دردِ دل آخر سالی با ننه جان
ننه جانُم سلام، حالُت چِطورهَ؟ بگو بِینُم که احوالُت چِطورهَ؟
چی مینی، در چه کاری، رو به راهی؟ خُجیری، ساق و کُرچی، پادُشاهی؟
بیامم باز تی اِی اَحوال پرسی دِنِ بِی تا مینی حالَ بُپُرسی
ننه جان چایی داری کرسی پایَه؟ مینی دُل داغَ چاییتَ می خوایه
بِنیش اینجه مینی وَر اِی ننه جان تی ای دیم و تی اِی دستانی قُربان
ننه ایمسال مان دی سَختَ سال بَ تُمـامَ باغـُکانی میــوه،کـال بَ
دُلامَه سیــل بُهاران تا پِسیــنَه هوا آلودِه گِــردی، چُشــم نِمِیــنَه
همه تُک بند دَبُندان دیمُشانَ دیگه خنده دیمان دَ نیمیشانَ
ننه جانُم گُرانـــی داد کُردی تمامَ قیمتان دی بـــاد کُردی
ننه جانُم همه رَ غم بیگیتی دَمِ عیدی، بُلا این جان دِپیتی
ننه جان،گربه مان دی، شیر بُشاندی گِوُمان دی بُزاستی، چـــی، بُخواندی
«هوا بس ناجوانمردانه سردَه» دعا کن کار و بارُم خوب گردَه
ننه جان تا بُهار چیزی نُماندی مینی این آخُرین شعرَ نُخواندی
ننه جان، اون بهشتی دُل صفا کن نُماشانان،مینی بَ دی دُعا کن
شعر از: استاد فرشید فلاحی اسفند ماه 1398
ننه جان میگو:
این بُلا سَر شو (کرونا)، قشنگه بُهار میا... طاقت بیور عِزیز جانُم
