شعر: تنهایی

گپ گپ:

          تنهایی

یَوان آشه  ،  که خوشمُزَه کشک نُدارَ
تَش آیته باغه ، که دُورش تمشک نُدارَ.

ز  بور باغ  کسی ، انتظار سیف نُدارَ
بَسوته  خرمنمان دی ، کُلُشک،  نُدارَ.

زمین بسوتیه ، از بس که خشکسالی  بیه.
زُرُشک کو، گله جاران ، دیه زُرُشک،  نُدارَ.

قشنگ  چُشمُتی قُربان ،که عین  دریایه.
ز برمه  زاری  ایام ، آه  و  اشک،  نُدارَ.

کسی که هفته به هفته ، حَمامَ  راه  دَرَ.
هزار شکر، که گال و زگیل و رُشک، نُدارَ.

عُبا به دوش و شلیته به پا،  رَ،  غُصه نیه.
که در ولایتشان ، گرم شور  و خشک ،نُدارَ.

میان گله ، که پیدایه،  تاک و تک چَرَ بُز.
حساب کار  درسه ، که یار  و  پُشک ،نُدارَ

کسی که  بیم  سَران،  دسه ی،  بُرو بُر، نی.
نیاز به  مرره یو،  سنگ و خُلُشک، نُدارَ.

اونی که،  صبح و  شووش ، با گُل  و گلستانَ.
نیاز به غمزیو، ناز و قمیش مُشک، نُدارَ.

شعر: مسلم_آهنگری _گوران