سلام عصرتان بخیر
از اون وقتی که من یادمه، بعد ازظهرهای عاشورا، بیست یک رمضان و چهل هشتم (بیست و هشت صفر) یه غم غریبی داره که فقط با زیارت، یه ذره التیام پیدا مینه.😔😔😔
خدا جان به حق همین غروب غریبانه ظهور مهدی موعودمانه برسان. 🙏🙏🙏
✍ متن: بانو رضایی
عکس: بانو فلاحی (امامزاده هرنج)
باز هم پاییز بیومی و مُنو یاد دکت کو هیچوقت تی ئی همرا، خش خش کُنان بَـلگی سَر، قدم نِیزیَم...
یادُمه همین وقتان بَ
بَلگان، چانی نقل کو عاروسی سر دمیریجون، مینی سر میریت
دیر کُرده دی یِی،
سنگ سرد بَ
دستام یخ بزی،
نفسُم دی نگرانی دَ در نمیومی
اولین قرار و بی قراری و این همه تأخیر!
آن هم از آن عزیزی کو میشو تا نگار پیچکی سُفته دیوار گَرده...
غُرابان جوزداری سر، مینی همرا، چشم به راه بیَن
اَفتو پیچی سر دِ غروب میکُرد که توره باد بیومی اسپیداری بیخ گوش،
وز وزان بگوت:
نیمیا... دیشو خالُک دخترشو اویی بِ شیرینی باخوردین
دهانم تلخ گِردی،
غرابان فریاد کُردُن،
درختان مینی کله ای دور، رقصشان بیگیت
اَمبا دیه سردُم نَبَه،
مینی چشمه چشمُ قُل قُل میزه،
راهی که تو ره مینی ب نیورد، تار میبی و غرابان خاموش گردی بیَن...
دلنوشته دخترک طالقانی
از قلم: سیده مریم قادری، #اورازان
تقدیم به سعیده عزیزم
