سد طالقان در چهار فصل

منظره سد طالقان از روستای زیبای زیدشت در چهار فصل

عکس از: خانم تهمینه احمدخان بیگی

دو فصل در یک روز!

یه دار، بَنشت پَییزی وَر و بگوت:
مینی گیسانه رنگی کُن
او دی، وَلگانشی سَر، حنا بُندا

یه دار دیه، خاطُرخواهِ بُهار بَ
تُنُکه گیسانشی پَلو، دو تا نوچه بُدا

شَهروی زیندگی، ادامه داره
ایسه تو انتخاب مینی، بُهاری باشی یا شوریده و رنگی رنگی


✍&📸 متن و عکس: سیده مریم قادری
#اورازان

داستان باران سیزده - قسمت سوم

عیدِ آن سال، یه لشکر میهمان داشتیم... با یه عالم کار از چند روز قبلتر...
اسفندماهش دی پرکار ترین روزهامان بَ.

گتین خوآرومی عقدکنانی واستان، بذار وَردار و برو بیا داشتیم.
آنقدر که میان گُلکار و خانه تکانی و تدارک سور و سات عید، خرید عقدکنان و بساط جشن عقد دی اضافه گردی بَ.

یک بار دی وسط آن گِل و شُل و وَرف و بوران، آقام و ننه و خوآرجان، تا شهر بشی بیَن خریدی واستان. آنجه یک ناهار دی میهمان پوران خانومشان بیَن و حکماً اوشانه برای عقد دعوت کورده و وعده بیگیته بیَن.

مینی دل اما... چُشم انتظاری دیه ای داشت..

ظهرِ یک روز بمانده تا عقدکنان، ننه فرمان هادا: سفره بنگنین!  
چندتا از جوانان فامیل، قُزان آبگوشتی که ننه از صبح علی الطلوع بار کوردی بَ ر تشی سر دِ جیر اوردون. هرچی مسی، روحی و گلی کاسه داشتیم، قطار بچی بیَن مجمعانی میان و عمزُن و ننه جانم، اونانی میانه از اوگوشت پر میکُردُن...

__ مُرواریجان.. قشنگه دُترکم.. نِینُم اینجور دمغ باشی باباجان...

آقاجانُم بَ که مُنه دیماگیت و کله مه ماچ کُرد...

به خیالش، از بابت عروسی خوآرُم اینطور یه گوشاک کِز کُرده بیَم... اما دمغی، کم حرفی و گوشه گیریهای این چند وقت اخیر مُن، دلیل دیه ای داشت که اوشان نمیدانستُن.

هرچقد خوآرُم خوشحال بَ و پراگیتی بَ،  مُن اغلب بوک کُرده بیَم و کم حرف... فقط در حد لزوم گپی و حرکتی مُن د سر میزی...
نمیدانُم چیب دلُم میخواست فقط یه گوشاک بنیشُم و به «او» فکر کُنُم...
امبا مگه میَشتُن...
هِی چپ و راست صدات میکُردُن و تو دِ کار میکشیَن..
بالاخره تنها  خوآر بیَم و عروسی کار داشتیم!


با گُر گُر ماشینی که از سر ده تا مایی خانه که وسطای آبادی بَ به گوش میامه، جام دِ راست گردیَم...
تندی بیامیَم ایوانی سر و در آن همهمه مرداکانی که گوشت و نخودانه با گوشت کوب میتُکوندُن و زناکانی که بادیه های پُره سفره ای سر میوردُن، مُن فقط گوش اُستا بیَم تا آن صدایی که مینی دلخواه بَ، مینی جان و دله بلرزانه...

__ یاالله یاالله... آقا مبارکا باشه...
حاج مرتضی دلا مه و پشت سرش پوران خانوم جان و بعد ماه منیر و پری گل.

ننه بدو بش پیشواز و ماچ و روبوسی و آقام دی همینطور کو پیجارانشی پی میگردی، منه بگوت: چُبه خشکت بزیه دتر؟ بدون بیا رفیقانت بیامین!

چند لحظه بعد... همانطور کو صحنه پیشواز از میهمانانه یه چیکه اشک، مینی چُشمی پیش تار میکُرد، یگ بغل گل از در بیامه حیاطی میان و پشت بندش، اویی که این همه ماه چُشم انتظارش بیَم، با یه گردن دولا و قامتی خم کورد، دلامه...
آخه میدانی، حیاطمانی دروازه به اندازه اویی قد و رعنایی نبه...

درجا زانوانم سست گردی و تکیه بزیم به نرده هان ایوان...

ننه داد بزی: مُرواری!   چی مینی آنجه؟   بیو بِین عزیزه میهمانانمان برسیَن...

با صدای ننه، سرشه بلند کُرد و باز چوشمان سیاهش اسیر نگاهی شرمو گردی...

دی تأخیر جایز نبه...
تا پایین پلکانه بی دمپایی و پیجار، جیرامیَم و آنی در آغوش پوران خانوم جان و دترکانش جا گیتُم...

                          ***
سیزده به در بیامی و دُواره لشکر آدُم از سر و کولِ مایی خانه جوعَر میشه آنقدر که خانمان جا نوداشت پا بنگنی و راه بشی.

امبا مُن دیه لنگانُم زیمینی سر نَبَه.. ابرانی میان سِیر میکُردُم...
همان ابرَکان سیاهی که یه روزی آسمانِ طالقانه پُر کُرد و بعد، شُرشُر باریدنشان بیگیت تا آقاجانِ میهمان نواز و مردم دارُم، شهری آدومانی که بیامی بیَن تفریح، با خودُوش بیوره خانه مان و ما با اوشان آشنا گردیم..

آشنایی و دوستی و رفت و آمد... تا دل از کف بشیَن و قوم و خویش گردیَن....

به انگوشترِ پر نگینی که دستمی میان دَره نگاه مینُم...
همان کو فردایِ عقد آبجیم، پوران خانوم جان، با اجازه آقا ننه ام دستم کُورد و بگوت: یک دوسالی هست که میخواییم بیاییم مُروارید جانو نشون کنیم برای عباس، ولی منتظر بودیم دختر بزرگتون اول عروسی کنه.

نُگام از نگینانی که درخشش مینه، میرسه به چوشمان سیاهی که روبروم دَره و با یه حالِ خوشی تماشام مینه...

 سرخه دیمانُم سرختر میبو...

لبخندی میزنُم و عباس تُنگ دوغه هامدیه دستم و میگو: مادرجون گفتند یکم توش پوتینه! بریز...

لبخندم، گت تر میگرده و جواب هامیدیم: پوتینه نه... پوتینُک... همان پونه شما عزیزجان!!!

 آهان.. همونی که شما میگی عزیزجان!

همان موقع آسُمان گُرُمپی صدا مینه و بعد دیندیرَکِ خوشِ واران، شیروانی سر، ضرباهنگ میره...

سرمه جوعَر میوروم و دلمی میان میگُم: خداجان... چه خوبه که سیزده به دران واران میا...
چه خوبه که آقاجانُم همیشاک میهمان میوره خانه مان...
چه خوبه که عزیزجانمه به مُن هادای تا دی همه سیزده به دران ما دوتاکی کنار هم باشیم...

بعد دی، تازه واشان باغمانی صدا ر میشنوعوم که یک صدا میگن:  آها والا... ما دی از دست تی یی سبزه گره بزینها خلاص گردی ییم... 😂😂😂


🔙  غرض از نوشتن این داستان، یاد کردن از پدری است زلال و بی ریا چون آسمان که باران مهربانیهایش را بیدریغ بر دوست و آشنا و خودی و غریبه می باراند..

روحت شاد آبا جان سیدصدرالدین میرزکی 🌷🌷🌷

🔚 پایان
      شاد و پر خیر، چون باران باشید 🔺

به قلم: سیده مریم قادری #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.

داستان باران سیزده - قسمت اول

از وَختی یادُم میا، یک ظهر نَبَه که بتانیم ناهاری بَ یه اُشکُم سیر، غذا باخوریم.
نه اینکه دستمان تنگ باشه یا خدای نکرده، غذا کم بار کنیم.
نه اتفاقاً برعکس،
گِتین خوآرُم همیشاک، دو سه برابر خودمانی اَندا، غذا تدارک میدی، اما اِخلاق آقام خدا بیامُرز اینطور بَ که هر روز که کاری سر دِ ومیگردی خانه، چند نفری میهمان خودشی همراه میورد.

یه روز تُرکه مَردانی که مایی محل، کارگری میکُردُن و ناهاری بَ فقط یه مُشت انگور داشتُن و دو پاره نان و آقا دلش به حالشُان بسوتی بَ...

یه روز مَش مَمَد و دو تا چَقَره یالانُش که هفته ای یه بار میومیَن مایی محل و سیفیده خَرشانی همراه، سِیفی و سبزی میروتُن و میمَل همیشگیشان مایی خانه بَ...

یه روز فَک و فامیلِ همسادُمان که از ولایت غریب میومیَن و زُن همساده راشان نمیدا و اوشانه اخم و تَخم کُوردی بَ...

یه روز راه ماندگانی که جاده ای سَر، ماشین گیرشان نیامی بَ...

یه روز دسفروش دوره گرد...

یه روز مأمور بهداشت و دامپزشکی...

یه روز....

و خیلی روزان دی، خودمانی تَک و تیل که یا حالان والان و مریض بیَن و بیومی بیَن پی دوا درمان، یا عروسی کار و خرید داشتُن، یا بی وَهانه و سرزده میامیَن میهمانی...

هوا روزگار که گرم میگردی، بساط گشت و گذار شهری آدُمان دی، کنار شهرو و کوه کَتلان برپا بَ.
این جمعیت خسته و از شهر بریده، اگرچه تعدادشان به تعداد این روزانی توریستان نَبه، اما شمارشان برای همان موقعان دی چشمگیر بَ.
بعضی روزان که دیه حسابی شُلُغ میگردی و بُنِ دار و درختان، جای سوزن انداختن نمی ماند.

یِگ سال یادُمه سیزده به در بَ.

آقام، یکی دو روز قبلِ سیزده، یه وَره قربانی میکُرد که از گوشتش، کُباب سیزده مان، مهیا میگردی.

آن سال، هوا روزگار مثلِ همه بُهاره روزان، گاه اَفتو میگردی و گاه بیگیت و وارانی.

ننه جانُم وَقتی بِیدی سیاه اَبران، آسمانی میان دَرُن، تندی برارانمه صدا کُرد و بگوت: گوشتانه کباب کنین و بنگنین قابلامه ای میان، میترسم واران بگیره.
براران دی اجابت امر کُردُن.

آن وسطان، و درست نماز ظهری وقت، آسُمان وازیش بیگیت و میان آن همه مردمی گردش و خوشگُذرانی، یگهو شرشر واران بیگیت و مردمی بساطه به هم بِزی.

ظهر بَ و خُجیره کبابِ بو، خانه مانو پُر کُردی بَ که آقام، یاالله یاالله گویان، در دِ درامی و یه لشکر، خیس و خُساله آدُمان، اویی پِی دِ بیَن.

مُن اول اوقات تلخی کُردُم و غرغر کنان و زیر لبی بگوتُم:
ای بابا.. یه سیزده به در دی ما آسایش نُداریم..
آخه آقاجانو بگو این غریبه آدُمان، آن دی یه گَله ر کُجه د پیدا کُردیه و بیوردیه سر سفره ناهار!

آقاجان، انگار مینی اوقات تلی رو نگاهمی میان بُوخواند و بگوت:
ای قربانِ خُجیره دُترکم گَردُم...
آقاجان،،  این بنده خداهان، باغمانی دیفالی بیخ، بساط کُرده بیَن که واران اوشانی بساطه به هم بِزی..
میهمان حبیب خدایه..
اینان دی شهری آدومَن...
یه روز بیامیَن دَر و تپه ای میان، خودشانیب خوش گذرانی کُنُن...
درست نی اخم و تَخم کنی میهمانه دُتر جان.

بعد مینی دیمه، با زِبر و زُمُخته دستانُش که همیشاک اثر کار سخت کشاورزی و دامداری بر جانشان بَ، نوازش و پیشانیمه ماچ کُرد و بگوت:
ایسه یکی از آن قشنگه چارقدانته سر کُن و بشو ننه تی وَر کمک، تا سفره ناهاره بنگنین و خُجیر، میهمان نوازی کنین...

آن روز ما گت ترین سفره هانمانه سر هم کوردیم و هرچه مطبخ و دولابچه و پسینه ای میان داشتیم، از نان و پلو و کباب و ماست و پندیر و کُره و عسل و زیله و جوزِ مغز و چه و چه، سفره ای سر بیوردیم.
میهمانان دی هرچی برای ناهار آماده داشتُن بیوردُن.

یه شاهانه سفره گردی...

آن روز مُن دی برای اولین بار، دُلمه باخُوردُم،
دلمه دستپختِ پوران خانُوم جان...
آن قشنگه و خوش صحبته تهرانی زُن که با دو تا دُتر و یک گتین پسرش، به همراه چند خانواده دیه مهمانمان بیَن...

🔻ان شاء الله ادامه دارد 🔜

به قلم: سیده مریم قادری #اورازان

این داستان در کانال طالقانیها منتشر شده است.

گل حسرت

این گل حسرته
یه بار اول بهار در میا هنوز شکوفه نگردیه
میگو بشم بعدا بیام الآن زوده
میشو
دوباره پاییز میا، باز شکوفه دِنی
همیشاک حسرت شکوفه و بُهارَ داره

✍️ متن: فرشید فلاحی، کولج
📸 عکس: محمد آقابراری، وشته

در ادامه، متنی از آقای ابوالفضل یزدانی در خصوص گل حسرت، که در کانال طالقانیها منتشر شده است را می خوانید:

خیلی ترانه داریم که عنوانش گل حسرته.حالا کار نداریم که چبه این گلی اسم حسرت هسته.و کی این نام این گلی به وگیته..
تنها نکته مهمی که این میان میمانه اینه هر وقت این گل طالقانی باغان و طبیعتی میان بینین میتانین که مطمین گردین یه تابستان گرم تمان کردین و به پاییز برگ ریز برسی یی..
فصل مهروانی...
دوباره شرشر بارانی صدا ره میشنوی..چترآن پستو ده درمیاری...دلشوره و استرست خیس میبو نم میگیره
سبز نارنگیان بازاری میان خود نمایی مینه..سرخ انار دور ده چشمک میزنه...شب های تمام نشدنی و روزهای نصم و نیمه..ملایمت و بوی خاک...بچه مدرسه اینان ....بوی برگ و خس خش ...بوی عشق و مهروانی
صد مرحبا به فصل مهربانی....احسنت و سلام به ماه مهر و محبت که برسی..

قشنگ پاییز سلام

پائیزتان مبارک

بوی کوه.. بوی اردیبهشت ماه

اردیبهشت عزیز بَرسی...
🌷________________________🌱

دوباره بوی ماه اردیبشت بَرسی
دوباره لیواسک و شورک و والک برسی
و باز هم من،
دقیق مثل پارسالان،
استکانم لعابی، سَهمه قوطی، چایی
دوش توبره بر پشت، وَزمه کاچُم در دست
بند پوتینم را محکم کوره گره مینُم ➰

کوهنوردان و تره چینان آماده باشین!✌🏻

✍️: سیدمصطفی افتخاری - پراچان

______________________________
💭 واژگان طالقانی:
لیواسک: ریواس
سَهمه قوطی: قوطی سم که از آن برای درست کردن چای استفاده می کنند.
دوش توبره: کوله پشتی
وَزمه کاچ: یک چوب دستی مرغوب در کوه
کوره گره: گرهِ کور، گرهِ محکم
تره چین: سبزی کوهی چین

هشدار: خطرِ سیل گرافی

📌 سیل گرافی

یکی از خطرناکترین کارهایی که میشه در هنگام وقوع سیل انجام داد، همین عکس و فیلم گرفتنه!

عکس گرفتن، ذهن شما را درگیر، دست شما را بسته و دیدتان را محدود می کند. همچنین ممکن است به خاطر نزدیکی به سوژه، در محلهای خطرناک قرار بگیرید و فرصت فرار رو از دست بدید.

تاکنون خیلیها جان خود را سر عکس و فیلمبرداری در این حوادث، از دست داده اند که آخرین نمونه آن در همین سیل چند روز پیش آذربایجان بوده است.

در هنگام وقوع بحران، جان خود و اطرافیان را نجات دهید. در محلهای امن قرار بگیرید و به جای ثبت لحظات، حواستان بیشتر به آدمها و از جمله خودتان باشد.

✍️ سیده مریم قادری

ایام پنجه پیتک

زندگی یعنی خودمانی پای سر بیَستیم
یعنی مقاومتمان زیاد باشه
اگه طالقانی هستی پس حتماً میدانی که یه دار، ویشتر از بوته ی یه گیاه زندگی مینه
سُنگ دی ویشتر از دار، زندگی مینه
اینان همش بخاطر استقامتی هسته که یکی نسبت به دیگری داره
ان شاءالله همیشاک زندگیتانی میان، مقاوم واستوار باشین

سلام همشهریان، صبح آغازین هفته تان بخیر 🌹🌹
ما رِ دی درشادیهای پنجه پیتُکی خودتان شریک بدانین 😜😂

چای دم صبح امروزه، طبیعتی میان بنوش
تا پنجه ات پیت ناخوره ! 😜

برای جشن پنجه پیتک همه چی مهیایه
دی وهانه نیار، جمعه دی هسته، با یالان بشو صحرا، خوش بگذران عزیزجان

پنجه پیتک یکی از جشنهای محلی طالقان است که از 25 فروردین به مدت 5 روز برگزار می شود و آدابی شبیه سیزده به در دارد.

پستهای مرتبط با این جشن که قبلاً روی درجی قرار گرفته است:

پنجه پیتک (کلیک)

شعر پنجه پیتک (کلیک)

مراسم تو دبستان (کلیک)

آب نیسان (کلیک)

باب المراد

میلادِ مسعودِ باب المراد، حضرت امام محمدتقی الجواد مبارک باد

مشهور در بین فقها و علما و اهل معنا این است که برای طلب رزق و روزی در دنیا و برآورده شدن حاجات مادی و دنیوی، توسل به امام جواد علیه‌السلام بسیار مجرّب است و این هم فقط صرف ادعا نیست. هم از زبان بزرگان نقل شده و هم به تجربه ثابت شده که توسل به ایشان سبب گشایش گره‌های مالی و اقتصادی می‌شود که خود مردم متدین ما تجربه کرده‌اند و در حکایات و احوالات مومنان، بسیار ذکر شده است و اساساً لقب ایشان، جواد است و جود، وصف کسی است که زیاد می‌بخشد و لذا اعطای این لقب برای ایشان بی‌جهت نبوده است.

صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد
هوا مسیح نفس گشت و باد نافه گشای
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

📹 آرمین
حس خوش این کلیپ، تقدیمتان

دریافت کلیپ

شعر هفت سین

من کُنج نشینِ دلِ بگرفته غُباری          تو دشت ترین رایحه ی لیل و نهاری
من سیبِ سلامِ سبدِ سرخ ترینم         تو سبزتر از واژه ی سرسبزِ بهاری
من تُنگ ترین ماهی ِاین سفره آبی      تو شمع ترین آیینه در جامِ نگاری
من لال ترین پسته جا مانده ی عیدم     تو سکه ترین رایج ِبازارِ عَیاری
من سفره خالی و پُر از شرمِ نگاهم      تو بذل ترین حاتمِ هر ایل و تباری
من تُرشترین سرکه و در بسته ترینم     تو نوش تر از شهدترین شربتِ یاری
من رعدترین برقم و آشفته ی باران       تو بدرترین ماهِ شبِ رُودْکناری
ِشاید که از این سفره پُر مهر و محبت    آشوبِ دلِ خویش رسانم به قراری

شعر از: فرشید فلاحی - کولج

با صدای: سیده مریم قادری - اورازان

دریافت فایل صوتی