منت کشی و عاشقانه بنوشتن به سبکِ خاله زبیده ای گُرباک

💌 از این مهجورِ مغمومِ مَنکوف!
به آن قشنگه نگارینِ پُر ناز و غمزه

عزیزجانُم
تیِب یه عَسک سِلفی میرسانوم تا بِینی و خودُوت قضاوت کنی، مُون آیا میتانستُوم در شرایطی که عَسکی میان مِینی و مربوط به همان روزِ کَذایی هَسته، خاله زبیده ای همراه، بیوم شمایی خانه؟

ایسه تو مینی دَس دِ دلخور گِردی یِی و قاهر کُوردی اما مُنِ گردن بُشکست، هیچ خطایی نوکوردیَم.
مُون کو جانُوم دَر میشو برای یه لحظه تو ر بِیدی یَن
اما سگ مَصّبان نیَشتُن بیام 😔


ایسه مُون دِ ناراحت نباش
یه قشنگه خنده کُن تا مینی دل آرام گَرده و همین ایمشو، یه وَهانه جور کُنوم و زُبیده خالُکی همرا، بیوُم خانه تان♡


 متن و انتخاب عکس: سیمرغ

اینه چُشم انتظار، آن یکین گرفتار

🎬 صحنه اول: سلمه آبجی یی حیاطی دُل

خداجان، چُبه نیامی؟!
مینی چُشم درومی اَندی این راهه نُگاه کُردُم
هیچ سابقه نُداشت، زبیده خالُک بیا و گرباکش نیا
همیشه او پیش دَبه!

هیع! سلمه آبجی میگوت این مردان وفا نُدارُنا
مُن گوش نیگیتُم
پَ کُوجه دِری بی وفا؟!


🎬 صحنه دوم: زُبیده خالُکی بُوومی سَر

ای خاکِی
باز این مَش قدرتی سگ، ما رو گیر بُدا
چِخه... چِخه پِدَسُخته صاحاب
بابات بمیره.. بشو رَد گن

یه ساهَته زُبیده خالُک بشیه سلمه آبجی یی خانه
مُن از ترس این ویله مال، پشت بُوومی سر دَرُم
حُکماً قشنگه نگارینم چُشم به راهه!


✍ سیمرغ

اوج احساس یک همشهری...

شوخی هفته

اوووج ابراز احساس یه طالقانی به محبوبش 👆👆👆😂😂😂😂😄

حکایت پیرمردک و سلمانی

یه پیرمردُک، که کله شی سَر، فقط هشت تا تار مو داشت، بَش سلمانی!

سلمانی تا او ر بِیدی، سوال کُرد: ایسه الان مُن تی یی گیسانه کُتاه کُنُم یا بشمُرُم؟!

پیرمردُک با مهربانی بگوت: بیومیَم منیب، رنگشان کنی!


آهان عزیزجان، زندگی یعنی، هرچی که داری، لذتشه بَبُری..

دُترکان دِ عَسک بیگیتن...

_ اِوِه اختر جان، چُبه اینجوری مینی؟
بالته جیر اُور
بُدا دیمت مَحلوم گرده!

_ مُنه خُجالته!
آخُر این عَسک میشو درجی یی میان، همه مینُن!

_ چُبه خُجالت میکَشی
بِین زیبا و هاجر چه خُجیره خَنده مینُن
عَسکشان قشنگ میبو
تو دی خُجالت نکش دُتر جان
درجی خودمانی شین، غریبه آدُم نمِینه کو.

فتحعلی یی کرگان خیس گردین

واران میزنه و این حیوانکان میدان درُن و خیس و خُساله گردیَن...
طبق معمول صاحابشان دی کوته پَری کوردیه!
اگه بگوتین کیه صاحابشان؟
بعلی درسته: فتحعلی دَربنه کَت!😂😂
✍متن: سیمرغ

زُبیده خالُکی گُربا - 2

_ باخور حیوان، معلومه خیلی گُسنُت هسته

_ زُبیده خالُک... تو دنبه بی یِی، هیشکی مُنو سرچُشم نمی گیت!!!

_ هِیع گرباکُم... مُنو دی شهری میان، کسی سرچُشم نمی گیت¡¡¡

_____________________
🍃🍂 آی مهربانان ...

همانطور کو نمی یَلیم حیوانان بی غذا بمانن،
نی یَلیم زُبیده خالُکان دی، احساس تنهایی و بی پناهی کنن..♡

✍ متن و انتخاب عکس: سیمرغ

زبیده خالُکی گربا

_ زُبیده خالُک، بِین کی دَره میا... مَش میرزاقایی گتین پُسر با کَبلحسنی دُتر، این باغانی میان قرار بنگین، درُن گپ میزنن!!

_ عیبه حیوان... مردمی زاغ سیاهه چو نزن! اوشانه یک سالی هسته نُمزه کوردیَن، ایسه خوبه تو دی میشی سلمه آبجی یی گربه ای پی، ما دی تو ر چشم بکشیم؟!
حلا بیا کُنار..  جیر میکوعی، ما ر پِشیمانی مینگنی...

_ خا...!


✍ متن و انتخاب عکس: سیمرغ

دلنوشته با عکس

وختی دترکی قشنگه پوجاران گل آشو گردی
دلش دبه بترکه!
بوگوتمش بشور بنگن افتویی میان

ایسه مینی دل دره بترکه!
خدا کنه نو پوجارش خوراب نگرده!

فرو نریز...
فرو نریز ای تا اینک استوار زیبا!
تو را به حرمت وفای عشاقی که در یاد داری
تاب بیاور
که با فرو ریختن تو، خاطرات ده ها زندگی
آوار می شود!

ننه جانی غروب جمعه ای حال، حال عجیبیه
درهمی از شکر و دلتنگی...

وختی تو ر بدرقه مینه و میگو: خدا به همراتان ببه جان...
همزمان دلشی میان میگو: دلوم شماییب از حالا تنگ گردیه!
اما با یه ایلاهی شکری همرا، جملشه تمان مینه..
شکر برای اینکه یه روز دیگه، اویی ور دبی ییم و بقولی، خانه شی کَله و چراغه، به عشق یالانش، تش کورد.
بعد قشنگه چوشمانش، در قاب پنجره، تا آخرین پیچ جاده، تو ر همراهی مینه!
عزیزجان، برسی یی خانه، یه زنگ اوییب بزن، بدا خیالش از سلامت برسینتان، راحت گرده♡.♡
متن: سیمرغ  🎶〰♥️  عکس: مهران چراغچی

واران که میا
زیمین، آسُمانی رنگ میبو
حواست هسته عزیزجان؟
ایمروز بیومیه واران
و خُجیره خاکی بو
بَنشتیه به جانمان؟

خاطُره "طالقان بِشی یَن و اتوبوسی میان، سُفره بَخری یَن"

خاطُره ی "طالقانی اتوبوس" آقای مجید آهنگری، مُنو بَبُرد به پِنجاه سال پیشان...
بَعله، از اتاق فرمان دِرجی، اشاره مینُن که سره خورِ صغیر! تو پِنجاه سال پیش کُوجه دِبی یِی که بخوای آن موقع دِ خاطُره داشته باشی! 🙄

خُب گپشان صحیحه، آن سالان، گمان مینُم آقامی ریش و سیبلیان تازه سبز گِردی بَ
پَس تصحیح مینُم: خاطُره ی مذکور، مُنو بَبُرد به حدود بیست سال قبل. 🤗

آن موقعان، طالقان بشیَن ما، یه سفر تمام عیار بَ. اوُل کو باید خودمانه میرساندیم ترمینال، که گمان مینُم اگه درست یادم باشه، سر کسریِ کرج، روبه رو جایی که الآنان، تالار نژاد فلاح، بُسات گردیه، آنجه اتوبوس میامی، مردم جمع میگردین و میاردشان تا منگلان. بعد ما منگلان دِ قاطُّر کُرایی میکردیم و یا علی، دربند سَر دِ جواَر میشی یِیم تا اورازان.

ایسه مینی خاطُره مربوط به همین اتوبوس هسته. آن موقعان، مُن هنوز مدرسه نشی بیَم، اما از آنجا که آقام همیشاک برای باسواد گردین ما عجله داشت! یه کور سویی از بُخواندُن و بنوشتین، ما ر یاد هادا بَ. به طوریکه مُن با اکثر حروف الفبا آشنایی داشتُم و شوق زیادی در بُخواندن متنها، علی الخصوص تابلوها و سردر مغازه هان و اطلاعیه هایی که اینجا آنجا نصب بَ.
خلاصه یگ روز که ما با همان اتوبوس کذایی، در حال بشیَن به دیارِ نازنینِ چون جان عزیزمان، بی یِیم، این صندلیهانی روکشی سر، عَسک یه قشنگه اَرابه بَ و مُن دی که شیطان وچه بیَم، به جای اینکه قشنگ و معقول، صندلی یی سر بنیشُم و از مناظر جاده، لذت ببرُم، کَلُمه وگردانده بیَم و پَسِ کَله می، مناظر! و تجسس میکُردُم که چُشمانم به این قشنگه اَرابه بَکت.
ایسه یه ارابه ی تنها نَبه، بلکه یه چند کلمه ای دی، بالای آن بنوشت بَ. ما دی کور سوی علمِ_مانه به خدمت بیگیتیم و چُشم و ذهن و سواد و کلام! دست به دست هم هادا تا ما آن دو کلمه حرفه بُخوانیم.
عرضم به حضورتان که بنوشته بیَن: سُفره بخرید!

بعد آن همه جانکَنش و تلاش در بخواندن مطلب، حَلا این سوال مینی ذهنی میان تولید گردی که خُب حَلا این سفره بَخریَن، چه کاربرد و بقولی صنمی در این جا داره؟
اتوبوسی میان، سُفره به چه کار میا؟
نکنه این راننده، تولید سفره داره و دَره خودشی ب تبلیغ مینه؟
شاید دی غیر مستقیم اشاره مینه به اینکه وختی میخواین اتوبوسی میان چیزی باخورین، حتماً سفره پهن کنین تا اتوبوس کثیف نگرده
شاید دل خوشی از ایزار پارچه ای طالقانیان که همیشاک میانُش نان و پندیر دره و سفری میان، جزء محالاته که از غذاخوریانِ بین راهی غذا هاگیرُن، نُداره و با این جمله میخوا طعنه بزنه و بگوئه: سفره (ترجیحاً مُشمایی) بَخرین و از رستورانی غذا استفاده کنین!

خلاصه که این کیشکه مغزمی میان، تا برسیم منگلان، هزار و یک جور تحلیل و تفسیر برای این جمله بیامی و آخُرُش دی به جواب قانع کننده ای نرسیَم.

ایسه ننه دی باخوتیه و آقام دی شُش تا ردیف صندلی آن وَرتر دَره و با مردایی که کنارش بنشتیه غرق گپ بزینه و نمیشا اوشان دِ سوال کنم که منظور این پیام بالای ارابه چی هسته؟

چند باری بیومیم موضوعه فراموش کُنمُم، بیصحاب این کُنجکاوی عظیم وَچگی نمیَشت دو دِیقه آرام گردُم. تا بالاخره دَم دمایِ برسین، آنجا که تابلویِ خوشایندِ اورازان: زادگاه جلال آل احمد ❤️ هویدا گِردی، یک بار دیگه وگردیَم و مَتن و عکسه با هم مرور کُردُم.

مینی ناقصه عقل، اخطار میدا: یالُک جان، بِین این پیام و عَسک، قطع به یقین یه ارتباط معنایی وجود داره، سفره رو چُه به کارِ ارابه و اتوبوس!
بعد دی که خوب دقت کُردُم بِیدیم این کلماتی میان یه چیزانی انگار کَمه...
باز کیشکه مغزمی دُل، آشوب گردی...

همین میانه، شاگُرد راننده داد بِزی: آقایون خانوما رسیدیم! به سلامت!

تازه همان موقع بَ که پیام کَشف رمز گِردی. ارابه ای سَر بَنوشت بَ: سفر بخیر! ☺️

و به این ترتیب، مایی سفر و نوسوادی تمرین، به خیر گردی ☺️😌

ایسه این روزان که مترویی میان، مردک دَسفروش میا و سُفره میروشه، مُنه این خاطُره یاد میا و خنده م، مِیره! مسافران در حال چُرت مترو دی تعجب مینُن و دلشانی میان میگون: این توره دُترک چبه نیشش وایه؟! 😅😆😁

✍ نوشته و اجرا: سیده مریم قادری - اورازان

دریافت فایل صوتی