اول سال قمری

بزرگی میگوت: محرمِ نباید اول سال قمری حساب کرد. بلکه رمضان، اول سال قمری هسته.
اِچین فروردین که اول بهاره.
وقتی میگیم بهار دلها، دُرو نی، حقیقتا اینطوره. آدمیزاد باید این ماهی میان، بیدار و بهار دلش آغاز گرده و انرژی لازم که دوری از خودبینی و گناه و خودپسندی هسته ره از سر سفره ضیافت الهی کسب کنه و پس انداز کنه تا سال دیگه و  رمضان و بهار دلهای دیگه ای. نم نم و با خِسّت زندگیشی میان خرج کنه.
آی که از ایمروز یواش یواش سفره برکت و رحمت رمضان دره جمع میبو. دیگه دکت آخُرِ سر جیری، تا بخود بجنبیم، مینیم دره صدای "والمسلمین عیدا" میا و عید فطر گردی.
دی فرصت کمی بمانده تا سفره ثواب و معنویت ده اندوخته جمع کنیم.
دی فرصت خیلی کمی بمانده تا این لجن و کثافت گناه تنم ده در کنیم.
هنوز فرصت دره که دستمانه آسمانی طرف بلند کنیم و دعا و استغفار کنیم و فرشته هان با سرعت مای صدا ره به خداجان برسانن.
دی این آخرین دقایق حقیقتاً فرصت کمه.
خودم میگم شاید رمضان دیگه دنباشم و حسرت این رمضانی که دبیم بکشم.
عزیزانِ جان،خجیر رفیقان، این یه امروز تا میتانین دعا کنین که بگوتن دعا کلید رهایی و آزادیه....

گر گوهری از کفت برون تافت
در سایه وقت نمیتوان یافت
گر وقت رود ز دست انسان
با هیچ گوهر خرید نتوان

◀️ ابوالفضل یزدانیِ طالقانیِ خُسبانی