قـَشـِنگ معلومه یه شیروَچه طالقانی نسب این نقاشی رِ بَکشیه
کُجه دِ معلومه؟
از آنجا که کوه کتلانُش، خالی خاک نی... سبزی و واش دی داره
کِی بشه دُواره بِشیم تره‌چینی
نقاشی آتنایِ عزیز، نوه‌ی بانو ثریا سوداگری از میراش طالقان
تَش و تَنور و نان در یک تازه صُبحی که هوایِ زندگی می‌وَزَد...
حال، گردشی شیرین با یاران و خواهرانِ عزیز چون جان...
اگرچه کرسی ما بدون دود و زغاله اما
در زمستان، اگر زِ من پرسی نعمتی نیست، بهتر از کرسی
و در آخر دور نمایی از دیـــزان زیبا تقدیمتان
عکسها: بانو شهناز سلطانیان، از روستای دیزان طالقان
پیر سنبل، گیاهی که هیچ جایِ دیگری نمی‌رود!
عکس از: بانو مهتاب انارکی
گیاهی که از همه جای دنیا، فقط ایـران و آن هم دامنه‌های البرز را برای روییدن انتخاب کرده است.
بوته گیاه «زبان طلا» یا «پیر سنبل» را حتماً در کوههای طالقان جانمان دیده‌اید.
گیاهی اندیمک و بومی که خواص دارویی دارد و محل زندگیش در محدوده البرز مرکزی است و هیچ جایِ دیگر دنیا، پیدا نمی‌شود.
این بار اگر از کنارِ این نازگیاه گذشتید، با لبخند مهربان‌تری نگاهش کنید، چرا که وفاداری ریشه‌هایش به خاک البرز عمیقاً ستودنی است.
این گیاه را در طالقان، به نامهای اُسـّاک یا سُنَح (صُنح یا سنه) می‌شناسند و برخی چوپان‌ها به آن «خَر کَلَم» می‌گویند.
اگر طالقانی اصیل باشی، حتماً در کوه، حداقل یک بار با استفاده از برگ‌های این گیاه که به صورت کاسه درمی‌آید، آب خورده‌ای. گیاهی نایاب که در کوههای دنبلید و اورازان به فور یافت می‌شود.
منبع عکس: ایزدبانوی گل‌ها
پیر سنبل یا زبان طلا، با نام علمی: Ligularia persica یک گونه گیاه علفیِ چند ساله است که انحصاری ایران است و در ارتفاعات کوهستانی البرز می روید .
منبع: کتاب فرهنگ نامهای گیاهان ایران، نوشته: ولی الله مظفریان، صفحه 320
طالقان جان - دیزانِ زیبا
عکس از: بانو فریده سلطانیان
تُلاشَ کارگری مَگَزان جَهُتَ جَم کُردُنَ شهد، اُلَرگی سَر
طالقان جان – روستای پردسر
عکس از: آقای شهرام صادقیان
کمانگوش زیر بوته گرز در کوههای دنبلید
عکس از: کانال شورا و دهیاری روستای دنبلید
اُمسالی نِوْبرانه – روستای پردسر ۱۴۰۰/۲/۲۹
عکس از: آقای شهرام صادقیان
نُمایی از شهر طالُقان از جاده جدیدی سراِیندان
عکس از: کانال اصیل طالقانیان
یه اینگیلیزی مَـثَل دَره که میگو:
اونه‌ای واستان که میخوا شما دِ دور گـَرده، راهُ که وا مینین هیچ، یه لَگه دی بَزنین و هولُش هادی‌یِن تا زودتَرَک بَشوئه!
آها عِزیز جان، اونی که دِلُش با شما نی یِه، بُمان نی
نُماندنی دی هر چه زودتر بَشوئه، شَرُش کمتر و بِشی‌یَنُش بِیتَر و اَیضاً یادا کُردُنش راحت‌تر!
یه وَختایی دی تو باید بِشی...
یادُش بخیر، نَنه جان میگوت: با جان و دل محبت کنین اما بُقچُه‌تان دی دَبُست بنگنین چُشمانشانی پیش، تا حالیشان گَرده اگه باشُن با جان و دل هستی اما اگه یک‌دلتان نباشُن تو دی نی‌یِی...!
متن از: سیمرغ - عکس از: شهرام خدادادی
گروه تولید محتوای درجی
سلام و درود، به زودی فصل میوه‌های هسته‌دار می‌رسد. میوه‌هایی مانند هلو، آلو، زرآلو، گیلاس و آلبالو...
درخواستم اینه که هسته این میوه ها را دور نیندازید.
هسته‌ها را بشورید و خشک کنید و اونها را توی یه دستمال نگه دارید و داخل ماشین‌تون بگذارید.
هر وقت که به گردش و یا سفر میرید، اگه بشه ۷ الی ۱۰ سانت زمین را کنده و دانه‌ها رو چال کنید. بهتره مکان چاله، نزدیک به آب باشه. اگر هم آب در نزدیکی نبود مهم نیست. شما فقط اونها رو به طبیعت تحویل بدین، نگهداری اون با خودش.
دولت تایلند در سال‌های اخیر بین شهروندانش، این عملیات را به این صورت هدایت کرده و موفقیت‌های زیادی هم کسب کرده‌اند. شمار درختان میوه در طبیعت به این صورت افزایش پیدا کرده.
مالزیائی‌ها هم در این ابتکار عمل به تایلندی‌ها پیوسته‌اند! پویش‌های مردمی، به این شکل بی‌نهایت موثره.
ایجاد و تکثیر درخت در طبیعت با این روش ساده از فرسایش خاک، جاری شدن سیل، تغییر اقلیم، خشک شدن هوا، آلودگی هوا و انتشار ریزگردها و... جلوگیری می‌کنه.
همینطور یه یادگاری به درد بخور از ما برای طبیعت و آیندگان به جا می‌مونه.
بیَل تا نُگاتی مِهرُوانی یو خَندُتی گرمی
به این قشنگه تیکاک از زُندگانی بَرسه
کین تور نَکن: دیوونه بازی در نیار، شیطونی نکن
گُرزِ بوته رو کنار بزنی...
بعد یه زَرُچ لانه کشف کنی
با ۲۲ تا مُرغانه
اما خدایی دست نزنین به حیوانکانی لان و مُرغانه
بیَلین جریان زندگیشان ادامه دار باشه
↩️ ارسالی: آقای مهدی رضاخانی، روستایِ دُنبلید طالقان جان
مُنُ بِین: منو نیگا
این دی یه قشنگِ عَسک از بالا طالقان، روستای دَراپی و گراب
نازِ دوربینِ آقای رضا بکان
کانال اصیل طالقانیان
آغاز بهترین روزهای کوه و صحراگردی
بر طالقانیان طبیعت دوست
مبارک...♡♡♡
مایی سهم از تره چینی و کمانگوشانتان که ان شاءالله محفوظه
عکس از: ابوذر جانعلی پور
تا به حال به حلزون دقت کردید؟ یه لطافت و ظرافت خاصی تو خلقتش هست. (دقیقاً عین بقیه مخلوقات خداوند(
آرامش رفتار و حالاتش، مثل نوزادهاست.
لَزِجی بدنش مثل چسب و پاستیل!
خونه به دوشی پرسکوتش، مثلِ کوچه‌گردهای مجنون و خواب زده.
خونه پشت کولش هم منو یادِ «کاخِ شمسِ مهرشهر کرج» میندازه.
حالا اگه به شما بگن برای این موجود، یه اسم انتخاب کن، چی صِداش می‌کنی؟ یه اسم با مسما و بِهِش بخور؟
اولش بگم که «حلزون» کلمه‌ای عربی هست، اما این موجود ظریف و لطیف، یه اسمِ فارسی-طالقانی هم داره. نیاکان خوش ذوق ما، اسمِ «لیسـَک» رو براش انتخاب کردند که تو طالقانی به صورت «لیسُک» هم تلفظ میشه. شاید دلیل این انتخاب، شباهت حلزون به زبان و حرکت لیس مانندش باشه. (وقتی راه میره، انگاری یه زبون داره زمین و برگها رو لیس می‌زنه!)
حلزون در یک ضرب المثل طالقانی هم جا خوش کرده. اون مثل اینه:
☑️ شاه، شاخ دار بُـِخواست، لیسُک راه کَت (یا راه بَکَت).
معنی تحت الفظیش میشه:
☑️ شاه، احتمالاً برای جنگ یا کارِ سخت، حیوانات شاخ دار رو فراخوان کرد، این وسط، حلزون هم با اون دوتا شاخک نرم و لطیفش، پا شد راه افتاد با بقیه شاخ دارها بره.
از این مثل زمانی استفاده می‌کنند که
☑️ می‌خوان به لایق نبودنِ یک فرد، برای یک امر مهم اشاره کنند و به اینکه اون آدم، خودشو به اندازه آدمهای لایق، مهم میدونه، طعنه بزنند.
البته من که میگم، اینا همه از اعتماد به نفسی زیاد جناب حلزونه!
معادلهای تقریباً نزدیکِ فارسی این مثل میشه:
☑ خودشو لایِ آدما جا زد!
☑ یا قاشق نَشُسته پرید وسط!
☑ یا اعتماد به سقف!
☑ شایدم هر گِردی گردو نیست (شاخِ حلزون که اون شاخِ منظورِ شاه نیست!)
خب امروز علاوه بر یاد گرفتنِ اسمِ طالقانی حلزون، یه ضرب المثل خوشگلم یاد گرفتیم و میتونیم تو مکالماتِ روزمره ازَش به جا استفاده کنیم.
#ضرب_المثلهای_طالقانی #طالقانی_گپ_بزنیم
به قلم بانو سیمرغ
