قدیما...
اگر یک پیرزن در آبادی و دهات‌های ما فوت میکرد، بلافاصله ده ها نفر از اقوام بالای سرش بودند.
ولی برای چندمین بار است که یک سلبریتی (آدم معروف) فوت میکند و جنازه‌اش بعد روزها پیدا میشود؛
زندگی‌ِ ما معمولی‌ها آنقدرها هم بد نیست اگر قدردان باشیم...
به قلم: آقای ح.صارمی – عکس از: آقای م. ویسانیان
#آزاده_نامداری
پارسال میگوتیم:
چله شوئه... گوشیان خاموش تا دورهم باشیم!
ایمسال میگوئیم:
چله شوئه... گوشیان روشن، دورهم نباشیم!!
خدا آخر عاقبتمانه به خیر کنه با این روزگار!
چله شوئِ تنهاییها موباروک
یادوت میا؟
از فردای چله شو بَ
که عاشُقت گردییَم؟
خلاصه که به قول شاعر:
از شوق طلوع تو به صد چله نشستم ای صبح فریبنده ی زیبای دل آرا
️
عکسها از: مهدی ویسانیان --- شعر از: محمد رستمی
ماه بانو، بُومی سَر دِ خیره بُوماندی بَ به جاده و مینی بوسِ آبی، که دود می‌کُورد و دور می‌شه رِ نُگاه می‌کُورد.
از نُگاه ماه بانو دِ میشا بُفَمُست از هِمین حالا چِندی دُل تِنگ گردیه.
کوچایی میان دِ سُلام هادام و او رِ بگوتُم: مِینی ماه بانو، پَییز چِندی شبیهِ ماست؟ تنها و غُصه دار و اِچینه اُجاقی خاموش!
یه کیشکه تُک‌خند بِزی و بگوت: نه بَبه جان، پَییز قَشنگه امبا منیب دِلتُنگی میاره! دِلتُنگی بابتِ یالانُم که هر سال مَجبورُن اول پَییز بَشوئَن شهر، کاری واستان و تا عید دی وِنمی‌گردُون.
کاشکی اشتغالِ جوانان روستایی در همان آبادی خودشان بَرقرار بَ
تا ماه بانوان روستا، شُش ماهِ آزُگار، دِلتنگ و چُشم به راهِ عِزیزانشان نمی‌ماندُن.
متن اصلی و عکس از: مهدی ویسانیان - برگردان به طالقانی: سیده مریم قادری
_______________________
یادداشت ادمین:
یادم میاد هر سالِ اولِ پاییز که خواهر و برادرم که دانشجویِ شهرستان بودند، بار سفر می‌بستند تا برای ترم جدید به دانشگاه برن، مادرم بعدِ رفتنشون این تک بیت رو حُزن آلود زمزمه میکرد: عزیز من رفت... خدا به همراش!
از همون موقع آرزو کردم، هیچوقت هیچ مادری، دچارِ غمِ جدایی و دلتنگیِ فرزند نشه.
الهی آمین
قلاچی کو تنها بُوماندیه
خیال مینه پرواز کُوردُون یه جور مَرَضه!
تنها نُمان عزیز جان...
عکس از: علیرضا مقدم منش
طالقانی درجی
شده از تنهایی بشینی لیست مخاطبان گوشیتو چک کنی؟
یا تو تلگرام عکساشونو نگاه کنی؟
اینو بهش میگن: کانتَکت گَردی
ببینین این دختر طالقانی در خصوص کانتکت گردی چه دلنوشته ای رو براتون میخونه!
🔸 کانتکت گردی
📝&🎤 به قلم و با صدای:
سیده مریم قادری
#اورازان
📻 کاری از رادیو طالقان 📻
💌 دلنوشته
برگردیم به زمان هاى قدیم
به ما تکنولوژى نیامده ،جانم...
برایت نامه مینوسم!
از مبدأ معلوم،
به مقصدِ نا معلوم...
عزیزِ جانم؛
سلام
کلام را کوتاه میکنم!
ملالى نیست جز دلتنگى هاى هر شب و
مرورِ تمامِ خاطراتى که اى کاش از ذهنَت پاک نشده باشد!
همین!
دلتنگِ تو: من
❣ نگران من نباش
نگران من نباش...
همه چیز روبه راه است
و من فهمیده ام بدون تو هم می شود زندگی کرد!
حسابی جایت خالیست که ببینی
دختر احساساتی و عاشق پیشه ی آن روزها، مردی شده برای خودش!
که هر روز صبح با عجله، فقط دست و رویش را می شوید و سالهاست نه چشم هایش سیاه تر می شود و نه لبهایش سرخ تر...
که هر روز دردهایش را حل می کند توی لیوان چای تلخش و همه را یکجا با هم سر می کشد و اتفاقا هر روز لعنت می کند داغی را که به دلش مانده...
حسابی جایت خالیست که ببینی دختر وسواسی دیروز چطور این روزها در عرض یک و نیم دقیقه حاضر و اماده، کفش پوشیده و نپوشیده، خودش را پرت می کند پشت فرمان و مثل یک مرد به چراغ قرمز ناسزا می گوید...
نگران من نباش...
دختر خیال باف آنروزها،
مردی شده برای خودش که هر روز بار یک زندگی یک نفره را روی شانه هایش می گذارد و این ور و آن ور می رود...
مردی شده برای خودش که گاهی حس مادرانه ی در نطفه خفه شده اش، دستش را می گیرد و می برد جلوی مغازه های لباس بچگانه و هر دو دلشان قنج می رود برای کودکی که نیست...
جایت خالی!
دختر مرتب آن روزها، هرشب، خسته و کوفته، دلخوشی هایش را با جورابهایش گلوله و پرت می کند وسط رخت چرکها...
و شام خورده و نخورده، روی کاناپه خوابش میبرد که فردا صبح، چای تلخش را سر بکشد و بزند بیرون...
نگران من نباش اصلا!
همان موقعی که رفتی، زنانگی هایم را جمع کردم و مچاله و چروک چپاندم توی چمدان و انداختم گوشه ی انباری...
خیالت راحت ِراحت!
عوض شدم...
پوست انداختم
و سالهاست خودم با دستهای خودم پوست کلفت غیر زنانه ام را نوازش می کنم...
به قلم: نسترن علیخانی
میکس: سیدعلیرضا عبادی
باصدای: بانو مهشید مطلبی
💌 دل نوشته
یادت میا؟
وَرف بیامی بَ اییین هوااا
مون زکام گردی بیم تو بیومی یی منی پی شلغم هاگیتی.. لیمو پرتقال و چندتا دی اُجاره، بگوتی: مینی دلدار بی سوپ بار کن ایمشو...
یادومه دستمه بیگیتی... حتی با وجود آن کُلفته دَسجوروپان تی دستی گرما خجیر بَ و به مینی جان میچسبی... گُر بیگیتی بیَم و تو هی منو نوگاه میکوردی و تبمی واستان نگران بی یی
نمیدانستی تب نی... در اصل: تاب نی!
یادوت میا بگوتی: ایسه این اُجاره و شلغم که مینی دست دره، هرکی ما دوتا ر بینه فکر مینه زون و شوهریم☺️
بعد دی مسخره وازی دروردی و شوعرانی جور بگوتی: زون! ایمشو شام چی داریم؟
بگوتم: آقا خودوت دستور هادای سوپ بپچُم😊
از دواره بگوتی: آها یادوم نبه مینی جانه سرما هادایی... حیف که نمیتانم تا خانه تان بیام و الا خودوم تیب دوروست میکوردوم نمیشتم زحمت بکشی...
نگاهتی میان یه گته احساسی دبه که به نظر میامه هیچوقت تُمان (تمام) نمیبو... 😔
یادوته حتی زندگی زیر یه سقف بشینی گپ، اَندی سرخوشانت کورد کو دبی یی میشی یی دیواری میان... یه بار دی کَلوت باخورد سقف تراس کوتاه یه خانه و بخواندی: ای که از کوچه معشوقه ما می گذری....برحذر باش ک سر میشکند دیوارش!
دیوار که تُمان گردی، برسی ییم خانمانی دری دَم...
احتیاطاً مون د جدا گردی یی... شلغمانه هادای دستمو زون شوهریمان دی تمان!
آخوروش چی گردی؟
آن همه شور و شوق و بیتابی کُجه برسی؟
چی بماند جز
یه بُشکسته کله تیب
و یه بشکسته دل منی ب.... 😢😞😞😞
و یه گته حسرت.. کو کاش دُواره تیی همراه... بال به بال... کوچانی میان بشیم... مون تب کورده باشوم و تو منیب شلغم هاگیری... بشیم و بشیم و هرگز نرسیم خانه مان
تا زون و شوهریمان تا خانمانی دری دم تُمان نگرده...
✍🏻 به قلم: نگار طالقانی
تقدیم به عزیز کُجوری
🌻____ طالقانی درجی ____🍃
اُجاره: هویج طالقانی
دَسجوروپان: دستکشها
کُجور: از توابع مازندران که به لحاظ فرهنگ و سنن، بسیار به طالقان نزدیک است و مراودات و وصلتهای بسیاری بین این دو دیار صورت گرفته.
هان ای سپید یال به کجا مینگری؟
به خانه های آدمیان!
که رهایت کردند میان برف و سرما و گرگ های گرسنه بیابان؟
روی برگردان از آدمیان این روزگار
که دیگر جان مرد به جان اسبش بسته نیست!!
و داستان مرد و اسب او، افسانه ای بیش نیست!!
این روزها آدمیان، هر شامگاه، جفت خویش را نیز میان تاریکی رها می کنند!!!
راستی شماها نیز چون ما که اجدادمان بهشت را به گندمی فروخت، اجدادتان یال سفیدتان را به چه بهایی به چنگ آدمیزاد فروخت؟
زمستان سر آمد با زخمی یادگار بر دستت
پیش رو را بنگر
کوه و صحرا
دم بر افشان و یال به دست باد بسپار و زخم های زمستان از یاد بنه
شیهه سر ده که اون سوی دشت، مادیانی هم از این زمستان گذشته و چشم به راه توست♡
این بهار را دریاب که شاید زمستان دیگر
اینگونه خوش اقبال نباشی__.
نویسنده: فرشاد فلاحی - کولج
عکس: آرش صابری - ناریان
لازم به توضیح است که در زمستانهای طولانی و سخت که آذوقه کافی برای همه احشام در دسترس نیست، گاهی روستائیان مجبور می شدند اسب، قاطر و الاغ خود را در طبیعت رها کنند تا بلکه از بی غذایی در طویله تلف نشوند. این لحظه، برای همه آنها سخت و دردآور بود ولی اکثر این احشام، تا بهار سال آینده زنده می ماندند (در طبیعت برایشان آغوقه یافت می شد) و دوباره به نزد صاحبان خود برمیگشتند.
