مُحرم در طالقان - قسمت نُهم
روز هشتم محرم، دیگه تقریباً اکثر جمعیت شهری نشین طالقان،ی خودشان برساندن طالقان.
غروب دَم، مردم جمع میگردن مسجدی دَم و دسته رِ راه مینگنن. یه کوچیک سینه زنی مینُن و میشُن مزاری سر و یه قرائت فاتحه برای درگذشتگان آبادی مینُن. همینجور که دسته حرکت مینه، راهی میان، گذر به گذر، مردم قربانی (که غالباَ نرِ وَره هسته و گاهی دی نرِ گوساله) سَر دَر مینُن.
دی محرم برسی به ایستگاه شب نهم و قمر منیر بنی هاشم(ع)...
همون روز و ایستگاهی که طالقانیان عجیب دوستش دارن و محبت این بزرگوار به دلشانه. نیاز نی از فضائل ماه بنی هاشم بگیم، همه تان میدانین، اما بطور خلاصه، وفاداری، غیرت و پهلوانی، سه خصلت این بزرگوار بَه که به وفور در طالقانیان و فرهنگ شان مشاهده میگرده.
همه طالقانیان، بلا استثناء به ایشان اعتقاد دارُن. کمتر خانواده و طایفه طالقانی سراغ داریم که میانشان پسر وچه ای اسمِ عباس یا ابوالفضل نگیرن. خلاصه اینکه شب تاسوعا، اوج عزاداری در طالقانه. یه شور و ولوله عجیبی طالقانیانی میان دره.
همه در کارهای مربوط به عزاداری یه دیگر ده سبقت میرن. دی اگر تا شبهای قبل، هرکس به هر دلیلی نتانستی بَ در مراسم عزاداری و مسجد یا تکیه محلش شرکت کنه، کارانشِ تنظیم مینه و خودشه به مسجد و محل عزاداری میرسانه. کارانش تنظیم دی نگرده، میگو دَرَک دِ، پامیسته میا.
از پیر و جوان بگیر تا مریض و ناخوش احوال و کُل و شُل تا برس به اویار و دامدار، خودشه میرسانه در جمع عزادار و مشتاق.
شب تاسوعای عزاداری سینه زنی واقعا آدومُ منقلب و عشقِ شهدای کربلا را دلی میان، شعله ور مینه. بلا استثنا در کل طالقان همینجوره. جوری سینه میزنن که مسجد میلرزه. دی کسی کناره وانمیسه و بگو من قابل نیَم اینجور سینه بزنم. همه جمعیتی میان گم میبُن، از ملا بگیر تا مُکلا، سینه شانی سر میزنن و فریاد: ابوالفضل ابوالفضل میکشن که تا چند تا روستای اطراف انعکاس صداشان میرسه.
معمولاً دی سینه بزینی موقع، چراغان دمیپوشن تا مردم بی ریا عزاداری کنن. اولین نوحه ای که خوانده میگرده بحر طویل هسته که طبق سنوات گذشته، هرکی بخوانده، همون باید بخوانه. چون مدایح بحر طویلی بخواندن کار هر کسی نی. کسی باید بخوانه که از نفس کم نیاره. میانش دنکوئه و شور سینه زنی ره بتانه به سینه زن منتقل کنه.
اولین نوحه ای که بخواند میبو مشهور به شیر سرخ عربستان هسته که همه طالقانیان همراش خاطره داران و میتانن دم بگیرن.
شیر سرخ عربستان و وزیر شه خوبان
پسر مظهر یزدان
که بُدی صاحب طبل و علم و بیرق و سیف و حشم و رقم با رمق اندر لقب او ماه بنی هاشم و عباس علمدار
و سپه دار و جهانگیر و جهانبخش و دگر نایب و سقا
واگوش دی که سینه زنان میگن اینن
شه باوفا ابوالفضل
صاحب لوا ابوالفضل
معدن سخا ابوالفضل
نور هل عطی ابوالفضل
تمامی نوحه هان، حماسی، سنگین و شلنگی هسته و انرژی زیادی از سینه زن و مداح میگیره.
اما از روز هشتم یعنی شب نهم، یه سری دی کلاً کار و زندگیشان تعطیل مینُن و دائماً مسجد درُن. شب تاسوعا دی یه تعداد دیگه شو مسجد میمانن. حالا اون قدیم که این طرفهای یه بار مصرف و امکانات امروزی دنبه، از شب نهم یه تعدادی مشغول برساندن هیمه به مسجد بیَن (اعم از چوب، زغال، سرلپه گمره یا گون بوته)
زناکان دی جمع میگردین تندورستانی میان، هر کدام یه لاک نان میپتُن به نیت خرج هادان.
دامداران دی چند تا با هم، شیرشان دان میکردن و ماست میزین. بالاخره خیلی خیر رسمان قدیم دَبه که هنوز دی در بعضی دهاتان دره و انجام هامیدین.
اجر همه تان با قمر منیر بنی هاشم، علیه السلام
___________ادامــــه دارد ___________
✍ تهیه کننده مطلب: ابوالفضل یزدانی - خُسبان
🎤 آسد بختیار قاضی میرسعید روستای حسنجون و سیدآباد
به همراهی گروه تولید محتوای درجی
● کپی برداری از این متن، تنها با ذکر منبع آن (کانال تلگرامی درجی) مجاز است و در غیر اینصورت، کپی کننده در دنیا و آخرت، مدیون خواهد بود. ●
