عصرِ یک روز تابستانی است...
و دورهَمی مادران روستایی در سر گذرها برپاست!
و این میانه، تکراری‌ترین سوالی که از تو... این غریبِ آشنایِ ده... می‌پرسند
همیشه راجع به اصل و نسب توست...!
- کُجِه یی آدومی؟ کی یِی یالی؟
- اصلم طالقانی‌ست، پدرم البرزکوه و مادرم ایران بانوست...
عکس: بانوان روستای کَرود طالقان، از: آقای سلمان
طالقانی درجی
قلاچی کو تنها بُوماندیه
خیال مینه پرواز کُوردُون یه جور مَرَضه!
تنها نُمان عزیز جان...
عکس از: علیرضا مقدم منش
طالقانی درجی
در این شب جمعه، یادی می‌کنیم از عزیزانِ خفته در خاک،
مخصوصاً رانندگان طالقان
که عمری با صبوری، سختی‌های جاده را برای رساندن ما به دیارِ قشنگمان، تحمل کردند.
خاطره‌ای از اتوبوس‌های طالقانِ قدیم:
خیلی وَچه بی یَم... (حدود شصت سال پیش) تازه اتوبوس بنز بیامه بَه طالُقان
یگروز دبی یِیم بشیم کَرُج، اتوبوسه سُوآر گِردی یِیم
یگ جوانکی بَه که شوفر اونه ر تَهِ اتوبوس جا بُدا
او اعتراض کُرد: چُبه خودتی فامیلانه بَنُشتای صندلیانِ جِه‌لُو.. ما ر برساندی عقب؟
شوفر دی بگوت: قال نُکُن پُسر جان و بِنیش جاتی سَر.. اتوووسش بُـنزه! عقب جِه‌لو نُداره!
نقل خاطره از آقای
اکبر شعبانی، از اهالی روستای صمغ آباد
عکس از آقای کیوان محمدی
عَکسه نشانُش هادام
بگوت: خدایی خیلی قشنگه...
با غرور، سَرمه جوعَر بیوردُم و بگوتم:
میـنی نـازنیـن دیـآره...!
عکس بالا از: امیر رجبی
بُلند داد میزَنُم هرکی بُدانه که هرچی که گَرستُم بی وَهانه
خودُم هیچ و خودُم هیچ و خودُم هیچ هَمُّوش از خاکِ پاکِ طالقانه
شعر از: استاد ناصر میرچی، از اهالی روستای میر طالقان
عکس از: خانم مهتا قاضی، از اهالی روستای حسنجون و سیدآباد طالقان
هِندی اَخلاطه بِخر
امّا
طالقانی سیر دی یادُت نُشو...
عکس: آقای ادیبی از روستای دیزان طالقان
بی یَلیم یالانِمان وَچگی کُنُون
در دنیایِ واقعی
با وازیانِ واقعی
و هَم‌وازیانِ واقعی
اوشانِه که وَرگِ گلی جور لَطیفُن
با تکنولوجی و مَجازیاتِ زُمُخت اسیر ناکُنین!
روزگارتان خوش بَبه کانُوم
طالقان جانُم
مُنه بگو آن کاهگُلی خانه آنوت
که وَختی واران میزَه
کاه و گُلی بو، آدُومه مَست میکُورد
چی گِردی؟
آن سَبزه مورته باغانُت
چی گِردی؟
کُجِه بَش آن قشنگه کوچه گَلانُت؟
متن از سیده مریم قادری، از اهالی اورازان طالقان
عکس از مریم مومن آبادی
عصایِ دستِ آقاجان، هنـــوز
کنارِ کفشاش، تویِ ایـوونه
یادش جاریه، تو کُنجِ خونه
خودش کُجاهاست؟ خدا میدونه!
جمیع اسیران خاک، غرقِ رحمت الهی
عکس از: سعید ملک کیانی
شعر: سیمرغ (با الهام از ترانه میرن آدمها...)
جایگاه نان در فرهنگ طالقان بس ارزشمند و بلند است.
به دلیل همین ارزشمندی و تکریمی که طالقانیان در مورد نان به کار می برند، از آن
به عنوان هدیه، پیشکشی و نذر هم استفاده می کنند.
نذر نان از دیرباز در طالقان مرسوم بوده و مخصوصا برای کسانی که مشکلی بزرگ در
زندگی داشتند.
مثلا نوعروس طالقانی که آرزوی اولاد صالح دارد،
یا بانویی که جوانش عزب و بیکار است،
یا عزیزش در بستر بیماری افتاده
نذر میکند که:
«خداجان مینی وچه بیکاره، کاری سر بشو»
یا «مینی فامیل مریضه خوب گرده»
یا «دامانوم سبز گرده»
دوتا لاک نان میپچُم و مردمی میان پخش مینُم.
یکی از زمانهایی که نذری نان بسیار رونق دارد، در مراسم عزای حسینی و
اهل بیت پیامبر است که سفره های اطعام طالقانیان مملو از نانهای نذری می گردد.
علاوه بر استفاده نان بر سر سفره و در کنار غذای اصلی، نان و پنیر و سبزی، نان و
پنیر و گردو و نان و حلوا از مهمترین خوراکیهایی است که در مراسمهای مذهبی، تهیه و
پخش می گردد.
عکس از: آقای ادیبی #دیزان
TaleghaniDarji
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
پیرمردی بَش درِ خانه یه روستایی و او دِ یه کَموک گندم هاگیت.
گندمانه بِریت دامانشی میان و گُرَه بِزی.
همینطور که راه میشی، خدایی همراه گپ میزی:
ای گشاینده گره های سخت... مایی زندگی یی گره هانه دی بگشا...
هامون لحظه، دامانشی گُره وا گردی و گندمانش زیمینی سر بِریت!!!
ای دل غافل...
پیرمردک بِزی کله شی سر.... و رو به آسمان کورد و بگوت:
آخه عزیزجان، مون تو ر بگوتم زندگی یی گره هانه وا کن... نه این دامانمی گره!
تو گو یه عُمره خدایی مینی، چطو این گره ره با آن یکی اشتباه بیگیتی...
ایسه چه خاک سَرم کنوم؟...
بعد دی بَنشت زیمینی سر تا گندمانه جمع کنه، یگهو بدی آنجه یه گنج کِتی با یه عالوم طلا....
هامون دم ندا بیامی:
ای کَم طاقته بنده... اگه مون گره گُشام که خوب میدانوم چه گره ایه وا کنوم...
تو نوگاه نوکون که درختی سر دری یا ته چاه
تو مونو بین که مونوم مفتاح راه
ایلاهی گره های زندگیتان به دست خدای کریم یک به یک وا گرده
TaleghaniDarji
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
