از خدا «پروا» کنیم تا پَر٬ وا کنیم...
چهارشنبه, ۲ تیر ۱۳۹۵، ۰۳:۱۵ ب.ظ
تا الان به این دقت کُردین که نانُوا چُطِور نان سنگکی خمیرَ پهن مینه اِو دمینه تنوری میان!؟
چه اتفاقی دَ می کِ وَ؟!
خمیر میچَسمَ سُنگانی کَش!
اما٬ هر چی که نان بَپُت تر اِو بَبیشت تر میبو٬ سُنگانُش دی یکی یکی او دَ جدا میبُن...
حکایت ما آدُمان دی همین نانی جور هسته...
این دنیایْ سختیهان ٬ همون حرارت تنورَ میمانه...
و این سختیان هستُن که آدُمانَ پخته تر مینُن...
و هرچی آدُم پخته تر میبو٬ سُنگِ کمتری رَ مِیرَ به خُدُش...
این سنگان همون تعلقات دنیایی اند...
مُنی ماشین٬ منی خانه٬ مُنی کارخانه و...
اونوقتی که قراره نانَ تنور دَ دَر آرُن٬ سُنگانُشَ اوِی کَش دَ سَوا مینُن!
خوشا به حال اون کسی که اون قدر بَپُت میگَردِ که هیچ سُنگی اوِی کش نمیچسبه...
سربلند و عاقبت بخیر باشید ٬ ان شاءالله...
✅ ارسال متن و عکس از:
سید عباس افتخاری، روستای پراچان
