شعر سبو

دلنوشته پیرمرد برای همسرش

 

نیمی‌دانُوم چند وقت از بِشی‌یَنُت بُگذُشتیه، اَمبا

کُهنگی این دردی کو سینه‌می میان بَنُشتیه

از تازگیِ قشنگِه خاطُراتمان ویشتره!

 

یادُوش بخیر صُحب به صُحب

مُنو با یه ایزار نان راهی صحرا میکُردی

ایسه الآن وَلگه که جیر میا و مُنی کو بی ایزار این کوچه ر جَر میشُم

و هَمّـُوش دی تی‌یِی یاد دَرُم

 

به قلم: سیده مریم قادری، از اهالی روستایِ اورازان طالقان

 

برگردان متن طالقانی به فارسی:

نمی‌دونم چند وقت از رفتنت گذشته، اما کهنگی دردی که تو سینه‌اَم نشسته، از تازگی خاطره‌های قشنگمون بیشتره. یادش به خیر که صبح به صبح، من رو با یه سفره نون راهیِ صحرا (زمین کشاورزی) می‌کردی. حالا الآن برگها هستند که پایین می‌آن و من که بدون هیچ غذایی، از این کوچه بالا می‌رَم و همش هم به یاد تو هستم!

 

 

وصلِ به خدا

به خداجان که وصل گِردی، اَندی آرامش دِلِتی میان خانه مینه

آن وَخته که هِلِبّی نمی‌زنجی

و نمیَلی کسی تی‌یِی دست دِ برنجه!

دلتان وصلِ به خدا

 

عکس: سعید ملک کیانی

سلام صبح بخیر، اینجه طالقان...

پائیز و ...

وَلگ ریز و ...

چینه ی سنگِ ریز و ...

هوای مِه ریز!

آها بَبه جان... اینجه طالُقانَه... قشنگِ طالقانی روستای آرموت

عکس و متن از: آقای سیدمجید سیدعلیخانی، اهل روستای سنگبُن طالقان

دیر نیا...

دیر بیومی‌یِی روو...

تورِ باد بیومی و همه‌ی خیالاتِ بَبُورد..!

عکس از: خانم معصومه قریشی

طالقانی درجی

روز تعطیل و دلتنگی

 

روز تعطیل که میشه، دلم پَرپَر می‌زنه برای خونه‌ی مادربزرگ

و دلتنگیم برای اون حجمِ مهربونیِ محصور در دیوارهای خوش عطرِ کاهگلی، به بی‌نهایت می‌رسه...

این گل شاه اشرفی که ما بهش شیویدی هم میگیم، عجب حال و هوایِ طالقان رو داره.

تو اکثر خونه‌های روستایی و باغچه‌های باصفاش، میتونی یه عالمه از این گلها رو تو رنگهای مختلفش مشاهده کنی. مثلاً تو عکسهایی که از خونه ی آیت الله طالقانی گرفته شده، این گلهای زیبا خودنمایی می‌کند.

 

یادش بخیر... خونه‌ی اورازان ما هم یه عالمه از این گلها داشت

متن: بانو سیمرغ

عکس: آقای مسعود جعفری نژاد

مادر منتظر توست... بیا تا برویم

 حَتم دارُم یا دروازِمانی زِنگ خُورابه!

 یا دِهِمانی جاده!

 شاید دی شمایی تیلیفُن قَعطه!

و اِلّا مُون کو بَعید میدانُوم تو مُنو یادا کُورده باشی بَبه جان...!

 

عکس از: مهدی ویسانیان

طالقانی درجی

شازده کوچولو و روباه

 کیشکه شاپُسَر بُپُرسی:

-        این کو بیایی و هیشکی خوشحال نگَرده دِ غصّه تر چیه؟

 روباهَک او ر بگوت:

-        این کو بِشی و هیشکی رِ حالی نگرده!

عکس بالا از: خانم کاترین کمالی

طالقانی درجی

گپی با طالقان به زبان آن شِرلی!

طالقان جانُم

مُنه بگو آن کاهگُلی خانه آنوت

که وَختی واران میزَه

کاه و گُلی بو، آدُومه مَست میکُورد

چی گِردی؟

 

آن سَبزه مورته باغانُت

چی گِردی؟

 

کُجِه بَش آن قشنگه کوچه گَلانُت؟

 

متن از سیده مریم قادری، از اهالی اورازان طالقان

عکس از مریم مومن آبادی

یک پنجشنبه ی دلتنگِ دیگر

عصایِ دستِ آقاجان، هنـــوز

کنارِ کفشاش، تویِ ایـوونه

یادش جاریه، تو کُنجِ خونه

خودش کُجاهاست؟ خدا میدونه!

جمیع اسیران خاک، غرقِ رحمت الهی

عکس از: سعید ملک کیانی
شعر: سیمرغ (با الهام از ترانه میرن آدمها...)