درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

درجی، به طالقانی یعنی: دریچه سقفی خانه‌های قدیمی که رو به نور و هوای تازه باز می‌شد و نقش پررنگی در معماری، فرهنگ، افسانه‌ها و مراسمهای طالقانی دارد.

درجی: دریچه‌ای رو به فرهنگ، زبان، مردم و خاک طالقان

دوست عزیز سلام

طالقان، ولایتی اصیل و ریشه دار، با مردمانی نجیب و آرام و فرهیخته و فرهنگی غنی و ناب و بی‌بدیل است.
از نظر جغرافیایی، طالقان را نگین رشته کوه‌های البرز می‌دانند. دیاری محصور در کوه‌های جنوبی مازندران و گیلان، همسایه با کرج و الموتِ قزوین. با فاصله 166 کیلومتری از تهرانِ پایتخت.

این دیار، 86 پارچه آبادی دارد که برخی از روستاهای آن، به دلایل فرهنگی (مثل: روستای اورازان - زادگاه جلال آل احمد که کتابی هم به همین نام دارد) سیاسی مذهبی (مثل: روستای گلیرد - زادگاه آیت الله طالقانی، جاذبه‌های توریستی (مثل: روستای کرکبود - آبشار کرکبود و روستاهای حاشیه سد طالقان) و دلایل دیگر، آوازه‌ای جهانی دارند.
همچنین یکی از مرموزترین روستاهای ایران که به "ایستا" معروف است و در خود طالقان به "ترک آباد" شهرت دارد، در آن واقع شده است.

امّا بیشترین شهرت طالقان، مربوط به مفاخر و بزرگان آن است. از ابوذر زمان (آیت‌الله سید محمود طالقانی) و نویسنده خسی در میقات (مرحوم جلال آل احمد) گرفته تا شهید تیمسار فلاحی، دکتر حشمت، درویش خانِ اهل موسیقی و زنده یاد مریم میرزاخانی که مشتی است نمونه‌ی خروار در ذکر مفاخر و بزرگان طالقان.

ناحیه طالقان، زیستگاه حیات وحش وگونه‌های متنوع گیاهی است که واجد ارزش‌های تفرجگاهی هستند.
طالقان به غیر از آثار ارزشمند طبیعی که درخود جای داده‌است، اماکن زیارتی و تاریخی ارزشمندی نیز دارد که بر جاذبه‌های آن می‌افزایند.

زبان مردم طالقان از ریشه های فارسی - تاتی است.
ما در اینجا گرد هم جمع شده‌ایم تا طالقان خود را بهتر شناخته و در جهت احیای فرهنگ و زبان خود گام برداریم.

تمام تلاش و همت ما بر این است که زبان و فرهنگ و خاک طالقان عزیزمان، از هر گزند و آسیب، محفوظ بماند.

خُجیره هم زبانان، البرزیانِ نازنین، شمایی قدم مایی چُشمی سر.
به خودمانی زبان گپ بَزنیم تا ماندگار بُمانه.


برای ارتباط با ما
از طریق ایمیل به آدرس taleghanidarji@gmail.com مکاتبه کنید.

طبقه بندی موضوعی
بایگانی

کوه بشین و تَره (سبزی) چینی - قسمت سوم

چهارشنبه, ۱۹ خرداد ۱۳۹۵، ۱۰:۱۵ ق.ظ

کوه نوردی از کاملترین ورزشها هسته و مجموعه ای از مهارتها و ابزارها ر لازُم داره. خا و اما کوه بشین، اولین ابزارش پا و دومیش نفسه. باید بِینی پات چندی جان داره و نفست چندی میکشه. میدانین که کوه، خیلی آدُم دِ گتَره. پس همین بزرگی کوه و کوچکی آدمیزاده حساب کنیم، به این نتیجه میرسیم کوه شوخی نُداره و کوه بشیَن شوخی بردار نی. اولین چیزی که باید درخودت بینی، تا بتانی بشی کوه، توان جسمیَه بعدیش دی نفسَه، پوجارِ مناسب دی میخوا، دسچو دی کمک خیلی زیادی مینه که باید همراه داشته باشیم.
دومین اصل، انتخاب کوه و راه بلده. حالا مثلا شمالیان دِ بپرسین میگن که کوه دِ میترسن. ما طالقانیان دی که کوهی وچه هستیم، جنگل و دریا دِ میترسم. باید اینه بدانیم که بُهاری کوه با تابستانی کوه خیلی فرق مینَه و بهاری کوه خیلی خطر داره. (خطر سُرباخوردُن چون گل و شُله، خطر رعد و برق، سنگ جیر بیامین و ...)
خا بگوتم بهاری کو خطردارَه، پس اصلاً صلاح نی تنها بشیم کوه. باید رفیق داشتِه باشیم. رفیقی که هم پا باشه، یعنی بتانَه تی همراهی کنه. پس سومین اصل در کوه بشین اینه که خوبِ رفیق، همراهت باشه. همچین ناخوشه آدُمی همراه، نباید کوه بشین.
وقتی کوهی میان پخش گردی یِیم، باید دو به دو همراه باشیم. بهاری کوه، نرمَه. امکان داره سُنگان لَق باشُن دَر شُن و هر اتفاق ناخوشایندی پیش بیا که آن زمان باید یکی دَباشه به دادت برسه.
مطلب بعدی اینکه بایدکوهی میان، روبروی هم دباشیم. طوری که با یه فاصله مناسب، همدیگرَه بینیم. اگر فاصله با رفیقمان طوری باشه، که یکی جوعَر دَباشه، یکی جیرتر،خیلی خطرناکَه. اگه یه سنگ لوهایَه، اون جیری آدمانیب خطر داره.
یه چیز دیگه، شمارِ بگم اینکه دو سه سالَه که محیط زیست، طالقانی کوهانی دُل، گرگ ویل کُردیه. پس تنهایی کوه بشیَن، واقعاً خطر داره.
ایسه این ها نکات ایمنی کوه بَ، تا ایجِه رَ داشته باشین تا بقیّشه شمایب بگم

✍ متن، تهیه شده به کوشش: ابوالفضل یزدانی (خُسبان)، سیدمصطفی افتخاری (پراچان)، سیده فاطمه میرتقی (اورازان) و سایر اعضای گروه تولید محتوای درجی
📝 تنظیم و ویرایش: سیده مریم قادری، اُورازان
🎤 با صدای: بختیار قاضی، حسنجون و سیدآباد
 عکسها: سعید شکراللهی (دیزان)، سیدعباس افتخاری (پراچان) و سجاد آقابراری (وشته)
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی

هرگونه کپی برداری، تنها با ذکر منبع مجاز است.

این متن ارزشمند با صدای بختیار قاضی تقدیم به شما (دریافت کنید)

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">