از روی کاغذ زندگی کن

یک متن
✍ دو برگردان به طالقانی
🎤 و دو صدا، از دو بانوی طالقانی
با گویشهای پایین و بالا
هرچند، طالقانی بودن، بالا و پایین نداره، تنها چیزی که داره، افتخاره 👑.
هر دو گویش آورده شده تنها برای آشنایی با لهجه های مختلف دیار مادری
تقدیم به همه عزیزانی که چشم و چراغ ما هستند
 

متن فارسی:

از روی کاغذ زندگی کنی
هر شب بنویسید
هر صبح بنویسید
نوشتن اعجاز می کند باور کنید
خداوند به قلم و هر آنچه می نویسید قسم خورده است
هدفی را که بنویسید خلق می کنید
آرزوهای خود را بنویسید تا محقق شود
وقتی اهدافتان را می نویسید از جایی که باور نمی کنید و به حساب نمی آورید محقق می شود.

متن طالقانی اول:

کاغُذی سَر دَ  زندگی کنین
هر شِوْ  بَنْویسین
هر صبح بَنْویسین
باوُرْ  کنین بَنْویشتُنْ مُعجزه مینه...
خداجان دی به قلم اِوْ  هر چی که مینْویسَه، قسم باخورْدَه...
اگِه هَدَفی که دارینَه، بَنُویسین، میتانین خَلْقُش کنین
آرزوهانُتانَ بَنْویسین تا دست یافتَنی گَرد اِو بِهِشْ بَرُسین  
اونْ  موقِهی که هَدَفانُتانَ مینْویسینْ...
از اوجه یی که باوُر نمی نین اِوْ به حساب دی نمیارینْ برآوَرده میبو...
✍ برگرداننده: سیدعباس افتخاری
🎤 با صدای: مینا صائمیان

(دریافت کنید)

متن طالقانی دوم:

کاغُذی رو د زُندگی کُنین
هر شِوْ بِنْویسین.
هر صُب بنویسین.
بَنْوُشتُن مُعجُز مینَه باور کُنین.
خدا بُ قَلُمِوْ هر چی که مینویسه قَسُّم باخوردیَ.
هَدِفی رُ کَ بنویسین، بُساتیِین.
آرزو آرمانتان ر بنویسین تا راست دُرا.
وَخْتی هدفانُتانَ مینویسین از جایی که گورْگُمان نُداری و باوُرُت نیمبو، راست میگَردَه.
✍ برگرداننده: سیده فاطمه میرتقی
🎤 با صدای: مریم قادری

(دریافت کنید)

آب نیسان

خجیره همشهریانُم سُلام
این روزان که سرگرم جشن پنجه پیتک دریم، باران رحمت الهی دی می باره. حتماً راجع به اویِ نیسان، چیزهایی بشنوُستین. ایسه بهتره بدانید که از همین روزان، ماه نیسان شروع میبو و میتانید از بارشهای خُجیر پیش آمده دی نهایت استفاده ر کُنین و خودتانی بَه اویِ نیسان جمع کنین.
حلا برای آن دسته از عزیزانی که اطلاع کافی ندارُن، مطلب زیر را ارائه مینیم. باشد که مورد پسند و استفاده تان قرار گیره.
التماس دعای خیر همه ای بَه
      ☔️ ☔️ ☔️ ☔️ ☔️
💦 خواص آب نیسان
« نیسان » ماه هشتم از ماههای رومى است که از بیست و سوم فروردین شروع می‌‌شود و تا سى روز ادامه دارد (بنابراین قسمت عمده ماه نیسان، مقارن اردیبهشت ماه است و کمى از آن در آخر ماه فروردین قرار دارد).
از بعضى از روایات استفاده مى‌‌شود، بارانى که در این ماه از آسمان نازل مى‌‌گردد، خواص و آثار فراوانى دارد و اگر کسى مقدارى از آن را در ظرف پاکى جمع کند و سوره‌‌ها و دعاهاى زیر را بر آن بخواند، هر کس از آن آب بخورد، از بیمارى‌‌هاى گوناگون جسمانى و اخلاقى رهایى مى‌‌یابد و به قدرى در این روایت آثار و برکات، براى آن ذکر شده است که انسان در شگفتى فرو مى‌رود.
معروف ترین سند موجود درباره خواص آب نیسان، روایتی است که سید ابن طاووس(ره) در کتاب «زادالمعاد» دراین باره نوشته است. روایتی که در کتاب ارزشمند «مفاتیح الجنان» هم به آن اشاره شده و این طور شروع می شود:«روزى جمعى از اصحاب نشسته بودند،رسول خدا صلى اللّه علیه و آله وارد شد و به ایشان سلام کرد،و اصحاب جواب سلام ایشان را گفتند حضرت فرمودند:آیا مى‏خواهید دوایى را که جبرییل به من تعلیم داد که نیازمند دواى پزشکان نباشم به شما تعلیم دهم؟امیر المؤمنین علیه السّلام‏ و سلمان و دیگران پرسیدند آن دوا چیست؟»
و بعد پیامبر اسلام(ص)  چگونگی جمع آوری آب باران در ماه نیسان را به امام علی(ع) تعلیم فرمودند. براساس این روایت پیامبر اسلام(ص) درباره فواید آب نیسان هم ویژگی هایی از قول جبرئیل(ع) ذکر کردند. بعضی از این ویژگی ها به اختصار عبارتند از:

💧 شفای دردهای جسمی
💧درمان نازایی
💧درمان سردرد
💧درمان درد چشم با چکاندن قطره ای از آب نیسان به چشم
💧استحکام ریشه دندان ها
💧پیشگیری از سرماخوردگی و زکام
💧پیشگیری از بیماری های پوستی
💧اعتدال مزاج

ضمن این که پیامبر اسلام(ص) درابره آثار معنوی نوشیدن این آب نیز این طور فرموده اند:«پس جبرئیل گفت به حقّ خداوندى که تو را به راستى فرستاده هر که این آیات را بر این آب بخواند و بیاشامد حقّ تعالى دلش را مملوّ گرداند از نور و روشنى و الهام خود را در دل او وارد سازد و حکمت بر زبان او جارى گرداند و پر کند دل او را از فهم و بینائى و به او عطا کند از کرامتها آنچه به احدى از عالمیان عطا نکرده باشد و هزار مغفرت و هزار رحمت بر او بفرستد و غش و خیانت و غیبت و حسد و بَغْى و کبر و بخل و حرص و غضب را از دل او بردارد و از عداوت و دشمنى مردم و بدگوئى ایشان نجات یابد و موجب شفاء جمیع امراض او گردد.

 💦 آداب جمع آوری و نوشیدن آب نیسان
موقع بارش باران در این زمان(23 فروردین تا 23 اردیبهشت) ظرفی تمیز را زیر آسمان گذاشته تا آب باران جمع شود.
سپس هر یک از سوره‌‌ها یا دعاهای زیر را «هفتاد مرتبه» بر آن آب مى‌‌خوانید و بعد آب را می نوشید :
 ـ سوره «حمد»
ـ آیه الکرسى (طبق سند برخی روایات)
 ـ سوره «قل یا أیّها الکافرون»
 ـ سوره «سبّح اسم ربّک الاعلى»
 ـ سوره «قل أعوذ برب الفلق»
 ـ سوره «قل أعوذ بربّ النّاس»
 ـ سوره «قل هو اللّه أحد»
ـ سوره «قدر»
همچنین هر یک از ذکرهاى زیر را «هفتاد مرتبه» می‌‌خوانید:
 ـ «لا إله إلاّ اللّه»
 ـ «اللّه أکبر»
 ـ «اللّهم صلّ على محمّد و آل محمّد»
 ـ «سبحان اللّه و الحمدللّه و لا إله إلاّ اللّه و اللّه أکبر»

💦 غسل کردن با همین آب نیز مفید می باشد.

قرارانمان...

# دل نوشته ی از قدیمان
# بنوُشتُم بُمانَد یادگار
# شمس الله گورانی همان گورانی یال

💕 قرارانمان ...
چه طور مون اون همه فداکاریانته بُتانُم فراموش کنم یادته یک روز صحراسَران یک نفر خبر چین مارَه بِدیبه، مونی تمامه عزیزه کسانه فَش هادای که اگر خبر بَبِرد آقاتی به، یَنی یَنی ما باهم سروکاری نُداریم،عشق و عاشقی در کارنیه، اونی که  ماره بِدیَه اوره گول بزنی که من مزاحمت گردیمه توهم اصلا مونی به دُلُت نَسوت هرچی فَش و ناسزای طالقانی که کتاب لغتی میان دی پیدا نمیگردی به مون بیچاره بدای،راسُشَه بگو از ته دل گو نبه؟
اما بیخبر از اینکه مای همسایی دزدُپُسَرُک که مردمی دار و درخت د جوَر میشو،نمیدانم  صغیر کُجه دارپُشتان قَییم گِردیبَه فَشا نی که  مون بدابییِ ببُردی به  یکراست ننُمی دِسی دُل بِنگِتی به، اینجور رسم عاشقی و دوست بداشتنه؟ وقتی نُمازیَّه سَر بِشییَم خانه بدیم ننم سرش مینی همراه سنگینه، هرچی حرف میان میِوردم خدایا این چِبه با مون بد گِردیه؟ چون هروقت کار بدی میکوردم،ننمی اخلاق عوض میگردی و مینی همرا قاهر میکورد. مونَه مَحَلِّ سگ نمیدا اخلاقش اینجور به آدمه نگاه نمی کورد چون از دروغ خیلی بدُش میامه لال گِردییَم بعدها که با هم آشتی کوردیم میگو پسرجان مردمی دُتری پشت سر حرف میزنون. ای کاش الآن زنده به هرروز دو تا شَب پاتی مونی گوش بیخ می زی. این به مای رسمِ دوست داشتییَن وعاشق هم بییَن، چِبَه ماباید عشقمانه مخفی میکوردیم تا اون همه درد سر بکشیم. گرچه از دست خودم هم ناراحت میگردیم اما وقتی  قشنگ سُرخِوْ سُنجه دیمانته ،قد بلندته  که خیلی مشکل گشابه و با اون درازه دستانت شاخه هانه پیش میکِشی تا خوب سیف بُتانیم بچینیم  ارزش حرف باخوردن و قاهر گردیَنه نه فقط با  نَنُم داشت که هیچ اگه تمام فامیلای طالقان و تهران، شمال وجنوبیِ بِدرد باخور یا بدرد ناخوره  دوست و آشنا دی با مون بد میگردیَن و حرف نمی زیَن دَرُگْدَه
 تییِ چُشمانی قربان میگردیَم وقتی بورمَه میکوردی شَهروی روخانِی قایُدَه اشک چِشمانانِت دِ مییِومه انگار دَره لاه میا.
یادُت هَسَّه که بعد از مُدِتی سَرِوْ صدا بُخوابُس دوباره مادی دُزی دزی می شیِم صحرا سران روخانه پِی بعضی موقان دی تا یِه نَفرَه میدیِم خودمانه قَهیم میکوردیم چندی خوبُ خوب بَه.
یادُتَ یِه پاییزه روز نیمیدانُم کییِ زمین بَه سیب زیمینی دُرِوْدیم بِشییِم یِه خلوتُه جا دارانی دُل تَشا کنیم سیب زیمینیانه بَپُچیم کیبریت نُداشتیم بَگوتُم همینجه بِنیش تُکام ناخور. من مثل برق بشیم راهی سر یک اورزانی مردُک قاطری پی دبه چُپُق روشن میکورد اواِی کیبریت هاگیتَمِوٰ وَگردیَم چندی اون روز خوش بگذشت تَش دُرُس کُردیم سیب زیمینیان چَندی خوش مُزَّه به، اَمبا نمک نداشتیم گرچه خودُت دینیَی نمک ومزه بیی هزار بار از وُشته ی سرگُل نمک د مینی بَ با نمک تر بیی.چقد ناراحت گردیم تا بِشیی ِ اولین سیب زیمینی ره باخوری پوف ناکُردی داغ بَه تُکُت بَسوت اما وقتی همراه بییِم اصلا دردِ فراموش کوردی ولی من خیلی حالُم بیگیت گِردی. هی عجله داشتی بشیم بشیم میکوردی  میگوتی الآن ننم خواخورمه رایی کوردیه مینی پی. مَیْ دُمآغ دَ دُرِوٰردی.
راستی حِیف نَبَه اون وقتان٬ انگار گوخِو و رویا به.
یادمه بَگوتی پُسرُک بِشی به نَنُت رُ هم خبر بُدابَه، متوجه میگردیی ننه ها آدمی رازدار بییَن وداهانُشان قُرص به. دیگه اونجور مادران کم پیدا می بو. از این حرفان گوشمان پر به ما اَندی همدییِری خاطُرَ میخواستیم که بعضیان حسودی میکوردن.
یِه روز مُن خرسُوار بییَم توهم پِی سرُم٬ صحرا خلوت به بُخواستی مینی پِی سَر سُوار گِردی. خَرَه یِه کیشکاکَ بلندی وَر بُداشتُم٬ تا میخواستی سوآر گِردی صَحَب مرده جاخالی بُدا زمین باخوردی٬ زانوت چند روز درد و ورم داشت. چه قدر آن روز مون آن حیوان زبان بسته رَه با شوشْکْ بِزییَم خدا از سر گناهم بُگذَره. دوست بُداشتُن نباید آدُمَه بی رحم کُنه.
1395/01/26
ارسالی از نویسنده: شمس الله گورانی
با صدای: ابوالفضل یزدانی
ویرایش: سیده فاطمه میرتقی

این دلنوشته/خاطره ی زیبا با صدای ابوالفضل یزدانی تقدیم به شما (دریافت کنید)

نامه ای نوشته شده در حمایت از طبیعت

بسمه تعالی 

-  فرمانداری محترم طالقان
-  مدیر کل محترم جهاد کشاورزی طالقان
-  مدیر کل محترم منابع طبیعی طالقان
-  مدیر کل محترم حفاظت محیط زیست طالقان
با سلام و احترام
با عنایت به اینکه گونه¬های گیاهی  خوراکی از جمله ریواس، والک ، سیر کوهی و ... منطقه طالقان، یکی از بهترین  گونه¬های گیاهی کشور محسوب می گردد و متأسفانه عده ای به عنوان کسب درآمد در سال¬های اخیر با شروع فصل بهار ضمن برداشت بی رویه¬، با حجم بالایی در سطح جاده طالقان مبادرت به فروش آنها نموده که این امر موجب از بین رفتن و خطر انقراض آنها می گردد. علت موضوع هم این است که این گونه¬ها را به همراه ریشه و گل برداشت کرده و قطعاً برای سال¬های بعد جایگزین نخواهد داشت، این برداشت ها تا جایی پیش رفته که برای تهیه برخی از گونه ها می بایست به مکان¬های صعب العبور مراجعه نمود که آن مکان¬ها نیز با توجه به دسترسی این افراد در امان نمانده است، لذا مستدعی است تدابیری اندیشیده شود تا محدودییتی برای افراد مذکور ایجاد گردد تا شاهد از بین  رفتن  گونه¬های گیاهی نباشیم و قطعاً اگرهیمن رویه ادامه یابد در سال های نزدیک گونه-های  بسیاری در معرض انقراض خواهند قرار گرفت. 
با تشکر
امضاء:
جمعی از اهالی طالقان و طالقانیان مقیم مرکز و البرز
و دوست داران طبیعت
✍ به قلم: اکبر گرشاسبی

از گروه محترم خواهشمند است انتشار نمایید.

تو از باران بوگوتی یا....

سلام، صبح بارانیتان بخیر

نیمیدانم تو از باران بوگوتی
یا باران از تو بوگوت؟!!
که دار نوچه کرد
آسمانی میان تُندراغوش درامه
و....
من عاشق گردییم

شعر: راحیل نیکفر
برگردان به طالقانی: مسلم گرشاسبی، کَش
عکس: محمد آقابراری، وشته

مدرسه خاطــرات در طـالقان

مدرسه خاطــرات در طـالقان

بر در مدرسه تا چند نشینی حافظ
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

سخن را با کلامی از هراکیلیتوس آغاز میکنم که میگوید: هیچ گاه نمیتوان در یک رودخانه دو بار پای گذاشت.
از آن جهت که بار دوم رودخانه تغییر کرده است و جهان پیرامون ما هر لحظه در حال دگرگونی و تطور و تغییر است و گویی هر دم به فرمان خداوند سبحان آیتی از  کن فیکون در ذرات و کنه خلقت جاریست.
بزرگترین درسی که از این آیات رحمانی حاصل میشود آن است که ای برادر در اگری نتوان نشست که غایت آن رجعت به گذشته باشد و احیـــای آنچه گذشت محال عقلی ست.
امروز در اکثر محافل مجازی و حقیقی طالقانیها خاطراتی سراسر حسرت است از دورانی شیرین که گذشت و یاد ایامی که در گلشن صفایی داشتیم و  آن زمان طالقان چنین بود و چنان بود و

 ای دریغا ای دریغا ای دریغ
کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ
کار ما شده است نقالی دوران گذشته و شرح ما مضی (آنچه گذشته است)
این رویکرد مادامیکه در جهت حفظ و اشاعه و احیا ارزش های اجتماعی ما نظیر فرهنگ و گویش و آداب و رسوم و هویت ماست بدون شک بلا مانع است و یقینا واجب اما خطــــر آنجاست که این روال در ضمیر ناخودآگاه ما توهم و رخوتی میافریند و بی آنکه خود بدانیم به دنبال بازسازی آن دوران رفته خواهیم بود .
بازسازی و بازگشتی که به حکم خلقت خداوند متعال محال است و در چنبره جمود و دگماتیزمی گرفتار میشویم که  در برابر هرگونه تغییرات از خودش مقاومت نشان میدهد. نتیجه آن انفعال در مقابل تغییرات است و حاصل جز عقب ماندگی و باز کردن راه برای دلالان و استثمار گران نیست.
 طالقان دیروز برساخته آن زمان و پدربزرگ و مادر بزرگ های صد ساله و کهنسال ما بود که سالهاست به رحمت خدا رفته اند و دوران خودشان را با خودشان برده اند. دیگر نه کوپایی با بوی بند های اسپرس بر بام ها افراشته خواهد شد، نه غروب هنگام گله های گاو و گوسفند به ده سرازیر خواهد شد. دیگر نه بر سر سکوها مادربزرگ ها با روسری سپید چون قلب پاکشان با شالی به کمر بسته خواهند نشست،  نه جلوی خانه ها آب و جارو خواهد شد و نه بوی دیوار های کاهگل باران خورده دیوانه ات میکند.
دیگر نه صدای دوشیدن شیر به دست پینه بسته آقاجان رو خواهی شنید و نه نوای خرد شدن علف ها به کارد تیز بی رحم. دیگر هیچ. همه و همه رخت بر بستند و رفتند، چراکه صاحبان آنها رفتند و ما چون میهمانی بودیم بیخبر از میهمانی.
بازگشت و بازسازی آن دوران محالی تلخ است که باید باور کنیم.
آنزمان که باور کردیم پس آغوش به سازندگی و رشد و توسعه گشاده ایم و ورود توسعه را متناسب با نظام اجتماعی انسانی ارزشی خودمان مدیریت میکنیم. .به فلان مظهر توسعه میگوییم پایت را طالقان نگذار که تو به زخم ما نمکی و به فلان موهبت توسعه میگوییم : تو بیا که نوشداروی سهرابی
اکنون ما در توهم بازسازی گذشته مانده ایم و از آن سوی سیل ویرانگر استثمار در قالب دیبای زیبای صنعت و توسعه  هست که خانه از بنیان میکند به انتفاع زمین خواران و دلالان.
اگر امروز این چهار خط حدود و ثغورهای بافت و حریم ها در طالقان نبود حضرات زمین خوار سنگ کف رودخانه ها را هم خورده بودند و یک لیوان آب هم به رویش.
آن زمان که ما خاطره تعریف میکنیم و از گل و بلبل عکاسی میکنیم، دوستان دلال زمین متر میکنند و به تقدیر خصم خدشه بر این تدبیر و رسم میکشند. باور کنیم بازگشت به آن دوران محال عقلی است.
اگر مادر بزرگ ها را نمیتوانیم بیاوریم بجایش کوچه ها را پر از گل مینشانیم به یادشان، اگر صفای آن سکوها را نمیتوانیم بازگردانیم بجایش معماری زیبای ایرانی را در خانه های نوساز روستا میتوانیم احیا کنیم .میتوانیم صنعت توریسم را مایه ارتزاق و به موازات آن افزایش جمعیت ساکن و ظهور باغداری و دامداری را شاهد باشیم.
باور کنیم بازسازی گذشته محال اندر محال است..
تا ما در خاطرات نشسته ایم باغات خشک ما صحنه ورود غیر قانونی اغیار است و روستاهای ما ویرانه یی بزک شده به خانه های شهری نا همگون و زمین های ما چوب حراج فروش خورده و سهم دره طالقان بجای درامد حاصل از صنعت توریسم ، دپوی زباله یی چند صد تُنی و تا سر بجنبانیم  طالقان  شده است لواسان و کلاردشت...
برادرم هیچ گاه نمیتوان دوبار پای در یک رودخانه نهاد. باور کن.
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

نویسنده : حامد نجّاری
 

شب آرزوها

بی تردید همه میدانن کو امشو شو آرزوهاست....
تا حالا گرستی، یه لحظه به این فکر کنین کو چی ون امشو چنین لقبی بیگیتی؟
ما که هر لحظه که اراده کنیم، میتانیم خدامانی همرا گپ بزنیم، درد و دل کنیم،
چی ون یه شویی خاص بین 365 شو میگرده شب آرزوها؟؟
شب قدر یا لحظه ی سال تحویل؟؟؟؟
من گمان مینم دلیلش این باشه کو ما بنده ها خیلی بی معرفتیم... یه وقتایی اصلا خدامان یادا مینیم... کلا یادمان در میشو خدامانی همراه گپ بزنیم... مگر اینکه یه جای کارمان گیر کرده باشه... شاید این شبان فقط فقط یه وهانیه....
یه وهانه ک قلب و روحمانه پرواز هادی به سمت خالقمان..  که بلکم به وهانه ی آرزوهامان، دلمان ته اعماق ده بلرزه و اشک فراق، دیدمانو شستشو هادی...

خداجانم این شبانتی حکمت هرچی کو هسته، فقط خودت میدانی و خودت....
فقط به ذات ابدیت ما رو در پیچ و خم دنیا لحظه ای تنها نذار که چون ساقه ای گل ضعیفیم و کم طاقت...

خداجان چونان کن سرانجام کار
تو خوشنود باشی و ما دی رستگار
الهی آمین

متن از: سحر سیدعلیخانی

لیله الرغائب

امروز پنجشنبه 26 فروردین 1395 که اولین شب جمعه ماه رجب و لیله الرغایب هست. برای یادآوری دوستان، گزیده ای از اعمال این شب که در مفاتیح الجنان نیز آمده است، تقدیم میگردد.
از همگی التماس دعای خیر داریم

لیلة الرغائب (شب آرزوها)

❣ از جمله شبهای بزرگ و با عظمت ماه رجب، شب جمعه اول این ماه است.معروف به لیلة الرغائب، اعمال مخصوصی در این شب ذکر شده که به واسطه آن اعمال برکات و پاداش فراوان بر انسان سرازیر می‏شود.

❣ رغائب جمع رغیبه است به معنی «امرٌ مرغوب فیه عکاء کثیر» یعنی شبی که در آن عطاها و مواهب فراوان بدست می ‏آید در حدیث است شب جمعه اول این ماه احیاء و بیداری و نیایش فضیلت ویژه دارد و موجب دست‏یابی به عطایای ارزشمند حضرت پروردگار است، در حدیث است که رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: ملائکه این شب را به این نام نهادند و محدثان در کتاب‏های دعا نمازی با کیفیت مخصوصی در این شب ذکر کرده‏ اند که پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: هر کس این نماز را در این شب انجام دهد ثواب این نماز به نیکوترین صورت با روی خندان و درخشان و با زبانی فصیح در شب اول قبر در حضور این فرد ظاهر شود و به او می‏ گوید: ای دوست من مژده می ‏دهم تو را که از هر شدّت و سختی نجات یافتی، نمازگزار می‏گوید: تو کیستی که من تاکنون چنین صورتی زیبا با چنین جلوه ‏ای ندیدم و سخنی شیرین‏تر از کلام تو نشنیده ‏ام و بویی بهتر از بوی تو نبوئیدم در پاسخ می‏گوید: من همان نماز لیلة الرغائبم که شما انجام دادی. امشب آمده‏ ام نزدت باشم تا حق را ادا کنم و مونس تنهایی تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود من در عرصه قیامت سایه بر سر تو خواهم افکند پس خوشحال باش که خیر از تو معدوم نخواهد شد.

 
❣ کیفیت اعمال لیلة الرغائب:
روز پنج شنبه اول آن ماه روزه گرفته شود. چون شب جمعه شد مابین نماز مغرب و عشاء دوازده رکعت نماز اقامه شود که هر دو رکعت به یک سلام ختم می شود و در هر رکعت یک مرتبه سوره حمد، سه مرتبه سوره قدر، دوازده مرتبه سوره توحید خوانده شود. و چون دوازده رکعت به اتمام رسید، هفتاد بار ذکر" اللهم صل علی محمد النبی الامی و علی آله" گفته شود. پس از آن در سجده هفتاد بار ذکر "سبوح قدوس رب الملائکة والروح" گفته شود. پس از سر برداشتن از سجده، هفتاد بار ذکر "رب اغفر وارحم و تجاوز عما تعلم انک انت العلی الاعظم" گفته شود. دوباره به سجده رفته و هفتاد مرتبه ذکر "سبوح قدوس رب الملائکة والروح" گفته شود. در اینجا می توان حاجت خود را از خدای متعال درخواست نمود. ان شاء الله به استجابت می رسد.

با سپاس از خانم مینا صائمیان، شهرک

مراسم تُو دَبستان یه خراسانییک

📍 مراسم تُو دبَستان به خراسانییک (نومزوت ر بگو)
قِدیمان، اورازان، یه مراسم قشنگ داشت، اوُلِ بُهار، تُو دمبَستان، یالان به نوبه سُوار میگردیَن. خیلی وحشتناک بَه، خیلی میترسی یِم چون تهش پرتگاه به،  جوانان که سُوار میگردیَن، وقتی شتاب میگیت، بقیه با سنگ میزینَش موگوتُن: یالا نومزتی اُسمِ بُگو 
بیچاره تویی سر، آن گَلا باید میگوت تا سنگ ناخوره
ضمناً این مراسم، از معدود مراسمانِ مختلطی بَه که در اورازانِ به شدت سنتی و مذهبی، برگزار میگِردی.
خراسانییک، اسم یه جوز داره که روبروی مخابرات اورازان، بغل آن همرو دار دره.
 پنجه پیتُک همراه تمام وسایلی که عروسی به میبردون، یه طناف با بزمو درست میکوردون قاعده ۱۵ متر، مجمعی کنار دبه.
عروس با طناف میشه خراسانییک یا طالب دار که اونورترش هسته یا مستان کُچُک تِو دِمبَستا.

ارسالی از : اورازانی یال که دوست نُداره نامُش بنوشت گرده.
با سپاس از خانم سیده فاطمه میرتقی، بابت توضیحات تکمیلی.

پنجه پیتک

امروزتان خیلی مُبارُک
میدانید چیب؟
چون امرو علاوه بر اینکه تقویمی میان بنوشتیه: روز بزرگداشت عطار نیشابوری هسته، یه جشن طالقانی دی داریم.

                    🌺 جشن پنجه پیتُک 🌺

ایسه شمایی بِ مختصر میگواَم این جشن چیه و دَرِش چیا مینُن.
پیتک(pitok) در گویش طالقانی دارای سه معنی مختلف می باشد.
۱- جلیقه نمدی بدون آستین که آن را روی لباس میپوشند.
۲- پنج روز آخر فروردین.
۳- تره صحرایی که در اوایل بهار می روید.
4- در زبان طالقانی به خواب کوتاه، چرت، خواب سرپایی، پیتکی خوو نیز می گویند.
طالقان که سردسیره جا هسته، در اصل بُهارش با اندکی تأخیر شروع میبو. ایرانیان باستان دی کلاً 12 ماه سی روزه داشتُن و چون سال 365 روز هسته، 12 تا سی روز میبو 360 روز و آن پنج روز آخر ساله پنجه میگوتُن و جشن میگیتُن. اما جشن پنجه در طالقانِ سردسیر، با یک ماه تأخیر شروع میبو یعنی از 25 فروردین و به آن جشن پنجه پیتک میگون. مردم طالقان این پنج روزه مثل یه هدیه خدایی میدانُن و اونه رِ نه تنها جزوِ سال حساب نمینُن بلکه حتی عمرشانی میان دی حساب نمینُن و خودشانی به میخوانُن: پنجه نه روی سال دره، نه روی ماه نه روی روز، خوشی و عیش ها کن هر شب و روز

طالقانیان اعتقاد دارند هرجوری که پیتکشان بگذره، تمام سالِ در پیش رو، همانجوری میگذره، لذا سعی مینُن خجیره کارانه انجام هادیَن تا سالشان خُجیر گرده. از جمله رسوم طالقانیان در این جشن، اینان هسته:
1-  پیتک گشت: گشت و گذار خارج از روستا که به قول اهالی شگون داره.
2-  پوشیدن لباس نو و تیمیز
3-  باخوردُنِ خجیرترین غذاها و 25 قلم از خوراکیان (شامل او، نان و نمک) که بدنشانه قوی کنه و سالم بمانُن و بقول امروزی طبیبان، سلامتشانه بیمه کُنُن.
4-  بیدار بُماندن و از چُرت و بیحالی پرهیز کُردُن
5-  آشتی کُردُن و رفع کدورتها و صلح و صفا
6-  آزار نرساندن به حشرات و حیوانات نظیر مورچه و زنبور (عقیده شان اینه باکُوشتُن حشرات موذی در پیتک، باعث ازدیادشان میگرده)
7-  تعطیل کُردن کارهای ناتمام و پرهیز از ببافتن و بدوتُن (عقیده دارُن کلاً هر کاری که درِش گره دَره مثل بدوتُن، باعث میبو کارشانی میان گره دکوئه و امورشان پیت باخوره!)
8-  بپُتُن نان مخصوص (پیتک کُلاس، اگردک، گرد)
9-  باخوردُن غذای مخصوص (پیتک پلو)
10-  فرستادن مجمعه برای نو عروس، نُمزه و والدین پیر و اوشانی که با هم قهرُن برای آشتی.
11-   کوُشتی گیری (مردان با هم کوشتی گیری و زورآزمایی مینُن).
12-  تُ باخُوردُن جوانان که عقیده دارِن گره کارشانه وا مینه و به مُرادشان (که اکثراً گیرُردُنه خجیره همسر هسته) میرسن.
13- جمع آوری آب نیسان که میگوان خیلی شفا دار و خاصیت داره.

تهیه متن: سیده مریم قادری، اورازان
با سپاس از آقایان سید احمد وکیلیان، احمد لهراسبی،
خانمها سیده فاطمه میرتقی و سحر سیدعلیخانی
و گروه تولید محتوای درجی