تاکسی
یه روز، سوارِ تاکسی گردیَم. ماس بَشُم تهران. راننده ای همرا دی درمورد کرایه هیچ گپ نیزیم. نگران کرایه دی نیبیم.
بین راه که هیچ آبادی دیار نَبه، دست کُردُم جیفمی میان، بیدیم ای دل غافل، هیچ پول دینی. اون یکی جیف دی هیچی دَنبه. بگوتم حتماً کیفمی میان دَره امبا آنه ای میان دی هیچ پولی پیدا نگردی.
راننده ر بگوتم: اگه کسی سوارگرده، بعد تو ر بگو پول نداروم، چی مینی؟
بگوت: قیافشه نیا مینوم.
بگوتم: حالا گمان کن اون یه نفر مُنُم!
سرعتشه کم کورد، آیینه دِ مُن و نیا کُرد و بگوت: به دُجه ت نیمیا آدُم بدی باشی، تو ر میرسانُم.
یگهو چیزی مینی دلی میان جیر کت!
خدا جان، مُن زندگیمه تیی همرا طی کُردیم. گمان میکُردُم توشه ای دارُم اَمبا هر چی نیا مینُم، مِینُم دستُم خالیه. هیچی نُداروم خالیُوم... خااالی..
خدا جان مُون ر میرسانی؟؟ یا اینجه، وسط بَر بیابان و سردرگمی، رها مینی؟
امیدُم تویی، مُنه نا امیدُم نُکُن
✍ ارسال متن از: آزیتا عطایی، دنبلید
🎤 با صدای: مینا صائمیان، شهرک-خسبان
به صورت صوت تلگرامی در کانال موجود است.