعت بمرده باشه...
اینجور کاران عادت نوداشت.. من دی توقع نداشتم...

آدمان دی همینجورن. دقیق ساعتی جور.. بعضی هان کنارمان درون درست مثل ساعت
مرتب همیشگی و خیلی دی صبور دورمان میچرخن
اندی صبور که بچرخستنشان حالیمان نمیبو و احساس نمینیم.
دبینشان مای به بی اهمیت میبو
همینطور باز بی ادعا دورمان میچرخن و تر و خشکمان مینن.
بدون گپی... حتی نمیگن خسته گردین و دره باطریشان تمان میبو..
بعد یهو روشنی روز خبر هامیدی که اون آدم دی دنی😔😔😔

🎈 آها عزیز جان... اینجور آدمانی قدر باید بدانیم. قبل اینکه دیر گرده...

✍ اقتباس و برگردان:
      ابوالفضل یزدانی - خسبان

به: اسب های رها شده در سرمای زمستان طالقان

هان ای سپید یال به کجا مینگری؟
به خانه های آدمیان!
که رهایت کردند میان برف و سرما و گرگ های گرسنه بیابان؟

روی برگردان از آدمیان این روزگار
که دیگر جان مرد به جان اسبش بسته نیست!!
و داستان مرد و اسب او، افسانه ای بیش نیست!!

این روزها آدمیان، هر شامگاه، جفت خویش را نیز میان تاریکی رها می کنند!!!

راستی شماها نیز چون ما که اجدادمان بهشت را به گندمی فروخت، اجدادتان یال سفیدتان را به چه بهایی به چنگ آدمیزاد فروخت؟

زمستان سر آمد با زخمی یادگار بر دستت
پیش رو را بنگر
کوه و صحرا
دم بر افشان و یال به دست باد بسپار و زخم های زمستان از یاد بنه
شیهه سر ده که اون سوی دشت، مادیانی هم از این زمستان گذشته و چشم به راه توست♡
این بهار را دریاب که شاید زمستان دیگر
اینگونه خوش اقبال نباشی__.


نویسنده: فرشاد فلاحی - کولج
عکس: آرش صابری - ناریان

لازم به توضیح است که در زمستانهای طولانی و سخت که آذوقه کافی برای همه احشام در دسترس نیست، گاهی روستائیان مجبور می شدند اسب، قاطر و الاغ خود را در طبیعت رها کنند تا بلکه از بی غذایی در طویله تلف نشوند. این لحظه، برای همه آنها سخت و دردآور بود ولی اکثر این احشام، تا بهار سال آینده زنده می ماندند (در طبیعت برایشان آغوقه یافت می شد) و دوباره به نزد صاحبان خود برمیگشتند.

جیک جیک مستان

مینی جیک جیکِ مستان، تو بی یی!
راستشو بخوای، همان اولین روزان د
هم فکرِ پییز بیم هم زمستان
اما حیف..
که نمیشا تی یی خنده ای گرما و چشمانی نور و تیکه تیکاک دوست بداشتنته انبار کُرد.

🍂🍁🍁🍂
برگردان: سیده مریم قادری
  #اورازان

این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.

جیک جیکِ مستانِ من تو بودی !
راستش
از همان روزهای اول
هم فکرِ پاییز بودم هم زمستان
اما حیف .. که نمی‌شد
بودنت را
آغوشت را
رج به رجِ داشتنت را
انبار کرد ...❤️

دلتنگی من و باران

مینی دل میخوا
بجای بنشتین این خشکه صندلیانی سر
وبشنواوستن این بیروحه درسان تکراری
تی یی همرا بشم باغان
ولگانی سر... خش خش خش
یه پیاله چایی که دوده بو مینه
دوتا بلیت ''سیانوور''!


مینی دل خره که نمیدانه
تو دنی یی
و دانشگا بشین مینیب اجباره...

من و این واران، بدجور دلتنگیم!

🍂🍁🍁🍂
به قلم: سیده مریم قادری
  #اورازان

ترجمه:

دل من میخواد، به جای نشستن روی این صندلی های خشک

و گوش دادن به این درسهای بی روحِ تکراری

با تو بریم باغی، جایی که دار و درخت داره

روی برگها... خش .. خش.. خش

یه پیاله چای دودی

دو تا بلیت فیلم سیانور

دل من خَره که نمیدونه تو نیستی

و دانشگاه رفتن هم برای من اجباره (باید برم دانشگاه)

من و این باران.. بدجور دلتنگیم

این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.